Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως

᾿Ωδή α΄. ῏Ηχος β΄. Δεῦτε λαοί.

Ἄρ­τος ζω­ῆς, αἰ­ω­νι­ζού­σης γε­νέ­σθω μοι, τό σῶ­μά σου τό ἅγιον, εὔ­σπλαγ­χνε Κύ­ρι­ε, καί τό τί­μι­ον αἷ­μα, καί νό­σων πο­λυ­τρό­πων ἀ­λε­ξι­τή­ρι­ον.
 

Βε­βη­λω­θείς, ἔρ­γοις ἀ­τό­ποις ὁ δεί­λαι­ος, τοῦ σοῦ ἀ­χρά­ντου σώ­μα­τος καί θεί­ου αἵ­μα­τος, ἀ­νά­ξι­ος ὑ­πάρ­χω, Χρι­στέ τῆς με­του­σί­ας, ἧς με ἀ­ξί­ω­σον.

 Θεοτοκίον

Γῆ ἀ­γα­θή, εὐ­λο­γη­μέ­νη θε­ό­νυμ­φε, τόν στά­χυν ἡ βλα­στή­σα­σα τόν ἀ­γε­ώρ­γη­τον, καί σω­τή­ρι­ον κό­σμῳ, ἀ­ξί­ω­σόν με τοῦ­τον, τρώ­γο­ντα σώ­ζε­σθαι. 

᾿Ωδή γ΄. ᾿Εν πέτρᾳ με τῆς πίστεως.

Δα­κρύ­ων μοι πα­ρά­σχου Χρι­στέ ρα­νί­δας, τόν ρύ­πον τῆς καρ­δί­ας μου κα­θαι­ρού­σας, ὡς ἄν εὐ­συ­νει­δή­τως κε­κα­θαρ­μέ­νος, πί­στει προ­σέρ­χω­μαι, καί φό­βῳ Δέ­σπο­τα, ἐν τῇ με­τα­λή­ψει τῶν θεί­ων δώ­ρων σου.

      

Εἰς ἄ­φε­σιν γε­νέ­σθω μοι τῶν πται­σμά­των, τό ἄ­χρα­ντόν σου σῶ­μα καί θεῖ­ον αἷ­μα, εἰς Πνεύ­μα­τος ῾Α­γί­ου τε κοι­νω­νί­αν, καί εἰς αἰ­ώ­νι­ον ζω­ήν φι­λάν­θρω­πε, καί πα­θῶν καί θλί­ψε­ων ἀλ­λο­τρί­ω­σιν.

Θεοτοκίον.

Ζω­ῆς τοῦ ῎Αρ­του τρά­πε­ζα Πα­να­γί­α, τοῦ ἄ­νω­θεν δ᾿ ἔ­λε­ον κα­τα­βά­ντος, καί κό­σμῳ και­νο­τέ­ραν ζω­ήν δι­δό­ντος, κἀ­μέ ἀ­ξί­ω­σον νῦν τόν ἀ­νά­ξι­ον, με­τά φό­βου γεύ­σα­σθαι τού­του καί ζή­σε­σθαι.

᾿Ωδή δ΄. ᾿Ελήλυθας ἐκ Παρθένου.

Ἠθέ­λη­σας, δι᾿ ἡ­μᾶς σαρ­κω­θείς πο­λυ­έ­λε­ε, τυ­θῆ­ναι ὡς πρό­βα­τον, δι­ά βρο­τῶν ἁ­μαρ­τή­μα­τα· ὅ­θεν ἱ­κε­τεύ­ω σε, καί τά ἐ­μά ἐ­ξα­λεῖ­ψαι πλημ­με­λή­μα­τα.

      

Θε­ρά­πευ­σον, τῆς ψυ­χῆς μου τά τραύ­μα­τα Κύ­ρι­ε, καί ὅ­λον ἁ­γί­α­σον, καί κα­τα­ξί­ω­σον Δέ­σπο­τα, ὅ­πως κοι­νω­νή­σω σοῦ, τοῦ μυ­στι­κοῦ θεί­ου δεί­πνου ὁ τα­λαί­πω­ρος.

Θεοτοκίον

Ἰλέ­ω­σαι, καί ἐ­μοί τόν ἐκ σπλάγ­χνων σου Δέ­σποι­να, καί τή­ρει με ἄρ­ρυ­πον, τόν σόν ἱ­κέ­την καί ἄ­με­μπτον, ὅ­πως εἰσ­δε­χό­με­νος, τόν νο­η­τόν μαρ­γα­ρί­την ἁ­γι­ά­ζω­μαι.

᾿Ωδή ε΄. ῾Ο τοῦ φωτός χορηγός.

Κα­θώς προ­έ­φης Χρι­στέ, γε­νέ­σθω δή τῷ εὐ­τε­λεῖ δού­λῳ σου· καί ἐν ἐ­μοί μεῖ­νον ὡς ὑ­πέ­σχου· ἰ­δού γάρ τό σῶ­μα, τρώ­γω σου τό θεῖ­ον, καί πί­νω τό αἷ­μά σου.

      

Λό­γε Θε­οῦ καί Θε­έ, ὁ ἄν­θραξ γέ­νοι­το τοῦ σοῦ σώ­μα­τος, εἰς φω­τι­σμόν τῷ ἐ­σκο­τι­σμέ­νῳ ἐ­μοί καί κα­θα­ρι­σμόν, τῆς βε­βη­λω­θεί­σης ψυ­χῆς μου τό αἷ­μά σου.

Θεοτοκίον

Μα­ρί­α Μή­τηρ Θε­οῦ, τῆς εὐ­ω­δί­ας τό σε­πτόν σκή­νω­μα, ταῖς σαῖς εὐ­χαῖς, σκεῦ­ος ἐ­κλο­γῆς με ἀ­πέρ­γα­σαι, ὅ­πως τῶν ἁ­γι­α­σμά­των με­τέ­χω τοῦ τό­κου σου.

᾿Ωδή ς΄. ᾿Εν ἀβύσσῳ πταισμάτων.

Νοῦν ψυ­χήν καί καρ­δί­αν ἁ­γί­α­σον, Σῶ­τερ καί τό σῶ­μά μου, καί κα­τα­ξί­ω­σον, ἀ­κα­τα­κρί­τως Δέ­σπο­τα, τοῖς φρι­κτοῖς μυ­στη­ρί­οις προ­σέρ­χε­σθαι.

      

Ξε­νω­θεί­ην πα­θῶν καί τῆς χά­ρι­τος, σχοί­ην τε προ­σθή­κην, ζω­ῆς καί ἀ­σφά­λει­αν, δι­ά τῆς με­τα­λή­ψε­ως, τῶν ἁ­γί­ων Χρι­στέ μυ­στη­ρί­ων σου.

Θεοτοκίον.

Ὁ θε­οῦ Θε­ός Λό­γος ὁ ἅ­γι­ος, ὅ­λον με ἁ­γί­α­σον νῦν προ­σερ­χό­με­νον, τοῖς θεί­οις μυ­στη­ρί­οις σου, τῆς ἁ­γί­ας Μη­τρός σου δε­ή­σε­σιν.

Κοντάκιον. ῏Ηχος β΄. Τά ἄνω ζητῶν.

Τόν ἄρ­τον Χρι­στέ, λα­βεῖν μή ὑ­πε­ρί­δῃς με, τό σῶ­μα τό σόν, καί τό θεῖ­ον νῦν αἷ­μά σου, τῶν ἀ­χρά­ντων, Δέ­σπο­τα, καί φρι­κτῶν Μυ­στη­ρί­ων σου, με­τα­σχεῖν τῷ ἀ­θλί­ῳ, μή εἰς κρῖ­μά μοι γέ­νοι­το· γέ­νοι­το δέ μοι εἰς ζω­ήν αἰ­ώ­νι­ον καί ἀ­θά­να­τον.

᾿Ωδή ζ΄. Εἰκόνος χρυσῆς.

Πη­γή ἀ­γα­θῶν, ἡ με­τά­λη­ψις Χρι­στέ, τῶν ἀ­θα­νά­των σου, νῦν μυ­στη­ρί­ων γε­νη­θή­τω μοι, φῶς καί ζω­ή καί ἀ­πά­θει­α, καί πρός ἀ­ρε­τῆς θει­ο­τέ­ρας, προ­κο­πήν καί ἐ­πί­δο­σιν, πρό­ξε­νος μό­νε ἀ­γα­θέ, ὅ­πως δο­ξά­ζω σε.

