Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021

 

 

ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης

Η κατά σάρκα γέννησις του Κυρίου
και Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού

Ναός Παναγίας Περιβλέπτου στο Μυστρά, τοιχογραφία από το δωδεκάορτο, 14ος αιώνας.

 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΘΕΟ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
ΜΕ ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΔΟΤΗ ΧΑΡΑ

Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Ε Τ Ε Χ Θ Η

 

 

 

Явление Ангела Господня Святому Иосифу Обручнику.
Фреска XIV век.
церкви Св. Николая Орфаноса в Салониках, Греция.
Η Εμφάνιση τού Άρχαγγελου Γαβριήλ στον Ιερό Ιωσήφ τον Μνήστωρα
Τοιχογραφία (fresco) τού 14ου αιώνα μ.Χ.
στόν Ιερό Ναό τού Αγίου Νικολάου Ορφανού στη Θεσσαλονίκη.

 

 

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μεγάλου Βασιλείου

… Τί νὰ σοῦ κάνω ἄνθρωπέ μου; Ἐνῶ ὁ Θεὸς κατοικοῦσε στὰ ὕψη, δὲν προσπάθησες νὰ τὸν συναντήσεις· ὅταν συγκατατέθηκε νὰ κατεβεῖ σὲ σένα καὶ μὲ σάρκα νὰ σοῦ ὁμιλεῖ, δὲν τὸν παραδέχτηκες, ἀλλά ψάχνεις νὰ βρεῖς τὸν τρόπο πῶς θὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν Θεό. Νὰ ξέρεις ὅτι γι’ αὐτόν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, ἐπειδὴ ἔπρεπε αὐτή ἡ καταραμένη σάρκα νὰ ἁγιασθεῖ, αὐτή πού ἐξασθένησε νὰ ἐνδυναμωθεῖ, αὐτή πού ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συμφιλιωθεῖ μ’ αὐτόν, αὐτή πού διώχτηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο νὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό.

Ποιὸς εἶναι ὁ χῶρος ὅπου πραγματοποιεῖται τὸ σωτήριο αὐτό σχέδιο; Τὸ σῶμα τῆς ἁγίας Παρθένου. Ποιὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα τῆς γεννήσεως; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου, πού κάλυψε τὴ Θεοτόκο. Μᾶλλον ἄκουσε αὐτά τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου πού λένε: «Ἡ μητέρα του ἡ Μαρία ἀρραβωνιάστηκε μὲ τὸν Ἰωσήφ. Προτοῦ ὅμως νὰ συνευρεθοῦν ἔμεινε ἔγκυος μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁίου Πνεύματος». Ἐνῶ ἦταν παρθένος καὶ ἀρραβωνιασμένη μὲ κάποιον, κρίθηκε κατάλληλη νὰ διακονήσει τὸ μυστήριο τῆς Θείας οἰκονομίας, ὥστε καὶ ἡ παρθενία νὰ τιμηθεῖ καὶ ὁ γάμος νὰ μὴν ἐξευτελιστεῖ. Ἡ παρθενία διαλέχτηκε σὰν κατάλληλη γιὰ ἁγιασμό, μὲ τὴ μνηστεία συμπεριλήφθηκαν τὰ στοιχεῖα τοῦ γάμου. Συγχρόνως γιὰ νὰ εἶναι καὶ ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀνάλογος μάρτυρας τῆς ἁγνότητας τῆς Μαρίας καὶ γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἐκτεθειμένος στοὺς συκοφάντες, ὅτι τάχα αὐτή βεβήλωσε τὴν παρθενία, τὸν εἶχε μνηστήρα φύλακα τῆς ζωῆς της.

Ἔχω καὶ κάποιον ἄλλο λόγο νὰ πῶ ἐφάμιλλο μ’ αὐτούς πού εἰπώθηκαν, ὅτι ὁ κατάλληλος γιὰ τὴν ἔνανθρωπιση τοῦ Κυρίου χρόνος, ἀπὸ παλιὰ ὁρισμένος καὶ διαταγμένος πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχή τοῦ κόσμου, ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶχε φτάσει· τότε ἔπρεπε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἡ δύναμη τοῦ Ὑψίστου νὰ δώσουν ὑπόσταση σὲ ἐκείνη τὴ θεοφόρο σάρκα. Ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε σὲ ἐκείνη τὴ γενιὰ τῶν ἀνθρώπων κάποια ἰσότιμη στὴν καθαρότητα μὲ τὴ Μαρία, ὥστε νὰ ὑποδεχτεῖ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος −εἶχε βέβαια ἐξασφαλισθεῖ προηγουμένως μὲ τὴ μνηστεία− διαλέχτηκε ἡ μακαρία Παρθένος χωρὶς νὰ βλαφτεῖ κάτι ἀπὸ τὴν παρθενία της ἐξαιτίας τῆς μνηστείας της.

Ἔχει διατυπώσει κάποιος ἀπό τούς παλιοὺς κι ἕνα ἄλλο ἐπιχείρημα, ὅτι γιὰ νὰ ξεγελαστεῖ ὁ ἄρχοντας τοῦ κακοῦ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δηλαδὴ ὁ Διάβολος, ἀπὸ τὴν παρθενία τῆς Μαρίας, γι’ αὐτό ἐπινοήθηκε ἡ μνηστεία τοῦ Ἰωσήφ. Γιατί τὸ πρόσχημα τῆς μνηστείας γύρω ἀπὸ τὴν Παρθένο ἐπινοήθηκε κατὰ κάποιο τρόπο γιὰ τὴν ἔπαρση τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος ἀπὸ παλιὰ παρακολουθοῦσε τὶς παρθένες ἀπὸ τότε πού ἄκουσε τὸν Προφήτη νὰ λέει: «Νά, ἡ παρθένος θὰ συλλάβει μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο καὶ θὰ γεννήσει γιό». Ξεγελάστηκε λοιπὸν μὲ τὴ μνηστεία ὁ ἐχθρός τῆς παρθενίας. Γιατί γνώριζε τὴν καταστροφὴ τῆς ἐξουσίας του, πού ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μὲ τὴ σαρκικὴ ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου.

