Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
 |
| Τοιχογραφία (φρέσκο) ἀπό τήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους |
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ
Της Σαμαρείτιδος
Беседа Христа с самарянкой.
Фреска XVI века в монастыре Дионисиат на Афоне.
Διάλογος μέ τήν Σαμαρείτιδα
Τοιχογραφία (Fresco) τού 16ου αιώνα μ.Χ.
στην Ιερά Μονή Διονυσίου. Άγιον Ὀρος
Ὕδωρ λαβεῖν ἐλθοῦσα τὸ φθαρτὸν γύναι,
Τὸ ζῶν ἀπαντλεῖς, ᾧ ῥύπους ψυχῆς πλύνεις.
Μ Ε Σ Ο Π Ε Ν Τ Η Κ Ο Σ Τ Η
Ἑστὼς διδάσκει τῆς ἑορτῆς ἐν μέσῳ,
Χριστὸς Μεσσίας τῶν διδασκάλων μέσον.
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Μεσοπεντηκοστή – Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης
(www.panagialarisis.gr)
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».
Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Μεσοπεντηκοστή – πρώτο μισό 18ου αι. μ.Χ. –
Σκήτη Aγίας Άννης, Άγιον Όρος
Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».
Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:
«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».
Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Μεγαλυνάριον
Μεσούσης ἐπέστης τῆς ἑορτῆς, Οἰκτίρμων διδάσκων, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ, δεῦτε οἱ διψῶντες, προσέλθετε καὶ ὕδωρ, ἐκ τῆς πηγῆς τῶν ὅλων, πάντες ἀρύσασθε.
Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής:
«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον».
Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
“Μήνυμα από τον Επίσκοπο του Άμμωνα”
преподобный Аммон епископ Послание об образе жития
и отчасти о жизни Пахомия и Феодора
Το μήνυμα της ζωής της εικόνας
και μέρος της ζωής του Παχώμιος και ο Θεόδωρος *
(μεταφραση google)
De Sanctis AbbatibusPachomio et Theodoro
Apud Tabennenses in Thebaide Acta Sanctorum
Όσιος Θεόδωρος ο Ηγιασμένος
Δῶρόν σε θεῖον Θεόδωρε δεικνύει
Ἐν Ἁγίοις Ἅγιος ἡγιασμένε.
Τῇ δέγε ἑνδεκάτῃ Θεόδωρος ἀφίπτατο γαίης.
Βιογραφία
Ο όσιος Θεόδωρος ο ηγιασμένος, ο οποίος άκμασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) καταγόταν από την Αίγυπτο και γεννήθηκε από γονείς πλούσιους. Σε νεαρή ηλικία ακολούθησε τον όσιο Παχώμιο στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου και εντάχτηκε υπό την πνευματική καθοδήγησή του, ενώ αναδείχτηκε ένας από τους πιο αγαπητούς μαθητές αυτού. Πιστός μιμητής του διδασκάλου του στον μοναχικό βίο, τον διαδέχτηκε μετά την κοίμησή του στην ηγουμενία της Μονής. Για την αγνότητα του βίου του και την αγιοσύνη του προικίστηκε από τον Θεό με τη χάρη της θαυματουργίας. Για την τέλεια δε ψυχική και σωματική καθαρότητά του έλαβε τον τίτλο ῾Ηγιασμένος᾽. Ο όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε εν ειρήνη το 367 μ.Χ.» (Από το ιστολόγιο ῾ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ’)
Η καταγωγή του οσίου Θεοδώρου από την Αίγυπτο γίνεται η πρώτη αφορμή για τον εκκλησιαστικό ποιητή, προκειμένου να προβάλει την αλλαγή που έφερε στον κόσμο ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ήδη σημειώνει ότι ο μεγάλος σημερινός άγιος, όπως και όλοι οι πριν και μετέπειτα από αυτόν άγιοι του Θεού στην Αίγυπτο, προορίστηκαν από τον Χριστό να γίνουν άγιοι, αφότου από παλιά κατέβηκε στην Αίγυπτο και προβλέποντας ως Θεός την ανταπόκριση στην κλήση Του τους κάλεσε και τους έσωσε και τους δόξασε, κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου (Ρωμ. 8). ῾Αυτός που περπατά στα σύννεφα ως Δεσπότης Θεός, όταν κατέβηκε πριν στην Αίγυπτο σε ανάλαφρο σύννεφο, προόρισε για τη δόξα Του τους πιστούς που θα ανταποκρίνονταν στην κλήση Του, δηλαδή τους εκλεκτούς που έλαμψαν αργότερα και θα αρπάζονταν ως θεόφρονες σε νεφέλες, μεταξύ των οποίων είναι ο Θεόδωρος ο αγιασμένος Πατέρας μας᾽(῾Νέφει την επίβασιν αυτού τιθείς ως Δεσπότης, εν νεφέλη κούφη πριν καταβάς εις Αίγυπτον τους εκλάμψαντας εκλεκτούς προώρισε, τους αρπαζομένους εν νεφέλαις ως θεόφρονας, μεθ᾽ ων Θεόδωρος ο Ηγιασμένος Πατήρ ημών᾽) (στιχηρό εσπερινού). Οπότε το συμπέρασμα είναι προφανές: ῾Η Αίγυπτος, η οποία προηγουμένως κατεχόταν από δαιμονικές τελετές και πάθη, τώρα γίνεται ωραία από τα τάγματα των ασκητών᾽(῾Αίγυπτος η πρότερον δαιμονικαίς μαινομένη τελεταίς και πάθεσιν, ασκητών νυν τάγμασιν ωραΐζεται᾽) (στιχηρό εσπερινού). Κι αυτό βεβαίως σημαίνει: όπου έχουμε παρουσία της χάρης του Θεού, εκεί εξαφανίζεται η όποια δύναμη των δαιμόνων, συνεπώς η προηγούμενη δυσωδία και δυσμορφία γίνεται ευωδία και ευμορφία. Ο Θεός κάνει παράδεισο με άλλα λόγια τον κάθε τόπο, αρκεί να υπάρχουν οι άνθρωποι που θα θελήσουν να ανταποκριθούν με καλή προαίρεση στην κλήση Του.
Ο άγιος υμνογράφος Θεοφάνης, ο οποίος μόλις την προηγουμένη ημέρα ύμνησε τους άθλους και την αγιότητα του μεγάλου Παχωμίου, δεν ήταν δυνατόν να μην εξυμνήσει και το πνευματικό τέκνο αυτού, τον όσιο Θεόδωρο. Μεγάλος ο Παχώμιος, μεγάλος εξ ίσου και ο Θεόδωρος. Γιατί; Διότι ο Θεόδωρος, ως γνήσιος μαθητής και υποτακτικός του διδασκάλου του, τον ακολούθησε με γνησιότητα σε όλες τις ασκητικές διαγωγές του. ῾Έγινες ομόσκηνος του θείου Παχωμίου και ακολούθησες με ζήλο τους τρόπους του, Πάτερ θεόφρον Θεόδωρε, μιμούμενος την εγκράτειά του και την ορθόδοξη πίστη του᾽(῾Ομόσκηνος Παχωμίω τω θείω γενόμενος, τους τρόπους εζήλωσας, Πάτερ θεόφρον Θεόδωρε, τούτου την εγκράτειαν και την ορθόδοξον πίστιν εκμιμούμεος᾽) (ωδή δ´). Έτσι η σχέση του Παχωμίου προς τον Θεόδωρο, σχέση Γέροντος προς υποτακτικό, όπως και αντίστροφα, προβάλλει ως τύπος και παράδειγμα: όπου υπάρχει διάθεση υπακοής εκεί αναδεικνύεται η αγιότητα στο ανώτερο δυνατό σημείο, με την έννοια ότι και ο Γέροντας παίρνει δύναμη για πνευματική προκοπή, κυρίως όμως ο υποτακτικός ανάγεται στην αγιότητα σχετικά εύκολα, ακολουθώντας τα χνάρια του πνευματικού του.
Ο άγιος Θεοφάνης δεν παύει να εξυμνεί αυτήν τη διάθεση υπακοής του οσίου Θεοδώρου, υπακοής βεβαίως στον Πνευματικό του, στην πραγματικότητα όμως υπακοής στον ίδιο τον Κύριο. Το αγωνιστικό φρόνημά του προκειμένου να τηρεί το θέλημα του Θεού ήταν εξαιρετικό, τόσο που ο υμνογράφος μας τον χαρακτηρίζει ως μάρτυρα. Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι μάρτυρας δεν είναι μόνον αυτός που σε εποχή διωγμών δίνει τη ζωή του, αλλά και σε κάθε εποχή που αγωνίζεται μέχρι θανάτου κατά της αμαρτίας εσωτερικά στη συνείδησή του. ῾Έγινες δυνατός μάρτυρας, γιατί αντιστεκόσουν μέχρι αιμάτων προς την αμαρτία, θεόφρον Θεόδωρε᾽(῾Μάρτυς γεγονώς στερρός προς αμαρτίας μέχρις αιμάτων ανθιστάμενος, θεόφρον Θεόδωρε᾽) (ωδή η´). Κι εκείνο που για τον άγιο Θεοφάνη υπήρξε καθοριστιστικό στοιχείο για το μαρτυρικό φρόνημα κατά της αμαρτίας του οσίου Θεοδώρου ήταν και η αγάπη του για τη μελέτη του νόμου Θεού. Ο όσιος διατηρούσε την ψυχική του καθαρότητα, γιατί οι έννοιες του λόγου Θεού ήταν αυτές που κυριαρχούσαν μέσα στην ψυχή του από την αδιάκοπη μελέτη του. ῾Μελετώντας τον αγνότατο νόμο του Θεού με επιμέλεια, Πάτερ, έγινες όλος αγνός και καθαρός᾽(῾Μελετών τον νόμον εμμελώς, Πάτερ, τον αγνότατον, όλος αγνός και καθαρός γεγένησαι᾽) (ωδή α´). Είναι καίρια αλήθεια της πίστεως: κανείς δεν μπορεί να ορθοποδεί στην πνευματική ζωή και να αντιστρατεύεται προς την αμαρτία, αν δεν έχει καθημερινή έγνοια του τη μελέτη του λόγου Θεού. Όσο κανείς έχει στη σκέψη και την καρδιά του τον λόγο του Θεού, τόσο και καθαρίζεται από επήρειες δαιμονικές και ψεκτών παθών.