      
Ρυ­σθεί­ην πα­θῶν, καί ἐ­χθρῶν, καί ἀ­να­γκῶν, καί πά­σης θλί­ψε­ως, τρό­μῳ καί πό­θῳ προ­σι­ών τα­νῦν, μετ᾿ εὐ­λα­βεί­ας φι­λάν­θρω­πε, σοῦ τοῖς ἀ­θα­νά­τοις, καί θεί­οις μυ­στη­ρί­οις, καί ψάλ­λειν σοι· Εὐ­λο­γη­τός εἶ ὁ Θε­ός, ὁ τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν. 

Θεοτοκίον

Σω­τῆ­ρα Χρι­στόν, ἡ τε­κοῦ­σα ὑ­πέρ νοῦν, θε­ο­χα­ρί­τω­τε, ἐκ­δυ­σω­πῶ σε νῦν ὁ δοῦ­λός σου, τήν κα­θα­ράν ὁ ἀ­κά­θαρ­τος· μέλ­λο­ντά με νῦν τοῖς ἀ­χρά­ντοις μυ­στη­ρί­οις προ­σέρ­χε­σθαι, κά­θα­ρον ὅ­λον μο­λυ­σμοῦ, σαρ­κός καί πνεύ­μα­τος.

᾿Ωδή η΄. Τόν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός.

Τῶν οὐ­ρα­νί­ων καί φρι­κτῶν, καί ἁ­γί­ων σου Χρι­στέ, νῦν μυ­στη­ρί­ων, καί τοῦ θεί­ου σου δεί­πνου, καί μυ­στι­κοῦ κοι­νω­νόν, γε­νέ­σθαι κἀ­μέ κα­τα­ξί­ω­σον, τόν ἀ­πε­γνω­σμέ­νον, ὁ Θε­ός ὁ Σω­τήρ μου.

      
Ὑπό τήν σήν κα­τα­φυ­γών, εὐ­σπλαγ­χνί­αν, ἀ­γα­θέ, κρά­ζω σοι φό­βῳ· ᾿Εν ἐ­μοί μεῖ­νον Σῶ­τερ, κἀ­γώ ὡς ἔ­φης ἐν σοί· ἰ­δού γάρ, θαρ­ρῶν τῷ ἐ­λέ­ει σου, τρώ­γω σου τό σῶ­μα, καί πί­νω σου τό αἷ­μα.

Θεοτοκίον

Φρίτ­τω δε­χό­με­νος τό πῦρ, μή φλε­χθῶ ὡ­σεί κη­ρός καί ὡ­σεί χόρ­τος· ὤ φρι­κτοῦ μυ­στη­ρί­ου! ὤ εὐ­σπλαγ­χνί­ας Θε­οῦ! Πῶς θεί­ου σώ­μα­τος καί αἵ­μα­τος, ὁ πη­λός με­τέ­χω, καί ἀ­φθαρ­το­ποι­οῦ­μαι;

᾿Ωδή θ΄. ᾿Ανάρχου γεννήτορος.

Χρη­στός ἐ­στι γεύ­σα­σθε, καί ἴ­δε­τε ὁ Κύ­ρι­ος· δι᾿ ἡ­μᾶς καθ᾿ ἡ­μᾶς γάρ πά­λαι γε­νό­με­νος, ἅ­παξ ἑ­αυ­τόν τε προ­σά­ξας, ὡς προ­σφο­ράν, Πα­τρί τῷ ἰ­δί­ῳ, ἀ­εί σφα­γι­ά­ζε­ται, ἁ­γι­ά­ζων τούς με­τέ­χο­ντας.

Ψυ­χήν σύν τῷ σώ­μα­τι, ἁ­γι­α­σθεί­ην, Δέ­σπο­τα, φω­τι­σθεί­ην, σω­θεί­ην, γε­νοί­μην οἶ­κός σου, τῇ τῶν μυ­στη­ρί­ων με­θέ­ξει τῶν ἱ­ε­ρῶν, ἔ­νοι­κόν σε ἔ­χων, σύν Πα­τρί καί Πνεύ­μα­τι, εὐ­ερ­γέ­τα πο­λυ­έ­λε­ε. 

Ὡς πῦρ γε­νη­θή­τω μοι, καί ὡ­σεί φῶς τό σῶ­μά σου, καί τό αἷ­μα, Σω­τήρ μου, τό τι­μι­ώ­τα­τον, φλέ­γον ἁ­μαρ­τί­ας τήν ὕ­λην, καί ἐ­μπι­πρῶν πα­θῶν τάς ἀ­κάν­θας, καί ὅ­λον φω­τί­ζον με, προ­σκυ­νεῖν σου τήν θε­ό­τη­τα.

Θεοτοκίον.

Θε­ός σε­σω­μά­τω­ται, ἐκ τῶν ἁ­γνῶν αἱ­μά­των σου· ὅ­θεν πᾶ­σα ὑ­μνεῖ σε γε­νε­ά Δέ­σποι­να. Νό­ων τε τά πλή­θη δο­ξά­ζει, ὡς δι­ά σοῦ σα­φῶς κα­τι­δό­ντα, τῶν πά­ντων δε­σπό­ζο­ντα, οὐ­σι­ω­θέ­ντα τό ἀν­θρώ­πι­νον.

Καί εὐ­θύς τό· ῎Α­ξι­όν ἐ­στιν. Τρι­σά­γι­ον. Δό­ξα. Καί νῦν. Πα­να­γί­α Τρι­άς. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄). Δό­ξα. Καί νῦν. Πά­τερ ἡ­μῶν. ῞Ο­τι σοῦ ἔ­στιν. Καί τά λοι­πά τοῦ ᾿Α­πο­δεί­πνου καί ᾿Α­πό­λυ­σις.

ΤΗ ΔΕ ΕΠΑΥΡΙΟΝ

Τήν πρω­ίαν με­τά τήν συ­νή­θη ῾Ε­ω­θι­νήν ᾿Α­κο­λου­θί­αν λέ­γε· Τρι­σά­γι­ον. Δό­ξα. Καί νῦν. Πα­να­γί­α Τρι­άς. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄). Δό­ξα. Καί νῦν. Πά­τερ ἡ­μῶν. ῞Ο­τι σοῦ ἐ­στιν. Κύ­ρι­ε ἐ­λέ­η­σον (ι­β΄). Δό­ξα. Καί νῦν. Δεῦ­τε προ­σκυ­νή­σω­μεν (γ΄) καί τούς ἑ­πο­μέ­νους Ψαλ­μούς. 

ΨΑΛΜΟΣ ΚΒ΄. 22.

Κύ­ρι­ος ποι­μαί­νει με, καί οὐ­δέν με ὑ­στε­ρή­σει· εἰς τό­πον χλό­ης ἐ­κεῖ με κα­τε­σκή­νω­σεν. ᾿Ε­πί ὕ­δα­τος ἀ­να­παύ­σε­ως ἐ­ξέ­θρε­ψέ με· τήν ψυ­χήν μου ἐ­πέ­στρε­ψεν. ῾Ω­δή­γη­σέ με ἐ­πί τρί­βους δι­και­ο­σύ­νης, ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τος αὐ­τοῦ. ᾿Ε­άν γάρ καί πο­ρευ­θῶ ἐν μέ­σῳ σκι­ᾶς θα­νά­του, οὐ φο­βη­θή­σο­μαι κα­κά, ὅ­τι σύ μετ᾿ ἐ­μοῦ εἶ.  ῾Η ρά­βδος σου καί ἡ βα­κτη­ρί­α σου, αὗ­ταί με πα­ρε­κά­λε­σαν. ῾Η­τοί­μα­σας ἐ­νώ­πι­όν μου τρά­πε­ζαν, ἐξ ἐ­να­ντί­ας τῶν θλι­βό­ντων με. ᾿Ε­λί­πα­νας ἐν ἐ­λαί­ῳ τήν κε­φα­λήν μου, καί τό πο­τή­ρι­όν σου με­θύ­σκον με ὡ­σεί κρά­τι­στον. Καί τό ἔ­λε­ός σου κα­τα­δι­ώ­ξει με πά­σας τάς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς μου, καί τό κα­τοι­κεῖν με ἐν οἴ­κῳ Κυ­ρί­ου, εἰς μα­κρό­τη­τα ἡ­με­ρῶν.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ΄. 23.

Τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ γῆ, καί τό πλή­ρω­μα αὐ­τῆς· ἡ οἰ­κου­μέ­νη καί πά­ντες οἱ κα­τοι­κοῦ­ντες ἐν αὐ­τῇ. Αὐ­τός ἐ­πί θα­λασ­σῶν ἐ­θε­με­λί­ω­σεν αὐ­τήν, καί ἐ­πί πο­τα­μῶν ἡ­τοί­μα­σεν αὐ­τήν. Τίς ἀ­να­βή­σε­ται εἰς τό ὄ­ρος τοῦ Κυ­ρί­ου; ἤ τίς στή­σε­ται ἐν τό­πῳ ἁ­γί­ῳ αὐ­τοῦ; ᾿Α­θῷ­ος χερ­σί, καί κα­θα­ρός τῇ καρ­δί­ᾳ, ὅς οὐκ ἔ­λα­βεν ἐ­πί μα­ταί­ῳ τήν ψυ­χήν αὑ­τοῦ, καί οὐκ ὤ­μο­σεν ἐ­πί δό­λῳ τῷ πλη­σί­ον αὑ­τοῦ. Οὗ­τος λή­ψε­ται εὐ­λο­γί­αν πα­ρά Κυ­ρί­ου, καί ἐ­λε­η­μο­σύ­νην πα­ρά Θε­οῦ Σω­τῆ­ρος αὑ­τοῦ. Αὕ­τη ἡ γε­νε­ά ζη­τού­ντων τόν Κύ­ρι­ον, ζη­τού­ντων τό πρό­σω­πον τοῦ Θε­οῦ ᾿Ι­α­κώβ. ῎Α­ρα­τε πύ­λας οἱ ἄρ­χο­ντες ὑ­μῶν καί ἐ­πάρ­θη­τε πύ­λαι αἰ­ώ­νι­οι, καί εἰ­σε­λεύ­σε­ται ὁ βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης. Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης; Κύ­ρι­ος κρα­ται­ός καί δυ­να­τός, Κύ­ρι­ος δυ­να­τός ἐν πο­λέ­μῳ. ῎Α­ρα­τε πύ­λας οἱ ἄρ­χο­ντες ἡ­μῶν, καί ἐ­πάρ­θη­τε πύ­λαι αἰ­ώ­νι­οι, καί εἰ­σε­λεύ­σε­ται ὁ βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης. Τίς ἐ­στιν οὗ­τος ὁ βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης; Κύ­ρι­ος τῶν δυ­νά­με­ων, αὐ­τός ἐ­στιν ὁ βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης.

ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΕ΄. 115. 

Ἐπί­στευ­σα, δι­ό ἐ­λά­λη­σα· ἐ­γώ δέ ἐ­τα­πει­νώ­θην σφό­δρα. ᾿Ε­γώ δέ εἶ­πα ἐν τῇ ἐκ­στά­σει μου· πᾶς ἄν­θρω­πος ψεύ­στης. Τί ἀ­ντα­πο­δώ­σω τῷ Κυ­ρί­ῳ, πε­ρί πά­ντων, ὧν ἀ­ντα­πέ­δω­κέ μοι; Πο­τή­ρι­ον σω­τη­ρί­ου λή­ψο­μαι, καί τό ὄ­νο­μα Κυ­ρί­ου ἐ­πι­κα­λέ­σο­μαι. Τάς εὐ­χάς μου τῷ Κυ­ρί­ῳ ἀ­πο­δώ­σω, ἐ­να­ντί­ον πα­ντός τοῦ λα­οῦ αὐ­τοῦ. Τί­μι­ος ἐ­να­ντί­ον Κυ­ρί­ου ὁ θά­να­τος τῶν ὁ­σί­ων αὐ­τοῦ. ᾿Ω Κύ­ρι­ε, ἐ­γώ δοῦ­λος σός, ἐ­γώ δοῦ­λος σός καί υἱ­ός τῆς παι­δί­σκης σου· δι­έ­ρη­ξας τούς δε­σμούς μου. Σοί θύ­σω θυ­σί­αν αἰ­νέ­σε­ως, καί ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου ἐ­πι­κα­λέ­σο­μαι. Τάς εὐ­χάς μου τῷ Κυ­ρί­ῳ ἀ­πο­δώ­σω, ἐ­να­ντί­ον πα­ντός τοῦ λα­οῦ αὐ­τοῦ, ἐν αὐ­λαῖς οἴ­κου Κυ­ρί­ου, ἐν μέ­σῳ σου ῾Ι­ε­ρου­σα­λήμ.

Δό­ξα. Καί νῦν. ᾿Αλ­λη­λού­ϊα (γ΄). Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός. Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (γ΄). Καί τά πα­ρό­ντα τρο­πά­ρι­α.

῏Ηχος πλ. β΄.

Τάς ἀ­νο­μί­ας μου πά­ρι­δε, Κύ­ρι­ε, ὁ ἐκ Παρ­θέ­νου τε­χθείς, καί τήν καρ­δί­αν μου κα­θά­ρι­σον, να­όν αὐ­τήν ποι­ῶν τοῦ ἀ­χρά­ντου σου σώ­μα­τος καί αἵ­μα­τος. μή με ἐ­ξου­δε­νώ­σῃς ἀ­πό τοῦ σοῦ προ­σώ­που, ὁ ἀ­μέ­τρη­τον ἔ­χων τό μέ­γα ἔ­λε­ος.

Δόξα πατρί.

Εἰς τήν με­τά­λη­ψιν τῶν ἁ­γι­α­σμά­των σου πῶς ἀ­ναιδ­σθῶ ὁ ἀ­νά­ξι­ος; ἐ­άν γάρ τολ­μή­σω σοι προ­σελ­θεῖν σύν τοῖς ἀ­ξί­οις, ὁ χι­τών με ἐ­λέγ­χει, ὅ­τι οὐκ ἔ­στι τοῦ Δεί­πνου, καί κα­τά­κρι­σιν προ­ξε­νή­σω τῇ πο­λυ­α­μαρ­τή­τῳ μου ψυ­χῇ. Κα­θά­ρι­σον, Κύ­ρι­ε, τόν ρύ­πον τῆς ψυ­χῆς μου καί σῶ­σόν με, ὡς φι­λάν­θρω­πος.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Πολ­λά τά πλή­θη τῶν ἐ­μῶν, Θε­ο­τό­κε, πται­σμά­των· πρός σέ κα­τέ­φυ­γον ἁ­γνή, σω­τη­ρί­ας δε­ό­με­νος. ᾿Ε­πί­σκε­ψαι τήν ἀ­σθε­νοῦ­σάν μου ψυ­χήν, καί πρέ­σβευ­ε τῷ Υἱ­ῷ σου καί Θε­ῷ ἡ­μῶν, δο­θῆ­ναί μοι τήν ἄ­φε­σιν, ὧν ἔ­πρα­ξα δει­νῶν, μό­νη εὐ­λο­γη­μέ­νη.

Τῇ δέ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Πέμπτῃ τό παρόν.

Ὅτε οἱ ἔν­δο­ξοι μα­θη­ταί, ἐν τῷ νι­πτῆ­ρι τοῦ δεί­πνου ἐ­φω­τί­ζο­ντο, τό­τε ᾿Ι­ού­δας ὁ δυσ­σε­βής, φι­λαρ­γυ­ρί­αν νο­νή­σας ἐ­σκο­τί­ζε­το καί ἀ­νό­μοις κρι­ταῖς σέ, τόν δί­και­ον κρι­τήν, πα­ρα­δί­δω­σι. Βλέ­πε χρη­μά­των ἐ­ρα­στά, τόν δι­ά ταῦ­τα ἀγ­χό­νῃ χρη­σά­με­νον· φεῦ­γε ἀ­κό­ρε­στον ψυ­χήν, τήν δι­δα­σκά­λῳ τοι­αῦ­τα τολ­μή­σα­σαν. ῾Ο πε­ρί πά­ντας ἀ­γα­θός, Κύ­ρι­ε, δό­ξα σοι.

