Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
Φορητή εικόνα της Ανάστασης του Χριστού. Ζωγράφος: Ηλίας Μόσκος. 1679.
Από τα Επτάνησα. ΒΧΜ 1578
Α Λ Η Θ Ω Σ Α Ν Ε Σ Τ Η Ο Κ Υ Ρ Ι Ο Σ Μ Α Σ
Ἦχος β’
Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ Ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾍδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.
Ἦχος β’
Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελών, τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο· ἀλλὰ τριήμερος ἀνέστης Κύριε, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἦχος β’
Ταῖς μυροφόροις Γυναιξί, παρὰ τὸ μνῆμα ἐπιστάς, ὁ Ἄγγελος ἐβόα· Τὰ μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστὸς δὲ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος· ἀλλὰ κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Των Αγίων Μυροφόρων γυναικών,
έτι δε Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας
και του νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου
Tο Xαίρε των Mυροφόρων – 1546 μ.Χ. –
Ιερἀ Mονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος
(Κρητική σχολή, Θεοφάνης ο Kρής)
Χριστῷ φέρουσιν αἱ Μαθήτριαι μύρα,
ἐγὼ δὲ ταύταις ὕμνον, ὡς μύρον, φέρω.
Mihail Damascus 16ου αἰ.
Κρήτη 16ος αι.
Ἱερα Μονή Ἁγ. Αἰκατερίνης Σινᾶ 7ου αἰ.
ΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΗΤΑΝ ΑΙ ΜΥΡΟΦΟΡΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ;
(ΑΓΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ – ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΗΣ)
«…Πρῶτον λοιπόν ζήτημα ἔχομεν πόσες ἦταν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες οἱ ὁποῖες ἐπῆγαν εἰς τόν Τάφον τοῦ Χριστοῦ μέ τά μύρα; Καί λέγομεν εἰς αὐτό ὅτι πολλές καί διάφοροι εἶναι αἱ Μυροφόρες πλήν οἱ κυριώτερες Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἑπτά. Αὐτές δέ ἦταν οἱ ἑξῆς:
Πρώτη εἶναι Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἀπό τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔβγαλε ἑπτά δαιμόνια καί διά τήν εὐεργεσίαν αὐτήν ἀκολουθοῦσε καί ἀγαποῦσε τόν Χριστόν. Μαγδαληνή δέ ὀνομάζετο ἡ Μαρία διότι ἐκατάγετο ἀπό τά Μάγδαλα. Μετά δέ τήν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ ἐπῆγεν εἰς τήν Ρώμην, πρός τόν Αὐτοκράτορα Τιβέριον, ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπό τόν ἕνα ὀφθαλμόν καί τόν ἐθεράπευσε. Διά τήν εὐεργεσίαν αὐτήν τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ὁ Τιβέριος ἔφερε εἰς τήν Ρώμη τούς Ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων καί τόν Πόντιον Πιλᾶτον καί ἀφοῦ τούς ἐδίκασε, τούς κατεδίκασε εἰς θάνατον, ἐπειδή ἐσταύρωσαν ἕναν ἀθῶον, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Τέλος ἡ Μαρία ἀπέθανεν εἰς τήν Ἔφεσον ὅπου καί τήν ἔθαψεν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ἀργότερον ὁ Βασιλεύς Λέων ὁ Σοφός ἔφερε τό ἅγιον λείψανόν της εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν.
Δεύτερη Μυροφόρος εἶναι ἡ Σαλώμη, περί τῆς ὁποίας λέγουσι κάποιοι ὅτι ἦτο ἡ νόμιμη γυναῖκα τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος. Ἄλλοι δέ λέγουν ὅτι ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος, τό ὁποῖον εἶναι ἀληθέστερον, διότι ὁ Ἰωσήφ ὁ Μνήστωρ εἶχε ἑπτά παιδιά. Τέσσερα ἀγόρια, τόν Ἰάκωβον (ὁ ὁποῖος ὀνομάζετο μικρός) τόν Ἰωσῆν, τόν Σίμωνα καί τόν Ἰούδα, ὄχι τόν προδότην, ἀλλά τόν λεγόμενον Ἀδελφόθεον. Εἶχε δέ καί τρεῖς θυγατέρες, τήν Ἐσθήρ, τήν Θάμαρ καί τήν Σαλώμην τήν γυναῖκα τοῦ μικροῦ Ζεβεδαίου. Ὤστε ὅταν ἀκούεις αὐτό πού λέγεται στό Εὐαγγέλιο «Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καί Ἰωσῆ μήτηρ» (Μάρκ. ιε΄, 40) τήν Παναγία Θεοτόκον νόμιζε ὅτι λέγει, διότι ὡς μήτηρ τῶν τέκνων τοῦ Ἰωσήφ ἐφαίνετο ἡ Παναγία. Ἐκ τούτου δέ προκύπτει ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί ὁ Χριστός ἦταν ἀνεψιός καί θεῖος. Ὁ μέν Χριστός θεῖος, ὁ δέ Ἰωάννης ἀνεψιός.
Τρίτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Ἰωάννα, ἡ ὁποῖα ἦταν γυναίκα τοῦ Χουζᾶ, ὁ δέ Χουζᾶς αὐτός ἦτο ἐπίτροπος καί οἰκονόμος εἰς τόν οἶκον τοῦ βασιλέως Ἠρώδου.
Τέταρτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή του Λαζάρου, ἡ ὁποῖα καί προτύτερα εἰς τόν οἶκον της ἤλειψε τό Χριστόν μέ τό Μύρον, ὅταν ἀνέστησε τόν ἀδελφόν της τόν Λάζαρον, καθώς τό ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Ἡ οὖν Μαρία λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς» ( Ἰω. ιβ΄, 3).
Πέμπτη Μυροφόρα εἶναι ἡ Μάρθα ἡ ἀδελφή τῆς Μαρίας καί τοῦ Λαζάρου, ἡ ὁποῖα καί πολλήν προθυμίαν ἔδειξε πρός τόν Χριστόν ἀπό τήν ἀρχήν, διότι αὐτή τόν ὑπηρέτει εἰς ὅλα τά σωματικά.
Ἕκτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ. Κλωπᾶν δέ κάποιοι τόν Κλεόπαν ὀνομάζουσιν. Αὐτή τήν Μαρία ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἀδελφήν τῆς Θεοτόκου τήν ὀνομάζει, λέγων εἰς τήν Σταύρωσιν αὐτό: «Εἰστήκεσαν δέ παρά τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ» (Ἰω. ιθ΄, 25).
Πῶς δέ ἦταν ἀδελφή τῆς Παναγίας ἀκούσατε. Ὁ Ἰωακείμ ὁ πατήρ τῆς Παναγίας, εἶχεν ἀδελφό, ὅστις ἀπέθανε χωρίς νά ἀποκτήσει τέκνον, κατά δέ τόν Νόμον τοῦ Μωϋσέως ἐπῆρε τήν νύμφην του διά γυναῖκα καί ἔκαμε ἀπό ἐκείνην αὐτήν τήν Μαρίαν. Ἀπό δέ τήν Ἄννα ἔκαμε τήν Παναγίαν Θεοτόκον. Ὥστε λοιπόν ἀδελφή τῆς Παναγίας μας ἦταν ἀπό τόν πατέρα μόνον.
Ἑβδόμη Μυροφόρος εἶναι ἡ Σωσσάνα.
Ἦσαν δέ καί ἄλλες πολλές ὡς τό λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς «αἵτινες ἦσαν διακονοῦσαι αὐτῶ» (Λουκ. η΄, 3 και Ματθ. κζ΄, 55) δηλαδή τόν Χριστόν, ἀλλά οἱ Εὐαγγελιστές δέν ἔγραψαν τά ὀνόματα ὅλων διότι δέν ὑπῆρχε λόγος.
Ἐδιαλύσαμεν μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ τό πρῶτον ζήτημα. Ἄς ἔλθωμεν τώρα καί είς τό δεύτερον»…
(Δαμασκηνοῦ Στουδίτου – Μητροπολίτου Ἄρτης)
(Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ ΙΔ΄, σελ. 38.
Ὅρα καί «Θησαυρός Δαμασκηνοῦ» σελ. 130)
Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας
αναζητά το σώμα τού Ιησού από τον Πιλάτο
Снятие с Креста.
Икона. Византия, XIV век. Византийский музей в Никосии, Кипр.
Αποκαθήλωση
Εικόνα βυζαντινή τού 14ου αιώνα μ.Χ.
στο Βυζαντινό Μουσείο στη Λευκωσία, Κύπρος.
Снятие с Креста.
Фреска 1316 – 1318 годы. церкви Св. Георгия в Старо Нагоричино,
Иконописцы Михаил Астрапа и Евтихий. Фрагмент.
Αποκαθήλωση
Τοιχογραφία (Fresco) μεταξύ τών έτών 1316 – 1318 μ.Χ.
στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Στάρο Ναγκορίτσινο. Σκόπια
έργο τών αγιογράφων Μιχαήλ Αστραπά καί Ευτύχιου
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β΄.
Ὀ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου σῶμα, σινδόνι καθαρὰ εἰλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ, κηδεύσας ἀπέθετο· ἀλλὰ τριήμερος ἀνέστης Κύριε, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ταῖς μυροφόροις γυναιξί, παρὰ τὸ μνῆμα ἐπιστάς, ὁ Ἄγγελος ἐβόα· τὰ μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια· Χριστὸς δὲ διαφθορᾶς ἐδείχθη ἀλλότριος· ἀλλὰ κραυγάσατε· Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄ Κανόνας πίστεως.
(Ἀπολυτίκιον Νικοδήμου Μυροφόρου)
Χριστὸν τὸν Κύριον ἐν νυχτὶ ἐπεσκέψατο, ἀναγέννησιν ἄνωθεν ἐκδιδαχθεὶς ἐμαθήτευσεν, ὡς κεκρυμμένος ἀπόστολος. Εὐθαρσῶς διεφώνει πρὸς φαρισαίους καὶ γραμματεῖς, τὸν Σωτῆρα διώκοντας. Ὃν νεκρὸν καθεῖλεν ἐκ τοῦ Σταυροῦ, μῦρα τῇ ταφῇ ἐνεγκών, Νικόδημος ὁ ἔνθερμος.
Κοντάκιον
Ἦχος β΄.
Τὸ Χαῖρε ταῖς Μυροφόροις φθεγξάμενος, τὸν θρῆνον τῆς προμήτορος Εὔας κατέπαυσας, τῇ Ἀναστάσει Σου Χριστὲ ὁ Θεός· τοῖς Ἀποστόλοις δὲ τοῖς σοῖς κηρύττειν ἐπέταξας· ὁ Σωτὴρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.