π. Γεώργιος Δορμπαράκης
Минологий-Май (Преподобные Павсикакий еп. Синадский, Ахиллий еп. Ларисийский, Феодор Освященный). Фреска церкви Благовещения. Грачаница. Косово. Сербия. Около 1318 г.
Μηνολόγιο Μαίου (Άγιοι Αχίλλιος Λαρίσης και Θεόδωρος ο Ηγιασμένος)
Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1318 μ.Χ.
στον Ιερό Ναό τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου
τής Ιεράς Μονής Γκρατσάνιτσα. Κοσσυφοπέδιο (Κόσοβο). Σερβία
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον πέφηνας, ἁγιωσύνης, τὸν πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ἠγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε, ὅθεν βλυστάνεις ἐκ θείας χρηστότητας, ἁγιασμὸν ἀληθῆ τοὶς βοώσι σοι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Минея - Май (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Μάιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας .
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐν οἴκω Θεοῦ, ὡς φοίνιξ σύ ἐξήνθησας, καρπούς τε αὐτῷ, ἀρετῶν προσενήνοχας, διὰ τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἀρίστης Πάτερ Θεόδωρε· ὅθεν καὶ μακαρίζῃ νῦν, ὡς τῶν Ἀσωμάτων ἰσοστάσιος.
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Θεόδωρος του Tabennese (περίπου 314-368), επίσης γνωστή ως Abba Θεόδωρος Θεοδώρου του Ηγιασμένου ήταν ο πνευματικός διάδοχος Παχώμιος και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόληψη της πρώτης χριστιανικής κοινοβιακή μοναστική ομοσπονδίας από την κατάρρευση μετά το θάνατο του ιδρυτή της.
Περιεχόμενα
[hide]
1 Βιογραφία
2 Λογοτεχνία
2.1 Προσωπικές γραπτά
2.2 Η επιστολή του Άμμωνα
2.3 Η μοναστική χρονικό
3 Αναφορές
4 Δείτε επίσης
Βιογραφία [ Επεξεργασία ]
Σύμφωνα με την αγιογραφία , Θεόδωρος γεννήθηκε σε μια πλούσια χριστιανική οικογένεια και ήταν καλά εκπαιδευμένοι από πολύ μικρή ηλικία. Νωρίς στη ζωή αρνήθηκε τις υπερβολές των γονιών του, και στην ηλικία των δεκατεσσάρων εντάχθηκε ένα μοναστήρι στην επισκοπή της ΑΕΕ και κοντά στη σύγχρονη πόλη τηςΈσνα, την Αίγυπτο . Ένας αδελφός από το μοναστήρι Θεόδωρος »έμεινε με Παχώμιος σε Tabennese ενώ ταξιδεύετε και κήρυξε για τις αρετές της Κοινωνία κατά την επιστροφή του στην Ειδική Αγωγή. Προσευχή και κλάμα, Θεόδωρος έγινε καθορίζεται ότι το πεπρωμένο του να ορίσει με Παχώμιος. Αν και αρχικά αρνήθηκε τη διέλευση σε Tabennese από Pachomian μοναχός λόγω πλούσιους υπόβαθρο, Θεόδωρος επέλεξε να ακολουθήσει την επίσκεψη μοναχό, και την επιμονή του (και την έλλειψη υπακοής) απέδωσε. Τον υποδέχθηκε ο Παχώμιος, κατά την άφιξή του, και γρήγορα ενσωματωθεί στην κοινότητα σε Tabennese περίπου 328.
Γρήγορα να γίνει ένα από τα αγαπημένα του Παχώμιος, Θεόδωρος έζησε μια αξιοζήλευτη ασκητική ζωή στο μοναστήρι, και πήρε τον τίτλο του “κασκόλ αδελφούς».Θεόδωρος υποστήριξε την επιρροή του ανοιχτά (το οποίο οδήγησε σε επιπλήξεις από Παχώμιος) και γενικά διατήρησε τον εαυτό του ως εξέχουσα μορφή σε Tabennese για πολλά χρόνια, παρά ποτέ δίνεται μια θέση ισχύος στην μοναστική ιεραρχία. Τέλος, Παχώμιος κάλεσε τον να κηρύξει στους αδελφούς παρά τη νεολαία του, και τελικά τον διόρισε οικονόμος του Tabennese μετά από αρκετές νέες μονές είχε χτιστεί. Οι απερχόμενοι στο μοναστήρι του Phbow, Παχώμιος έδωσε Θεόδωρος πλήρη έλεγχο πάνω Tabennese, αν και τον ανακάλεσε από την θέση του μετά από μάρτυρες πολλών μοναχών υπό την εποπτεία Θεόδωρος «παραβίαση των μοναστικών κανόνων χωρίς επίπληξη. Αφού απέτυχε να αποδείξει την ικανότητά του διακυβέρνησης και για μια ακόμη φορά σε μια θέση όχι υψηλότερο από ό, τι όταν είχε αναλάβει το μοναστήρι, Θεόδωρος έγινε προσωπικός βοηθός του Παχώμιος και παρέμεινε σχετικά ήρεμη για μερικά χρόνια. Παρά τις σαφείς δυνατότητες και τη δημοτικότητά του, Παχώμιος αρνήθηκε να χορηγήσει Θεόδωρος κάθε είδους εξουσία? αν μη υγεία του γέρου αλλάξει σύντομα τα πράγματα για πάντα.
Μετά Θεόδωρος είχε βοηθήσει Παχώμιος σε Tabennese για αρκετά χρόνια μετά τον υποβιβασμό του, Παχώμιος έγινε πολύ άρρωστος και φάνηκε να είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Παχώμιος δεν είχε ονομάσει ένα διάδοχο, και πολλά αδέλφια παρακάλεσε με τον Θεόδωρο να διεκδικήσει τον εαυτό του ως επικεφαλής της Κοινωνία όταν το ασθενικό άνθρωπος πέθανε. Παρά τον ισχυρισμό που Θεόδωρο προφανώς δεν ήθελε την τάξη ενός πατέρα ή τη δόξα αυτού του κόσμου, αυτός συναινέσει. Δυστυχώς για τον ηγέτη τους επίδοξους, Παχώμιος ανακτηθεί, και μετά από ακρόαση της απόφασης Θεόδωρος », εξόρισε τον φιλόδοξο νεαρό άνδρα.Μετά ζει μια ζωή συνεχούς κλάμα και προσευχή στη μοναξιά, Παχώμιος συγχώρησε Θεόδωρος και του επέτρεψε να ζήσει ανάμεσα στους αδελφούς μια ακόμη φορά.Ομαλότητα επέστρεψε, αν και ποτέ ξανά δεν θα Παχώμιος απόλυτη εμπιστοσύνη πρώην προστατευόμενό του.