«Προτοῦ ὅμως συνευρεθοῦν, ἔμεινε ἔγκυος μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καὶ τὰ δύο, δηλαδὴ καὶ τὴν κύηση καὶ τὴν αἰτία της, διαπίστωσε ὁ Ἰωσὴφ ὅτι προέρχονταν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐπειδὴ φοβήθηκε νὰ θεωρεῖται ἄνδρας τέτοιας γυναίκας «ἀποφάσισε νὰ διαλύσει τὸν ἀρραβώνα χωρὶς τὴν ἐπίσημη διαδικασία», χωρὶς νὰ τολμήσει νὰ κάνει γνωστὰ τὰ σχετικὰ μ’ αὐτήν τὴν ὑπόθεση. Ἐπειδὴ ἦταν δίκαιος, τοῦ ἀποκαλύφθηκαν τὰ μυστήρια. «Ὅταν ὅμως κατέληξε σ’ αὐτήν τὴ σκέψη, τοῦ ἐμφανίσθηκε στὸν ὕπνο του ἕνας ἄγγελος σταλμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ εἶπε- “Μὴ διστάσεις νὰ πάρεις στὸ σπίτι σου τὴ Μαριάμ, τὴ γυναίκα σου. Οὔτε νὰ βάλεις στὸ μυαλό σου τὴ σκέψη, ὅτι εἶναι δυνατὸν μὲ ἀστήρικτες ὑπόνοιες νὰ συγκαλύψεις τὴν ἁμαρτία. Ὀνομάστηκες δίκαιος καὶ δὲν ταιριάζει σὲ δίκαιο ἄνθρωπο μὲ τὴ σιωπή του νὰ σκεπάζει τὶς ἁμαρτίες. Μὴ διστάσεις νὰ πάρεις στὸ σπίτι σου τὴ Μαριάμ, τὴ γυναίκα σου”». Ἀπέδειξε ὁ Ἰωσὴφ πώς δὲν ἀγανακτοῦσε οὔτε ἔνιωθε ἀποτροπιασμό, ἀλλά ὅτι σεβόταν τὴ Μαριάμ, ἐπειδὴ ἦταν πλήρης ἀπὸ Ἅγιο Πνεῦμα. «Γιατί τὸ παιδὶ πού περιμένει προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα». Ἀπ’ αὐτό τὸ γεγονὸς γίνεται ὁλοφάνερο ὅτι ἡ σύσταση τῆς σάρκας τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν ὅμοια μὲ τὴν κοινὴ φύση τῆς σάρκας. Γιατί ἀμέσως τὸ ἔμβρυο ἦταν τέλειο κατὰ σάρκα καὶ δὲν σχηματίστηκε μὲ διαδοχικὰ στάδια, ὅπως τὸ δηλώνουν οἱ σημασίες τῶν λέξεων. Δὲν εἰπώθηκε «αὐτό πού κυοφορήθηκε», ἀλλά «αὐτό πού γεννήθηκε». Ἐπειδὴ ἡ σάρκα διαμορφώθηκε ἀπὸ ἁγιωσύνη, ἦταν ἄξια νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴ θεότητα τοῦ Μονογενῆ.

«Θὰ γεννήσει γιὸ καὶ θὰ τοῦ δώσεις τὸ ὄνομα Ἰησοῦς». Ἔχουμε παρατηρήσει ὅτι ὅπου μπαίνουν ἐπίτηδες ὀνόματα, αὐτά ὑποδηλώνουν τὴ φύση πού κρύβεται πίσω τους, ὅπως παραδείγματος χάριν τὰ ὀνόματα Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰσραήλ. Γι’ αὐτό καὶ τώρα ὀνομάζεται Ἰησοῦς, δηλαδὴ «Σωτηρία τοῦ λαοῦ». Ἤδη τὸ προκαθορισμένο πρὶν ἀπὸ αἰῶνες μυστήριο καὶ τὸ ὁποῖο ἀπὸ παλιὰ διακηρύχθηκε, πραγματοποιοῦνταν. «Νά, ἡ παρθένος θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει γιὸ καὶ θὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα Ἐμμανουήλ, πού σημαίνει, Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας». Καὶ ἡ παλιὰ γνωστὴ ὀνομασία ὁλόκληρου τοῦ μυστηρίου ἔχει τὴν ἑρμηνεία της, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσα στοὺς ἄνθρωπους, ἐπειδὴ ἑρμηνεύεται, λέει, τὸ Ἐμμανουὴλ «Ὃ Θεὸς εἶναι μαζί μας».

Κανεὶς λοιπὸν νὰ μὴν ἀλλάξει γνώμη ἐξαιτίας τῶν ἰουδαϊκῶν ὕβρεων, οἱ ὁποῖες λένε ὅτι ὁ προφήτης ὀνόμασε τὴ Μαριὰμ νεάνιδα κι ὄχι παρθένο. Λένε: «Νά, ἡ νεάνιδα θὰ μείνει ἔγκυος». Πρῶτα βέβαια αὐτό πού ἔδωσε ὁ Κύριος ὡς σημεῖο εἶναι τὸ πιὸ παράδοξο ἀπ’ ὅλα, δηλαδὴ αὐτό πού ὄντας κοινὸ νὰ θεωρεῖται πώς εἶναι παραδεκτὸ ἀπ’ ὅλη τὴ φύση. Γιατί τί λέει ὁ Προφήτης; «Μίλησε ὁ Κύριος καὶ πάλι στὸν Ἀχαζ καὶ εἶπε: “Γιὰ νὰ πιστέψεις αὐτά πού εἶπα, ζήτησε νὰ γίνει κάποιο σημεῖο ἀπὸ τὸν Κύριο τὸν θεό σου ἡ στὰ βάθη τῆς γῆς ἡ στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ”. Ἀπάντησε ὁ “Ἄχαζ: “Δὲν πρόκειται ἐγώ νὰ ζητήσω κάτι τέτοιο καὶ δὲν θὰ βάλω σὲ πειρασμὸ τὸν Κύριο”». Ἔπειτα ἀπὸ μερικὰ ἄλλα λέγει: «Γι’ αὐτό θὰ δώσει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σὲ σᾶς σημεῖο, δηλαδὴ μεγάλο καὶ καταπληκτικὸ θαῦμα. Νά, ἡ παρθένος θὰ συλλάβει». Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Ἄχαζ δὲν ζήτησε νὰ γίνει σημεῖο βαθιὰ στὴ γῆ ἡ ψηλὰ στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι αὐτός πού κατέβηκε στὰ βάθη τῆς γῆς εἶναι ὁ ἴδιος πού ἀνέβηκε πάνω ἀπό τούς οὐρανούς, γι’ αὐτό ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔδωσε σημεῖο, ἕνα σημεῖο κάπως παράδοξο καὶ ἀλλόκοτο καὶ πάρα πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν κοινὴ φύση, δηλαδὴ ἡ ἴδια γυναίκα νὰ εἶναι καὶ παρθένος καὶ μητέρα καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὸν ἁγιασμὸ τῆς παρθενίας καὶ νὰ κληρονομεῖ τὴν εὐλογία τῆς τεκνογονίας.