Γιατί στις μυροφόρες το πρώτο «Χριστός ανέστη»;
«Ο δε λέγει αυταίς- Μη εκθαμβείσθε- Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε…» (Μαρκ. 16, 6) Εξακολουθούμε, αγαπητοί μου, να εορτάζουμε το μέγα, το κοσμοσωτήριο γεγονός της αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού. Οι περισσότεροι ύμνοι που ψάλλονται την περίοδο αυτή ως θέμα έχουν την ανάσταση του Χριστού. Άλλα και αυτή η θεία λειτουργία, που γίνεται τις Κυριακές αυτές του Πεντηκοσταρίου, διαφέρει από τη θεία λειτουργία του υπολοίπου εκκλησιαστικού έτους• διότι αμέσως μετά το «Ευλογημένη η βασιλεία…» δεν λέμε αμέσως τα ειρηνικά, δεν λέμε τις αιτήσεις «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν…», άλλα ο ιερεύς θυμιάζει την αγία τράπεζα απ’ όλες τις πλευρές καθώς και όλο το ναό και ψάλλει μαζί με τους ψάλτες κατ’ επανάληψιν, δέκα φορές, το «Χριστός ανέστη».
Το «Χριστός ανέστη» ακούγεται όλες τις Κυριακές αλλά και όλες τις ημέρες μέχρι της Αναλήψεως. Το «Χριστός ανέστη» είναι, αδελφοί μου ο γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμός που μεταφέρει από στόμα σε στόμα, από γενεά σε γενεά το μέγα μήνυμα, την πιο χαρμόσυνη είδηση, ότι ο Κύριος νίκησε το θάνατο. Χιλιάδες φορές – αμέτρητες ακούστηκε, και ακούγεται, και θα εξακολούθηση ν’ ακούγεται το «Χριστός ανέστη». Άλλα πότε ελέχθη για πρώτη φορά; ποιά αυτιά το πρωτοάκουσαν; ποιός είναι εκείνος που άκουσε για πρώτη φορά το «Χριστός ανέστη»;
Όπως τη γέννηση του Χριστού δεν την έμαθαν πρώτοι οι μεγάλοι και ισχυροί και πλούσιοι, αλλά οι ταπεινοί και φτωχοί βοσκοί που έβοσκαν τα ποίμνια τους στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ, έτσι και την ανάσταση του Χριστού, το γεγονός ότι ο Ιησούς σύντριψε τις πύλες του άδου, δεν το άκουσαν πρώτοι οι επιφανείς και αξιωματούχοι, δεν το άκουσαν οι ισχυροί άνδρες, δεν το άκουσαν ούτε και αυτοί οι μαθηταί του Χριστού•
Αλλά γιατί το μήνυμα της Αναστάσεως το άκουσαν πρώτες απ’ όλους οι μυροφόρες; Γιατί η πρώτη εμφάνισης του αναστάντος Κυρίου να γίνει σ’ αυτές; Μήπως ο Χριστός στην περίπτωση αυτή ενήργησε μεροληπτικώς;
Μεροληπτικώς σε καμία στιγμή της ζωής του δεν συμπεριφέρθηκε ο Κύριος. Ήταν δίκαιος• και συνεπώς, εάν τώρα όχι οι άντρες, όχι οι απόστολοι, όχι ο Πέτρος και ο Ιωάννης, αλλά οι γυναίκες άκουσαν το χαρμόσυνο μήνυμα, υπάρχει λόγος• λόγος όχι κάποιας ιδιαιτέρας συμπαθείας, αλλά λόγος δικαιοσύνης. Ο Χριστός αγαπά όλα τα παιδιά του και αμείβει το καθένα χωρίς να μεροληπτεί εις βάρος άλλου. Άκουσαν πρώτες οι μυροφόρες γυναίκες το «Χριστός ανέστη», διότι τους άξιζε πράγματι να το ακούσουν. και τους άξιζε, διότι αυτές έδειξαν αρετές που δεν έδειξαν ούτε οι μαθηταί του Κυρίου. Ποιές αρετές έδειξαν;
Από την πρώτη μέρα που γνώρισαν τον Κύριο στη Γαλιλαία, έγιναν πιστές μαθήτριές του, τον ακολουθούσαν και δαπανούσαν από τα υπάρχοντά τους για τη συντήρηση εκείνου καθώς και του ομίλου των μαθητών του• «ότε ην εν τη Γαλιλαία ηκολούθουν αυτώ» (Μαρκ. 15,41) και «διηκόνουν αυτώ εκ των υπαρχόντων αυταίς» (Λουκ. 8,3). και μόνο τότε;
Την ώρα της θυσίας του, ενώ όλοι είχαν εγκαταλείψει τον Κύριο, ενώ ο μεν Ιούδας τον πρόδωσε για τριάκοντα αργύρια, ενώ ο Πέτρος τον αρνήθηκε εμπρός σε μία υπηρέτρια και μάλιστα με όρκο, ενώ οι άλλοι μαθηταί πλην του Ιωάννου «πάντες αφέντες αυτόν έφυγαν» (Ματθ. 26,56), ενώ όλοι όσους είχε ευεργετήσει καθ’ όλο το διάστημα της δημοσίας δράσεώς του πήγαν και ενώθηκαν μαζί με τους εχθρούς και φώναζαν «Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. 19,15), μέσα στη γενική αυτή εγκατάλειψη οι μυροφόρες έμειναν πιστές και αφοσιωμένες στον Κύριο. Έμειναν κοντά στον Διδάσκαλο, ζώντας το δράμα από απόσταση τόση όση τους επέτρεπαν οι συνθήκες. ούτε ένα λεπτό δεν αποχωρίσθηκαν από αυτόν.