Σε 348 Παχώμιος πέθανε, ονομάζοντας τον αδελφό Πετρώνιου ως διάδοχό του παρά την σαφώς ειδική Θεόδωρο. Ο θάνατος του Πετρώνιου αργότερα αυτό το έτος θα αφήσει Apa Horsiesios υπεύθυνος, και το δημοφιλές Θεόδωρος θα υποχωρήσει στο μακρινό μοναστήρι του Phnoum. Αν και φαίνεται Θεόδωρος ασκείται πλήρης υποταγή στο νέο αρχηγό του Κοινωνία, προβλήματα προέκυψαν σύντομα σε αρκετές Pachomian μοναστήρια που είδαν Horsiesios ως αδύναμο ηγέτη. Αρνούμενος να εργαστούν ή να επικοινωνούν και να απαιτούν ένα νέο ηγέτη, πολλά από τα γέροντα μοναχοί εγκατέλειψαν εντελώς κάθε έννοια της υπακοής στο Horsiesios. Η ομοσπονδία των μοναστηριών ήταν καταρρέει, και Θεόδωρος έσπευσε να Tabennese να εξευμενίσει τους αντάρτες. Λίγο μετά την άφιξή του, ο Θεόδωρος ήταν ο νέος de facto ηγέτη, αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι πρέπει να ενεργεί μόνο για λογαριασμό της Horsiesios. Δεκαοκτώ χρόνια Θεόδωρος χορηγείται από το παλιό αρχηγείο Παχώμιος »στο Phbow, χρησιμοποιώντας τεχνικές πολύ πιο δυναμική από ό, τι οι προκάτοχοί του, όπως συνεχώς ανακάτεμα τα γραφεία και τις θέσεις των πιο φιλόδοξων μοναχούς. Ωστόσο, παρά αυτό το κάπως ασταθής μετατόπιση, η Κοινωνία κυβερνήθηκε ειρηνικά για σχεδόν δύο δεκαετίες, κατά την οποία το σημείο Θεόδωρος προέβλεψε ότι θα πεθάνει σύντομα. Μέσα σε λίγους μήνες η πρόβλεψή του βγήκε αληθινή, και Apa Horsiesios για άλλη μια φορά πήρε τη θέση του ως επικεφαλής των κοινοτήτων και στις δύο τίτλο και την εξουσία. [1]
Λογοτεχνία [ Επεξεργασία ]
Προσωπικές συγγράμματα [ Επεξεργασία ]
Όπως αυτές των Παχώμιος και των άλλων ηγετών του Κοινωνία, κηρύγματα Θεόδωρος »καταγράφηκαν από τους οπαδούς του και κάποια χρονικά της αλληλογραφίας του με τη σύγχρονη χριστιανική στοιχεία σώζονται ακέραια. Το πιο σημαντικό από αυτά τα έγγραφα, τα οποία βρίσκονται στην Κοπτική και πιστεύεται ότι έχουν έρθει από το χέρι Θεόδωρος », είναι ένα σύνολο τριών οδηγιών. Αυτές οι οδηγίες αποτελούνται από πολλά μικρά μαθήματα και κανόνες, οι οποίοι Θεόδωρος προφανώς δίδαξε στους αδελφούς, και ενώ τα τμήματα του καθενός είναι ακατανόητο γιατί τα πρωτότυπα κείμενα ακρωτηριασμένα και η ανασυγκρότηση είναι εικαστική, πολλά τμήματα παραμένουν άθικτα. Μια ποικιλία των θεμάτων που καλύπτονται σε αυτά τα κείμενα, αν και μερικά χωρία προσφέρουν καμία πληροφορία πέρα από τα γνωστά γεγονότα που Θεόδωρος μεγάλο θαυμασμό Παχώμιος και ενέκρινε ένα πολύ ασκητικό τρόπο ζωής για τους αδελφούς τους οποίους καθοδηγείται. Γραφή παρατίθεται γενναιόδωρα, αν υπάρχει τελικά λίγο να διακρίνει αυτά τα κείμενα από τα γραπτά των άλλων πρώτων Χριστιανών κάτω από την αλεξανδρινή σφαίρα επιρροής. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις δύο σύντομες επιστολές Θεόδωρος αποτελείται στα άλλα μοναστήρια της ομοσπονδίας που κληρονόμησε από Παχώμιος, που ασχολούνται με τα θέματα του Πάσχα και επαγρύπνηση ενάντια στην αμαρτία. Σίγουρα αυτά τα κείμενα προσφέρουν όλα εικόνα για τις αξίες της μοναστικής Pachomian σύστημα στο σύνολό του και η ίδια στις αρχές του Χριστιανισμού, αλλά λίγα είναι εγγενώς εμφανής για τον άνθρωπο που τα έγραψε. [2]
Η επιστολή του Άμμωνα [ Επεξεργασία ]
Η επιστολή του Άμμωνα είναι η μόνη από πρώτο χέρι περιγραφή του τι ήταν σαν να είναι μέσα σε ένα μοναστήρι κατά το χρονικό διάστημα στο οποίο Θεόδωρος ήταν υπεύθυνος για την Κοινωνία. Άμμων πέρασε τρία χρόνια ζουν με τον Θεόδωρο στο μοναστήρι του Phbow, η οποία χρησίμευσε ως έδρα της εκκίνησης Κοινωνία όταν Παχώμιος μετεγκατασταθεί εκεί γύρω από 336. Οι περισσότεροι από το γράμμα αποτελείται από ρήσεις Άμμωνα ακούσει από τους αδελφούς που είχαν προσωπικά αλληλεπιδράσει με Παχώμιος και Θεόδωρος, πολύ των οποίων είναι έπαινος για τους δύο άνδρες με λίγη πραγματική ουσία. Παρά το γεγονός ότι Άμμωνα ήταν ένας επιμελής άνθρωπος που θα γινόταν αργότερα γνωστός επίσκοπος, τις γνώσεις του για τη λειτουργία της Κοινωνία περιορίστηκε από την αδυναμία του να κατανοήσει Κοπτική. Παχώμιος και Θεόδωρος ήταν γηγενείς Αιγύπτιοι, και μιλούσαν την μητρική αιγυπτιακή γλώσσα γνωστή ως Σαχιδική Κόπτες, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των αδελφών που ήρθαν σε αυτούς. Ωστόσο, τα άτομα που μιλούσαν άλλες γλώσσες άρχισαν να γίνονται αποδεκτά μετά Αθανασίου αναφέρεται σε Έλληνες μετατρέπουν που τον είχε υπηρετήσει στην Αλεξάνδρεια για να Παχώμιος. Αυτή η ελληνική άνθρωπος, ο οποίος ήταν γνωστός ως Θεόδωρος ο Αλεξανδρινός, αναζήτησε μια ασκητική ζωή, και γρήγορα εντυπωσιασμένος Παχώμιος με ευσέβεια του. Αν και Παχώμιος δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσει εύκολα μαζί του, διόρισε αυτό το νέο Θεόδωρος ως housemaster για τους ξένους οι οποίοι επίσης έρχονται να γίνουν μοναχοί μαζί του στο Phbow, και του έδωσε πλήρη εξουσία πάνω από εκείνους που μιλούσαν ελληνικά. Θεόδωρος ο Αλεξανδρινός έμαθε τελικά Κοπτική και ήταν σε θέση να επικοινωνήσει με Παχώμιος και να χρησιμεύσει ως ο επίσημος μεταφραστής της Κοινωνία, αλλά η κοινότητα που χορηγείται πάντα παρέμεινε ημι-αυτόνομη από το κύριο πληθυσμό της μονής. Έλληνες μοναχοί αναγκάστηκαν να βασίζονται σε Θεόδωρο για να επικοινωνήσει με κανέναν έξω από μικρό κύκλο τους, και μια ξεχωριστή εμπόδιο της γλώσσας εκδηλώθηκε.Καθώς οι πηγές αναφέρουν, Άμμων και οι αδελφοί συνδυάστηκαν με τον ήταν από την πλευρά αυτού του φραγμού απέναντι Θεόδωρος.
Όλοι οι λογαριασμοί των λεγομένων Θεόδωρος »ανέφερε στις επιστολές του Άμμωνα περιγραφεί μόνο ως είχαν μεταφραστεί σε αυτόν. Άμμωνα αναγνωρίζει ότι όταν Θεόδωρος μίλησε με τον ίδιο, το έκανε στην αιγυπτιακή γλώσσα, ενώ Θεόδωρος ο Αλεξανδρινός μεταφραστεί στα ελληνικά, και ότι όλες οι επικοινωνίες του ήταν έτσι έμμεση. Ήταν ένα βάρος για Άμμωνα να κάνετε ερωτήσεις Θεόδωρος, δεδομένου ότι τόσο η έρευνα και η απάντηση έπρεπε να περάσει μέσα από Θεόδωρος ο Αλεξανδρινός, και ως εκ τούτου οι περισσότερες από τις περιγραφές του περιλαμβάνουν παρατηρήσιμες ενέργειες και όχι την ομιλία. Επιπλέον, οι ιστορίες και θαύματα που εξιστορεί ακούσουμε από τους αδελφούς του, δεν θα μπορούσε να έρθει απευθείας σε αυτά από μια αιγυπτιακή αδελφό, και πρέπει να φιλτράρεται σε αυτούς μέσω Θεόδωρος ο Αλεξανδρινός. Δεδομένου ότι λίγα είναι γνωστά ή καταγραφεί για την πρόθεση της ελληνικής Θεόδωρο, είναι αδύνατο να κρίνουμε τον τρόπο τη θέση του ως επικεφαλής μεταφραστής μπορεί να έχουν επηρεάσει τις πληροφορίες που έλαβε από την κοινότητα ήταν επικεφαλής, ή πώς ακριβώς κατάλαβαν τα λόγια του Παχώμιος και την αιγυπτιακή Θεόδωρο. [3]
Η μοναστική χρονικό [ Επεξεργασία ]
Η μοναστική χρονικό της Pachomian ομοσπονδίας είναι μακράν η πιο λεπτομερής πηγή που αναφέρει Θεόδωρος. Το χρονικό ολοκληρώθηκε λίγο μετά το θάνατο της Παχώμιος και Θεόδωρος, που παρουσιάζονται ως οι δύο κεντρικότερο στοιχεία στην ιστορία της Κοινωνία. Εκδόσεις αυτού του χρονικού έχει βρεθεί σε πολλές διαφορετικές μεταφράσεις και ενωθεί από θραύσματα, αλλά η Bohairic έκδοση έχει γίνει η πιο συχνά να γνωμοδοτήσει. Αυτό είναι επειδή είναι μακράν η πιο λεπτομερή και κατανοητή έκδοση και γραμμένο σε μια γλώσσα πιο παρόμοιο με το Σαχιδική Κοπτική ομιλείται από περισσότερους Pachomian μοναχούς από τηνΕλληνική έκδοση. Μπορεί να εκτιμηθεί ότι το χρονικό αποτελείται κάποια στιγμή μεταξύ 368, όταν ο τελευταίος των καταγεγραμμένων γεγονότων πιστεύεται ότι έχει αποκαλυφθεί, και 404, όταν Αγίου Jerome είναι γνωστό ότι έχουν μεταφραστεί μια έκδοση των χρονικών στη Λατινική . Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με την προέλευση αυτού του κειμένου, αλλά δεδομένου ότι είναι η μόνη σημαντική βιογραφία για τον Θεόδωρο, παραμένει θεμελιώδης πηγή.