Ἂν μερικοὶ ἀπό τούς μεταφραστὲς τῆς ἑβραϊκῆς γλώσσας μετὲφρασαν γράφοντας ἀντὶ τὴ λέξη παρθένος τὴ λέξη νεάνιδα, αὐτό δὲν βλάπτει καθόλου τὴ μετάφραση τῆς Γραφῆς. Γιατί συναντήσαμε μὲ τὴν ἐπαφή μας μὲ τὴ Γραφὴ πολλὲς φορὲς νὰ ἐπαναλαμβάνεται ἡ λέξη νεάνιδα ἀντὶ παρθένος, ὅπως παραδείγματος χάριν στὸ Δευτερονόμιο πού λέει: «Ἂν ἕνας ἄνδρας συναντήσει μιὰ παρθένο, ἡ ὁποία δὲν εἶναι μνηστευμένη, καὶ τὴν βιάσει ἀφοῦ κοιμηθεῖ μαζί της καὶ ἀνακαλυφθεῖ αὐτός πού διέπραξε αὐτό τὸ ἀδίκημα, θὰ δώσει αὐτός ὁ ἄνθρωπος στὸν πατέρα τῆς νεαρῆς πενήντα ἀργυρά δίδραχμα».

5. «Ὅταν ξύπνησε, πῆρε σπίτι του τὴ γυναίκα του». Καὶ παρόλο πού ἔνιωθε τὴν κατάλληλη διάθεση καὶ στοργὴ καὶ κάθε φροντίδα πού μᾶς ἐπιβάλλει ἡ συγκατοίκηση, ἀφοῦ τὴ θεωροῦσε γυναίκα του, ἀπεῖχε ἀπὸ τὰ συζυγικά του καθήκοντα. Λέει ἡ Γραφή: «Καὶ δὲν εἶχε συζυγικὲς σχέσεις μαζί της, ὡσότου γέννησε τὸν Υἱό της, τὸν πρωτότοκο». Αὐτό δημιουργεῖ ἤδη τὴν ὑπόνοια, ὅτι μετὰ τὴν καθαρὴ διαδικασία τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἴσως ἡ Μαρία δὲν ἀρνήθηκε νὰ ἐκτελέσει τὰ νόμιμα συζυγικά της καθήκοντα. Ἂν καὶ δὲν βλάπτεται καθόλου ὁ εὐλαβής λόγος —γιατί ἡ παρθενία ἦταν ἀναγκαία μέχρι νὰ ἐξυπηρετηθεῖ τὸ σχέδιο τῆς Θείας οἰκονομίας, ἐνῶ τὰ παραπέρα εἶναι ἄσχετα μὲ τὴν πορεία τοῦ μυστηρίου—, ὅμως ἐπειδὴ οἱ φιλόχριστοι δὲν ἀνέχονται νὰ ἀκοῦν ὅτι κάποτε σταμάτησε ἡ Θεοτόκος νὰ εἶναι παρθένος, ἐγώ θεωρῶ αὐτές τὶς ἀποδείξεις πειστικές.

Σχετικὰ μὲ τὸ χωρίο πού λέει ὅτι: «Δὲν εἶχε συζυγικὲς σχέσεις μαζί της, ὡσότου γέννησε τὸν Υἱό της», ἡ λέξη «ὡσότου» σὲ πολλὲς περιστάσεις φαίνεται πώς ὑποδηλώνει κάποιον χρονικὸ περιορισμό, στὴν πραγματικότητα ὅμως δείχνει κάτι ἀόριστο. Παρόμοιο εἶναι κι αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος: «Κι ἐγώ θὰ εἶμαι μαζί σας πάντα, ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου». Ὁ Κύριος βέβαια δὲν ἐπρόκειτο μετὰ ἀπ’ αὐτήν τὴ ζωὴ νὰ μὴ βρίσκεται μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους. Ἐδῶ ἡ ὕποσχεση τοῦ παρόντος δηλώνει τὸ αἰώνιο, δὲν εἶναι διαγραφὴ τοῦ μέλλοντος. Μὲ τὴν ἴδια σημασία ἰσχυρίζομαι ὅτι καὶ σ’ αὐτό τὸ σημεῖο χρησιμοποιήθηκε τὸ «ὡσότου».

Ἐπειδὴ ἔχει χρησιμοποιηθεῖ ἡ λέξη «πρωτότοκος», δὲν πρέπει καθόλου νὰ συνδέεται ἡ λέξη πρωτότοκος μὲ μεταγενέστερα παιδιά, γιατί πρωτότοκος ὀνομάζεται αὐτός πού πρῶτος διανοίγει τὴ μήτρα. Μᾶς διδάσκει ἐπὶ πλέον καὶ ἡ ἱστορία τοῦ Ζαχαρία, ὅτι ἡ Μαρία ἦταν παρθένος γιὰ ὅλη της τὴ ζωή. Ὑπάρχει μιὰ πληροφορία, πού ἔφτασε σὲ μᾶς μὲ τὴν παράδοση, πού λέει ὅτι ἐπειδὴ ὁ Ζαχαρίας στὸν προορισμένο γιὰ τὶς παρθένες χῶρο τοῦ ναοῦ τοποθέτησε τὴ Μαριὰμ μετὰ τὴ Γέννηση τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτό σκοτώθηκε ἄγρια μεταξύ του ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου, ἀφοῦ κατηγορήθηκε ἀπὸ τὸν λαό, ὅτι μ’ αὐτή τὴν πράξη του κατασκεύασε τὴ γνωστὴ παράδοξη καὶ πολυσυζητημένη ἄποψη, πού ἔλεγε ὅτι γέννησε ἡ παρθένος χωρὶς νὰ καταστρέψει τὴν παρθενία της.

 

 

ΕΑΝ   ΘΕΛΕΤΕ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

 

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΙΝΔΟΥ ΚΑΙ ΔΟΜΝΑΣ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΔΙΣΜΥΡΙΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑ ΚΑΕΝΤΩΝ

Βιβλίον καλομευνον[sic] Εκλόγιον τουτέστιν οι ωραιότεροι Βίοι των αγίων / 

Εκ του μεταφραστού Συμεώνος, εκλελεγμένοι,

 και εις κοινήν μεταφρασθέντες διάλεκτον, παρά Αγαπίου μοναχού του Κρητός. 