«Ήσαν δε εκεί και γυναίκες πολλαί από μακρόθεν θεωρούσαι, αίτινες ηκολούθησαν τω Ιησού από της Γαλιλαίας διακονούσαι αυτώ• εν αίς ην Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,55-56) «και Σαλώμη, αι…και διηκόνουν αυτώ, και άλλαι πολλαί αι συναναβάσαι αυτώ εις Ιεροσόλυμα» (Μαρκ. 15,40-41). Βρήκαν το ψυχικό σθένος να μείνουν εκεί, στο Γολγοθά.
Είδαν το φρικτό θέαμα. Άκουσαν όλους τους λόγους, που είπε ο Χριστός επάνω στο σταυρό, άκουσαν και το «Τετέλεσται» (Ιωάν. 19,30).
Αλλά και μετά το θάνατό του δεν αναχώρησαν. Έμειναν θρηνώντας κοντά στο σταυρό. Καί μόλις παρουσιάστηκε ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος με την άδεια του ενταφιασμού, αυτές έτρεξαν, τους βοήθησαν, τους συνόδευσαν στο μνημείο, και δεν έφυγαν από ‘κεί παρά μόνο όταν ο ήλιος της δραματικωτέρας αυτής ημέρας έριξε πάνω στη γη τις τελευταίες του ακτίνες.
Την αγάπη τους όμως, την ανδρεία τους, τη μεγάλη ψυχή τους την έδειξαν κατ’ εξοχήν τη νύχτα της Αναστάσεως, «τη μια των σαββάτων» (Λουκ. 24,1). Τότε, ενώ ήξεραν ότι το μνήμα είναι σφραγισμένο, ότι λίθος μεγάλος και βαρύς φράζει την είσοδό του, ότι ένοπλοι Ρωμαίοι στρατιώτες φρουρούν τον τάφο κ’ έχουν εντολή να χτυπήσουν καθένα που θα τολμούσε να πλησίαση εκεί, εν τούτοις οι μυροφόρες γυναίκες «λίαν πρωί» (Μαρκ. 16,2), «όρθρου βαθέος» (Λουκ. 24,1), πριν ακόμη ανατείλει ο ήλιος, ξεκινούν να έρθουν στο μνήμα φέρνοντας μαζί τους αρώματα, τα οποία είχαν ετοιμάσει, για να μυρώσουν το σώμα του Χριστού. Κανένας φόβος και καμιά δυσκολία δεν στάθηκαν ικανά να τις εμποδίσουν. Το μόνο που τις απασχολούσε ήταν, πως θ’ αποκυλίσουν τον τεράστιο και ασήκωτο εκείνο λίθο από το άνοιγμα του μνημείου.
Μία τέτοια αγάπη, μία τέτοια αφοσίωση, μία τέτοια ανδρεία ήταν δυνατόν να μη δεί, να μην εκτιμήσει, να μη βραβεύσει ο Κύριος; Αμοιβή λοιπόν της αγάπης τους ήταν το ότι πρώτες αυτές άκουσαν τη μεγάλη είδηση, το άγγελμα της Αναστάσεως, το «Χριστός ανέστη», από άγγελο Κυρίου. Καί εν συνεχεία, ότι πρώτες αυτές βλέπουν τον αναστάντα Κύριο και παίρνουν εντολή, να μεταδώσουν το μήνυμα αυτό στους μαθητάς και στις άλλες μαθήτριες.
Κ’ εμείς σήμερα, αγαπητοί μου, που εορτάζουμε τη μνήμη των αγίων μυροφόρων γυναικών, άντρες και γυναίκες ας μιμηθούμε των μυροφόρων τις αρετές, ιδίως την αγάπη που είχαν στον Κύριο.
Είναι αλήθεια, ότι και μέχρι σήμερα οι γυναίκες αγαπούν το Θεό περισσότερο από τους άντρες. Αυτές εκκλησιάζονται περισσότερο. Αυτές έρχονται στους ναούς «όρθρου βαθέος». Αυτές μελετούν το Ευαγγέλιο και άλλα εκκλησιαστικά βιβλία. Αυτές τρέχουν στο κήρυγμα, όπου ακούγεται λόγος Θεού. Αυτές είναι προθυμότερες στην άσκηση της φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης. Αυτές… Ω, πόσα δεν οφείλει ή Εκκλησία στις γυναίκες τις θερμές!
Σήμερα όμως, στους χρόνους αυτούς της απιστίας και της διαφθοράς, και οι γυναίκες αρχίζουν να κλονίζονται, να χάνουν το άρωμα της πίστεως και της ευσεβείας. Οι πειρασμοί είναι μεγάλοι. Τα κακά παραδείγματα, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα αισχρά περιοδικά, η μόδα, όλα μαζί σπρώχνουν τη γυναίκα να λησμονήσει τον προορισμό της, την αποστολή της, να προδώσει την πίστη και την ηθική.