Αναφορές [ Επεξεργασία ]
Jump up^ Pachomian Κοινωνία Ι: Η ζωή του Πατέρας μας Παχώμιος. Trans. Armand Veilleux. Καλαμαζού, Μίσιγκαν: Κιστερκιανός Εκδόσεις, 1980.
Jump up^ Pachomian Chronicles και Κανόνες. Trans. Armand Veilleux. Καλαμαζού, Μίσιγκαν: Κιστερκιανός Εκδόσεις, 1981.
Jump up^ Η Επιστολή του Άμμωνα και Pachomian μοναχισμού. Trans. James E. Goehring. Νέα Υόρκη: W. de Gruyter, 1986.
Αγίου Δημήτριου Ροστόφ
Βίοι των αγίων
Ο βίος τού Οσίου Θεόδωρου τού Ηγιασμένου, μαθητή τού Οσίου Παχωμίου
Μνήμη 16 Μαΐου
(μετάφραση Google)
Ο Άγιος Παχώμιος ήταν ήδη γνωστός παντού για την Αμπα, όταν ο Θεόδωρος ο Άγιος ήταν ακόμα αγόρι. Έλαβε πληροφορίες για την Παχυμία, που ζει σε ένα από τα μοναστήρια και αγωνίζεται για την υψηλότερη τελειότητα με μια νεανική λάμψη.
Ο Θεόδωρος ήταν γιος πλούσιων και ευγενών γονέων 3267 . Κατά το δωδέκατο έτος γέννησης, πήγε καθημερινά στο σχολείο, κατόπιν αιτήματος του πατέρα του. Ήταν περισσότερο από όλα τα παιδιά που αγαπούσε η μητέρα του για τη νοημοσύνη και την ευσέβειά του. Κάποτε, στην εορτή των Θεοφανίων, οι γονείς του προετοίμαζαν θαυμάσια πιάτα, έβαζαν διαφορετικά κρασιά, απλώνουν χαλιά σε όλα τα δωμάτια. Ο νεαρός Θεόδωρος, βλέποντας την επίσημη ατμόσφαιρα του σπιτιού και του πολυτελούς τραπεζιού, ήταν πολύ ντροπιασμένη από μια σκέψη. Είπε στον εαυτό του: “Εάν τρώτε αυτά τα τρόφιμα, τότε ο Θεός δεν σας δίνει τα οφέλη μιας μελλοντικής ζωής”. Εξαιρετικά ενθουσιασμένος από αυτή τη σκέψη, το αγόρι πηγαίνει σε ένα μοναχικό μέρος, γονατίζει και προσεύχεται με δάκρυα στον Σωτήρα.
“Δεν θέλω,” είπε, “αυτό το φθαρτό φαγητό που οδηγεί σε καταστροφή. αλλά σας εύχομαι ένα με τα οφέλη που έχετε ορίσει τους πιστούς σε έναν άλλο κόσμο.
Επανέλαβε αυτά τα λόγια με δάκρυα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή τη στιγμή, η μητέρα τον ψάχνει γύρω από το σπίτι. Περιμέναν τον Θεόδωρο στο τραπέζι και κανείς δεν άρχισε να τρώει. Αφού τον βρήκε και έχοντας παρατηρήσει τα δάκρυα του στο πρόσωπό του, η μητέρα του, με απαλή αγάπη, του λέει:
– Φώναξα, γιε μου! Πού είσαι; Σας έψαχνα.
Ο Θεόδωρος απάντησε ότι τίποτα δεν του συνέβη. Η μητέρα του τον καλεί στο δείπνο, προσθέτοντας ότι αν δεν φάει, κανείς δεν θα καθίσει στο τραπέζι. Ο Θεόδωρος αρνήθηκε αποφασιστικά να φάει εορταστικό φαγητό. Για κάποιο χρονικό διάστημα ζούσε στο σπίτι των γονιών του, απολαμβάνοντας τη νηστεία, την προσευχή και το κλάμα. Από αυτά τα δάκρυα στο νεαρό Θεόδωρο, ακόμη και άρρωστα μάτια. Εκείνη την εποχή συνέχισε να πηγαίνει στο σχολείο. Αλλά εδώ έρχεται το τέλος του τρέχοντος έτους. Δεν απέχει πολύ από το χωριό όπου ζούσαν οι γονείς του Θεόδωρου, υπήρχε ένα μοναστήρι. Εδώ κάθε αδελφός έζησε ξεχωριστά από τους άλλους, στο κελί του. Ο Θεόδωρος ήρθε εδώ και άρχισε να ζει ως ερημίτης. Σύντομα αγαπήθηκε από όλους εδώ για τη νοημοσύνη, την ευσέβεια και τη σεμνότητα του.
Στο μοναστήρι όπου εγκαταστάθηκε ο μοναχός Θεόδωρος, υπήρχε καθημερινά το βράδυ μετά το γεύμα για να συγκεντρωθεί για πνευματική συνομιλία. Είπαν ότι κάποιος έπρεπε να μάθει από τις Αγίες Γραφές ή να ακούσει αν αυτό θα μπορούσε να χρησιμεύσει στη γενική οικοδόμηση. Αυτές οι συνομιλίες θα μπορούσαν να προσφέρουν άφθονο φαγητό για την ψυχή και να προστατεύονται από αδράνεια συνομιλίες ή χόμπι με κακές σκέψεις. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις συζητήσεις, ένας μοναχός, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα το μοναστήρι Pakhomiev, υπενθύμισε την εξήγηση ενός αποσπάσματος από την Αγία Γραφή, που είχε ακούσει από τον Pachomius. Αυτός ο μοναχός μίλησε με ενθουσιασμό για τις εντολές του ξενώνα Tavennisian, για την αγάπη με την οποία συναντήθηκε εκεί, και κυρίως για την ίδια την Pachomy. Ιδιαίτερα προσεκτικά, όπως συνηθίζει, ο νεαρός Θεόδωρος, ο οποίος πάντα ησυχούσε, άκουγε. Μετά από μια τέτοια ενθουσιώδη ομιλία για τον Pachomius, ο Θεόδωρος πυροδότησε με την επιθυμία να δει τον μεγάλο Abba. Αφέθηκε μόνη της, προσευχήθηκε με μεγάλη θέρμη. Εδώ είναι το περιεχόμενο της προσευχής του νέου ασκητή:
– Θεέ, Κύριε, ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων! Αν με ακούς και μου δώσεις αυτό που σου ζητώ. αν μου δώσεις την ευκαιρία να δω τον δούλο σου τον Παχόμιο: τότε θα σε υπηρετώ όλες τις μέρες της ζωής μου και δεν θα αποφεύγω από εσένα μέχρι την ημέρα του θανάτου μου. Θα γίνει το δικό σου, αλλά με άρεσε να δω τον δούλο σου!
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί όλη τη νύχτα, παραδίδοντας τις σκέψεις μιας συνάντησης με τον σπουδαίο δάσκαλο των μοναχών. Μέχρι το πρωί σηκώθηκε όχι μία φορά, με δάκρυα τον ικέτευσε ο Κύριος για να τον καταστήσει άξιο να δούμε τον Πάχομιους. Στη συνέχεια πήγε στο κελί αυτού του αδελφού, ο οποίος ήταν στον Τάφηση και του ζήτησε να του πει λεπτομερέστερα για τη ζωή του Παχόμιου, για τους κανόνες που είχε δώσει στους μοναχούς. Ο αδελφός του του είπε λεπτομερώς για το τι γνώριζε για την Παχυμία, τη ζωή του και τους κανόνες του. Από εκείνη τη στιγμή, ο Θεόδωρος προσευχόταν στον Θεό ακόμη πιο έντονα, ώστε να τον τιμήσει με τον Παχώμιο. Ο Θεόδωρος ήλπιζε μέσω του Παχόμιου να καταλάβει καλύτερα τον Θεό και την άγια θέλησή Του.
Αυτή τη στιγμή, ο Θεόδωρος αρρώστησε. Οι γονείς τον φορούσαν φαγητό. Ο Θεόδωρος το αρνήθηκε. Αλλά η ασθένειά του έχει ενταθεί. Οι γονείς τον πήραν από το σπίτι του μοναστηριού. Δεν το γνώριζε αυτό, επειδή ήταν ασυνείδητο εδώ και καιρό από μια ασθένεια. Ανακάλεσε, ήταν πολύ αναστατωμένος που είδε τον εαυτό του ξανά στο σπίτι των γονέων. Οι γονείς, πεπεισμένοι για τη σταθερότητα της απόφασής του, τον επέστρεψαν στο μοναστήρι. Τώρα οι ίδιοι οι μοναχοί φρόντισαν επιμελώς για τον νεαρό ασκητή μέχρι την ανάκαμψή του.
