Κατηγορία: Συναξάρι Σελίδα 2 από 2138

 

 

 

 

 

Τὰ Προεόρτια

τῆς ἐν τῷ Ναῷ

εἰσόδου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

 

Ψηφιδωτό των Εισοδίων της Θεοτόκου
στην Ιερά Μονή τής Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

 

Ἀπολυτίκιον 
Προεόρτιον
Ἦχος δ’
Ταχὺ προκατάλαβε 
Χαρὰν προμνηστεύεται, σήμερον Ἄννα ἡμῖν, τῆς λύπης ἀντίθετον, καρπὸν βλαστήσασα, τὴν μόνην Ἀειπάρθενον· ἣν περ δὴ καὶ προσάγει, τὰς εὐχὰς ἐκπληροῦσα, σήμερον γηθομένη, τῷ Ναῷ τοῦ Κυρίου, ὡς ὄντως ναὸν τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ Μητέρα ἁγνήν.

 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα
Ἦχος α’
Τοῦ λίθου σφραγισθέντος 
Αἰνέσατε παρθένοι, καὶ Μητέρες ὑμνήσατε, λαοὶ δοξολογεῖτε, ἱερεῖς εὐλογήσατε, τὴν ἄχραντον Μητέρα τοῦ Θεοῦ· σαρκὶ γὰρ νηπιάζουσα Ναῷ, τῷ τοῦ Νόμου προσηνέχθη, ὥσπερ ναὸς Κυρίου ἁγιώτατος. Διὸ ἑορτὴν πνευματικήν, τελοῦντες ἀνακράξωμεν· Χαῖρε Παρθένε δόξα, τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων.

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα
Ἦχος δ’
Ταχὺ προκατάλαβε 
Δαυῒδ προοδοποίησον, ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, καὶ χαίρων ὑπόδεξαι τὴν Βασιλίδα ἡμῶν, καὶ ταύτῃ ἐκβόησον. Εἴσελθε ἡ Κυρία, εἰς ναὸν Βασιλέως, εἴσελθε, ἧς ἡ δόξα, κεκρυμμένως νοεῖται, ἐξ ἧς μέλι καὶ γάλα μέλλει πηγάσειν, πᾶσι τὸ φῶς ὁ Χριστός.

 

Κάθισμα 

Καὶ νῦν … Προεόρτιον
Κατεπλάγη Ἰωσὴφ 
Ὁ ναὸς ὁ τοῦ Θεοῦ, ἡ πολυτίμητος παστάς, ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ, μετὰ λαμπάδων φαεινῶν, ἐν εὐφροσύνῃ προέρχεται τοῦ εἰσαχθῆναι, καὶ χαίρει ἐπ’ αὐτῇ, ὁ Ζαχαρίας ὁρῶν, τὴν δήλωσιν τρανῶς, τῶν ἱερῶν προφητῶν, ἀπαρχομένην ἤδη περαιοῦσθαι, καὶ γηθοσύνως βοᾷ πρὸς αὐτήν. Χαρὰν μηνύει, ἡ πρόοδος σου, Κόρη παρθενομῆτορ.

 

Κοντάκιον Προεόρτιον
Ἦχος δ’
Ἐπεφάνης σήμερον 
Εὐφροσύνης σήμερον, ἡ οἰκουμένη, ἐπληρώθη ἅπασα, ἐν τῇ εὐσήμῳ Ἑορτῇ, τῆς Θεοτόκου κραυγάζουσα· Αὕτη ὑπάρχει, σκηνὴ ἐπουράνιος.

Ὁ Οἶκος
Ὁ τῶν ἁπάντων Ποιητής, ὁ Πλάστης καὶ Δεσπότης, ἀρρήτῳ εὐσπλαγχνίᾳ καμπτόμενος, καὶ μόνῃ φιλανθρωπίᾳ τῇ αὐτοῦ, ὅν περ ταῖς οἰκείαις κατεσκεύασε χερσίν, ἰδὼν πεσόντα ᾤκτειρε, καὶ ἀναστῆναι τοῦτον εὐδόκησε, πλάσει θειοτέρᾳ, καὶ κενώσει τῇ ἰδίᾳ, ὡς ἀγαθὸς φύσει καὶ ἐλεήμων. Διὸ τὴν Μαριὰμ μεσίτιν λαμβάνει, ὡς παρθένον καὶ ἁγνήν, τοῦ μυστηρίου, ἐκ ταύτης τὸ ἡμῶν φορέσαι ὡς ἠβουλήθη· Αὕτη ὑπάρχει, σκηνὴ ἐπουράνιος.

 

Ἐξαποστειλάριον 
Προεόρτιον
Ἦχος β’
Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν 
Θεοῦ σοφίας τέμενος, καὶ ὑπέρτερον θρόνον, τῶν Χερουβὶμ ὑπάρχουσαν, τὴν ἁγνὴν Θεοτόκον, εὐτρέπισον Ζαχαρία, τοῦ ναοῦ τάς εἰσόδους, τὰ τῶν Ἁγίων Ἅγια, ὑποδέξασθαι ταύτην, καὶ σὺν ἡμῖν, ᾄδε προεόρτιον τῇ Παρθένῳ, ἐξ ἧς Χριστὸς ὁ Κύριος, σαρκωθεὶς κόσμον σῴζει.

 

 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΗ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΕΞΗΓΗΣΙΣ

 ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Μνημεία αγιολογικά / νυν πρώτον εκδιδόμενα υπό ιεροδιακόνου Θεοφίλου Ιωάννου 

(Σελίδες  129 – 164 )

 

 

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

 

Прп. Григорий Декаполит.
Фреска Начало XIV в.
церкви Успения Богородицы в Протате.
Афон.
Мануил Панселин.
Όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης.
Τοιχογραφία (Fresco) st;iw arx;ew τού 14ου αιώνα μ.Χ.
στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως τής Θεοτόκου τ
ού Πρωτάτου Καρυές Άγιον Όρος
Έργο τού αγιογράφου Μανουήλ Πανσέληνου

 

 

Χάραξ κύκλῳ σου, καὶ μετὰ ζωῆς τέλος,
Ἡ ζῶσα, Γρηγόριε, τοῦ Θεοῦ χάρις.
Εἰκάδι Γρηγόριος κεκλήσκετο εἰς πόλον εὐρύν.

 

Βιογραφία

Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.

 

Прп. Григорий Декаполит
. Миниатюра Минология. Византия. XII в.
Монастырь Дохиар. Афон.
Όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης.
Μικρογραφία (Μινιατούρα) σε Βυζαντινὀ Μηνολόγιο τού 12ου αιώνα μ.Χ.
.στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους

Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του. Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα. Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πᾷς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον» (Α’ προς Κορινθίους, θ’ 25). Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθλητές του κόσμου, αγωνίζονται και εγκρατεύονται για να πάρουν στεφάνι που φθείρεται. Εμείς όμως, οι αθλητές του Χριστού, αγωνιζόμαστε για άφθαρτο στεφάνι.