Αλλ’ όχι! Οι γυναίκες, όσες τουλάχιστον κατοικούν στη γωνία αυτή της γης, ας μη παρασύρονται από τα απατηλά συνθήματα, ας μη θαμπώνονται από φανταχτερές εικόνες και άλλα είδωλα, ας κλείσουν τα αυτιά στις εισηγήσεις του όφεως. Ας μη μιμηθούν την Εύα, που άκουσε τη συμβουλή του εωσφόρου και απολεσθεί• ας μιμηθούν τις μυροφόρες, τις άγιες που αγάπησαν τον Κύριον. Να είσθε δε βέβαιοι, ότι τότε θα έχουν και στην παρούσα ζωή την ευλογία του Κυρίου και θ’ αξιωθούν και αυτές ως μυροφόρες της βασιλείας των ουρανών. Αμήν.
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος-
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον ι. ναό Ζωοδόχου Πηγής Δάφνης – Αθηνών την 5-5-1957.
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Εἰς τόν ἄγιον καί πανεύφημον ἀπόστολον Ἰάκωβον
Νικήτα τοῦ Παφλαγόνος, τοῦ καί Δαβίδ
(σελίδες 80 -100)
Άγιος Ιάκωβος ο Απόστολος
αδελφός Ιωάννου του Θεολόγου
Ап. Иаков Заведеев
Византия. XIII в. Монастырь Иоанна Богослова. Патмос.
Απόστολος Ιάκωβος υιός τού Ζεβεδαιου
Βυζαντινή εικόνα τού 13ου αιώνα μ.Χ
στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Πάτμος.
Ὡς ἀμνὸς Ἰάκωβος ἀχθεὶς ἐσφάγη,
Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.
Κτεῖνε, μάχαιρα φόνου, Ἰάκωβον ἑνὶ τριακοστῇ.
Βιογραφία
Ο Απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και πρεσβύτερος αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Καταγόταν κι αυτός από την Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη, έχοντας και οι δύο μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς εργάτες. Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο Απόστολος Πέτρος. Παρ’ όλα αυτά όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ» ( Μαρκ. 1, 20).
Апп. Лука и Иаков.
Миниатюра. Византия. 1300 г. Ватиканская библиотека. Рим.
Οι Απόστολοι Λουκάς καί Ιάκωβος
Βυζαντινή μικρογραφία (μινιατούαρα) τού έτους 1300 μ.Χ.
στην βιβλιοθήκη τού Βατικανού. Ρώμη. Ιταλία
Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν μεγάλο ζήλο ως Μαθητές του Κυρίου. Γι’ αυτό και εκλήθησαν υιοί βροντής και έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων, που δεν τα εβίωσαν οι άλλοι Απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Είδαν την θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου Ιάρειου και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στο κήπο της Γεσθημανή. Η οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να ζητήσουν μέσω της μητέρας τους από τον Κύριο πρωτοκαθεδρία στην εγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας την αποστολή του Μεσσία. Οι δύο Μαθητές εζητούσαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή. Ο Χριστός όμως, διορθώνοντας την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο Σταυρός. Γι’ αυτό τους λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεὶν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι;».
Иаков Заведеев, ап. (30 апреля)
Менологий 28 – 30 апреля; Византия. Греция; XIV в.; памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека
(Bodleian Librry)
Απόστολος Ιάκωβος υιός τού Ζεβεδαιου
Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Απριλίου (28 – 30) τού 14ου αιώνα μ.Χ. και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία
Μετά την Πεντηκοστή ο Απόστολος Ιάκωβος εκήρυξε το Ευαγγέλιο στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό εθορύβησε ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι, το έτος 44 μ.Χ. τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, ως αμνό, με διαταγή του Ηρώδου του Αγρίππα.
Иаков Заведеев, ап.
Миниатюра Минология Василия II. Византия. 985 г. Ватиканская библиотека. Рим.
Απόστολος Ιάκωβος υιός τού Ζεβεδαιου
Μικρογραφία (Μινιατούρα)
στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β ‘. 985 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη.
Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη
ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ
Urna de plata que guarda los restos del apóstol Santiago el Mayor. Se encuentra situada en la cripta que hay debajo del Altar mayor de la Catedral de Santiago de Compostela, en Galicia. (España).
Ασημένια λειψανοθήκη με λείψανα τού Αποστόλου Ιακώβουτου Μεγάλου. Ευρίσκεται στην κρύπτη κάτω από τον κύριο βωμό τού Καθεδρικού Ναού
τού Σαντιάγο ντε Κομποστέλα , , στο κέντρο της επαρχίας της Λα Κορούνια, στη Γαλικία. (Ισπανία).
Сокровищница Базилики Сан Никола (г. Бари, Италия).
Мощи Апостола Иакова Зеведеева.
Θησαυροφυλάκειο στην Βασιλική τού Αγίου Νικολάου Μπάρι Ιταλίας
Απότμημα λειψάνου τοῦ Αγίου Αποστόλου Ιακώβου
αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἀπόστολε ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Γόνος ἅγιος, βροντῆς ὑπάρχων, κατεβρόντησας, τὴ οἰκουμένη, τὴν τοῦ Σωτῆρος Ἰάκωβε κένωσιν, καὶ τὸ ποτήριον τούτου ἐξέπιες, μαρτυρικῶς ἐναθλήσας Ἀπόστολε, ὅθεν πάντοτε, ἐξαίτει τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Φωνῆς θεϊκῆς, ἀκούσας προσκαλούσης σε, ἀγάπην πατρός, παρεῖδες καὶ προσέδραμες, τῷ Χριστῷ Ἰάκωβε, μετά καί τοῦ συγγόνου σου ἔνδοξε, μεθ᾽ οὗ καὶ ἠξιώθης ἰδεῖν, Κυρίου τήν θείαν Μεταμόρφωσιν.