Πέρασαν τέσσερις μήνες και ο Θεόδωρος δεν σταμάτησε την προσευχή του για μια συνάντηση με τον Πάχομι. Εκείνη την εποχή, ο Abba Pechosh (ή Pekusiy), ο μοναχός του μοναστηριού Pakhomiyev, ήρθε στο μοναστήρι όπου ζούσε ο Θεόδωρος. Είχε ανατεθεί να εξυπηρετήσει τους μοναχούς κατά τη διάρκεια της παραμονής του εδώ. Η ταπεινοφροσύνη, η προσευχημένη του διάθεση, όλη η συμπεριφορά του προκάλεσε έκπληξη και σεβασμό μεταξύ όλων των μοναχών, και οι καρδιές όλων αφοσιωμένα εγκαταστάθηκαν προς την Pechoshu. Φυσικά, ο Θεόδωρος τον συνάντησε. Είδε ότι μέσω αυτού του Abba, ο ευκολότερος τρόπος για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ζήτησε από τον Pechosh να τον βοηθήσει με αυτό. Ο Pechosh, όμως, δεν τολμούσε να πάρει μαζί του τη Θεοδώρα, φοβούμενος την οργή των γονέων του παιδιού. Ο Θεόδωρος ήταν σταθερός στην πρόθεσή του. Όταν ο Abba Pechosh μπήκε στο σκάφος με μερικούς μοναχούς για να μεταβεί στο μοναστήρι Pakhomiev, ο Θεόδωρος τους ακολούθησε με τα πόδια. Ακόμα και απαρατήρητο, περπατούσε κατά μήκος των όχθες του Νείλου, όχι μακριά από το σκάφος. Τελικά, ορισμένοι μοναχοί τον παρατήρησαν. Τον έδειξαν στον Αμπα Πέχουσου, θυμόμαστε ότι αυτός ήταν εκείνος που ζήτησε από τον Άμπα να τον πάρει μαζί του μαζί του. Τελικά έφτασε στον Ταβενισή.
Βλέποντας τα τείχη της μονής, ο Θεόδωρος ευχαρίστησε τον Κύριο για την εκπλήρωση της επιθυμίας του και, με χαρά, φίλησε αυτούς τους τοίχους. Βλέποντας τον ίδιο τον Πάχομι, χαιρέτησε τον μεγάλο γέρο με δάκρυα ενθουσιώδους χαράς. Ο Πάχομις τόνισε σε αυτόν τον Κύριο, ο οποίος θα εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες της πνευματικής του καρδιάς, επειδή για χάρη του Κυρίου έφυγε από τον κόσμο. Ο Θεόδωρος παρέμεινε στο Tabennis, έτοιμος να εκπληρώσει όλους τους κανόνες της μοναχικής ζωής και να υπακούσει σε όλη τη θέληση των ηγετών του. Ήταν μόνο δεκατεσσάρων ετών. Ήταν ήδη ο πέμπτος χρόνος από την ίδρυση του κοιτώνα Pakhomiyev.
Σύμφωνα με την ιστορία του Επίσκοπου Αμμών, η άφιξη του Θεόδωρου στην Ταυνομάκη είχε προβλεφθεί με ακρίβεια από τον ίδιο τον Παχώμη.
Καθώς εγκαταστάθηκε στον Ταβενσίνι, ο Θεόδωρος άρχισε να επιδεικνύει τον μεγαλύτερο ζήλο στην ευχαρίστηση του Θεού. Ευτυχισμένος ήταν ο νέος ασκητής, ότι οι διδασκαλίες και οι ιδιωτικές συνομιλίες του Παχόμιου του έδειξαν τον σωστό τρόπο να επιτύχουν μοναστική τελειότητα και ότι ολόκληρη η δομή της ζωής στον ξενώνα δεν επέτρεπε να εξασθενήσει η ζήλια.
Μία φορά σε μια συνομιλία με τους αδελφούς, ο Μοναχός Παχώμιος εξέφρασε την ακόλουθη σκέψη: “Αν ένας άνθρωπος είχε την αληθινή γνώση, δεν θα αμαρτάνει ενάντια στο Θεό ή εναντίον του γείτονά του”. Η ψυχή του Θεοδώρου πυροδοτήθηκε από την επιθυμία να αποκτήσει αυτή την αληθινή γνώση. Ωστόσο, ήταν πολύ λυπημένος, πιστεύοντας ότι θα ήταν δύσκολο για αυτόν να επιτύχει την εκπλήρωση της επιθυμίας του. Ζήτησε με ειλικρίνεια από τον Θεό να του παραχωρήσει αληθινή γνώση, εξομολογώντας ταπεινά την αναξιοπρέπειά του, την αδυναμία του να γνωρίσει την αλήθεια.
– Κύριε, – είπε στην προσευχή, – Κύριε, στον οποίο προσφέρθηκα! Δώσε μου τη γνώση, όπως υποσχέθηκες σ ‘εκείνους που θα σε αγαπήσουν, ότι μπορώ να κάνω ό, τι μπορεί να σε ικανοποιήσει.
Ο Θεόδωρος, ακόμη και συχνά, φώναξε ότι απέχει πολύ από την αληθινή γνώση. Στα βάθη της καρδιάς του, ο Παхоόμιος χαίρεται σε αυτά τα δάκρυα του νεαρού, ενθαρρύνοντας την προσπάθειά του να αποκτήσει αληθινή γνώση. Σε συναντήσεις, συχνά είπε στη Θεοδώρα:
– Προσπαθήστε να αποκτήσετε μια πραγματική γνώση.
Μια νύχτα κάλεσε τον Θεόδωρο όταν το φεγγάρι ήταν φωτεινό. Από αυτό το υπέροχο ουρανό με τα φωτιστικά του να στρέφει τη σκέψη του νεαρού στον αόρατο Δημιουργό όλων των ειδών, ο Άμπα Παχόμι είπε στον Θεόδωρο:
– Να τον φοβούνται όλες τις ημέρες της ζωής σου. γνωρίζουμε ότι ήταν αυτός που μας δημιούργησε με όλα τα πλάσματα και ότι είμαστε στο χέρι Του. Όταν έχετε τον φόβο του Θεού και πιστεύετε ότι ο Θεός σας βλέπει σε κάθε στιγμή, κοιτάξτε, μην αμαρτάνετε εναντίον Του και έτσι θα σας αποσταλεί πιστή βοήθεια από Αυτόν. Δώστε του δόξα κάθε μέρα.
Άφθονα δάκρυα επιβεβαίωσαν την ειλικρίνεια της συνομιλίας τους. Με προσευχή τελείωσαν την ανταλλαγή σκέψεων για τον Θεό και την ευχαρίστησαν.
Τέτοιες συνομιλίες οδήγησαν πολλές φορές. Για τον Θεόδωρο, έναν εξαιρετικά ευαίσθητο νεαρό που καίει με ιερή ζήλια για να ευχαριστεί τον Θεό, κάθε λέξη του Αγίου Παχώματος είχε μεγάλη σημασία: στην ψυχή του ενισχύθηκαν όχι μόνο ευσεβείς αισθήσεις και φιλοδοξίες αλλά και πνευματική σοφία. Με τις συνομιλίες του, ιδιαίτερα τη στενή του κοινωνία με τον Θεόδωρο, ο Pakhomiy, εσκεμμένα ή ακούσια, προετοίμασε τον Θεόδωρο για μελλοντική υπηρεσία στους μοναχούς ως ηγέτη τους στην πνευματική ζωή.
Πόσο ευσεβής ήταν ο Reverend Pachomius σε κάθε πράξη και ακόμη και ο λόγος του Θεόδωρου, πόσο σταθερά οδήγησε τον νεαρό ασκητή στην υψηλότερη τελειότητα!
Κάποτε, ο Θεόδωρος συναντήθηκε με έναν αδερφό με χαλί στους ώμους του, επιστρέφοντας από κάποια μοναστική υπακοή. Ο Θεόδωρος τον ρώτησε πού πηγαίνει. Ο Πάχομις άκουσε αυτή την ερώτηση. Κάλεσε τη Θεοδώρα στον εαυτό του, του είπε:
– Θεόδωρο, κοιτάξτε, να είστε κυρίαρχος της καρδιάς σας κάθε στιγμή. Μη ρωτάτε τον αδελφό σας: από πού πηγαίνετε; Αυτό μπορεί να γίνει συνήθεια. Ποια είναι η ανάγκη να το πούμε; Μετά από όλα, αυτή η λέξη δεν εξυπηρετεί ούτε για παρηγοριά ούτε για σωτηρία.
Ο Θεόδωρος συχνά υπενθύμισε αυτή την εντολή του δασκάλου του, δίνοντας μεγάλη σημασία σ ‘αυτόν: γνώριζε ότι η πίστη στο μικρό οδηγεί στην πίστη και στα μεγάλα και απαιτείται από την εντολή του Σωτήρα.