     Τό, Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (μ΄). Με­τα­νοί­ας ὅ­σας βού­λει, καί εὐ­θύς τάς ἑ­πο­μέ­νας ἱ­κε­τη­ρί­ους Εὐ­χάς.

ΣΤΙΧΟΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΙ

Περί τοῦ, πῶς δεῖ προσέρχεσθαι τοῖς ἀχράντοις Μυστηρίοις.

Μέλλων φαγεῖν, ἄνθρωπε, σῶμα Δεσπότου.

Φόβῳ πρόσελθε μή φλεγῇς· πῦρ τυγχάνει.

Θεῖον δέ πίνων αἷμα πρός μετουσίαν,

    πρῶτον καταλλάγηθι τοῖς σέ λυποῦσιν.

 ῎Επειτα θαρρῶν, μυστική βρῶσιν φάγε.

῞Ετεροι ὅμοιοι·

       Πρό τοῦ μετασχεῖν τῆς φρικώδους θυσίας,

  Τοῦ ζωοποιοῦ σώματος τοῦ Δεσπότου.

    Τῷδε πρόσευξαι τῷ τρόπῳ μετά τρόμου.

ΕΥΧΗ Α΄. ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Δέ­σπο­τα Κύ­ρι­ε ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός ἡ­μῶν, ἡ πη­γή τῆς ζω­ῆς καί τῆς ἀ­θα­να­σί­ας, ὁ πά­σης ὁ­ρα­τῆς καί ἀ­ο­ρά­του κτί­σε­ως δη­μι­ουρ­γός, ὁ τοῦ ἀ­νάρ­χου πα­τρός συ­ναΐ­δι­ος Υἱ­ός καί συ­νά­ναρ­χος, ὁ δι᾿ ὑ­περ­βο­λήν ἀ­γα­θό­τη­τος, ἐπ᾿ ἐ­σχά­των τῶν ἡ­με­ρῶν, σάρ­κα φο­ρέ­σας, καί σταυ­ρω­θείς, καί τυ­θείς ὑ­πέρ τῶν ἀ­χα­ρί­στων καί ἀ­γνω­μό­νων ἡ­μῶν, καί τῷ οἰ­κεί­ῳ σου Αἵ­μα­τι ἀ­να­πλά­σας τήν φθα­ρεῖ­σαν ὑ­πό τῆς ἁ­μαρ­τί­ας φύ­σιν ἡ­μῶν· αὐ­τός ἀ­θά­να­τε Βα­σι­λεῦ, πρόσ­δε­ξαι κἀ­μοῦ τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ τήν με­τά­νοι­αν, καί κλῖ­νον τό οὖς σου ἐπ᾿ ἐ­μοί, καί εἰ­σά­κου­σον τῶν ρη­μά­των μου· ἥ­μαρ­τον γάρ, Κύ­ρι­ε, ἥ­μαρ­τον εἰς τόν οὐ­ρα­νόν καί ἐ­νώ­πι­όν σου καί οὐκ εἰ­μί ἄ­ξι­ος ἀ­τε­νί­σαι εἰς τό ὕ­ψος τῆς δό­ξης σου· πα­ρώρ­γι­σα γάρ σου τήν ἀ­γα­θό­τη­τα, τάς σάς ἐ­ντο­λάς πα­ρα­βάς, καί μή ὑ­πα­κού­σας τοῖς σοῖς προ­στά­γμα­σιν. ᾿Αλ­λά σύ, Κύ­ρι­ε, ἀ­νε­ξί­κα­κος ὤν, μα­κρό­θυ­μός τε καί πο­λυ­έ­λε­ος, οὐ πα­ρέ­δω­κάς με συ­να­πο­λέ­σθαι ταῖς ἀ­νο­μί­αις μου, τήν ἐ­μήν πά­ντως ἀ­να­μέ­νων ἐ­πι­στρο­φήν. Σύ γάρ εἶ­πας, φι­λάν­θρω­πε, δι­ά τοῦ προ­φή­του σου, ὅ­τι οὐ θε­λή­σει θέ­λω τόν θά­να­τον τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ, ὡς τό ἐ­πι­στρέ­ψαι καί ζῆν αὐ­τόν· οὐ γάρ βού­λει Δέ­σπο­τα, τό πλά­σμα τῶν σῶν ἀ­πο­λέ­σθαι χει­ρῶν, οὐδ᾿ εὐ­δο­κεῖς ἐπ᾿ ἀ­πω­λεί­ᾳ ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λά θέ­λεις πά­ντας σω­θῆ­ναι, καί εἰς ἐ­πί­γνω­σιν ἀ­λη­θεί­ας ἐλ­θεῖν. Δι­ό κἀ­γώ, εἰ καί ἀ­νά­ξι­ός εἰ­μι τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς καί αὐ­τῆς τῆς προ­σκαί­ρου ζω­ῆς, ὅ­λον ἐ­μαυ­τόν ὑ­πο­τά­ξας τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ· καί ταῖς ἡ­δο­ναῖς δου­λώ­σας καί τήν σήν ἀ­χρει­ώ­σας εἰ­κό­να, ἀλ­λά ποί­η­μα καί πλά­σμα σόν γε­γο­νώς, οὐκ ἀ­πο­γι­νώ­σκω τήν ἐ­μαυ­τοῦ σω­τη­ρί­αν ὁ ἄ­θλι­ος· τῇ δέ σῇ ἀ­με­τρή­τῳ εὐ­σπλαγ­χνί­α, θαρ­ρή­σας προ­σέρ­χο­μαι. Δέ­ξαι οὖν κἀ­μέ, φι­λάν­θρω­πε Χρι­στέ, ὡς τήν πόρ­νην, ὡς τόν λῃ­στήν, ὡς τόν τε­λώ­νην καί ὡς τόν ἄ­σω­τον· καί ἆ­ρόν μου τό βα­ρύ φορ­τί­ον τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν, ὁ τήν ἁ­μαρ­τί­αν αἴ­ρων τοῦ κό­σμου καί τάς ἀ­σθε­νεί­ας τῶν ἀν­θρώ­πων ἰ­ώ­με­νος, ὁ τούς κο­πι­ῶ­ντας καί πε­φορ­τι­σμέ­νους πρός σε­αυ­τόν κα­λῶν καί ἀ­να­παύ­ων· ὁ μή ἐλ­θών κα­λέ­σαι δι­καί­ους, ἀλ­λά ἁ­μαρ­τω­λούς εἰς με­τά­νοι­αν· καί κα­θά­ρι­σόν με ἀ­πό πα­ντός μο­λυ­σμοῦ σαρ­κός καί πνεύ­μα­τος· δί­δα­ξόν με ἐ­πι­τε­λεῖν ἁ­γι­ω­σύ­νην ἐν φό­βῳ σου· ἵ­να, ἐν κα­θα­ρῷ τῷ μαρ­τυ­ρί­ῳ τῆς συ­νει­δή­σε­ώς μου τῶν ἁ­γι­α­σμά­των σου τήν με­ρί­δα ὑ­πο­δε­χό­με­νος, ἑ­νω­θῶ τῷ ἁ­γί­ῳ σώ­μα­τί σου καί αἵ­μα­τι, καί ἕ­ξω σε ἐν ἐ­μοί κα­τοι­κοῦ­ντα καί μέ­νο­ντα, σύν τῷ Πα­τρί καί τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι. Ναί, Κύ­ρι­ε ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στέ ὁ Θε­ός μου, καί μή εἰς κρῖ­μά μοι γέ­νοι­το ἡ με­τά­λη­ψις τῶν ἀ­χρά­ντων καί ζω­ο­ποι­ῶν μυ­στη­ρί­ων σου, μη­δέ ἀ­σθε­νής γε­νοί­μην ψυ­χῇ τε καί σώ­μα­τι, ἐκ τοῦ ἀ­να­ξί­ως αὐ­τῶν με­τα­λαμ­βά­νειν· ἀλ­λά δός μοι, μέ­χρι τε­λε­ταί­ας μου πνο­ῆς, ἀ­κα­τα­κρί­τως ὑ­πο­δέ­χε­σθαι τήν με­ρί­δα τῶν ἁ­γι­α­σμά­των σου, εἰς Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου κοι­νω­νί­αν, εἰς ἐ­φό­δι­ον ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου, καί εἰς εὐ­πρόσ­δε­κτον ἀ­πο­λο­γί­αν τήν ἐ­πί τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τός σου· ὅ­πως κἀ­γώ, σύν πᾶ­σι τοῖς ἐ­κλε­κτοῖς σου μέ­το­χος γέ­νω­μαι τῶν ἀ­κη­ρά­των σου ἀ­γα­θῶν, ὧν ἡ­τοί­μα­σας τοῖς ἀ­γα­πῶ­σί σε, Κύ­ρι­ε· ἐν οἷς δε­δο­ξα­σμέ­νος ὑ­πάρ­χεις εἰς τούς αἰ­ῶ­νας. ᾿Α­μήν. 