Ο Γρηγόριος όμως δεν αρκέσθηκε μόνο στη μοναχική ζωή. Μετείχε από κοντά στους σκληρούς αγώνες κατά των εικονομάχων βασιλέων. Έκανε πολλά ταξίδια και τελικά εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, στη Μονή του Αγίου Μηνά. Επιδόθηκε σε συγγραφές και πέθανε από βαριά αρρώστια στην Κωνσταντινούπολη το 816 μ.Χ.

Прп. Григорий Декаполит .
Миниатюра Минология Василия II. Константинополь. 985 г.
Ватиканская библиотека. Рим.
Όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης.
Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β ‘. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.
Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη

 

 

Ι Ε Ρ Α    Λ Ε Ι Ψ Α Ν Α 

Мощи Григория Декаполита
moaştelor Sfântului Grigorie Decapolitul
în Oltenia, la Mănăstirea Bistriţa
Λείψανο τού Αγίου Γρηγόριου τού Δεκαπολίτη
ευρίσκεται στην Ιερά Μονή Μπιστρίτσα , Ρουμανία
(που ιδρύθηκε από τους Βυζαντινούς Κραϊοβέστους (Barbu, Banul Craiovei και τους αδελφούς Pârvu Vornicul, Danciu armasul και Radu postelnicul), χτίστηκε μεταξύ 1492 και 1494 . Βρίσκεται στο χωριό Bistriţa που ανήκει στην κοινότητα Costeşti στην επαρχία Valcea , στη γραφική κοιλάδα του ποταμού με το ίδιο όνομα.)

Ο Barbu Craiovescu της Ολτενίας έφερε από την Κωνσταντινούπολη τον πιο πολύτιμο θησαυρό του τόπου, τα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου της Δεκαπόλεως . Το σώμα του αγίου αποδείχθηκε ότι είναι ο κομιστής των μεγάλων δώρων: θεραπεύοντας τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες, φέρνοντας τη βροχή σε ξηρασία, γεγονός που κάνει τον τόπο να προσβληθεί από πολλούς προσκυνητές. Ο θρύλος λέει ότι τα λείψανα του αγίου αγοράστηκαν από τον Barbu Craiovescu από έναν χρυσό Τούρκο. Ο Τούρκος υποψιάστηκε ότι θα χρειαζόταν ένα σημαντικό ποσό ισοδύναμο με το βάρος των κειμηλίων. Αλλά η αγάπη για την απαγόρευση των λειψάνων έχει άλλο άκρο: τοποθετείται σε έναν δίσκο, πράγματι ζυγίζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά όταν τα χρήματα Craiovescu βάζει τις κίτρινες πλάκες η ισορροπία είναι ισορροπημένη σε ένα μικρό ποσό. Αυτό κάνει τους Τούρκους να αναφωνούν: “Δείτε, δείτε πώς χτυπά ο χριστιανός στον χριστιανό” . Λέγεται επίσης ότι το 1763, όταν η επιδημία της πανώλης κάλυψε το Βουκουρέστι , μεταφέρθηκε στα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου της Δεκαπόλεως τα λείψανα της Μητροπολιτικής Εκκλησίας και μετά τις προσευχές που κράτησαν η πληγή άρχισε να επιστρέφει τελικά να εξαφανίζεται. Το 1656, ο Κωνσταντίνος ο Βόιβοδ δίδει μια ασημένια κουρτίνα στην οποία θα τοποθετούνται τα λείψανα.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφὸς ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διὸ μετὰ προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ᾽ ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾽ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

 

Икона “Двое избранных святых – “Харлампий и Григорий Декаполит”
Конец XVII – начало XVIII вв.
Вологодко-Каргопольский ареал
“Δύο επιλεγμένοι Άγιοι”
Χαράλαμπος καί Γρηγόριος Δεκαπολίτης
Εικόνα τού τέλους τού 17ου αιώνα – αρχές τού 18ου αιώνα μ.Χ.
στο Kargopol
(που είναι μια πόλη στην περιοχή Arkhangelsk της Ρωσικής Ομοσπονδίας .
Διοικητικό κέντρο της περιοχής Kargopolsky και αστικού οικισμού Kargopol )

 

Прп. Григорий Декаполит.
Фрагмент минейной иконы. Кон. XVI в. (ГИМ)
Όσιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης.
Τμήμα Εικόνας τού 16ου αιώνα μ.Χ.
στο Κρατικό Ιστορικό Μουσείο της Ρωσίας
στην Μόσχα

 

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τῇ θείᾳ λαμπρότητι, καταυγαζόμενος, τὸ σκότος ἐδίωξας, τῶν ψυχοφθόρων παθῶν, Γρηγόριε ἀοίδιμε, ἤρθης πρὸς ἀπαθείας, καθαρώτατον ὕψος, ἤστραψας παραδόξως, ἰαμάτων ἀκτῖνας, σκηνώσας εἰς ἄδυτον φῶς, τῆς βασιλείας Χριστοῦ.

 

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου
Ἦχος β’
Τῶν Μαθητῶν ὁρώντων σε 
Τὴν σάρκα καθυπέταξας τῷ νοΐ σου, καὶ ἤσκησας θεόφρον μεγαλοφρόνως· ὅθεν καὶ μετάρσιος γενόμενος, ἀντανακλάσεις ἔλαβες, ἐν οὐρανοῖς μέτ’ Ἀγγέλων, αἰνεῖν τὸν πάντων Σωτῆρα.

 

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΆΙΔΕΙΑ
(μετάφραση Google)

prp. (20 Νοεμβρίου). Η ακριβής ημερομηνία γέννησης δεν μπορεί να προσδιοριστεί από πηγές. Ενδεχομένως, υποδεικνύονται τα μέσα του VIII αιώνα. (R. Janen), 762 (C. Baronius ), αλλά οι πιο πιθανό 80-90-ες. VIII αιώνα. (F. Dvornik). Το ακριβές έτος θανάτου είναι επίσης άγνωστο: αυτό που αναφέρεται στο ημερολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας του ROC 816 δεν συμπίπτει με τη γενική χρονολογία της ζωής της Γ.Δ., είναι επίσης απίθανο ότι ο 862 (Janen), ο S. Mango πιστεύει ότι ο άγιος πέθανε το 841 ή νωρίτερα , Ο Γιάνιτορς καλεί 842 γρ.