Με κάποιο τρόπο ο Θεόδωρος άρχισε να παραπονιέται στην Παχόμια ότι είχε πονοκέφαλο. Ο Πάχομις του είπε ότι ο πιστός δεν πρέπει να λέει σε κανέναν για τις σωματικές του ασθένειες, εκτός αν η ασθένεια δεν μπορεί να κρυφτεί από τους άλλους, αλλά αυτές οι ασθένειες πρέπει να υπομείνουν με την κατάλληλη υπομονή. Εξάλλου, τόσο τα εθελοντικά όσο και τα ακούσια βάσανα είναι σαν το μαρτύριο. Και γενικά θα πρέπει να σκοτώσετε το σώμα σας από αγάπη για τον Θεό. Ο Αναστάν Θεόδωρος έλαβε αυτή την εντολή από τον Παχώμιο με τη βαθύτατη πίστη και άρχισε να κρύβει από τους ανθρώπους τον πονοκέφαλο με τον οποίο υπέφερε πολύ. Έπρεπε να υπομείνει αυτόν τον πόνο για άλλα είκοσι χρόνια, αλλά κανείς δεν άκουσε παράπονα από αυτόν. Η Θεοδώρα επισκέφθηκε επίσης άλλες ασθένειες, περισσότερο ή λιγότερο παρατεταμένες, για παράδειγμα, πόνο στο αυτί, πυρετό, ασθένεια των ματιών: υπέμεινε τα πάντα σιωπηλά και εφησυχασμένα. Γενικά, κανένας από τους μοναχούς δεν σκότωσε τον Θεόδωρο, ο οποίος απέκρυψε προσεκτικά τα κατορθώματά του από τους ανθρώπους. Κάθε μέρα έτρωγε φαγητό μόνο αργά το βράδυ και μερικές φορές άπιαζε για δύο συνεχόμενες ημέρες, τρώγοντας φαγητό μόνο στο τέλος της δεύτερης ημέρας. Μερικές φορές πήρε φαγητό, αλλά δεν έπινε νερό για δύο συνεχόμενες ημέρες. Δοκίμασε βραστό φαγητό μόνο σε περίπτωση ασθένειας. Από τη χρήση της ευχάριστης στη γεύση του φρούτου, κρατούσε γενικά. Αλλά αν οι αδελφοί έτρωγαν τις ημερομηνίες, τους έτρωγε επίσης με τους μοναχούς, πήρε ακόμη και μαζί του, αλλά έφαγε όχι περισσότερο από δύο. Του άρεσε να περάσει νύχτες σε ξυπνήματα. Ο αιδεσιμότατος Θεόδωρος κατάφερε σύντομα να κερδίσει πολλούς πνευματικούς καρπούς.
Ο Θεόδωρος, με όλη του την ψυχή, έγινε συνδεδεμένος με τον μεγάλό γέρο του, τον Αναστάσιο Παχόμη, και με τους συντρόφους του στους μοναχούς. Όλοι ήταν συγγενείς σε αυτόν με το πνεύμα, και όλοι τον αγαπούσαν επίσης. Αλλά ο νέος ασκητής ήταν εντελώς ξένος στον εθισμό στους συγγενείς του στη σάρκα: σχεδόν δεν υπήρχαν για τον Θεόδωρο, δεν μπορούσαν να τον αποσπάσουν από την αγάπη του Παχόμιου και των μοναχών.
Πώς ο Θεόδωρος φοβόταν ότι οι συγγενικές σχέσεις συγγένειας δείχνουν την ακόλουθη περίπτωση. Ήταν ήδη ο δέκατος χρόνος από την ημέρα που ήρθε στην Ταυνομάκη. Η μητέρα του, που ήθελε να δει τον γιο της, ήρθε εδώ με μια επιστολή από τον επίσκοπο της Έσνα. Ο άγιος ζήτησε από τον Παχόμη να επιτρέψει σε αυτή τη γυναίκα να συναντήσει τον γιο της. Αφού διάβασε την επιστολή του επισκόπου, ο Πάχομις λέει στον Θεόδωρο να πάει σε μια συνάντηση με τη μητέρα του, αφού η μητέρα του το επιθυμεί πολύ και ζητάει από τον επίσκοπο γι ‘αυτό. Αλλά ο Θεόδωρος δεν τολμούσε να υπακούσει σε αυτήν την τάξη και είπε στον Άγιο Παχώμιο:
– Θα σας ρωτήσω ένα πράγμα. Πες μου: αν πάω στη μητέρα μου, δεν θα βρω τον εαυτό μου να αμαρτάνει ενώπιον του Κυρίου, επειδή δεν τήρησα τις εντολές που γράφτηκαν στο Ευαγγέλιο, επειδή ο Κύριός μας είπε: «Αυτός που αγαπά τον πατέρα ή τη μητέρα περισσότερο από Μένα δεν είναι άξιος από Μένα». ( Ματ.10: 37 ).
Παχώμιος είπε ότι δεν θέλει να τον αναγκάσει να παραβιάζουν την εντολή του ευαγγελίου της αποποίησης των σχετικών συνημμένων για το τέλειο ευχάριστο Θεού, αλλά του ζήτησε να πάει σε μια ημερομηνία με τη μητέρα του, επειδή ήξερε για τα δάκρυα της και φοβήθηκε ότι ο ίδιος ο Θεόδωρος θα λύπη με τη μητέρα θλίψη. Ο Παχώμιος, ομολογώντας ότι ο ίδιος ήταν πολύ ευτυχής για την ακριβή εκπλήρωση της εντολής του Θεού από τον μαθητή του, εξέφρασε την ιδέα ότι ο επίσκοπος θα είναι ευχαριστημένος γι ‘αυτό, αφού είναι οι επίσκοποι που διδάσκουν αυτό που είναι στο Ευαγγέλιο. Μερικοί από τους αδελφούς, που επιθυμούν να παραδώσουν ακόμη και τη μικρή άνεση της μητέρας Θεοδώρου, κατέληξαν σε ένα κοινό έργο για τους μοναχούς έξω από το μοναστήρι. Ο Θεόδωρος πήγε επίσης σε αυτό το έργο. Η μητέρα ήταν παρηγορημένη από το γεγονός ότι αν και από μια απόσταση είδε μεταξύ των μοναχών τον γιο της τον ασκητή.
Κάποτε, όταν ο Θεόδωρος ήταν έξω από το μοναστήρι σε κάποια υπακοή, ο αδελφός του Παφνούτιος ήρθε στο μοναστήρι. Εκδήλωσε την επιθυμία να γίνει μοναχός, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα είναι με τον Θεόδωρο. Όταν ο Θεόδωρος επέστρεψε στο μοναστήρι, του δόθηκαν τα λόγια του αδελφού του. Αλλά φαινόταν στον καημένο μοναχό ότι ήταν κακό ότι ο αδελφός του ήθελε να είναι μοναχός σαν να ήταν μόνο για χάρη του. Ως εκ τούτου, δεν ήθελε να δει τον αδελφό του. Ωστόσο, ο Pachomius τον έπεισε να μην αρνείται στον αδερφό του μια ημερομηνία. Μετά από αμοιβαίο χαιρετισμό, ο Θεόδωρος είπε στον αδελφό του:
“Αν ήρθατε εδώ για μένα, τότε γυρίστε πίσω από όπου ήρθατε. αν ήρθες για χάρη του Θεού, γιατί δεν συμφωνούσες να γίνεις μοναχός πριν έρθω σε σένα;
Με αυτά τα λόγια, ο Θεόδωρος άφησε αμέσως τον αδελφό του. Αλλά ο Παφνούτιος πήγε μετά από αυτόν και, ξεπερνώντας τον, του είπε με δάκρυα:
– Πόσες μέρες περίμεναν την άφιξή σου και εσύ, αφού εμφανίσατε, μίλησε για μένα μια τόσο σκληρή λέξη!
Ο Θεόδωρος του απάντησε:
«Αν ήρθες για χάρη μου τώρα να γίνεις μοναχός, τότε θα μπορούσες να αφήσεις τη μοναστική ζωή αν την άφηνα». Αλλά αν το κάνετε αυτό με το φόβο του Θεού, τότε αν θα υπομείνω αυτή τη ζωή ή όχι – θα παραμείνετε πάντα στο μοναστήρι.
Ο Θεόδωρος έφερε τον αδελφό του στο μοναστήρι. Σύντομα, αφού ρώτησε το κελί του Θεόδωρου, ο Παφνούτιος μπήκε και κάθισε. Όταν είδε τον αδελφό του στο κελί του, ο Θεόδωρος ήταν πολύ ντροπιασμένος και του είπε:
– Μείνε εδώ: αλλά δεν θέλω να ζήσω εδώ από φόβο, έτσι ώστε να μην μοιάζουμε με ανθρώπους με συγγενική συγγένεια. Επιτρέψτε μου να ζήσω κοντά σε σας, μαζί με όλους τους αδελφούς, διότι σε αυτό το μοναστήρι δεν υπάρχει διαφορά, είμαστε όλοι δούλοι του Θεού και των παιδιών της Αββά.
Τα σκληρά λόγια του Θεόδωρου τρόμαξαν τον αδελφό του. Ο Παφνούτιος πήγε αμέσως στον Άγιο Παχώμιο και, με δάκρυα, του ζήτησε να τον αφήσει να επιστρέψει στο σπίτι, επειδή η μη αδελφική έκκληση του Θεόδωρου ήταν αφόρητη γι ‘αυτόν. Τότε ο Πάχομις κάλεσε τον Θεόδωρο και του είπε σθεναρά:
– Γιατί τον μίλησες σκληρά; Δεν ξέρετε ότι πρόκειται για ένα νεαρό φυτό; Πιστεύετε ότι οποιοσδήποτε έρχεται να γίνει μοναχός θα έχει ήδη τον φόβο του Αγίου Πνεύματος; Μετά από όλα, υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται για να σώσουν την ψυχή τους, ενώ άλλοι έρχονται για άλλους λόγους.