Ενετίησιν: Παρά Νικολάω Γλυκεί τω εξ Ιωαννίνων, αψηθ’. 1799.

(σελίδες 112 – 124)

 

Άγιοι Δισμύριοι (20.000) μάρτυρες
που κάηκαν στη Νικομήδεια

Мучеников 20000, в Никомидии
16 в Греция. Афон, монастырь Дионисиат
Άγιοι Δισμύριοι (20.000) μάρτυρες
που κάηκαν στη Νικομήδεια
Τοιχογραφία (Fresco) τού 16ου αιώνα μ.Χ.
στην Ιερά Μονή Διονυσίου. Άγιον Όρος

 

 

Ως προσφοραί σοι Σώτερ εξωπτημέναι,
Oι δισμύριοι του νεώ κείνται μέσον.
Aνέρας (ήτοι άνδρας) ογδοάτη κτάνεν εικάδι δισμυρίους πυρ.

 

 

Βιογραφία

Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα για τις ψυχές των πιστών. Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων.

Минея – Декабрь (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии.
Μηναῖο – Δεκέμβριος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήνἘκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας .

Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία.

Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί.

Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθαίου, ιστ’ 18). Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη.

Двадцать тысяч мучеников Никомидийских, в церкви сожжённых.
Миниатюра 985 г. Минология Василия II. Константинополь. Ватиканская библиотека. Рим.
Άγιοι Δισμύριοι (20.000) μάρτυρες
που κάηκαν στη Νικομήδεια
Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού έτους 985 μ.Χ.
στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β ‘. Κωνσταντινούπολη.
Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη

Никомидийские мученики (28 декабря)
Менологий на 26 – 29 декабря
Византия. Греция; XIV в.; памятник:
Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);
10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд.
Бодлеанская Библиотека
Άγιοι Δισμύριοι (20.000) μάρτυρες
που κάηκαν στη Νικομήδεια
Μηνολόγιο 26 – 29 Δεκεμβρίου
Βυζαντινή Μηνολόγιο τού 14ου αιώνα μ.Χ.
Τώρα ευρίσκεται στην Αγγλία. Οξφόρδη.
Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library)

(Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι’ αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).

 

Ιερά Λείψανα

Ογκώδες μίγμα Λειψάνων βρίσκεται στη Μονή Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.

Αποτμήματα των Ιερών Λειψάνων των Αγίων βρίσκονται στη Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους.

Ἀπολυτίκιον 
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείον στράτευμα, πόλις αγία, περιούσιος λαός Κυρίου, ανεδείχθητε δισμύριοι Μάρτυρες, τη γαρ αγάπη αυτού δροσιζόμενοι, δια πυρός τον αγώνα ηνύσατε. Αλλ’ αιτήσασθε, ελέους σοφοί τον πρύτανιν, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων
Ἦχος δ’
Ἀθλοφόροι Κυρίου, μακαρία ἡ γῆ, ἡ πιανθεῖσα τοῖς αἵμασιν ὑμῶν, καὶ ἅγιαι αἱ σκηναί, αἱ δεξάμεναι τὰ πνεύματα ὑμῶν· ἐν σταδίῳ γὰρ τὸν ἐχθρὸν ἐθριαμβεύσατε, καὶ Χριστὸν μετὰ παρρησίας ἐκηρύξατε, αὐτὸν ὡς ἀγαθὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι δεόμεθα τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Στιχηρὰ Προσομοια τῶν Ἁγίων
Ἦχος α’
Πανεύφημοι Μάρτυρες 
Δισμύριοι Μάρτυρες Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ τῇ χάριτι, συναθροισθέντες ἐν Πνεύματι, δῆμος μακάριος, φωταυγεῖς ἀστέρες, πλάνης νύκτα λύσαντες, πρὸς ἄδυτον αὐγὴν μετετέθητε, καὶ νῦν πρεσβεύσατε, δωρηθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, τὴν εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἦχος α’
Πληθὺς πολυάριθμος πυρί, ἤδη ὡλοκαύτωται, καὶ εὐωδίας ἐπλήρωσε, τὰ ἐπουράνια, καὶ τῶν πρωτοτόκων, ἐκλεκτὴν ὁμήγυριν, ἐφαίδρυνε, χαρᾶς τε ἐπλήρωσε, νῦν τὰ ἐπίγεια, καὶ πρεσβεύει τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς, τοὺς τελοῦντας, τὴν ἔνδοξον μνήμην αὐτῶν.

Ἦχος α’
Παρθένοι νεάνιδες τῶν σῶν, μύρων ὀσφραινόμεναι, σοῖς ἠκολούθησαν ἴχνεσι, τὸ σὸν μιμούμεναι, ζωηφόρον πάθος, τὸ ψυχοσωτήριον, καὶ πρὸς τὴν ἐκ νεκρῶν ἐξανάστασιν, ἐν σοὶ γηθόμεναι, Εὐεργέτα κατῳκίσθησαν, τοῦ σοῦ κάλλους, σαφῶς ἀπολαύουσαι.

Ἐξαποστειλάριον τῶν Ἁγίων
Ἦχος β’
Γυναῖκες ἀκουτίσθητε 
Πληθὺς Μαρτύρων πάντιμε, καὶ φάλαγξ θεοσύλλεκτε, τῶν Δυσμυρίων ἁγίων, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα, Θεὸν ἐκδυσωπήσατε, ῥυσθῆναι πάσης θλίψεως, τοὺς νῦν ὑμᾶς γεραίροντας, καὶ τὴν λαμπρὰν ἐκτελοῦντας, καὶ πάμφωτον ὑμῶν μνήμην.

Εἰς τοὺς Αἴνους
Στιχηρὰ Προσόμοια
Ἦχος δ’
Τῇ δυνάμει νευρούμενοι, καὶ στερρῶς κρατυνόμενοι, καὶ ἐνισχυόμενοι τοῦ Παντάνακτος, ἐν ἀσθενείᾳ τῆς φύσεως, ἀήττητοι Μάρτυρες, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρόν, κραταιῶς ἐνικήσατε, καὶ πρεσβεύετε, δωρηθῆναι τῷ κόσμῳ τὴν εἰρήνην, καὶ πιστοῖς τὴν σωτηρίαν, ὡς ἀντιλήπτορες μέγιστοι.