Прп. Григорий Декаполит. Миниатюра из Минология Василия II. 976-1025 гг. (vat. gr. 1613. Fol. 197)
Pp. Γκριγκόρι Δεκαπολίτης. Μινιατούρα από τη Μινωική του Βασιλείου Β. 976-1025 (v. gr., 1613. Fol. 197)
Γένος GD. στην πόλη της Ιρινόπολης (περιοχή Ισαυρού του Δεκαπόλεως) σε μια φτωχή οικογένεια, οι γονείς ονόμαζαν τον Σέργιο και τη Μαρία, η μητέρα διακρίνεται από μια ιδιαίτερη ευσέβεια, ο αδελφός επέλεξε τη μοναστική ζωή. Έχοντας λάβει μια στοιχειώδη εκπαίδευση, η GD, για να προσφέρει τροφή στην οικογένεια, έγινε πολυτεχνίτης. Η νεολαία του έπεσε στην περίοδο της αποκατάστασης της εικονομαχίας κάτω από τον αυτοκράτορα. Ο Λέων Β. Οι γονείς προσπάθησαν να εξαναγκάσουν τον νεαρό άνδρα να παντρευτεί, αλλά έφυγε σε μια ορισμένη ηγουμένη, γνωστές αντι-Νικόνορ. Στη συνέχεια πήγε σε ένα από τα μοναστήρια της Δεκαπόλεως, αλλά λόγω της σύγκρουσης με τους εικονομαχικούς μοναχούς, μετακόμισε στο μοναστήρι, όπου ο θείος του Συμεών ήταν πρύτανης. Για 14 χρόνια ο ΓΔ ζούσε μόνιμα, ο Σιμεών ήταν ο πνευματικός πατέρας του. Κάποια στιγμή ο άγιος έμεινε στη μοναξιά του σπηλαίου, αγωνιζόμενος με πειρασμούς από δαίμονες.

Στην αρχή. 30-ες. IX αιώνα, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα. Θεόφιλος, ο ΓΔ εγκατέλειψε μονάρχης και πήγε στο Κ-πόλ για να πολεμήσει την εικονομαχική αίρεση. Πέρασε το χειμώνα στο μοναστήρι της Εφέσου. Άγνωστοι λόγοι ανάγκασαν την ΓΔ να αναβάλει το ταξίδι στην πρωτεύουσα και αφού εγκατέλειψε την Έφεσο, έμεινε στο Prokonis (ο Janitor θεωρεί ότι αυτό συνδέθηκε με την πολιορκία της πρωτεύουσας από τον Τόμας ο Σλάβος, αλλά ένας τέτοιος λόγος είναι αβάσιμος με τη λεγόμενη χρονολογία, η εξέγερση του Θωμά έγινε 10 χρόνια νωρίτερα). Πηγαίνοντας στη Ρώμη, στο δρόμο προς τη Θεσσαλονίκη, ο Γ.Δ. συναντήθηκε με πειρατές και όχι μόνο δεν είχε πληγεί, αλλά και βοήθησε από αυτούς, έχοντας βρει τον πιο βολικό τρόπο. Στη Θεσσαλονίκη, η ΓΔ έλαβε το Igum. Mark. Στην Κόρινθο βρήκε ένα πλοίο στο οποίο συμφώνησε να μεταφερθεί στη Σικελία, αλλά λόγω της απειλής πειρατικών επιθέσεων, η ΓΔ κατέπλευσε στη Νάπολη. Το πλοίο υπέστη καταιγίδα και ο άγιος αναγκάστηκε να μεταβεί στη Ρώμη από τη ξηρά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, η GD κατάφερε να δραπετεύσει από τους πειρατές και τους Άραβες, βοήθησε τον πνιγμένο μοναχό, απελευθερωμένο από τον εχθρικό πρωτόσινκελλα Γιώργο και έκανε άλλα θαύματα. Στη Ρώμη, ο άγιος πέρασε 3 μήνες, στη συνέχεια μετακόμισε στη Συρακούζη, όπου έμεινε για ένα ακόμη έτος. Στην Otrante, ήταν εχθρική, καθώς ο πληθυσμός της πόλης ήταν βασικά εγκατεστημένος στο πλαίσιο της πολιτικής.

Прп. Григорий Декаполит. Миниатюра из Минология. XII в. (Ath. Doch. 5. Fol. 333v)
Pp. Γκριγκόρι Δεκαπολίτης. Μινιατούρα από τη Μινωική. XII αιώνα. (Αθ. Doch 5. Fol 333v)
Στο 2ο όροφο. 30-ες. IX αιώνα. Ο ΓΔ επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, στον μονάρχη των μαρτύρων. Ορυχεία. 3 χρόνια που πέρασε στο μοναστήρι, αλλά η σκλαβιά της εξέγερσης. φυλές και η ανήσυχη κατάσταση στην περιοχή τον εμπόδισε να επιδοθεί σε ασκητική ζωή. Στα χρόνια 837-839. επισκέφθηκε τον Όλυμπο στη Βιθυνία, διάσημο για μοναστικούς οικισμούς. Το 841, έπεσε σοβαρά άρρωστος και ζήτησε να τον επαναλάβει στο C-pol. Το GD πήγε στην πρωτεύουσα το 842, ήδη μετά το θάνατο του Imp. Θεόφιλος. Λίγο πριν το θάνατό του, ο ΓΔ ζήτησε να μεταφερθεί στον Όλυμπο, όπου πέθανε. Μεταξύ των θαυμάτων που διαπράττει ο Γ.Δ. – η απέλαση του φιδιού, οι διάβολοι που παίρνουν τη μορφή των μύλων και των σκορπιών, πολυάριθμες προβλέψεις, να απαλλαγούμε από σωματικές ασθένειες. Τα κηρύγματα της GD αναγκάστηκαν από πολλούς άλλους. αμαρτωλοί (μια πόρνη από τις Συρακούσες, άδικος μονάρχης Ζαχαρίας) για να αλλάξουν τον τρόπο ζωής, συνέβησαν τα θαύματα από τα λείψανά του.

Η κύρια πηγή πληροφοριών για τη ζωή του GD είναι η ζωή του ser. IX αιώνα. (BHG, Νο. 711), του οποίου η πλειοψηφία επιστημόνων αποδίδεται στον αγιογράφο Ιγνάτιο Διακόν , ο οποίος επίσης συνέθεσε τη βιογραφία των πατριάρχων του Κ-Πολωνικού Νικηφόρου Α , του Τάρασι και άλλων. t. sp. είναι ότι ο πατριάρχης Ιγνάτιος, ο οποίος προσωπικά ήξερε τον Γ.Δ., έγραψε τη ζωή αμέσως μετά το θάνατό του, μετά το 842. Μια τέτοια άποψη κατέχει ο εκδότης Ζίτσιγια Ντβόρνικ, ο Μάνγκο και ο Ι. Σεφτσένκο (παραδείγματα λεξικών παραλλαγών μεταξύ της ζωής της Γ.Δ. Για τα έργα του Ιγνατίου βλέπε: Š ev č enko , Σελ. 123. Ν 71). Οι αμφιβολίες για την πατρότητα του Πατριάρχη Ιγνατίου εκφράστηκαν από τη Wanda Wolski-Konus και η AP Kazhdan συμφώνησε με πολλά από τα επιχειρήματά της. Συγκεκριμένα, σημείωσε μια απλούστερη σύνταξη σε σύγκριση με τη Ζωή του Πατριάρχη Νικηφόρου ( Kazhdan , S. 458), διαφορετικό τόπο δράσης (επαρχία, όχι πρωτεύουσα, όπως σε άλλες ζωές του Ιγνατίου – Wolska-Conus , Ρ. 440-442) περισσότερη προσοχή στα θαύματα, η οποία είναι εντελώς ασυνήθιστη για άλλα έργα του Ιγνατίου, μια διαφορετική τεχνική για τη σύνταξη του κειμένου ( Kazhdan , S. 459-461).