ΕΥΧΗ Β΄. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ

Οἶ­δα, Κύ­ρι­ε, ὅ­τι ἀ­να­ξί­ως με­τα­λαμ­βά­νω τοῦ ἀ­χρά­ντου σου σώ­μα­τος καί τοῦ τι­μί­ου σου αἵ­μα­τος καί ἔ­νο­χός εἰ­μι, καί κρῖ­μα ἐ­μαυ­τῷ ἐ­σθί­ω καί πί­νω, μή δι­α­κρί­νων τό σῶ­μα καί τό αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ καί Θε­οῦ μου· ἀλ­λά τοῖς οἰ­κτιρ­μοῖς σου θαρ­ρῶν, προ­σέρ­χο­μαί σοι τῷ εἰ­πό­ντι· ῾Ο τρώ­γων μου τήν σάρ­κα καί πί­νων μου τό αἷ­μα, ἐν ἐ­μοί μέ­νει κἀ­γώ ἐν αὐ­τῷ. Σπλαγ­χνί­σθη­τι οὖν, Κύ­ρι­ε, καί μή πα­ρα­δει­γμα­τί­σῃς με τόν ἁ­μαρ­τω­λόν, ἀλ­λά ποί­η­σον μετ᾿ ἐ­μοῦ κα­τά ἔ­λε­ός σου· καί γε­νέ­σθω μοι τά ἅ­γι­α ταῦ­τα εἰς ἴ­α­σιν, καί κά­θαρ­σιν, καί φω­τι­σμόν, καί φυ­λα­κτή­ρι­ον, καί σω­τη­ρί­αν, καί ἁ­γι­α­σμόν ψυ­χῆς τε καί σώ­μα­τος, εἰς ἀ­πο­τρο­πήν πά­σης φα­ντα­σί­ας καί πο­νη­ρᾶς πρά­ξε­ως καί ἐ­νερ­γεί­ας δι­α­βο­λι­κῆς, κα­τά δι­ά­νοι­αν τῆς ἐν τοῖς μέ­λε­σί μου ἐ­νερ­γου­μέ­νης, εἰς παρ­ρη­σί­αν καί ἀ­γά­πην τήν πρός σέ, εἰς δι­όρ­θω­σιν βί­ου καί ἀ­σφά­λει­αν, εἰς αὔ­ξη­σιν ἀ­ρε­τῆς καί τε­λει­ό­τη­τος, εἰς πλή­ρω­σιν ἐ­ντο­λῶν, εἰς Πνεύ­μα­τος ἁ­γί­ου κοι­νω­νί­αν, εἰς ἐ­φό­δι­ον ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου καί εἰς ἀ­πο­λο­γί­αν εὐ­πρόσ­δε­κτον, τήν ἐ­πί τοῦ φο­βε­ροῦ βή­μα­τός σου· μή εἰς κρῖ­μα, ἤ εἰς κα­τά­κρι­μα.

  
ΕΥΧΗ Γ΄. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ός μου, οἶ­δα, ὅ­τι οὐκ εἰ­μί ἄ­ξι­ος, οὐ­δέ ἱ­κα­νός, ἵ­να μου ὑ­πό τήν στέ­γην εἰ­σέλ­θῃς τοῦ οἴ­κου τῆς ψυ­χῆς, δι­ό­τι ὅ­λη ἔ­ρη­μος καί κα­τα­πε­σοῦ­σά ἐ­στι, καί οὐκ ἔ­χεις παρ᾿ ἐ­μοί τό­πον ἄ­ξι­ον τοῦ κλῖ­ναι τήν κε­φα­λήν· ἀλ­λ᾿ ὡς ἐξ ὕ­ψους δι᾿ ἡ­μᾶς ἐ­τα­πεί­νω­σας σε­αυ­τόν, συμ­με­τρί­α­σον καί νῦν τῇ τα­πει­νώ­σει μου. Καί ὡς κα­τε­δέ­ξω ἐν τῷ σπη­λαί­ῳ καί φά­τνῃ ἀ­λό­γων ἀ­να­κλι­θῆ­ναι, οὕ­τω κα­τά­δε­ξαι καί ἐν τῇ φά­τνῃ τῆς ἀ­λό­γου μου ψυ­χῆς, καί ἐν τῷ ἐ­σπι­λω­μέ­νῳ μου σώ­μα­τι εἰ­σελ­θεῖν. Καί ὡς οὐκ ἀ­πη­ξί­ω­σας εἰ­σελ­θεῖν, καί συν­δει­πνῆ­σαι ἁ­μαρ­τω­λοῖς, ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ Σί­μω­νος τοῦ λε­προῦ, οὕ­τω κα­τά­δε­ξαι εἰ­σελ­θεῖν καί εἰς τόν οἶ­κον τῆς τα­πει­νῆς μου ψυ­χῆς, τοῦ λε­προῦ καί ἁ­μαρ­τω­λοῦ. Καί ὡς οὐκ ἀ­πώ­σω τήν ὁ­μοί­αν μοι πόρ­νην καί ἁ­μαρ­τω­λόν, προ­σερ­χο­μέ­νην καί ἁ­πτο­μέ­νην σου, οὕ­τω σπλαγ­χνί­σθη­τι καί ἐπ᾿ ἐ­μοί τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ, προ­σερ­χο­μέ­νῳ σοι καί ἁ­πτο­μέ­νῳ σου. Καί ὡς οὐκ ἐ­βδε­λύ­ξω τό ρυ­πα­ρόν ἐ­κεί­νης στό­μα καί ἐ­να­γές κα­τα­φι­λοῦν σε, μη­δέ ἐ­μοῦ βδε­λύ­ξῃ τό ρυ­πα­ρώ­τε­ρον ἐ­κεί­νης στό­μα καί ἐ­να­γέ­στε­ρον, μη­δέ τά ἔμ­μυ­σα καί ἀ­κά­θαρ­τά μου χεί­λη καί βέ­βη­λα, καί τήν ἀ­κα­θαρ­το­τέ­ραν μου γλῶσ­σαν. ᾿Αλ­λά γε­νέ­σθω μοι ὁ ἄν­θραξ τοῦ πα­να­γί­ου σου σώ­μα­τος καί τοῦ τι­μί­ου σου αἵ­μα­τος εἰς ἁ­γι­α­σμόν καί φω­τι­σμόν καί ρῶ­σιν τῆς τα­πει­νῆς μου ψυ­χῆς καί τοῦ σώ­μα­τος, εἰς κου­φι­σμόν τοῦ βά­ρους τῶν πολ­λῶν μου πλημ­με­λη­μά­των, εἰς φυ­λα­κτή­ρι­ον πά­σης δι­α­βο­λι­κῆς συ­νερ­γί­ας· εἰς ἀ­πο­τρο­πήν καί ἐ­μπό­δι­ον τῆς φαύ­λης μου καί πο­νη­ρᾶς συ­νη­θεί­ας· εἰς ἀ­πο­νέ­κρω­σιν τῶν πα­θῶν, εἰς πε­ρι­ποί­η­σιν τῶν ἐ­ντο­λῶν σου· εἰς προ­σθή­κην τῆς θεί­ας σου χά­ρι­τος καί τῆς σῆς βα­σι­λεί­ας οἰ­κεί­ω­σιν. Οὐ γάρ ὡς κα­τα­φρο­νῶν προ­σέρ­χο­μαί σοι, Χρι­στέ ὁ Θε­ός, ἀλ­λ᾿ ὡς θαρ­ρῶν τῇ ἀ­φά­τῳ σου ἀ­γα­θό­τη­τι καί ἵ­να μή, ἐ­πί πο­λύ ἀ­φι­στά­με­νος τῆς κοι­νω­νί­ας σου, θη­ρι­ά­λω­τος ὑ­πό τοῦ νο­η­τοῦ λύ­κου γέ­νω­μαι. Δι­ό δέ­ο­μαί σου, ὡς μό­νος ὤν ἅ­γι­ος, Δέ­σπο­τα, ἁ­γί­α­σόν μου τήν ψυ­χήν καί τό σῶ­μα, τόν νοῦν καί τήν καρ­δί­αν, τούς νε­φρούς καί τά σπλάγ­χνα, καί ὅ­λον με ἀ­να­καί­νι­σον, καί ρί­ζω­σον τόν φό­βον σου ἐν τοῖς μέ­λε­σί μου, καί τόν ἁ­γι­α­σμόν σου ἀ­νε­ξά­λει­πτον ἀπ᾿ ἐ­μοῦ ποί­η­σον. Καί γε­νοῦ μοι βο­η­θός καί ἀ­ντι­λή­πτωρ, κυ­βερ­νῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ τήν ζω­ήν μου, κα­τα­ξι­ῶν με καί τῆς ἐκ τῶν δε­ξι­ῶν σου πα­ρα­στά­σε­ως με­τά τῶν ἁ­γί­ων σου· εὐ­χαῖς καί πρε­σβεί­αις τῆς πα­να­χρά­ντου σου Μη­τρός, τῶν ἀΰ­λων σου λει­τουρ­γῶν καί ἀ­χρά­ντων Δυ­νά­με­ων καί πά­ντων τῶν ῾Α­γί­ων, τῶν ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νος σοι εὐ­α­ρε­στη­σά­ντων. ᾿Α­μήν.