Ἦχος δ’
Ἐν τοῖς λόγοις Φιλόθεος, καὶ ἐν ἔργοις Δωρόθεος, καὶ θεῖος Μαρδόνιος, καὶ Γοργόνιος, σὺν τῷ Σεκούνδῳ καὶ Πέτρῳ τε, καὶ Ἴνδῃ ἠρίστευσαν, καὶ ἐχθροῦ παρεμβολάς, ἐτροπώσαντο χαίροντες, καὶ πρεσβεύουσιν, ἐκ παντοίων κινδύνων λυτρωθῆναι, τοὺς ἐν πίστει ἐκτελοῦντας, τὴν σεπτὴν αὐτῶν πανήγυριν.

Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ αξιοποιεί από το συναξάρι των αγίων δυσμυρίων μαρτύρων κυρίως το μέσο του μαρτυρίου τους: τη φωτιά, ώστε και να προβάλει την αγιότητά τους και να εποικοδομήσει τους πιστούς. Τη φωτιά, διά της οποίας οδηγήθηκαν στη Βασιλεία του Θεού, την αντιμετωπίζει καταρχάς – σαν να εισέρχεται στη σκέψη των αγίων – ως αδελφή αυτών, μπροστά στην οποία οι άγιοι δεν νιώθουν κάποια δειλία. Κτίσμα και αυτή του Θεού, υπακούουσα συνεπώς στα κελεύσματα του Δημιουργού της, λειτουργεί μέσα στο σχέδιο Εκείνου για τη σωτηρία των ανθρώπων. «Ου δειλιώμεν πυρ ομόδουλον, οι γενναίοι άμα εκραύγαζον» (Δεν δειλιάζουμε μπροστά στη φωτιά, που και αυτή είναι δούλη του Θεού σαν κι εμάς, κραύγαζαν οι γενναίοι μάρτυρες). Κι είναι μία αντιμετώπιση που φανερώνει την απόλυτη πεποίθηση των αγίων στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή τίποτε δεν γίνεται αν ο ίδιος ο Κυβερνήτης του παντός δεν επιτρέψει να γίνει.

Την υπέρβαση του φόβου για τη φωτιά όμως ερμηνεύει ο υμνογράφος και με άλλον τρόπο. Δεν την φοβούνταν οι άγιοι, διότι δρούσε μέσα στην καρδιά τους μία άλλη φωτιά, πιο δυνατή και πυρωμένη από την αισθητή φωτιά. Κι αυτή ήταν η αγάπη του Χριστού. «Ωραιοτάτως εκπυρούμενοι τη Χριστού αγάπη Πανεύφημοι, υφαπτομένης της πυράς, ουδαμώς επτοήθητε» (Πυρακτωμένοι κατά ωραιότατο τρόπο από την αγάπη του Χριστού, πανεύφημοι μάρτυρες, καθόλου δεν φοβηθήκατε τη φωτιά που αναβόταν). Κι είναι τούτο μία από τις σημαντικότερες αλήθειες: εκεί που η αγάπη του Χριστού κατακαίει την ανθρώπινη καρδιά, όλα τα οχληρά του βίου, όλες οι θεωρούμενες δοκιμασίες ούτε καν σχεδόν γίνονται αντιληπτά. Ό,τι συνέβη και με τους αγίους τρεις παίδες στη Βαβυλώνα, που εξίσου τους είχαν ρίξει στην καμμένη κάμινο πυρός, κι όμως η πίστη και η αγάπη τους στον Θεό τους έκανε να είναι υπέρτεροι αυτού («ώσπερ οι τρεις εν Βυβυλώνι θείοι παίδες, του πυρός ανώτεροι ώφθητε, θείω φωτί καταλαμπόμενοι», δηλαδή: όπως τα τρία θεϊκά παιδιά στη Βυβυλώνα, έτσι κι εσείς φανήκατε ανώτεροι από τη φωτιά, γιατί λάμπατε εντελώς από το θεϊκό φως). Το σημειώνει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Πέπεισμαι γαρ ότι ουδεν ημάς χωρίσει από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού» (Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή κίνδυνος ή μαχαίρι; Είμαι πεπεισμένος βεβαίως ότι τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στον Ιησού Χριστό).

Ο άγιος Ιωσήφ όμως, ως μέγας ποιητής και ευφυέστατος άνθρωπος, αξιοποιεί κατά εποικοδομητικό τρόπο και τον αριθμό των μαρτύρων. Το πλήθος τους τον παραπέμπει στο πλήθος των αμαρτιών του, και βεβαίως εννοείται και στις αμαρτίες του καθενός πιστού. Και τι λέει; Όπως είστε τόσοι πολλοί, παρακαλέστε τον Κύριο να εξαλείψει το πλήθος των αμαρτιών μου και να μου δώσετε λόγο για να ανυμνήσω το πανηγύρι σας. «Πληθύς πολυάριθμε σεπτών μαρτύρων, τα πλήθη εξάλειψον των πολλών πταισμάτων μου, τη μεσιτεία σου, και δίδου λόγον ανυμνείν την σήν πανήγυριν». Η επισήμανση αυτή του αγίου υμνογράφου αποτελεί βεβαίως φανέρωση και του δικού του ύψους αγιότητας. Μόνον ένας συνεπής και εν επιγνώσει πιστός μπορεί να βλέπει τον εαυτό του αληθινά, με πλήθος αμαρτιών. Όσο με άλλα λόγια στέκεται κανείς σωστά απέναντι στον Θεό, τόσο και φωτίζεται να βλέπει το βάθος του εαυτού του. Κι αυτό δυστυχώς δεν είναι ό,τι καλύτερο: εκεί λειτουργούν οι αιτίες των αμαρτιών, οπότε ο πιστός κινητοποιείται στην αληθινή μετάνοια.