Επιπλέον, διατηρήθηκε η σύντομη ζωή της ΓΓ (για περιγραφή των χειρογράφων στις ρωσικές βιβλιοθήκες βλέπε: Muretov , S. 2-3) και η επεξεργασία της Ζωής από τον Συμεών του Μεταφράστη (που εκδόθηκε από το Agapius Land στο Νέο Παράδεισος, Βλέπε: Επιλεγμένες Ζωές των Αγίων, σελ. 232-246), ένα σημείωμα στο Σύναξαρ της Κ-Πολωνικής Εκκλησίας και την υπηρεσία της ΓΓ (pkp στην Ιερουσαλήμ Βίβλο, για μια περιγραφή βλ. Papadopulo-Keramevs: Analecta. 1. Σ. 257-258).

Σχετικά με τη ζωή και τα αξιοθέατα Η ΓΓ είναι γνωστή και από άλλες πηγές, ιδιαίτερα από τη ζωή του Αγίου. Ο Ιωσήφ του Πεσόν (4 και 3 Απριλίου), που συνέταξε ο μαθητής του Θεοφάνης (BHG, αρ. 944). Σύμφωνα με τον ερευνητή Zhitia Ε. Τομαδάκης, ο Ιωσήφ στη μέση. 30-ες. IX αιώνα. έφτασε στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε μαθητής της ΓΓ, αργότερα μαζί με τον πήγε στο Κ-πόλ. Την εποχή εκείνη στην πρωτεύουσα (837-839) αυξήθηκαν οι θέσεις των εικονοκλάστες και ο Γ.Ο. έστειλε τον Ιωσήφ στη Ρώμη για βοήθεια στον πάπα. Αλλά η αποστολή του Ιωσήφ απέτυχε: καταλήφθηκε από πειρατές, έστειλε στην Κρήτη και κατάφερε να απελευθερωθεί και να επιστρέψει στο C-pol αμέσως μετά το θάνατο του δασκάλου. Μετά. κοντά στα τείχη του Κ-πεδίου ίδρυσε το τέρας, St. Ο Νίκολας ο Θαυματουργός τοποθετούσε τα λείψανα του Γ.Δ. μαζί με τα λείψανα του άλλου μαθητή του, του Αγ. Ιωάννης Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη) (Παμ., 18 Απριλίου).

Στο παρόν. ο χρόνος είναι γνωστός για την παραμονή των λειψάνων της ΓΓ στους Ρουμάνους. mon-re Bistrica – δώρο του κυρίαρχου Κωνσταντίνου Σερμπάν στη μέση. XVII αιώνα, στον καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού του Κρεμλίνου της Μόσχας (χέρι GD, που έφερε ως δώρο στους Τσάρους Feodor Ioannovich – Κρητικά κειμήλια στο Κρεμλίνο της Μόσχας, Μ., 2000, σ. 114). Ένα μέρος των κειμηλίων βρίσκεται στον Σταυρό Kiya του πατριάρχη Νίκων (από το 1991 φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ στην Κραββίκη).

Στα ελληνικά. Η χειρόγραφη παράδοση της ΓΔ θεωρείται ο συγγραφέας του λεγόμενου. Sermo Historicus (στη ρωσική παράδοση – “Ο ιστορικός μύθος είναι πολύ χρήσιμος και από πολλές απόψεις είναι γλυκός για το όραμα που κάποτε είδε έναν Σαρακηνό να πιστεύει, να γίνει μάρτυρας για χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού”). Η πρώτη έκδοση του μύθου με μετάφραση στα Λατινικά. η γλώσσα έγινε το 1642 από ένα συγκεκριμένο Ισίδωρο στη Ρώμη. Το πιο προσιτό στο παρόν. Ο χρόνος αναπαράγεται στην Patrologia Graeca (PG. 100. Col. 1199-1212) από τον Α. Gallandi (Bibliotheca vetum Patrum, Τ. 13, 13). Αυτό το κείμενο με ακριβώς την ίδια διαίρεση στις παραγράφους δημοσιεύθηκε το 1894 από τον SD Muretov. στη δημοσίευση επισυνάφθηκε ρωσική. μετάφραση και εισαγωγικό άρθρο ( Muretov , σελ. 5-20). Υπάρχει σλαβός. έκδοση του θρύλου, που δεν είναι γράμματα. μετάφραση των ελληνικών. κείμενο, που δημοσιεύθηκε στην PG. Βρίσκεται στο Prologue στις 26 Νοεμβρίου. (την ημέρα της συνείδησης του Αγίου Γεωργίου Νικηφόρου στο Κίεβο), στα περισσότερα χειρόγραφα χρησιμοποιήθηκε ο μύθος χωρίς τις οδηγίες του συγγραφέα. Το κείμενο από το Prolog με διαφορετικές ερμηνείες των δύο ακαδημαϊκών χειρογράφων παρατίθεται στο άρθρο του Muretov (ibid., Σελ. 21-25).

Ο θρύλος λέει για έναν ευγενή Saracen, που έστειλε ο θείος του για κάποιο λόγο στην πόλη, όπου βρισκόταν ο αρχαίος ναός. Γιώργος. Ο Σαράκσεν θέλησε να εγκατασταθεί με πράγματα και υπηρέτες ακριβώς στο ναό, και έβαλε επίσης εκεί 20 καμήλες. Με θαυματουργό τρόπο, στην είσοδο του ναού, όλες οι καμήλες έπεσαν νεκροί. Οι Σαρακηνοί διέταξαν να εκτοξευθούν τα πτώματά τους, αλλά παρέμειναν στο ναό και παρακολούθησαν τη θεία υπηρεσία. Όταν οι ενορίτες κοινοποίησαν, οι Σαρακηνοί, αντί του κρασιού και του ψωμιού, είδαν ξαφνικά το αίμα και τα μέρη του σώματος του ψιλοκομμένου μωρού. Με αγανάκτηση, γύρισε στον ιερέα, ο οποίος τον εξήγησε ότι έτσι φανερώνεται το μεγάλο έλεος του Θεού, επειδή και ένας ιερέας δεν έλαβε ένα τέτοιο όραμα. Μετά τις προειδοποιήσεις και τις προτροπές του ιερέα, οι Σαρακηνοί επιθυμούσαν να λάβουν την Αγία Γραφή. Βάπτισμα, αλλά ο ιερέας αρνήθηκε να εκτελέσει το μυστήριο, επειδή φοβόταν την εκδίκηση του θείου του. Οι Σαρακηνοί έπρεπε να πάνε στο Όρος Σινά, όπου βαφτίστηκαν και μπήκαν στη μελέτη του Ψαλτήρα. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πήρε τόλμη με το όνομα Pachomius. Μετά από 3 χρόνια στο Σινά αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Φτάνοντας στο θείο του, άρχισε να τον πείσει να δεχτεί τον Χριστιανισμό, αλλά ο θείος του, παρά την χαρούμενη συνάντηση, προσπάθησε να τον αναγκάσει να παραιτηθεί από τον Χριστό. πίστη, υποσχόμενος μια άνετη ζωή στο παλάτι και προσφέροντας χρυσή ρούχα αντί για κουρέλια, αλλά, βλέποντας τη σταθερότητα του ανηψιού του, αποφάσισε να τον αφήσει να φύγει. Ωστόσο, οι άλλοι Σαρακηνοί δεν επέτρεψαν στον Παχώμιο να φύγει: τον κατέλαβαν και τον υπέβαλαν σε τρομερά βασανιστήρια, αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί από την πίστη του στον Χριστό. Ο Παχόμιος υπέστη επίμονα όλα τα βασανιστήρια, μέχρι την τελευταία στιγμή, διδάσκοντας τους βασανιστές. Τη νύχτα του θανάτου του, οι κάτοικοι της πόλης παρατήρησαν ένα σημάδι – πάνω από τον τόπο όπου βρισκόταν το σώμα του μαρτύρου, ένα αστέρι κατέβηκε από τον ουρανό και πολλά άλλα. όσοι το είδαν πιστεύεται.