ΕΥΧΗ Δ΄. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ

Οὐκ εἰ­μί ἱ­κα­νός, Δέ­σπο­τα Κύ­ρι­ε, ἵ­να εἰ­σέλ­θῃς ὑ­πό τήν στέ­γην τῆς ψυ­χῆς μου· ἀλ­λ᾿ ἐ­πει­δή βού­λει σύ, ὡς φι­λάν­θρω­πος, οἰ­κεῖν ἐν ἐ­μοί, θαρ­ρῶν προ­σέρ­χο­μαι. Κε­λεύ­εις, ἀ­να­πε­τά­σω τάς πύ­λας, ἅς σύ μό­νος ἐ­δη­μι­ούρ­γη­σας, καί εἰ­σέρ­χῃ με­τά φι­λαν­θρω­πί­ας, ὡς πέ­φυ­κας· εἰ­σέρ­χῃ καί φω­τί­ζεις τόν ἐ­σκο­τι­σμέ­νον μου λο­γι­σμόν. Πι­στεύ­ω, ὡς τοῦ­το ποι­ή­σεις· οὐ γάρ πόρ­νην προ­σελ­θοῦ­σάν σοι με­τά δα­κρύ­ων ἀ­πέ­φυ­γες, οὐ­δέ τε­λώ­νην ἀ­πε­βά­λου με­τα­νο­ή­σα­ντα, οὐ­δέ λῃ­στήν ἐ­πι­γνό­ντα τήν βα­σι­λεί­αν σου ἀ­πε­δί­ω­ξας, οὐ­δέ δι­ώ­κτην με­τα­νο­ή­σα­ντα κα­τέ­λι­πες, ὅ ἦν· ἀλ­λά τούς ὑ­πό τῆς με­τα­νοί­ας σοι προ­σα­χθέ­ντας, ἅ­πα­ντας ἐν τῷ χο­ρῷ τῶν σῶν φί­λων κα­τέ­τα­ξας, ὁ μό­νος ὑ­πάρ­χων εὐ­λο­γη­μέ­νος πά­ντο­τε· νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς ἀ­πε­ρά­ντους αἰ­ῶ­νας. ᾿Α­μήν.

ΕΥΧΗ Ε΄. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ

Κύ­ρι­ε ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός μου, ἄ­νες, ἄ­φες, ἱ­λά­σθη­τι καί συγ­χώ­ρη­σόν μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ καί ἀ­χρεί­ῳ καί ἀ­να­ξί­ῳ δού­λῳ σου τά πταί­σμα­τα καί πλημ­με­λή­μα­τα καί πα­ρα­πτώ­μα­τά μου, ὅ­σα σοι ἐκ νε­ό­τη­τός μου μέ­χρι τῆς πα­ρού­σης ἡ­μέ­ρας καί ὥ­ρας ἥ­μαρ­τον, εἴ­τε ἐν γνώ­σει καί ἀ­γνοί­ᾳ, εἴ­τε ἐν λό­γοις, ἤ ἔρ­γοις ἤ ἐν­θυ­μή­μα­σιν, ἤ δι­α­νο­ή­μα­σι καί ἐ­πι­τη­δεύ­μα­σι, καί πά­σαις μου ταῖς αἰ­σθή­σε­σι. Καί τῇ πρε­σβεί­ᾳ τῆς ἀ­σπό­ρως κυ­η­σά­σης σε πα­να­χρά­ντου καί ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας τῆς μη­τρός σου, τῆς μό­νης ἀ­κα­ται­σχύ­ντου ἐλ­πί­δος, καί προ­στα­σί­ας, καί σω­τη­ρί­ας μου, κα­τα­ξί­ω­σόν με ἀ­κα­τα­κρί­τως με­τα­λα­βεῖν τῶν ἀ­χρά­ντων καί ἀ­θα­νά­των, καί ζω­ο­ποι­ῶν καί φρι­κτῶν μυ­στη­ρί­ων σου, εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν καί εἰς ζω­ήν αἰ­ώ­νι­ον· εἰς ἁ­γι­α­σμόν καί φω­τι­σμόν καί ρώ­μην καί ἴ­α­σιν καί ὑ­γεί­αν ψυ­χῆς τε καί σώ­μα­τος· καί εἰς ἐ­ξά­λει­ψιν καί πα­ντε­λῆ ἀ­φα­νι­σμόν τῶν πο­νη­ρῶν μου λο­γι­σμῶν καί ἐν­θυ­μή­σε­ων καί προ­λή­ψε­ων καί νυ­κτε­ρι­νῶν φα­ντα­σι­ῶν τῶν σκο­τει­νῶν καί πο­νη­ρῶν πνευ­μά­των. ῞Ο­τι σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α καί ἡ δύ­να­μις καί ἡ δό­ξα καί ἡ τι­μή καί ἡ προ­σκύ­νη­σις, σύν τῷ Πα­τρί, καί τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. ᾿Α­μήν.

     ΕΥΧΗ ΣΤ΄. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

 Δέ­σπο­τα Κύ­ρι­ε ᾿Ι­η­σοῦ Χρι­στέ, ὁ Θε­ός ἡ­μῶν, ὁ μό­νος ἔ­χων ἐ­ξου­σί­αν ἀν­θρώ­ποις ἀ­φι­έ­ναι ἁ­μαρ­τί­ας, ὡς ἀ­γα­θός καί φιλάνθρω­πος, πά­ρι­δέ μου πά­ντα τά ἐν γνώ­σει καί ἀ­γνοί­ᾳ πταίσμα­τα καί ἀ­ξί­ω­σόν με ἀ­κα­τα­κρί­τως με­τα­λα­βεῖν τῶν θείων καί ἐν­δό­ξων καί ἀ­χρά­ντων καί ζω­ο­ποι­ῶν σου μυστηρίων, μή εἰς κό­λα­σιν, μή εἰς προ­σθή­κην ἁ­μαρ­τι­ῶν, ἀλλ᾿ εἰς κα­θα­ρι­σμόν, καί ἁ­γι­α­σμόν, καί ἀρ­ρα­βῶ­να τῆς μελλού­σης ζω­ῆς καί βα­σι­λεί­ας, εἰς τεῖ­χος καί βο­ή­θει­αν καί ἀνα­τρο­πήν τῶν ἐ­να­ντί­ων, καί εἰς ἐ­ξά­λει­ψιν τῶν πολ­λῶν μου πλημ­με­λη­μά­των. Σύ γάρ εἶ Θε­ός ἐ­λέ­ους καί οἰ­κτιρ­μῶν, καί φι­λαν­θρω­πί­ας, καί σοί τήν δό­ξαν ἀ­να­πέ­μπο­μεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. ᾿Α­μήν.