Και πέραν τούτων: ο άγιος Ιωσήφ, ο κατανυκτικός και θεολόγος ποιητής, αξιοποιεί από το μαρτύριο των αγίων και τον τόπο του μαρτυρίου τους: τον ναό του Κυρίου. Οι άγιοι μαρτύρησαν από τη φωτιά μέσα σε μία Εκκλησία. Και κάνει τριπλή αναφορά στην έννοια του ναού: οι άγιοι λόγω του αγίου βαπτίσματός τους έγιναν ως μέλη Χριστού πια ναός Θεού. Δέχτηκαν το μαρτυρικό τέλος τους μέσα στον επίγειο ναό, και οδηγήθηκαν έτσι στον επουράνιο Ναό, τη Βασιλεία του Θεού, την «πρόσωπον προς πρόσωπον» πια σχέση τους με τον ίδιον τον Κύριο. «Ναοί Θεού υπάρχοντες άγιοι, διά βαπτίσματος, τέλος άγιον ομού εδέξασθε εν οίκω θείω, και προς επουράνιον Ναόν ανηνέχθητε». Μακάρι ως ναοί του Θεού και εμείς λόγω του βαπτίσματός μας, να έχουμε αυτήν τη συναίσθηση: ότι ο φυσικός χώρος μας στη ζωή αυτή είναι ο οίκος του Θεού, ο ναός, και ότι πορευόμαστε με τον τρόπο αυτό προς ένταξή μας στον επουράνιο Ναό, την Εκκλησία των πρωτοτόκων αδελφών.
Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης

 

ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
(μετάφραση GOOGLE)

 

Άγιου Δημήτριου Ροστόφ
Βίοι των Αγίων

 

Το Μαρτύριο των είκοσι χιλιάδων μαρτύρων, πού κάηκαν στη Νικομήδεια
Μνήμη στις 28 Δεκεμβρίου

Κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του αυτοκράτορα Μαξιμιανού 8855 , όταν η σκληρή δίωξη των χριστιανών προετοιμαζόταν ήδη, η ιερή πίστη του Χριστού ευημερούσε και ευημερούσε και οι Θεοφόροι πάστορες και δάσκαλοι της Εκκλησίας ομολόγησαν ανοιχτά ορθόδοξα δόγματα . Ανάμεσά τους ήταν ο Άγιος Κύριλλος, ο ένδοξος επίσκοπος της εκκλησίας Nicomedia 8856 , διακοσμημένος με δίκαιη ζωή και δώρο λόγου. Διάδοση, χάρη στο κήρυγμά του , η χριστιανική πίστη έχει ήδη φτάσει στα βασιλικά επιμελητήρια. Πολλοί από τους πλησιέστερους υπηρέτες του βασιλιά άρχισαν να γυρίζουν μακριά από τα είδωλα και να στραφούν στον Χριστό. Μόλις μάθει αυτό, ο Μαξιμιανός συνέλαβε την ιδέα της άμεσης διώξεως της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά αυτή τη στιγμή αντιμετώπιζε έναν πόλεμο με τους βαρβάρους. οπότε αποφάσισε αρχικά να πάρει τα χέρια εναντίον των εξωτερικών εχθρών και να τους νικήσει, και στη συνέχεια να δηλώσει έναν εσωτερικό πόλεμο – όχι στους εχθρούς, αλλά στα δικά του θέματα και πιστούς βοηθούς, χριστιανούς που ενισχύουν την πατρίδα με τις προσευχές και τη σωστή πίστη τους. Όταν έφυγε από τη Νικομήδεια, πηγαίνοντας σε πόλεμο με τους Αιθιοπείς, το φως της ιερής πίστης λάμπει ακόμη πιο φωτεινό, φωτίζοντας τους άπιστους. ο στρατός του Χριστού, εν τω μεταξύ, μεγάλωσε σε αριθμό και προετοιμαζόταν για το επόμενο κατόρθωμα.
Υπήρχε εκείνη τη στιγμή στη Νικομήδεια μια όμορφη κοπέλα, που μεγάλωσε στο βασιλικό ανάκτορο και ονομάστηκε Δόμνα. Ο βασιλιάς την έδωσε στους κακούς θεούς του, καταδικασμένοι να κρατήσουν την παρθενία, και το έκαναν στο παλάτι του την κύρια ιερή είδωλο.
Με τη βιομηχανία του Θεού, το βιβλίο των γραπτών της Καινής Διαθήκης έπεσε στα χέρια της, διαβάζοντας ότι η παρθένο άρχισε να φωτίζεται από την ψυχή. Ήταν ευτυχής που είχε βρει έναν τέτοιο πνευματικό θησαυρό, έκπληκτος με τη μεγάλη πίστη των χριστιανών στον Ένα Θεό και ήταν θλιβερή με την ψυχή της που ήταν ακόμα στο σκοτάδι της άγνοιας και του λάθους. Ενώ επιθυμούσε να γίνει πληρέστερα γνωστός και να ενταχθεί με τη χριστιανική πίστη, προέτρεψε ένα χριστιανικό κορίτσι, την κόρη ενός ευγενή, λίγο σιγά-σιγά και, έχοντας λάβει οδηγίες από αυτήν, πήγε κρυφά από όλους στον επίσκοπο Κύριλλο το βράδυ. Αρκετά για να διδάξει το κορίτσι στις Θεϊκές Γραφές και αφού διέσχισε το σημάδι του σταυρού, ο επισκόπος το διάβασε 8857 και του ανέθεσε σε ένα ιερό διάκονο, με την ονομασία Αγαπία, για να προετοιμάσει τον εαυτό του για νηστεία και προσευχή για ιερό βάπτισμα. Η Δόμνα είχε εντολή να κάνει τα πάντα μυστικά από τη Δόμνα, οπότε κανείς δεν γνώριζε γι ‘αυτό, εκτός από τον ευνούχο της, 8858 , με την πεποίθηση όπως της, με την ονομασία Ινδή, η οποία μαζί της στράφηκε στην ιερή πίστη και προετοιμαζόταν επίσης να λάβει βάπτισμα. Όταν έληξε ο όρος που ορίστηκε από τον επίσκοπο, βαφτίστηκαν η Δόμνα και ο Ινδής. Έτσι, ένας παρθένος που δεν ήταν περισσότερο από δεκατεσσάρων ετών, λίγο μετά την πρώτη γέννηση – σαρκική, γεννήθηκε μια δεύτερη γέννηση – πνευματική.
Επιστρέφοντας στο παλάτι, δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει, εκτός από την προσευχή, τη νηστεία και την ανάγνωση της Θείας Γραφής. Μια μέρα, διαβάζοντας τις Πράξεις των Αποστόλων, έφτασε στην επόμενη θέση: «Για όσους κατοικούσαν γη ή σπίτια, που τα πουλούσαν, έφεραν το τίμημα των πωληθέντων και πίστεψαν στα πόδια των αποστόλων» ( Πράξεις 4: 34-35 ).
Η Αγία Δόμνα αποφάσισε να κάνει το ίδιο. Έχοντας συγκεντρώσει όλα τα υπάρχοντά του, χρυσά και ασήμι, μαργαριτάρια και πολύτιμες πέτρες, ακριβά ενδύματα και όλα τα κορίτσια διακοσμήσεις, το πήρε κρυφά στον πνευματικό του πατέρα, τον Άγιο Κύριλλο. Κάνοντας τα πάντα στα πόδια του, σαν να τα αποστολικά πόδια, ζήτησε τα χρήματά του για όλα αυτά τα χρήματα να παραδοθούν στους αδύναμους με τα χέρια του, πράγμα που έγινε. Λίγο αργότερα ο Άγιος Κύριλλος αποχώρησε και πήγε στον Θεό. Βαθιά διατηρώντας στην καρδιά του όλες τις διδασκαλίες του, η Δόμνα προσπάθησε μέρα και νύχτα για να ευχαριστήσει τον Θεό, εξυπηρετώντας με επιμέλεια τον ίδιο με τον ομοϊδεάτη και πνευματικό συνάδελφο, ευνούχο Ινδή, με τον οποίο ξαναγεννήθηκε με νερό και Πνεύμα 8859 . Μαθαίνοντας στο νόμο του Κυρίου, έπιναν καθημερινά μέχρι το ίδιο το βράδυ. Το γεύμα, το οποίο έφαγαν αργά το βράδυ, συνίστατο σε παγωμένο ψωμί και νερό. και το φαγητό που ορίστηκε από τον βασιλιά και το σερβίρεται καθημερινά από αυτόν, κορεσένησε τους πεινασμένους, γιατί μοιράζαν κρυφά τα πάντα στους φτωχούς. Κατά τη διεξαγωγή μιας τέτοιας φιλανθρωπικής ζωής, όπως ένας λόφος που στέκεται στην κορυφή ενός βουνού ( Ματ.5: 14 ), δεν μπορούσαν να κρυφτούν, αν και με κάθε δυνατό τρόπο κάλυψαν προσεκτικά. Η ευσέβειά τους αποκαλύφθηκε σαν ένας λαμπτήρας, ο οποίος ανοίχτηκε από κάτω από ένα χτύπημα ( Ματ.5: 15 ), και ο θησαυρός που βρέθηκε στο πεδίο ( Ματ 13: 14 ). Ήταν το θέλημα του Θεού να γίνει αυτό το ιερό διπλό παράδειγμα για τους πιστούς και ντροπή για τους άπιστους.
Στην καθημερινή θέση της Δόμνας και της Ινδής, ο αρχηγός των ευνούχων, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για όλο το παλάτι και ήταν υπεύθυνος για το βασιλικό τραπέζι, επισκέφθηκε το σπίτι. Αντί να απολαύσουν την αυστηρότητα της ζωής τους, κατέφυγαν στα βασανιστήρια και τους χτύπησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναγκάζοντάς τους να ομολογήσουν για το τι χρησιμοποιούσαν τα τρόφιμα που τους έδιναν. αλλά έκρυψαν την αρετή τους και δεν ήθελαν να το ομολογήσουν. Έπειτα ήρθε ένας ευνούχος, ένας Περσός από την προέλευση και με πίστη, και άρχισε να λέει στους επικεφαλής τους ευνούχους της αρετής τους, εκθέτοντάς την ως ένα είδος κακού και συνοδεύοντας την ιστορία της με εκφοβισμούς και προσβολές. Μίλησε για την πεντανόστιμη και καθαρή ζωή της Δόμνας και του Ινδού, για την αποχή από τα τρόφιμα και για το γεγονός ότι δίνουν το φαγητό που φέρνουν στους φτωχούς χριστιανούς, τους αντιπάλους του τσάρου.
“Αν θέλετε να μάθετε την αλήθεια”, δήλωσε τελικά, “τότε ανοίξτε τα θησαυροφυλάκια τους και θα δείτε ότι τα λόγια μου δεν είναι περίπλοκα”.