Op.: Sermo Historicus // ActaSS. Απρ. Vol. 2. Ρ. 583; Βιβλιοθηκών βετεράνος Patrum / Cura di A. Gallandi. Venetiis, 1779. Τ. 13; PG. 100. Col. 1199-1212; Muretov S. Δ. Η Αγ. Γρηγόριος Δεκαπολίτης για το θαυμάσιο όραμα ενός Σαρακηνού, για τη μετατροπή του στον Χριστιανισμό, για την ασκητική ζωή και το μαρτύριο, // COLDP. 1894. Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος, Ιούνιος. Σελ. 1-28 (ξεχωριστή σελίδα) [Με ρωσικά. trans. και την είσοδο. στοιχείο].
Ιηί.: BHG, Ν 711; SynCP. Ρ. 239-240; Ιωάννου Θ . Μνημεῖα Αγιολογικά. Venetii, 1884. ρ. 129-164; Νικόδημος . Συνασάζιστη. Σ. 142-143; Fav. ζωή των αγίων. Vladimir, 1893. Ρ. 232-246; Dvornik F. La Vie de St. Ο Grégoire de Décapolite και οι Σλάβοι της Μακεδονίας στο IX. Ρ., 1926 [αναφ .: Laurent V. // EO. 1927. Ν 26. Ρ. 503-504; Grégoire H. // Byz. 1931. Vol. 7. S. 642-645]. Ιωσφφ ὁ σωμνογράφος , Βίος καί ργργών / Ed. Eu. J. Tomadakes. Αθήνα, 1971. (Σειρὰ διατριβῶν και μελετημάτων; 11); Μακρίς Γ. Ο Ιγνάτιος Διάκονος και η Βίτα της Χιλής. Γρηγόριος Δεκαπολίτης. Stuttg., 1997. (Byzant, Archiv, 17).
Λιγ.: Σέργιος (Spassky) . Μήνες. Τ. 3. S. 477; Mercati S. Per il testo della Vita dii S. Gregorio Decapolita // Studi Bizantini e Neoellenici. 1932. Vol. 3. Ρ. 295-297; idem // Collectanea byzantina. Bari, 1970. Vol. 1. Ρ. 454-456r; Wolska-Conus W. De quibusdam Ignatiis // ΤΜ. 1970. Vol. 4. Ρ. 329-360; Š ev č enko I. Αγιογραφία της εικονοκλασικής περιόδου // Εικονομαχίες. Birmingham, 1977. Ρ. 113-131; Νικολόπουλος Π . Γ . Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης // ΘΗΕ. Τ. 4. Σ. 701-702; Μάνγκο Γ. Την επανεξέταση της ζωής του St. Γρηγόριος ο Δεκαπόλιθος // Βυζαντινός </ s>. 1985. Τ. 13/1. Σ. 633-646; Longton J. Grégoire le Décapolite // DHGE. Vol. 21. Ρ. 1498; Ευθυμιάδης Σ. Στο αγιογραφικό έργο του Ιγνάτιου Ο διάκονος // JÖB. 1991. Vol. 41. S. 73-83; ODB. Vol. 2. Ρ. 880; Janin R. Gregorio il Decapolita // BiblSS. Vol. 7. Ρ. 176; Σωφρόνιος (Εστραστρατίου) . Αγιολόγιον. Σ. 101; Kazhdan A. Ρ. Ιστορία του επιτηρητή. λίτρα (650-850). SPb., 2002. S. 440-470.
L. Β. Lukhovitsky, Τ. Α. Artyukhova
Υμνογραφία
Στην πολωνική Τυπική του Μεγάλου Τσ . IX-XI αιώνες. ( Mateos , Typicon, Τ. 1. Ρ. 108) σημειώθηκε η μνήμη της ΓΔ μαζί με τη μνήμη πολλών άλλων αγίων. σε ορισμένα χειρόγραφα του Τυπικού, δίνονται οι τροπάρες της Γ.Δ. (ειδική 4η φωνή: Tο σώματαμα ταπεινωσά … και ο γενικός σεβαστός). Σε διάφορες εκδόσεις του Κανονισμού Studio , η υπηρεσία του GD συνδέεται με την παρακολούθηση της τελετής της Παρουσίας στο Πάσχα στο Ναό της Παναγίας. Η Παναγία , αλλά και με τους ύμνους της Οκτοϊάς. διαβάστε τη λειτουργία – τη μητέρα του Θεού. Στο Studios-Alexievsky Typicon του 1034 λέγεται ο συνδυασμός της προκαταβολής των προ-διακοπών με την υπηρεσία του “Αγίου της ημέρας” ( Pentkovskii , Typikon , σελ. 297). στο Μεσσηνιακό Τυπικό του 1131, στα Εσπερινά, στον «Κύριο, φώναξα», έχουν συνταχθεί 3 τραγούδια για να τραγουδηθούν, συμπεριλαμβανομένου του κανόνα και του τρίτου τραγουδιού του κανόνα GD Sedalen ( Arranz, Typicon , P. 59) . σύμφωνα με τον Evergetid Tipicon Con. XI αι., 20 Νοεμβρίου. τα τραγούδια του Οκτώχου δεν είναι πλέον τραγουδισμένα, αλλά οι υπηρεσίες των προ-διακοπών και του ΓΔ συνοδεύονται από τη διαδοχή του Αγ. Το Proclus του Κ-Πολωνού (η μνήμη του Αγίου Προκόλου σημειώνεται επίσης στο Μεσίνσκι Τυπικόν, αλλά εκεί δεν έχει λειτουργική συνέχεια), επομένως, αντί για 3 στυρίρα Γ.Δ. στο “Κύριε, κλαίνω” 2 τραγουδιέται και η σέλα Γ.Δ. kafizme, μετά την οποία, “αν είναι,” μπορεί να διαβάσει τη ζωή GD ( Dmitrievsky , Περιγραφή, Τ. 1. S. 319-320). Σύμφωνα με διάφορες εκδόσεις των κανόνων της Ιερουσαλήμ , καθώς και το Evergeti Tipikon, στις 20 Νοεμβρίου. οι διαδοχές της προ-διακοπής της Εισαγωγής και οι άγιοι GD και Proclus, χωρίς τα άσματα του Οκτώχου, συνδέονται σύμφωνα με τους κανονισμούς της καθημερινής υπηρεσίας. οι ενδείξεις της λειτουργικής εκκλησίας είναι ιερά. Σύμφωνα με την πρώτη ελληνική. Tipikonu (Βενετία, 1545), για το “Κύριε, κλαίνω” 3 στυλάρα της Γ.Δ. (μετά από 3 stichera της προ-διακοπών, η στυρίρα του Αγίου Προκόλου τραγουδιέται στον στίχο). την απροκάλυπτη τροπαρία των εσπερών και των πρεσβυτέρων – πριν από την γιορτή και μαζί με τους δύο αγίους (τον γενικό άγιο). το πρωί επίσης αναφέρεται η ανάγνωση της Ζωής της Γ.Δ. (που δεν κατονομάζεται από το Δεκαπόλιτο, αλλά από το Ακράγκαντ), οι κανόνοι των Ματίνων – τα προ-φεστιβάλ, το Γ.Δ .. Prokla ( Dmitrievsky , Ρ. 53). Το ίδιο στην πρώτη τυπωμένη Rus. Tipikone (Μόσχα, 1610, εδώ η ζωή του GD ονομάζεται επίσης η ζωή του Gregory Acragani), αλλά εδώ εκτός από το κοινό για το ιερό τροπάριο υπάρχει επίσης ένα ειδικό troparion της Αγίας Prokl, και στο τρίτο τραγούδι του κανόνα έχει συνταγογραφηθεί να τραγουδάει το κοκτάκι και να καθίσει σε κάθε άγιο (Λ. 311 μ.Χ.-313 π.Χ.). Στο πλέον αποδεκτό στην ROC Tipikone (Typicon [T. 1.] S. 268-270), το καταστατικό της υπηρεσίας είναι 20 Νοεμβρίου. περιγράφεται γενικά με τον ίδιο τρόπο όπως στην πρώτη τυπωμένη ρωσική. Τυπικό, αλλά χωρίς ένα ειδικό troparion svt. Proclus. Σε περίπτωση σύμπτωσης στις 20 Νοεμβρίου. με το Κυριακάτικο απόγευμα, ο Τυπικόν προδιαγράφει το τραγούδι του Αγίου. Το Prokla σε μια άλλη μέρα, σε αυτή την περίπτωση – με ένα ειδικό τροπάριο, ενώ η διαδοχή του GD συνδέεται με τις υπηρεσίες της Κυριακής και τις προ-διακοπές, επίσης με ένα ειδικό troparion (3η φωνή, ) (Ίδετε, σελ. 270-272).