Ο Πάχομις έδειξε στον Θεόδωρο ότι οι μοναχοί, σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τέτοιους ανθρώπους με πλήρη υπομονή, αναμένοντας ότι θα γνωρίσουν τελικά τον τρόπο του Θεού και θα εγκαταλείψουν τη σαρκική σοφία τους. Τέλος, ο Πάχομις ζήτησε από τον Θεόδωρο να είναι ο ηγέτης του αδελφού του στη ζωή του μοναστού, μέχρις ότου ο ίδιος απέκτησε μια πραγματική κατανόηση των καθηκόντων του μοναχού.
Υπό την άμεση καθοδήγηση του Αγίου Παχώματος και με ακούραστη ζήλεια, εκπληρώνοντας όλες τις διδασκαλίες του, ο Θεόδωρος σύντομα έγινε υπόδειγμα για όλους τους μοναχούς. Ο σεβάσμιος Pachomius έστειλε ακόμη και πολλούς μοναχούς σε αυτόν για οδηγίες και άνεση. Με τη σοφή του λέξη γεμάτη αγάπη, ο Άγιος Θεόδωρος κατόρθωσε να καταπραΰνει και να καταπραΰνει πολλούς. Ένας μοναχός δεν μπορούσε να φέρει τις αυστηρές παρατηρήσεις του Αγίου Παχόμιου. Ήταν ακόμα έτοιμος να εγκαταλείψει την αδελφότητα. Μόνο ο Άγιος Θεόδωρος βρήκε έναν τρόπο να τον ηρεμήσει.
“Δεν στέκεσαι μόνος”, είπε ο Θεόδωρος, “είμαι επίσης λυπημένος εξαιτίας του, γιατί συχνά με κατηγορούσε. Τώρα θα μείνουμε μαζί για να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλο μέχρι να δούμε αν θα σταματήσει να μας κατηγορεί. διαφορετικά θα πάμε σε άλλη θέση.
Αυτά τα λόγια ηρέμησαν την ψυχή του μοναχού. Εν τω μεταξύ, ο Θεόδωρος ενημέρωσε κρυφά τον Παχόμιους για τα πάντα. Ένα μήνα αργότερα, ο Θεόδωρος κάλεσε αυτόν τον αδελφό στον Παχόμιους. Φυσικά, ο Παχώμιος, με μεγάλη ευγένεια και πατρική τρυφερότητα, γνώρισε δύο μοναχούς. Και οι δύο καθησυχάσει θρηνεί πριν Παχώμιος μοναχός ήταν ευτυχής που Abba είχε αλλάξει τη στάση του, και ο Θεόδωρος ήταν ευτυχής ηρεμία του και ευχαρίστησε τον Θεό, ο οποίος τον έστειλε την ευκαιρία να χρησιμεύσει ως μέσο σωτηρίας για skorbevshego μοναχός.
Ακολουθεί μια άλλη περίπτωση που μαρτυρεί τη συνετή αγάπη για τους αδελφούς, η οποία διέκρινε τόσο τον Παχώμιο όσο και τον Θεόδωρο. Ένας νεαρός μοναχός ήθελε να κάνει μια συνάντηση με τους γονείς του. Ο Πάχομις φοβόταν πολύ ότι δεν θα επέστρεφε στο μοναστήρι. Επομένως, ο σοφός Abba δεν τον αφήνει να πάει μόνος του, αλλά η Θεοδώρα τον δίνει στους συντρόφους του.
«Συμφωνώ μαζί του για όλα όσα θα επιστρέψει εδώ μαζί σου», είπε ο Παхоύμιος στον Θεόδωρο.
Οι γονείς του νεαρού μοναχού γνώρισαν με αγάπη τον γιο και τον σύντροφό τους. Σε ειδική αίθουσα τους δόθηκε τροφή που επιτρέπεται από τα μοναστικά έθιμα. Ο νεαρός μοναχός ζήτησε φαγητό και τη Θεοδώρα. Αρνήθηκε αρχικά. Αλλά ο αδελφός είπε ότι αν ο Θεόδωρος δεν ήταν μαζί του, δεν θα επέστρεφε στο μοναστήρι. Ο Θεόδωρος υπενθύμισε την εντολή του Παχόμιου, απλώθηκε το χέρι του σε φαγητό και έτρωγε λίγο. Αλλά εκπληρώντας έτσι την τελευταία εντολή της Παχυμίας, ο Θοδωρής θυμήθηκε καλά ένα από τα πρώτα, πολύ σημαντικά. Ο Αββά κάποτε του είπε ότι ο ίδιος κατά τη διάρκεια της μοναχικής του ζωής δεν επέτρεπε σε κανέναν από τους λαούς να τον δει να τρώει. Κατά συνέπεια, ένας μοναχός, σύμφωνα με τον Αιδεσιμότατο Πάχομη, δεν μπορεί να φάει φαγητό σε ένα κοσμικό σπίτι, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο. Αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα προκάλεσε τη μετάνοια στην ψυχή του Θεοδώρου και προσευχήθηκε στον Θεό να του συγχωρήσει μια αμαρτία που διαπράχθηκε για να μην δοθεί στον νεαρό μοναχό την ευκαιρία να παραμείνει εντελώς στον κόσμο. Έτσι, ο Αναστάν Θεόδωρος ήταν αυστηρός με τον εαυτό του.
Η βαρύτητα του Αγίου Θεοδώρου στον εαυτό του, η δυσπιστία στη γνώμη του – οι ιδιαιτερότητές του. Εδώ είναι μια περίπτωση στην οποία η σοβαρότητα του προς τον εαυτό του εκφράστηκε ιδιαίτερα σαφώς. Ένας αδελφός έφαγε πολλά πράσα. Νομίζοντας ότι δεν ήταν χρήσιμο για έναν νεαρό μοναχό να τρώει πολύ πράσο, γιατί ενισχύει το σώμα, ο Θεόδωρος τον κακοποίησε πεπειραμένα. Τότε ο Θεόδωρος άρχισε να σκέφτεται αν έκανε καλά: ίσως ο ίδιος ο μοναχός θα είχε διορθωθεί. Ωστόσο, τα λόγια του Θεόδωρου είχαν πολύ ισχυρή επίδραση στον νεαρό μοναχό: αυτός, μέχρι το θάνατό του, για είκοσι εννέα χρόνια, δεν χρησιμοποίησε καθόλου πράσα. Αφού μάθαινε για την αποχή του μοναχού, ο ίδιος ο Θεόδωρος, ακόμη και πριν από το θάνατό του, δεν έτρωγε πράσο, έτσι ώστε να μην είναι ένοχος ενώπιον του Κυρίου για παραβίαση του κανόνα που έβαλε σε άλλο.
Με αυτή την ιδιότητα της αυτοθυσίας και την πιο λεπτή αριστοκρατία, ο Άγιος Θεόδωρος, όπως και σε όλα τα άλλα, ήταν ένας αληθινός μαθητής του Αγίου Παχόμιου.
Δεν ήταν εύκολο για τον Άγιο Παχώμιο να διαχειριστεί την πολυάριθμη αδελφότητα που διασκορπίστηκε σε εννέα μοναστήρια. Χρειαζόταν έναν βοηθό. Ο Θεόδωρος ο Άγιος, ο καλύτερος από τους μαθητές του μεγάλου πατέρα, θα μπορούσε επίσης να είναι ο καλύτερος βοηθός στο έργο της εξυπηρέτησης της σωτηρίας των μοναχών. Η Ζωή του Παchomμιού μας λέει ότι είχε μια αποκάλυψη από πάνω, που τον επιβεβαίωσε στην απόφασή του να κάνει τον Αναστάσιο Θεόδωρο τον βοηθό του.
Ο Θεόδωρος ο Ιερός αποκλείστηκε όχι μόνο από μια ενάρετη ζωή, αλλά και από ένα ειδικό δώρο λόγου και γνώσης στην Αγία Γραφή. Ο άγιος Παχόμις κάποτε τον κατήγγειλε να πει στους αδελφούς ένα μάθημα την Κυριακή. Ο Θεόδωρος, χωρίς καμιά υπερηφάνεια, παίρνει τη θέση του Παχόμιου και εκφωνεί μια διδασκαλία, θεωρώντας για τον εαυτό του τη θέληση του γέρου. Ο ίδιος ο Pakhomiy άκουσε με βαθιά προσοχή την κινούμενη ομιλία του μαθητή του, παίρνοντας τη θέση του ανάμεσα σε όλους τους μοναχούς. Αλλά κάποιοι από τους μοναχούς δεν ήθελαν ότι ο Θεόδωρος, αυτός ο νεαρός μοναχός, τους διδάσκει αντί του Παχόμιου. Είχαν τον ισχυρότερο φθόνο. Έφυγαν ακόμη και από τη συνάντηση. Έληξε τη διδασκαλία. Ο Παхоόμι αποκαλεί τους μοναχούς που άφησαν το κήρυγμα και τους καταδικάζει ότι, με την υπερηφάνεια τους, δεν άκουγαν τη διδασκαλία του Θεόδωρου, ενώ έδωσε εντολή μαζί τους και, επιπλέον, άκουγε την ομιλία του με προσοχή και με όφελος για την ψυχή. φοιτητής. Ο Παχώμιος τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα λάμβαναν κανέναν έλεος από τον Θεό, αν δεν έφεραν ειλικρινή μετάνοια. Φυσικά, πολλοί λέγονταν από την αυστηρή ομιλία του γέρου, πολλοί δεχόντουσαν τη συμβουλή του να εκτοπίσει φθόνο και υπερηφάνεια από την καρδιά. Ωστόσο, υπήρχαν και τέτοιοι μοναχοί, οι οποίοι, μετά την έκθεση του γέροντα, μισούσαν τον Θεόδωρο ακόμα περισσότερο, ώστε να μην τον έβλεπαν ήρεμα. Ο ίδιος ο Θεόδωρος όχι μόνο δεν είχε την παραμικρή εχθρότητα απέναντί τους, αλλά πάντα τα αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη.