ΕΥΧΗ Ζ΄. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Ἀπό ρυπαρῶν χειλέων,

ἀπό βδελυρᾶς καρδίας,

ἀπό ἀκαθάρτου γλώττης,

ἐκ ψυχῆς ἐρρυπωμένης,

δέξαι δέησιν, Χριστέμου·

καί μή παρωσάμενός μου,

μή τούς λόγους, μή τούς τρόπους,

μηδέ τήν ἀναισχυντίαν,

δός μοι παρρησίᾳ λέγειν,

ἅ βεβούλευμαι, Χριστέ μου,

μᾶλλον δέ καί δίδαξόν με,

τί με δεῖ ποιεῖν καί λέγειν.

Ἥμαρτον ὑπέρ τήν πόρνην

ἥ, μαθοῦσα ποῦ κατάγεις,

μήρον ἐξωνησαμένη,

ἦλθε τολμηρῶς ἀλεῖψαι,

σοῦ τούς πόδας τοῦ Χριστοῦ μου,

τοῦ Δεσπότου καί Θεοῦ μου.

Ὡς ἐκείνην οὐκ ἀπώσω,

προσελθοῦσαν ἐκ καρδίας,

μηδ’ ἐμέ βδελύξῃ, Λόγε,

σούς δέ πάρεσχέ μοι πόδας,

καί κρατῆσαι καί φιλῆσαι,

καί τῷ ρείθρῳ τῶν δακρύων,

ὡς πολυτιμήτῳ μύρῳ,

τούτους τολμηρῶς ἀλεῖψαι.

Πλῦνόν με τοῖς δάκρυσί μου,

κάθαρον αὐτοῖς με, Λόγε,

ἄφες καί τά πταίσματά μου,

καί συγγνώμην πάρασχέ μοι.

Οἶδας τῶν κακῶν τό πλῆθος,

οἶδας καί τά τραύματά μου·

καί τούς μώλωπας ὁρᾷς μου,

ἀλλά καί τήν πίστιν οἶδας,

καί τήν προθυμίαν βλέπεις,

καί τούς στεναγμούς ἀκούεις.

Οὐ λανθάνει σε, Θεέ μου,

ποιητά μου, λυτρωτά μου,

οὐδέ σταλαγμός δακρύων,

οὐδέ σταλαγμοῦ τι μέρος.

Τόν μέν ἀκατέργαστόν μου,

ἔγνωσαν οἱ ὀφθαλμοί σου·

ἐπί τό βιβλίον δέ σου,

καί τά μήπω πεπραγμένα,

γεγραμμένα σοι τυγχάνει.

Ἴδε τήν ταπείνωσίν μου,

ἴδε μου τόν κόπον, ὅσος,

καί τάς ἁμαρτίας πάσας

ἄφες μοι, Θεέ τῶν ὅλων,

ἵνα καθαρᾷ καρδίᾳ,

περιτρόμῳ διανοίᾳ

καί ψυχῇ συντετριμμένῃ,

τῶν ἀχράντων σου μετάσχω

καί πανάγνων μυστηρίων,

οἷς ζωοῦται καί θεοῦται,

πᾶς ὁτρώγων σε καί πίνων

ἐξ εἰλικρινοῦς καρδίας.

Σύ γάρ εἶπας, Δέσποτά μου·

Πᾶς ὁ τρώγων μου τήν σάρκα,

πίνων δέ μου καί τό αἷμα,

ἐν ἐμοί μέν οὗτος μένει,

ἐν αὐτῷ δ’ ἐγώ τυγχάνω.

Ἀληθής ὁ λόγος πάντως

τοῦ Δεσπότου καί Θεοῦ μου.

Τῶν γάρ θείων ὁ μετέχων

καί θεοποιῶν χαρίτων,

οὔμενον, οὐκ ἔστι μόνος,

ἀλλά μετά σοῦ, Χριστέ μου,

τοῦ φωτός τοῦ τρισηλίου,

τοῦ φωτίζοντος τόν κόσμον.

Ἵνα γοῦν μή μόνος μένω,

δίχα σοῦ τοῦ ζωοδότου,

τῆς πνοῆς μου, τῆς ζωῆς μου,

τοῦ ἀγαλλιάματός μου,

τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας,

διά τοῦτό σοι προσῆλθον,

ὡς ὁρᾷς, μετά δακρύων

καί ψυχῆς συντετριμμένης,

λύτρων τῶν ἐμῶν πταισμάτων

ἱκετεύων τοῦ λαβεῖν με,

καί τῶν σῶν ζωοπαρόχων,

καί  ἀμέμπτων μυστηρίων

μετασχεῖν ἀκατακρίτως,

ἵνα μείνῃς, καθώς εἶπας,

μετ’ ἐμοῦ τοῦ τρισαθλίου·

ἵνα μή, χωρίς εὑρών με

τῆς σῆς χάριτος ὁ πλάνος,

ἀφαρπάσῃ με δολίως,

καί πλανήσας ἀπαγάγῃ

τῶν θεοποιῶν σου λόγων.

Διά τοῦτό σοι προσπίπτω,

καί θερμῶς ἀναβοῶ σοι.

Ὡς τόν ἄσωτον ἐδέξω,

καί τήν πόρνην προσελθοῦσαν,

οὕτω δέξαι με τόν πόρνον

καί τόν ἄσωτον, οἰκτίρμον,

ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ

νῦν με προσερχόμενόν σοι.

Οἶδα, Σῶτερ, ὅτι ἄλλος,

ὡς ἐγώ, οὐκ ἔπταισέ σοι,

οὐδέ ἔπραξε τάς πράξεις,

ἅς ἐγώ κατειργασάμην.

Ἀλλά τοῦτο πάλιν οἶδα,

ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων,

οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος,

ὑπερβαίνει τοῦ Θεοῦ μου

τήν πολλήν μακροθυμίαν,

καί φιλανθρωπίαν ἄκραν·

ἀλλ’ ἐλαίῳ συμπαθείας,

τούς θερμῶς μετανοοῦντας,

καί καθαίρεις, καί λαμπρύνεις

καί φωτός ποιεῖς μετόχους,

κοινωνούς θεότητός σου

ἐργαζόμενος ἀφθόνως!

καί, τό ξένον καί ἀγγέλοις

καί ἀνθρώπων διανοίαις,

ὁμιλεῖς αὐτοῖς πολλάκις,

ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις.

Ταῦτα τολμηρόν ποιεῖ με,

ταῦτά με πτεροῖ, Χριστέ μου·

καί θαρρῶν ταῖς σαῖς πλουσίαις

πρός ἡμᾶς εὐεργεσίαις,

χαίρων τε καί τρέμων ἅμα,

τοῦ πυρός μεταλαμβάνω,

χόρτος ὤν, καί ξένον θαῦμα!

δροσιζόμενος ἀφράστως,

ὡσπεροῦν ἡ βάτος πάλαι,

ἡ ἀφλέκτως καιομένη.

Τοίνυν εὐχαρίστῳ γνώμῃ,

εὐχαρίστῳ δέ καρδία,

εὐχαρίστοις μέλεσί μου,

τῆς ψυχῆς καί τῆς σαρκός μου,

προσκυνῶ, καί μεγαλύνω,

καί δοξάζω σε, Θεέ μου,

ὡς εὐλογημένον ὄντα

νῦν τε καί εἰς τούς αἰῶνας.