Η παρακολούθηση της GD στο Sovrem. το τυπωμένο Mineas περιλαμβάνει ένα κοινό troparion του μοναχού (χωριστοί τροπικοί άγιοι, γραμμένοι στη ρωσική Minnezh για την περίπτωση σύμπτωσης στις 20 Νοεμβρίου με την Κυριακή, δεν υπάρχει Ελληνικό Νηπιαγωγείο), συνοδεία της 3ης φωνής (δεν υπάρχει ανθρακωρύχος στα ελληνικά). το κανόνα του Ιωσήφ την 4η plagal (δηλαδή την 8η) φωνή, με το όνομα του συγγραφέα στο ακροτικό του ένατου τραγουδιού, irmos Αρματηλάτην Θαραὼ ἐβυθίζη ( ), αρχίζοντας. Το πρώτο τροπάριο: Νενεκρωμένον τόδοναϊς του σώματος ( ) • ο κύκλος είναι παρόμοιος, καταπραϋντικός και φωτεινός.

Σύμφωνα με τα χειρόγραφα, είναι επίσης γνωστά και άλλα κανόνα της Γ.Δ .: 1) Ο Ιωσήφ, 4η φωνή, με ακροτικό Λόγοι σε θείοις, παμμάκαρ, μέλπος, πατέρας. Ο Ιωσήφ. (Με τα λόγια του Θεού, ευλογημένα από τον Πατέρα, τραγουδώ.) Joseph, Irmos Τῷ đídε τι τι π αι αι ( ), αρχίζοντας. Το 1ο τροπάριο: Λελαμπρυσμένος ἀκτίσσι (Beamed) (AHG, Τ. 3. Ρ. 478-488). 2) 1η φωνή, χωρίς ακροτικό, irmos Ωidὴν ινόπηιον ( ), αρχίζοντας. 1ο τροπάριο: Το τόπος πάθησι πάντοτε τυραννουμένουν (Το πάθος είναι πάντα τυραννισμένο). 3) 4η φωνή, χωρίς ακροσύνη, irmus Θαλάσση τῆς Ερυθραίας πελαργός ( ), αρχίζοντας. 1ο τροπάριο: Τώρα το άνοιγμα του στόματός μου. 4) Ο Ιωσήφ, η 4η φωνή, με το 2ο τραγούδι, με το ακροτικό Τοσς σοὺς ἐπαινῶ, παμμάκαρ πατερ, τρόπους. Ο Ιωσήφ (ο ευλογημένος πατέρας σου, ο τρόπος ζωής, ο Ιωσήφ) (ακροστικός συμπίπτει με το ακροτικό του άλλου κανόνα του Ιωσήφ, του Αγίου Γρηγορίου του Ακράγαντ), irmos Ο πατάξας Αγαγούππου ( ), αρχίζοντας. 1ο τροπάριο: Τῷ φωτί, Γρηγόριε, τῷ θείῳ παριστάμενος (Φως στο Θείο, Γρηγόριος, έρχομαι); 5) 4η φωνητική (δηλαδή 8η) φωνή, χωρίς ακροτικό, irmus ἀναπεμψωμένος, λαοί ( ), αρχίζοντας. Το 1ο τροπάριο: ̓Αμισμα, λαοί, τῷ θαυμαστού Θησαυροί των εκκλησιαστικών τραγουδιών (Τραγούδι της Εζρά, λαός, θαυμάσιος για τον Θεό μας, από τα πανιά πανί). Στα χειρόγραφα ο γενικός κανόνας των Γ.Δ. Prokla, τέταρτη φωνητική (δηλαδή 8η) φωνή, χωρίς ακροσύνη, irmos Υγρὰν διαδιδας σεὶ ξηὰ̇̇ ( ), αρχίζοντας. Το πρώτο τροπάριο: Ο σάρκα φορέσε τὴν καθ ‘ηθς (Φέρε, όπως εμείς [ή: για εμάς], φθαρμένο) (Ταμεϊον, Σ. 99-100).