Минея – Апрель (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии.
Μηναῖο -Απρίλιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήν Ἐκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας
Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Χριστῷ μαθητευθείς, καὶ πιὼν τὸ ἐκείνου, ποτήριον σοφέ, ὥσπερ ἔφη σοι μάκαρ, μαχαίρᾳ Ἰάκωβε, ἀπεκτάνθης Ἀπόστολε· ὅθεν ἅπασα, ἡ Ἐκκλησία χορεύει, ἑορτάζουσα, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἐν ᾗ εὐφημοῦμέν σε.
Ὁ Οἶκος
Ὡς ἁλιεὺς λογικῶν ἰχθύων, τῷ δικτύῳ Τρισμάκαρ τῶν σεπτῶν εὐχῶν βυθοῦ πταισμάτων ἀνάγαγε τὴν ταπεινήν μου ψυχήν, τὴν πάλαι ὑφ’ ἡδονῶν θηρευθεῖσαν τῶν τοῦ βίου ἵνα ἀκλινῶς διελθὼν τὸν ὑπόλοιπον χρόνον μου, ὑμνήσω τὸ ὄνομά σου, καὶ δοξάσω τὸν βίον τὸν ἄμεμπτον, ὃν ἐκτελέσας ἐπὶ τῆς γῆς, ἠξιώθης ἐπ’ ὄρους θεάσασθαι, Κυρίου τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν.
Μεγαλυνάριον
Ἡ τῶν ἀπορρήτων θεία βροντή, ὁ ἐν Θαβωρίῳ, ἐπακούσας φωνῆς Πατρός, καὶ βροντοφωνήσας, ἡμῖν τὴν σωτηρίαν, Ἰάκωβος ὁ μύστης, Χριστοῦ ὑμνείσθω μοι.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
(μεταφραση Google)
Άγιος Δημήτριος Ροστόφ
Βίοι των Αγίων
Μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου υιού τού Ζεβεδαίου
Μνήμη 30 Απριλίου
Άγιος Απόστολος Ιάκωβος και ο αδελφός του Αγίου Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου, ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους που επιλέγει ο ίδιος ο Κύριος στους μαθητές των απλών ψαράδων. Ονομάζεται ο Ιησούς Χριστός, ο James, μαζί με τον αδελφό του, έφυγε από το πλοίο, ο πατέρας και τα αλιευτικά δίχτυα, και ακολούθησε τον Χριστό ( Mf.4: 21-22 ), μετά από αυτόν παντού, ακούγοντας τις ομιλίες και βλέποντας τα θαύματα Του εκτελούνται από Αυτόν. Ο Κύριος τόσο αγαπούσε τα δύο αδέλφια που επέτρεψε σε κάποιον να ξαπλώσει στο Percy του (Ioan.13: 23 ) και το άλλο (Jacob) είχε υποσχεθεί να πιείτε το ποτήρι που ο Σαμ είχε να πιει ( Mf.20: 22-23 ). Και οι ίδιοι οι Απόστολοι τόσο πολύ αγαπούσε ο Κύριος τους και έδειξε τέτοια αφοσίωση σ ‘αυτόν, ότι ήθελε να φέρει τα κάτω για να τους απίστους σε αυτόν φωτιά από τον ουρανό για να τα καταναλώνουν ( Luk.9: 54) · και θα το είχαν κάνει αν ο ίδιος ο φιλεύσπλαχνος Κύριος Ιησούς Χριστός δεν τους απαγόρευε. Αυτές οι δύο απόστολοι, Τζέιμς του Ζεβεδαίου, και τον John και ο απόστολος Πέτρος, ο Κύριος κυρίως πριν από όλους τους άλλους αποστόλους αποκαλύπτει τη θεία χαρακτηριστικά Του, και τα μυστήρια του, όπως ήταν, για παράδειγμα, στο όρος Θαβώρ, όταν ο Κύριος θέλησε να δείξει τη δόξα της θεότητάς του, πήρε μαζί του τον Πέτρο, James και John (Mt.
Μετά από μια χωρίς βάσανα, την ανάσταση και την ανάληψη του Κυρίου μας, και στέλνοντας τα κάτω του Αγίου Πνεύματος, ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος πήγε στην Ισπανία και σε άλλες χώρες για να κηρύξει το λόγο του Θεού. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ και ήταν εκεί για τους Εβραίους απειλητικό, σαν κεραυνός ( Mk. 3:17 ) για θάρρος και τόλμη κήρυξε ο Ιησούς Χριστός, λέγοντας ότι Αυτός είναι ο αληθινός Μεσσίας, ο Σωτήρας του κόσμου. James κέρδισε τους Φαρισαίους συζήτηση 2836 και γραφείς 2837 , καταγγέλλοντας και rebuking τους για τη σκληρότητα της καρδιάς τους και απιστία. Αυτοί, δεν είναι σε θέση να του αντισταθεί, για τα χρήματα έχει προσλάβει κατά ορισμένων μάγο που ονομάζεται Ερμογένη, ότι θα παλέψει με τον Ιακώβ, και θα τον βάλει στην ντροπή. Αλλά ο μάγος, είναι περήφανη, δεν ήθελε να μιλήσει με τον Ιακώβ, και έστειλε τον μαθητή του, που ονομάζεται Philetus, λέγοντας:
“Όχι μόνο εγώ, αλλά ούτε ο μαθητής μου Jacob δεν μπορεί να υπερισχύσει σε μια διαμάχη.”