 

   ΕΥΧΗ Η΄. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ

      Ὁ μό­νος κα­θα­ρός καί ἀ­κή­ρα­τος Κύ­ρι­ος, ὁ δι᾿ οἶ­κτον φι­λαν­θρω­πί­ας ἀ­νεκ­δι­ή­γη­τον, τό ἡ­μέ­τε­ρον ὅ­λον προσ­λα­βό­με­νος φύ­ρα­μα, ἐκ τῶν ἁ­γνῶν καί παρ­θε­νι­κῶν αἱ­μά­των τῆς ὑ­περ­φυ­ῶς κυ­η­σά­σης σε, Πνεύ­μα­τος θεί­ου ἐ­πε­λεύ­σει, καί εὐ­δο­κί­ᾳ Πα­τρός ἀϊ­δί­ου, Χρι­στέ ᾿Ι­η­σοῦ, σο­φί­α Θε­οῦ, καί εἰ­ρή­νη, καί δύ­να­μις· ὁ τῷ προσ­λήμ­μα­τί σου τά ζω­ο­ποι­ά καί σω­τή­ρι­α πά­θη κα­τα­δε­ξά­με­νος, τόν σταυ­ρόν, τούς ἥ­λους, τήν λόγ­χην, τόν θά­να­τον, νέ­κρω­σόν μου τά ψυ­χο­φθό­ρα πά­θη τοῦ σώ­μα­τος. ῾Ο τῇ τα­φῇ σου τά τοῦ ᾅ­δου σκυ­λεύ­σας βα­σί­λει­α, θά­ψον μου δι­ά τῶν ἀ­γα­θῶν λο­γι­σμῶν τά πο­νη­ρά δι­α­βού­λι­α, καί τά τῆς πο­νη­ρί­ας πνεύ­μα­τα δι­α­σκέ­δα­σον. ῾Ο τῇ τρι­η­μέ­ρῳ σου καί ζω­η­φό­ρῳ ἀ­να­στά­σει τόν πε­πτω­κό­τα προ­πά­το­ρα ἀ­να­στή­σας, ἀ­νά­στη­σόν με τῇ ἁ­μαρ­τί­ᾳ κα­το­λι­σθή­σα­ντα, τρό­πους μοι με­τα­νοί­ας ὑ­πο­τι­θέ­με­νος. ῾Ο τῇ ἐν­δό­ξῳ σου ἀ­να­λή­ψει τῆς σαρ­κός θε­ώ­σας τό πρόσ­λημ­μα, καί τοῦ­το τῇ δε­ξι­ᾷ κα­θέ­δρᾳ τι­μή­σας τοῦ Πα­τρός, ἀ­ξί­ω­σόν με, δι­ά τῆς τῶν ἁ­γί­ων σου μυ­στη­ρί­ων με­τα­λή­ψε­ως, τῆς δε­ξι­ᾶς με­ρί­δος τῶν σω­ζο­μέ­νων τυ­χεῖν. ῾Ο τῇ ἐ­πι­δη­μί­ᾳ τοῦ Πα­ρα­κλή­του πνεύ­μα­τος σκεύ­η τί­μι­α τούς ἱ­ε­ρούς σου μα­θη­τάς ἐρ­γα­σά­με­νος, δο­χεῖ­ον κἀ­μέ τῆς αὐ­τοῦ ἀ­νά­δει­ξον ἐ­πε­λέυ­σε­ως. ῾Ο μέλ­λων πά­λιν ἔρ­χε­σθαι κρῖ­ναι τήν οἰ­κου­μέ­νην ἐν δι­και­ο­σύ­νῃ, εὐ­δό­κη­σον κἀ­μέ προϋ­πα­ντῆ­σαί σοι ἐν νε­φέ­λαις τῷ ποι­η­τῇ καί πλά­στῃ μου σύν πᾶ­σι τοῖς ἁ­γί­οις σου· ἵ­να ἀ­τε­λευ­τή­τως δο­ξο­λο­γῶ καί ἀ­νυ­μνῶ σε, σύν τῷ ἀ­νάρ­χῳ σου Πα­τρί καί τῷ πα­να­γί­ῳ καί ἀ­γα­θῷ καί ζω­ο­ποι­ῷ σου Πνεύ­μα­τι, νῦν καί ἀ­εί καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. ᾿Α­μήν.

ΕΥΧΗ Θ΄. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

      Πρό τῶν θυ­ρῶν τοῦ να­οῦ σου πα­ρέ­στη­κα, καί τῶν δει­νῶν λο­γι­σμῶν οὐκ ἀ­φί­στα­μαι, ἀλ­λά σύ Χρι­στέ ὁ Θε­ός, ὁ τε­λώ­νην δι­και­ώ­σας, καί χα­να­ναί­αν ἐ­λε­ή­σας, καί τῷ λη­στῇ πα­ρα­δεί­σου πύ­λας ἀ­νοί­ξας, ἄ­νοι­ξόν μοι τά σπλάγ­χνα τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας σου καί δέ­ξαι με προ­σερ­χό­με­νον καί ἁ­πτό­με­νόν σου, ὡς τήν πόρ­νην, καί τήν αἱ­μόρ­ρουν· ἡ μέν γάρ, τοῦ κρα­σπέ­δου σου ἁ­ψα­μέ­νη, εὐ­χε­ρῶς τήν ἴ­α­σιν ἔ­λα­βεν, ἡ δέ, τούς σούς ἀ­χρά­ντους πό­δας κρα­τή­σα­σα, τήν λύ­σιν τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των ἐ­κο­μί­σα­το. ᾿Ε­γώ δέ ὁ ἐ­λε­ει­νός, ὅ­λον σου τό σῶ­μα τολ­μῶν δέ­ξα­σθαι, μή κα­τα­φλε­χθεί­ην· ἀλ­λά δέ­ξαι με, ὥ­σπερ ἐ­κεί­νας καί φώ­τι­σόν μου τά τῆς ψυ­χῆς αἰ­σθη­τή­ρι­α, κα­τα­φλέ­γων μου τά τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ἐ­γκλή­μα­τα, πρε­σβεί­αις τῆς ἀ­σπό­ρως τε­κού­σης σε, καί τῶν ἐ­που­ρα­νί­ων δυ­νά­με­ων. ῞Ο­τι εὐ­λο­γη­τός εἶ, εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. ᾿Α­μήν.

    

 

Πι­στεύ­ω Κύ­ρι­ε, καί ὁ­μο­λο­γῶ, ὅ­τι σύ εἶ ἀ­λη­θῶς ὁ Χρι­στός, ὁ Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ τοῦ ζῶ­ντος, ὁ ἐλ­θών εἰς τόν κό­σμον ἁ­μαρ­τω­λούς σῶ­σαι, ὧν πρῶ­τός εἰ­μι ἐ­γώ. ῎Ε­τι πι­στεύ­ω, ὅ­τι τοῦ­το αὐ­τό ἐ­στι τό ἄ­χρα­ντον Σῶ­μά σου, καί τοῦ­το αὐ­τό ἐστι τό τί­μι­ον Αἷ­μά σου. Δέ­ο­μαι οὖν σου· ἐ­λέ­η­σόν με, καί συγ­χώ­ρη­σόν μοι τά πα­ρα­πτώ­μα­τά μου, τά ἑ­κού­σι­α καί τά ἀ­κού­σι­α, τά ἐν λό­γῳ τά ἐν ἔρ­γῳ, τά ἐν γνώ­σει καί ἀ­γνοί­α· καί ἀ­ξί­ω­σόν με ἀ­κα­τα­κρί­τως με­τα­σχεῖν τῶν ἀ­χρά­ντων σου Μυ­στη­ρί­ων, εἰς ἄ­φε­σιν ἁ­μαρ­τι­ῶν, καί εἰς ζω­ήν αἰ­ώ­νι­ον. ᾿Αμήν.

     

᾿Ερ­χό­με­νος δέ με­τα­λα­βεῖν, λέ­γει τούς ἑ­ξῆς Στί­χους τοῦ Με­τα­φρα­στοῦ·

      

    ᾿Ιδού, βαδίζω πρός θείαν Κοινωνίαν·

      Πλαστουργέ, μή φλέξῃς με τῇ μετουσίᾳ·

      Πῦρ γάρ ὑπάρχεις τούς ἀναξίους φλέγον.

     ᾿Αλλ᾿ οὖν κάθαρον ἐκ πάσης με κηλῖδος.

Εἶτα τό Τροπάριον·

      Τοῦ Δεί­πνου σου τοῦ μυ­στι­κοῦ, σή­με­ρον, Υἱ­έ Θε­οῦ, κοινω­νόν με πα­ρά­λα­βε· οὐ μή γάρ τοῖς ἐ­χθροῖς σου τό μυστή­ρι­ον εἴ­πω· οὐ φί­λη­μά σοι δώ­σω, κα­θά­περ ὁ ᾿Ι­ού­δας· ἀλ­λ᾿ ὡς ὁ Λῃ­στής ὁ­μο­λο­γῳ σοι· Μνή­σθη­τί μου Κύ­ρι­ε, ἐν τῇ Βασι­λεί­ᾳ σου.

Εἶτα πάλιν τούς παρόντας Στίχους·

Επιστροφή στη σελίδα Πατρολογία – Φιλοκάλια – Άρθρα