Σύντομα ο άγιος Παχώμιος έκανε τον Θεόδωρο οικοδόμο στον Ταυνομάκη. Ο μεγάλος γέροντας εγκαταστάθηκε σε άλλο μοναστήρι της Πέβο. Ελπίζει ότι ο Θεόδωρος θα κυβερνούσε στο πνεύμα του και ότι οι σοφοί συνομιλίες του και το παράδειγμα δόμησης θα ωφελήσουν πολύ τους μοναχούς.
Τι πνευματικά ύψη που ο Θεόδωρος έφτασε εκείνη την εποχή μπορεί να φανεί από τη μαρτυρία του έμπειρου και ζωντανού Abba Cornelius, ενός από τους πρώτους μαθητές των Pakhomiyevs. Ο Κορνήλιος, ο οποίος κοίταξε τον Άγιο Παχόμιους ως άγγελο με τη σάρκα, είδε στο Θεόδωρο τους καλύτερους μαθητές του Pakhomiyev και είπε ότι θα ήθελε να πάρει μια θέση στη μελλοντική ζωή μετά τον Θεόδωρο.
Έχοντας γίνει επικεφαλής του Tawennisi, ο Άγιος Θεόδωρος πήγε συχνά στο Pewo για να του ζητήσει συμβουλές από τον Abba Pachomius ή να ακούσει τις γενικές του διδασκαλίες. Επιστρέφοντας στους μοναχούς του, πέρασε σε αυτά όσα άκουσε από τον Παχόμιο. Ο Abba Pahomiy, στο τέλος του κήρυγματος, υποχρέωσε τους μοναχούς να επαναλάβουν όσα ειπώθηκαν. Και ο Άγιος Θεόδωρος έμαθε αυτή τη συνήθεια. Από την πλευρά του, θεώρησε ότι είναι απαραίτητο γι ‘αυτόν να εργαστεί στη διδασκαλία των διδασκαλιών, αισθάνεται μεγάλη γλυκύτητα από την αφομοίωση και την αφήγηση των λόγων του Θεού σε άλλους.
Ο Πάχομις μερικές φορές πήγε και στον Τάφηση, και εδώ μίλησε με όλους ή με κάποιον ξεχωριστά για τη σωτηρία της ψυχής. Η σοφία του, οι αρετές του, και ιδιαίτερα η ταπεινοφροσύνη πριν από όλα, ακόμα και πριν από τα νεότερα μέλη της αδελφότητας, όλα αυτά ήταν μια πηγή δόμησης για όλους. Όμως, ειδικά ο Θεόδωρος διέγνωσε αυτές τις επισκέψεις και έβαλε στην καρδιά του τα διδάγματα της ζωής ή του λόγου του μεγάλου πατέρα.
Ο Παχώμιος ακολούθησε προσεκτικά όλες τις ενέργειες του Θεοδώρου για να του δώσει καλές συμβουλές σε εύθετο χρόνο. Όταν ο Θεόδωρος δεν είναι αυστηρά παρακολούθησαν πάνω από την τήρηση όλων των κανόνων ανατεθεί Παχώμιος, Παχώμιος του επεσήμανα ότι είναι αναγκαίο να απαιτείται μοναχούς υπακοή της ολότητας, υπακοή ακόμη και σε μικρά θέματα, γιατί σπάζοντας το λιγότερο κανόνα αναστατώνει τη σειρά της μοναστικής ζωής, και οδηγεί στην ανάπτυξη ενός μοναχού του πνεύματος της ανυπακοής.
Όταν οι δύο μοναχοί επέτρεψαν να μιλήσουν ενώ εργάζονταν στο φούρνο, και ο Θεόδωρος δεν έδωσε προσοχή σε αυτό, ο Πάχομις αυστηρά και έντονα του είπε ότι πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες της εξωτερικής συμπεριφοράς.
Όταν ο Θεόδωρος, βελτιώνεται όλο και περισσότερο, πέτυχε τελικά ένα υψηλό βαθμό καθαρότητας της καρδιάς και πνευματική σοφία, Αγίου Παχώμιος να τον φωνάζει να του Tavennisi Pevou θέλουν να Θεόδωρος μοιράστηκε μαζί του το χειριστήριο λειτουργεί όλα τα μοναστήρια. έτσι ώστε να είναι ο ίδιος βοηθός γι ‘αυτόν όπως ο Ιησούς ήταν για τον Μωυσή. Τώρα ο Pachomius δίνει συχνά στον Theodore πολύ σημαντικές αποστολές. Τον στέλνει, αντί για τον εαυτό του, να παρακολουθεί την πνευματική κατάσταση των αδελφών, να θεραπεύει το πνεύμα τους. Ο Θεόδωρος είχε το δικαίωμα σε όλα τα μοναστήρια να αποκτήσουν την υποδοχή των μοναχών και την απέλαση από τη μονή εκείνων που ήταν αδιόρθωτοι, τον πειρασμό τους στην αδελφότητα που παρήγαγε. Εξηγώντας τις Ιερές Γραφές, τα φυτά Pachomius Θεόδωρος δίπλα του. Τώρα ο Θεόδωρος κηρύττει τον Πάχομιό πιο συχνά από πριν. Ο λόγος του έχει το πιο ευεργετικό αποτέλεσμα στο κοινό. Αυτή η αγάπη, την οποία ο Θεόδωρος, σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός αρχαίου βιογράφου, δεν είχε μόνο σε κάθε μοναχό, αλλά σε κάθε άνθρωπο, του έδωσε την ευκαιρία να διεισδύσει στις πνευματικές ανάγκες των αδελφών και να τους βοηθήσει με έναν σοφό και ζεστό λόγο. Ο Πάχομις, από την πλευρά του, ήταν γι ‘αυτόν ένας έμπειρος σύμβουλος και ένας αυστηρός εκθέτης: θέλησε ο Θεόδωρος να μην σταματήσει στο επίπεδο της ηθικής καθαρότητας και της πνευματικής σοφίας που τόσο σύντομα πέτυχε, αλλά ότι θα βελτιωνόταν όλο και περισσότερο, ώστε να γίνει απολύτως καθαρό στο πνεύμα και Δεν μπορούσα να χάσω αυτή την καθαρότητα.
Ο μοναχός Θεόδωρος συχνά ανέθεσε στους μοναχούς. Ταυτόχρονα, συχνά στράφηκε σε μοναχούς με ομιλίες, στις οποίες καταγγέλλει, ή πολλές κοινές ατέλειες ή ελαττώματα, την παράτυπη συμπεριφορά των ατόμων, χωρίς να ονομάζουν τον ένοχο με το όνομα. Συνέβη ότι οι ίδιοι έφεραν τη μετάνοια σε ολόκληρη την εκκλησία και ζήτησαν τη συγχώρεση από τους αδελφούς.
Μετά το θάνατο του Αγίου Παχώμιος και ο διάδοχός του Abba Petronius, που δεν έζησε πολύ καιρό μετά Παχώμιος, Αγίου Θεοδώρου ήταν ένα σοφό κεφάλι στο δρόμο για τη σωτηρία όλων των μοναστηριών Tavennisiyskih μέρος της βοηθώντας στη διαχείριση των Abba Orsisiyu μέρος, αντί να ελέγχει τα μοναστήρια, αν και σε πλήρη κοινωνία μαζί του, σαν να ήταν ο ηγεμόνας του. Και με τη ζωή και τη λέξη, έφερε μεγάλο πλεονέκτημα στους μοναχούς και έγινε διάσημος για τα θαύματα του. Για τα αξιοζήλευτά του και για τη σοφία του, ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας τον αντιμετώπιζε με ιδιαίτερο σεβασμό . Πέθανε περίπου είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Αιδεσιμότατου Παχόμη 3268 . Οι μοναχοί, με τον Abbas Orsius στο κεφάλι τους, θρήνησαν για πολύ καιρό. Ο Άγιος Αθανάσιος μοιράστηκε ειλικρινά τη θλίψη τους. Ως παρηγοριά στους μοναχούς, ο άγιος της Αλεξάνδρειας τους έστειλε μια μεγάλη επιστολή, στην οποία μιλούσε εύγλωττα και εύγλωττα των αρετών και των εκμεταλλεύσεων του Abba Theodore the Sanctified.
* * *
3267 Γεννήθηκε περίπου 316 χρόνια.
3268 Πιθανότατα το έτος 368.