Diac. Μιχαήλ Zheltov
Εικονογραφία
Το GD απεικονίζεται σύμφωνα με τον βαθμό της λατρείας ως μοναχός σε μοναστικές μπουρνούζες (σε ρόμπες, σχήμα, με ανάλογο), με το κεφάλι του να αποκαλύπτεται. Τα χαρακτηριστικά της ηλικίας μπορεί να διαφέρουν. Στη Μινωλογία του Βασιλείου Β ‘(Vat.Gr., 1613. Φιλμ 197, 976-1025), ο ΓΔ είναι προχωρημένος άνθρωπος με στρογγυλεμένη κοντή γενειάδα, σε μοναστικό γιλέκο, με κύλιση στο αριστερό χαμηλωμένο χέρι, το σωστό στην προσευχή πριν από το στήθος, εμφανίζεται μετωπική στην ανάπτυξη σε αρχιτεκτονικό υπόστρωμα κάτω από το κονιάκ. Σε μικρογραφία από την Αθωνική Μινωική του XII αιώνα. (Doch.5 Fol 333v), είναι ένας μελαχρινός με μαύρα μαλλιά με μια γενειάδα της ίδιας μορφής, σε μοναστικές ρόμπες, που εκπροσωπούνται εμπρός στην ανάπτυξη, σαν ένα πρόθεμα.

Прп. Григорий Декаполит. Фрагмент минейной иконы. Кон. XVI в. (ГИМ)
Pp. Γκριγκόρι Δεκαπολίτης. Τμήμα του εικονιδίου minion. Kon. XVI αιώνα. (GMM)
Στο μίνι-εικονίδιο στις Σεπτέμβριος, Οκτ. και Νοε. con. XI αιώνα. (εξαπτίχ από το τέρας του Βατικανού Αικατερίνη) GD-medovec, μετά. τα καθυστερημένα γράμματα παρουσιάζονται λανθασμένα ως επίσκοπος – με ομοφορό και κώδικα στο χέρι. ότι είναι μια εικόνα του μοναχού θυμίζει μόνο το σκοτεινό χρώμα του κακούργου – το μοναστικό μανδύα. Στο ελληνικό φορτίο. χειρόγραφα (το λεγόμενο βιβλίο των δειγμάτων του Άθω) (RNB, OI58, XV c.) Τρεις φορές υπάρχουν μινιατούρες με την εικόνα ενός αγίου που ονομάζεται Γ.Δ.: στα ελληνικά. μέρος του παλιμψέστ, εμφανίζεται σε ένα φύλλο με άλλους σεβάσμους σκλάβους, σε ένα μοναστικό μανδύα (Λ. 48). σε μέρος του ημερολογίου του προσώπου, το οποίο έχει επιγραφές στα ελληνικά. γλώσσα, απεικονίζεται την ημέρα της μνήμης στις 20 Νοεμβρίου. ως επίσκοπος, με το Ευαγγέλιο στο αριστερό του χέρι, το σωστό μπροστά στο στήθος σε μια χειρονομία ευλογίας (Λ. 87). κάτω από την 28η Φεβρουαρίου – ως Αιδεσιμότατος (Λ. 101). Από τα ελληνικά. Μαστογραφία προσώπου στις 27 Φεβρουαρίου. Η μνήμη του Προκόπιου Δεκαπόλιτου (Μινωική του Βασιλείου Β ‘, 1613. Φιλμ 426), η επιγραφή στο σ. 101 λόγω της ομοιότητας του ονόματος του επώνυμου μπορεί να θεωρηθεί λανθασμένη. Ίσως, η επιγραφή στο l. 87, από τις 20 Νοεμβρίου. είναι απαραίτητο και η ημέρα της μνήμης του κόσμου. Proclus, Αρχιεπίσκοπος. C-Πολωνικά.

Η εικόνα της GD είναι σταθερή στα ρωσικά. Εικονίδια λεπτών τον Νοέμβριο. σε μοναστικά άμφια μαζί με το Άγιο. Proklom απεικονίζεται: στην μπροστινή πλευρά του εικονιδίου-tablet tablet. XVII αι., Κέντρο. Ρωσία (Καθεδρικός Ναός του Πορόβσκι στο νεκροταφείο Rogozhsky στη Μόσχα), – ευλογία με το δεξί του χέρι, στα αριστερά – ένα κύλινδρο. στην δεξιά πτέρυγα του εικονογράφου “Mineya ετήσια” 2ος όροφος. XIX αιώνα, Palekh (που συλλέγεται από τον V. Bondarenko, Μόσχα). στους χαραγμένους αγίους GPTepchegorsky (1713) και IK Lyubetsky (1730) – αρκετοί. διαφορετικά hairstyles: με τα σγουρά μαλλιά στην τρίχα στην πρώτη περίπτωση και με μεγάλα φαλακρά μπαλώματα στο 2ο. Στη Ρωσία. μνημεία, υπάρχει επίσης μια εικόνα της ΓΔ στα ρούχα του επισκόπου, για παράδειγμα. στην εικόνα του con. XVI αιώνα. (GMM). Ο λόγος για την εμφάνιση μιας τέτοιας εικόνας μπορεί να είναι μια απόκλιση μεταξύ των περιγραφικών και των εικονογραφικών τμημάτων του αρχαίου εικονογράφου: στο παγιωμένο πρωτότυπο, κάτω από τον κατάλογο του Σ.Τ. Μπολσάκοφ (XVIII αιώνα), ο Γ.Δ. ονομάζεται «ο Πατέρα Αιδεσιμότατος», με την εμφάνιση του Πρεσβύτερου: λίγο Vlasov, το brad της γνωστής ως Nikolina [St. Νικολάι Μπρικλιόι] ή Βλάσιεφ [sshmch. (Βέλσυκα του Σεμπαστιάν), πιο στενά, “στην περιγραφή των ρούχων δεν υπάρχουν στοιχεία επισκοπικού άμφυλου (πελόν ή σακούκιο, ομόφοριο):” Riza vohra με λευκό “( Bolshakov , The Original Icon Painting, σελ. 50). Στο μπροστινό τμήμα της συλλογής αναμειγνύονται οι επιγραφές πάνω στους εμποτισμούς του μοναχού και του επισκόπου.