ήρθε Philetus και μίλησε για την Αγίου Ιακώβου Αποστόλου, αλλά δεν είναι σε θέση να αντισταθεί τη σοφία του Αγίου Πνεύματος, η οποία ήταν γεμάτη με τον Απόστολο, ήταν σιωπηλός τόσο χαζή και δεν θα μπορούσε να είναι αρκετά ανοίξει το στόμα του να αντιταχθεί στον Απόστολο. Έχοντας μάθει την αλήθεια, Filit παραιτήθηκε και επέστρεψε στον δάσκαλό του, οι σοφοί, του είπε, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί Jacob, ο οποίος επιβεβαίωσε τα λόγια του, ακόμα και θαύματα. Εδώ δάσκαλος Filit τη συμβούλευσε να αφήσει φιλοσοφείν του, και μαντεία, και να κάνει τον εαυτό σας ένα μαθητή James. Αλλά Ερμογένη περήφανοι με μαγικά τους κάλεσε τους δαίμονες και τους διέταξε να κρατήσει σε ένα μέρος Philetus δεσμεύεται έτσι ώστε δεν μπορούσε να κινηθεί, και είπε έτσι:
«Θα δούμε πώς σας σώζει ο Ιακώβ».
Ο Φίλιθ έστειλε επίσης κρυφά στον Απόστολο την είδηση ότι δεσμεύτηκε από τα ξόρκια του Ερμογένου από δαίμονες. Ακρόαση για το θέμα αυτό, ο απόστολος τον έστειλε πετσέτα του, λέγοντάς του να πάρει το μήνυμα από αυτόν μια πετσέτα και είπε αυτά τα λόγια: «Ο Κύριος looseth τους κρατούμενους: Ο Κύριος ήνοιξε τα μάτια των τυφλών, ο Κύριος αυξάνει μέχρι προσκύνησαν» ( Ps.145: 7-8 ).
Μόλις Filit πρόφερε αυτά τα λόγια, όταν απελευθερωθεί από τα αόρατα δεσμά, για το φόβο των δαιμόνων και οι δυνάμεις πετσέτες Απόστολοφ προφορικό λόγο, άφησε Philetus και δραπέτευσε από αυτόν. Τότε ο Φίλιτς, γελώντας στο Hermogen, ήρθε στον Άγιο Ιάκωβο και, δίδαξε την ιερή πίστη, βαφτίστηκε.
Ο Ερμούγενης, γεμάτος έντονη οργή και θυμό, ορκίστηκε τους δαίμονες που τον υπηρετούσαν, για να τον φέρουν μαζί του ο Ιακώβ και η Φίλιτα. Αλλά όταν οι δαίμονες έρχονται κοντά στο περίβλημα, το οποίο είναι το σπίτι σε Saint James στο Philetus, αμέσως ο άγγελος του Κυρίου, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, πήρε τους δαίμονες και σύνδεσή τους με αόρατα δεσμά, άρχισαν να τους βασανίζουν.Οι δαίμονες στα αυτιά όλων φώναζαν, βασανισμένοι από τη δύναμη του Θεού:
– James, ο Απόστολος του Χριστού, ελέησον ημάς, για έχουμε, κατ ‘εντολή του Ερμογένη, έχουν έρθει κάτω σε σας και Philetus δεσμεύουν, και εδώ είστε τώρα στενά συνδεδεμένη και σοβαρά υποφέρουν.
Ο Άγιος Ιάκωβος είπε στους δαίμονες:
“Ο άγγελος του Θεού που σε δέσμευσε, ας απελευθερωθείς από τη δουλεία, κι εσύ πηγαίνεις και φέρνεις τον Ερμονιώτη σε μένα εδώ, χωρίς να τον κάνεις κακό».
Αμέσως, οι δαίμονες, που επιτρέπεται από τα δεσμά πήγε στο Ερμογένη, και τον έπιασε, και εν ριπή οφθαλμού που πριν από τους αποστόλους, και σχετίζονται με τον Απόστολο του ζήτησε να τους αφήσουμε να εκδικηθεί τα παράπονά τους για Hermogen.
Ο απόστολος ζήτησε επίσης από τους δαίμονες γιατί δεν δεσμεύονταν το Filit, όπως τους είχε διατάξει ο Hermogen. Οι δαίμονες απάντησαν σε αυτό:
«Δεν μπορούμε ούτε να αγγίξουμε τις μύγες στο σπίτι σας».
Τότε ο Απόστολος είπε στον Φίλιτ:
– Ο Κύριός μας έχει δώσει εντολή στο κακό να επιστρέψει το καλό, κι έτσι εσύ και ο ελεύθερος Γερμανογόνος και τον παραδώσεις από δαίμονες.
Μετά από αυτό, ο Απόστολος είπε στον Hermogenes. απελευθερωμένοι από δαιμονικούς δεσμούς:
– Ο Κύριος μας δεν θέλει να έχει υπαλλήλους υπό την πίεση, αλλά θέλει να έχει υπαλλήλους εθελοντικά. Ως εκ τούτου, πηγαίνετε όπου θέλετε.
Αλλά ο Hermogenes είπε:
“Μόλις φύγω από το σπίτι σου, οι δαίμονες θα με σκοτώσουν αμέσως, γιατί ξέρω πόσο μεγάλη είναι η μανία τους. Γνωρίζω επίσης ότι δεν μπορώ να τους ξεφορτωθώ αν δεν με προστατεύετε.
Τότε ο Απόστολος του έδωσε το χέρι του στο χέρι, το οποίο χρησιμοποίησε στο δρόμο. Ο γερμανόγος πήγε με την ίδια ράβδο στο σπίτι του και στο δρόμο δεν υποφέρει από δαίμονες τίποτα κακό. Γνωρίζοντας έτσι τη δύναμη του Χριστού και βλέποντας την αδυναμία των δαίμων, ο Hermogen συνέλεξε όλα τα μαγικά του βιβλία, τα έφερε στον Άγιο Ιάκωβο και, pripav στα πόδια του, αναφώνησε:
– Αληθινός δούλος του αληθινού Θεού, που αποδίδεται από τη χαμένη ψυχή των ανθρώπων. Αφιερώστε το έλεός μου και πάρετε τον εχθρό σας ως μαθητή στον εαυτό σας!
Δίδαξε Jacob αγία πίστη, Ερμογένης βαφτίστηκε, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου, έκαψαν μαγικά βιβλία τους και να γίνει ένας πραγματικός υπηρέτης του Χριστού, έτσι ώστε στο όνομα του Ιησού Χριστού θαύματα.
Οι Εβραίοι, βλέποντας τα πάντα είναι τέλεια, ήρθε σε μια ισχυρή οργή και έπεισε το βασιλιά Ηρώδη το 2838 να ανεγείρει τη δίωξη της Εκκλησίας του Χριστού και να σκοτώσει τον Ιακώβ, «ο Ηρώδης σήκωσε τα χέρια του σε μερικά από την εκκλησία, με σκοπό να τους διώξουν, και σκότωσε τον James τον αδελφό του Ιωάννη με το σπαθί. Όταν είδε ότι ικανοποιημένοι οι Εβραίοι, προχώρησε περαιτέρω για να λάβει Peter – τότε ήταν οι ημέρες των αζύμων – και τον είχε συλληφθεί, ο ίδιος τον έβαλε στη φυλακή ” ( Πράξεις 12: 1-4. ).
Ευσέβιος στο 2839 , επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης, έλεγε για St. James γράφει ότι όταν καταδικάστηκε από τον Ηρώδη σε θάνατο, ένας άνδρας με το όνομα Ιωσήφ, ένας από donesshih Ηρώδη οι Απόστολοι, βλέποντας το θάρρος και την τόλμη του Αγίου Ιακώβου και η αντίληψη αθωότητα και την αγιότητα, και να τους πούμε την αλήθεια των λέξεων (από την έλευση του Μεσσία – Χριστού), πίστεψαν στον Χριστό και έγινε ομολογητής του Χριστού. Αμέσως μαζί με τον ιερό Απόστολο Ιακώβ καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όταν περπάτησε μαζί με τον τόπο της εκτέλεσης, στη συνέχεια, στο δρόμο συνάντησε έναν παραλυτικό, που βρίσκεται στην άκρη του δρόμου, και ο άγιος απόστολος τον θεράπευσε. Όταν κλίση το κεφάλι τους για να αποκεφαλισμό, Josiah προσευχήθηκε στον Άγιο James, γι ‘αυτό τον συγχώρεσε τις αμαρτίες που άγνοια – τον συγχώρεσε ότι είχε ενημερωθεί για τον στον βασιλιά. Απόστολος, αγκαλιάζει και τον φιλάει, του είπε: «Ειρήνη υμίν» – και οι δύο από αυτούς έσκυψε το κεφάλι τους προς την περικοπή, από κοινού έχασαν τη ζωή τους στο 2840 .
Μετά τον αποκεφαλισμό του Αγίου Ιακώβου οι μαθητές Απόστολος πήρε το σώμα του, σύμφωνα με τη συμβουλή του Θείου τον μετέφερε στην Ισπανία το 2841 , όπου υπηρέτησε μέχρι τώρα από τον τάφο της θεραπείας του, ο άρρωστος και τα θαύματα που προκάλεσε για τη δόξα του Χριστού του Θεού, με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα όλο το πλάσμα δοξάζεται για πάντα. Αμήν.
* * *
2836
Οι Φαρισαίοι είναι μια θρησκευτική αίρεση που προέκυψε στην Παλαιστίνη δύο ή τρεις αιώνες πριν από τον Χριστό. Η αίρεση έθεσε έναν ακριβή στόχο, ο οποίος συχνά έφτανε στη μικροαστικότητα και τη σχολαστικότητα, τηρώντας όλες τις τελετουργικές συνταγές του νόμου του Μωυσή.
2837
Ο καθηγητής του λαού, ο ραβίνος.
2838
Εδώ, βέβαια, ο Ηρώδης Αγρίπας Α, γιος του Αριστόβουλου και εγγονός του Ηρώδη του Μεγάλου, ο οποίος κυβερνούσε τον Ιούδα από 40 σε 44
2839
Ο Ευσέβιος Παμφύλης – ο πιο διάσημος ιστορικός της εκκλησίας, ο οποίος έζησε από το 268 έως το 340. Η «Εκκλησιαστική Ιστορία» του έφερε στα 324 γραμμάρια
2840
Ο θάνατος του ιερού Απόστολου Ιακώβου ακολουθήθηκε από περίπου. 42 g.
2841
Τα λείψανα του Αγίου Ιακώβου του Αποστόλου βρίσκονται τώρα στην Compostela, την κύρια πόλη του ισπανικού βασιλείου της Γαλικίας. ήρθαν εδώ στην αρχή. IX αιώνα.