Στον «Οδηγό για τη σύνταξη των εικόνων των αγίων του Θεού» (1910), που συνέταξε ο VD Fartusov , για το GD λέγεται: «Ένας παλαιός ελληνικός τύπος, γκρίζος, φαλακρός, φαλακρός με τα μαλλιά. η γενειάδα είναι μικρή, στρογγυλή, αλλά διακλαδισμένη στο άκρο. περπάτησε σε ένα χονδροειδές ένδυμα, αλλά πρέπει να το γράψουμε στο μανδύα και στο επιτραχελίο, όπως ο πρεσβύτερος »(σελ. 79). Η εντολή για την απεικόνιση “ως πρεσβυτέρος” δεν αντιστοιχεί στο κείμενο του Zhitiya GD. Ίσως ο μεταγλωττιστής, καθοδηγούμενος από τις εικόνες που του γνωρίζει, πήρε για σχηματικά σκίτσα. Παρ ‘όλα αυτά, η περιγραφή του Fartusov αντιστοιχεί στο εικονίδιο του σμάλτου του con. XIX αιώνα. “St. prmts. Ευδοκία και Γρηγόριος Δεκαπόλιθος ” (Rostov, GIM, που εκδόθηκε στη Μόσχα: Ορθόδοξη Εκκλησία: Ημερολόγιο Εκκλησίας, Ιστορία της πόλης στα ιερά της, ευσεβή έθιμα., Μόσχα, 2000. 14, 14 Μαρτίου), όπου η GD-στον πνεύμονα 3 / 4η στροφή προς τα αριστερά, το δεξί χέρι (με χάντρες με κομπολόι) πιέζεται στο στήθος, στην κάτω αριστερή πλευρά – το ξεδιπλωμένο κύλινδρο, είναι ντυμένο σε πράσινο χιτώνα και καφέ αποχρώσεις με μανδύα, πάνω από το οποίο είναι ένα κόκκινο καπάκι με κίτρινο σταυρό.

 

 

Ο Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

 

 

Ἔχει σε, Πρόκλε, ἡ οὐράνιος νύσσα,

Χαίροντα ἔνδον καὶ σὲ σὺν Χρυσοστόμῳ.

 

 

Βιογραφία
Ο Άγιος Πρόκλος υπήρξε άξιος μαθητής του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννου του Χρυσοστόμου (βλέπε 13 Νοεμβρίου).

Святитель Прокл, Патриарх Константинопольский.
Фреска 1547 год.
монастыря Воронец, Румыния.
Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Τοιχογραφία (Fresco) γύρω στο έτος 1547 μ.Χ.
στήν Ἱερά Μονή Βορονέτς. Ρουμανια

 

Ο Πατριάρχης Αττικός (βλέπε 8 Ιανουαρίου) τον έκανε διάκονο και κατόπιν πρεσβύτερο. Επειδή διακρινόταν για την παιδεία, την αρετή και την διδακτική του ικανότητα, αγαπήθηκε θερμά απ’ όλους τους θαυμαστές του αξέχαστου διδασκάλου του και υποστηριζόταν απ’ αυτούς για τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αλλά η αντίδραση του διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε την υποψηφιότητα του. Αργότερα ο Πατριάρχης Σισίνιος (βλέπε 11 Οκτωβρίου), το έτος 425 μ.Χ., χειροτόνησε τον Πρόκλο επίσκοπο Κυζίκου. Λόγω όμως των ανωμαλιών της επαρχίας, την επισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Αλλά ο Πρόκλος, χωρίς να στεναχωρηθεί, εξακολούθησε το κήρυγμα του θείου λόγου στην Κωνσταντινούπολη.

 

Свт. Прокл.
Фреска Около 1318 г.
монастыря Грачаница. Косово. Сербия.
Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Τοιχογραφία (Fresco) γύρω στο 1318 μ.Χ.
στήν Ιερά Μονή Γκρατσανίτσα. Κοσσυφοπέδιο. Σερβία

 

 

 

 

 

Святитель Прокл, Патриарх Константинопольский.
Фреска 1568 год.
церкви Богородицы в монастыре Студеница, Сербия.
Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Τοιχογραφία (Fresco) γύρω στό έτος 1568 μ.Χ.
στόν Ιερό Ναό Κοιμήσεως τής Θεοτόκου
τής Ιεράς Μονής Στουντένίτσα. Κοσσυφοπέδιο. Σερβία

 

Святитель Прокл, Патриарх Константинопольский.
Фреска 1316 – 1318 годы.
церкви Св. Георгия в Старо-Нагоричино,
Иконописцы Михаил Астрапа и Евтихий.
Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Τοιχογραφία (Fresco) μεταξύ τών ετών 1316 – 1318 μ.Χ.
στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου
στο Στάρο Ναγκορίτσινο. Σκόπια
έργο τών αγιογράφων Μιχαήλ Αστραπά καί Ευτύχιου

 

 

 

Прокл патриарх Константинопольский, свт. (20 ноября)
Менологий на 17 – 20 ноября
Византия. Греция; XIV в.; памятник:
Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);
10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд.
Бодлеанская Библиотека
Άγιος Πρόκλος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
Μηνολόγιο 17 – 20 Νοεμβρίου
Βυζαντινή Μηνολόγιο τού 14ου αιώνα μ.Χ.
Τώρα ευρίσκεται στην Αγγλία. Οξφόρδη.
Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library)

Όταν πέθανε ο Πατριάρχης Μαξιμιανός (βλέπε 21 Απριλίου) το 434 μ.Χ. και αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β’, στο θρόνο ανέβηκε πανηγυρικά ο Πρόκλος. Και μάλιστα πριν ακόμα θάψουν τον Μαξιμιανό. Η πρώτη φροντίδα του Πρόκλου ήταν, η ανακομιδή του ιερού λειψάνου του Χρυσοστόμου από τα Κόμανα στην Κωνσταντινούπολη. Επίσης, επί του Πατριάρχου αυτού καθιερώθηκε και ο τρισάγιος ύμνος στις εκκλησίες.

Πατριάρχευσε δώδεκα χρόνια και τρεις μήνες και κοιμήθηκε το 447 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφὸς ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διὸ μετὰ προθυμίας τούτοις προσέλθωμεν.

 

Κάθισμα 

Δόξα…
Τοῦ Ἁγίου Πρόκλου
Ἐπεφάνης σήμερον 
Ἐν τῷ ὕψει Κύριος, τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθῶς σε ἔθετο, ὥσπερ ἀστέρα φαεινόν, φωταγωγοῦντα τοὺς ψάλλοντας, Πρόκλε τὸ κλέος, Πατέρων ἀοίδιμε.

 

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Ἁγίου Πρόκλου
Ἦχος β’
Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν 
Ὡς ἀρετῶν ὁμότροπος, τοῦ σοφοῦ Χρυσοστόμου, καὶ τοῦ ἐκείνου γέγονας, θρόνου ἔνδοξε Πρόκλε, διάδοχος θεοκήρυξ· καθελὼν Νεστορίου, τοῦ δυσσεβοῦς τὴν αἵρεσιν, Θεοτόκον κυρίως καὶ ἀληθῶς, τὴν Ἁγνὴν ἐκήρυξας καὶ Παρθένον, μεθ’ ἧς ὑπὲρ τῆς Ποίμνης σου, τὸν Χριστὸν ἐκδυσώπει.