Τότε το κεφάλι των ευνούχων, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα ο κυβερνήτης του βασιλικού παλατιού, πήρε τα κλειδιά και πήγε να επιθεωρήσει τις κατοικίες και τις αποθήκες τους. τους άνοιξε, δεν βρήκε τίποτα εκτός από τον ειλικρινή σταυρό, τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα δύο καλάμια που βρίσκονται στο έδαφος, το αλεξίπτωτο, το κερί και ένα μικρό ξύλινο σκάφος με τα πιο καθαρά μυστήρια 8860 .
“Αλλά πού είναι ο χρυσός”, τους ρώτησε τότε “, πού είναι τα πολύτιμα ρούχα και άλλα ακριβά πράγματα και στολίδια;”
Χωρίς να πάρει μια απάντηση, υπέβαλε εκ νέου τη Δόμνα και την Ινδή για να τα βασανίσει, αλλά χωρίς επιτυχία. Τότε τους διέταξε να μεταφερθούν σε άλλο τόπο και να παραμείνουν απεριόριστοι μέχρις ότου τους είπε στον βασιλιά. Όταν η αγία κόρη αφαιρέθηκε από την κατοικία της για περιορισμό, πήρε μυστικά το βιβλίο των Κειμένων της Καινής Διαθήκης και το έκρυψε στα ρούχα της: το βιβλίο ήταν μικρό και ήταν εύκολο να κρυφτεί. και ο Ινδής πήρε με τον ίδιο τρόπο ένα μικρό σκάφος με Θεία Μυστήρια. Και οι δύο ήταν κλειδωμένοι και λιμοκτονούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα με πείνα και δίψα: ο άδικος βασανιστής τους αποφάσισε έτσι ώστε εκείνοι που έτρωγαν τους πεινασμένους να πεθάνουν από την πείνα. Από μια μακρά διαμονή χωρίς φαγητό, η νεαρή κοπέλα έπεσε σε μια σωματική ασθένεια. αλλά αυτός που φροντίζει για τα πουλιά και τα θηρία, όποιος εκτοξεύει το χέρι Του και που ικανοποιεί κάθε ζώο σύμφωνα με το καλό του θέλημα ( Ψ.14: 16 ), ο Θεός ο Προμηθευτής δεν περιφρονούσε τους υπηρέτες Του, οι οποίοι αποδυναμώθηκαν από έναν μακρύ λιμό: σε μία νύχτα τους έστειλε τους αγγέλους Του που τους έβλεπαν στο σκοτάδι με το ουράνιο φως, πρόσφερε τους ένα υπέροχο γεύμα – ουράνιο φαγητό και έκτακτο πόσιμο, . Η Δόμνα και ο Ινδής ενίσχυσαν τη γεύση της προσφοράς και ξεχάστηκαν τις εμπειρίες του κακού. Μοιρασμένοι από τους αγγέλους και κορεσμένοι με αγγελικά τρόφιμα, φώτιζαν με πρόσωπα και σαν να κάθονταν στα παλάτια της χαράς, τραγουδούσαν “καθώς η ψυχή μου είναι κορεσμένη με λίπος και λάδι και το στόμα μου σας επαινεί με το στόμα μου … Θεέ! Είσαι ο Θεός μου, σας έψαχνα από νωρίς το πρωί. Η ψυχή μου λαχταράει για σένα, γιατί σεις η σάρκα σου χάνεται σε μια άδειο, μαραμένο και άνυδρη γη ” ( Ψαλμός. 62: 6, 2 ).
Λίγο αργότερα, ο αρχηγός των ευνούχων ήρθε να δει αν νικήθηκαν από την πείνα, γιατί πίστευε με αυτόν τον τρόπο να τους κάνει να υπακούσουν σε αυτόν. Όμως, βλέποντάς τους με ένα χαρούμενο, λαμπερό πρόσωπο και ένα χαρούμενο πνεύμα, άλλαξε τη θυμωμένη και σκληρή του θεραπεία, την οποία δεν κατάφερε να επιτύχει τίποτα, για να κοροϊδεύει την πενία. τους είπε να παραμείνουν όπως στην προηγούμενη κατοικία τους και σε αφθονία έδωσαν όλα τα απαραίτητα, τα τρόφιμα και τα είδη ένδυσης, το χρυσό και το ασήμι και τα έπιπλα από γυμνό, απελευθερώνοντας τίποτα λιγότερο από ό, τι είχε κάνει πριν. Αλλά η Αγία Δόμνα μοιράστηκε ξανά κρυφά τα πάντα στους φτωχούς, και όχι μόνο τα τρόφιμα, αλλά και τα πολύτιμα ρούχα. Βλέποντας το πλήθος των ζητιάων που συρρέουν σε αυτήν, όπως και στην νοσοκόμα της, πήρε τη ζώνη της, κοσμημένη με πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια και όλες τις άλλες διακοσμήσεις, και έστειλε την Αλαππία στο διάκονο με αίτημα να πουλήσει όλα αυτά και να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να ταΐσει τους φτωχούς. Αναφερόμενος περαιτέρω στο πώς να αποφύγουμε να ζούμε με αμαρτωλούς και να μένουμε σε ένα παλάτι γεμάτο ειδωλολατρία, η Αγία Δόμνα θυμήθηκε τον Δαβίδ του Θεού-αγωνιστή, ο οποίος έφυγε από το πρόσωπο του Σαούλ και ισχυρίστηκε ότι ήταν τρελός πριν από τον Αχισά, τον βασιλιά της Γέθας 1 Σαμ. 21: 13 ). Προτιμώντας ότι είναι τρελός, άρχισε να πέφτει, εκπνέει σάλιο, κουνάει και ουρλιάζει. Γνωρίζοντας αυτό, ο επικεφαλής του βασιλικού παλατιού, ο αρχηγός των ευνούχων θλίβεται, αναρωτιόντας πώς να την θεραπεύσει. Ακούγοντας ότι οι χριστιανοί θεραπεύουν τέτοιες ασθένειες, κάλεσε τον επίσκοπο Χριστιανικής, τον Άγιο Anfim και του έδωσε την παρθένα, ότι την έβγαλε μέχρι που ο βασιλιάς επέστρεψε από τον πόλεμο, τον ευνούχο Ινδή που την έβαλε να υπηρετήσει.
Κατανοώντας το πνεύμα των προθέσεων της Δόμνας, ο επίσκοπος το δέχτηκε εύκολα και το έστειλε σε ένα μοναστήρι της παρθενικής. Η Δόμνα ήταν άκρως ευχαριστημένη και ευτυχισμένη που έχασε την παραμονή της με τους πονηρούς και τιμήθηκε να ζήσει με τους χριστιανούς.
Μετά από λίγο, ο Μαξιμιανός επέστρεψε με θρίαμβο από τον πόλεμο. Αποδίδοντας τη νίκη του στους εχθρούς, όχι στον ανώτατο Θεό, ο οποίος είναι ισχυρός κατάχρηση, αλλά στα άψυχα είδωλά του, θέλησε να τους αποπληρώσει με άσεμνες θυσίες και ταυτόχρονα να ξεκινά τις διώξεις εναντίον των χριστιανών. Αφού προετοίμασε ένα μέρος για το θέαμα στη μέση της πόλης, έφερε από το παλάτι του χρυσά και ασημένια είδωλα, τα έβαλε στα βασιλικά θρόνια και, στέφασαν με λουλούδια, άρχισαν να θυσιάζουν για αυτούς τους λιπώδεις ταύρους. Ο βασιλιάς διέταξε τους ιερείς να πασπαλίσουν τους ανθρώπους γύρω του με θυσίες αίματος. Και αμέσως οι χριστιανοί, οι οποίοι ήταν μεταξύ των θεατών, άρχισαν να αφήνουν το πλήθος, έτσι ώστε να μην γίνονται μολυσμένοι από το ράντισμα με το ιερό ειδώλου. Βλέποντας αυτό, ο βασιλιάς άρχισε να μιλά δυνατά, στρέφοντας προς τον λαό:
“Πού πηγαίνετε, άνθρωποι που προτιμούν το σκοτάδι στο φως και που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη αυτών των θεών που κρατούν το σύμπαν μαζί;” Δεν βλέπετε αυτούς τους θριάμβους και τις νίκες; Δεν βλέπετε πόσες ευλογίες συνδέονται με τα πρώην αγαθά, πώς τα πάντα διατηρούνται σε ειρήνη, πώς τα καινούρια πράγματα έρχονται καθημερινά και τώρα έχουμε αυτά που δεν είχαμε πριν; Δεν βλέπεις πώς μεγαλώνει η δόξα μας, το βασίλειο μεγαλώνει, μερικές πόλεις υποτάσσονται, άλλοι θα κατακτηθούν από εμάς; Δεν βλέπετε πώς τα βασίλεια των άλλων εθνών μας υποδουλώνονται και πώς τα πράγματα γίνονται σύμφωνα με την επιθυμία μας; Ποιον βιομηχανία το κάνει αυτό, όχι από τη βιομηχανία εκείνων των θεών στους οποίους υπηρετούμε; Μήπως ο καιρός, οι μέτριες βροχές και η αφθονία των φρούτων που δίνουν οι θεοί σας το πείσουν.
Έτσι είπε ο άνομος βασιλιάς, προδίδοντας τη μυθιστοριογραφία για το παρελθόν, και σκόπευε να πει πολλά περισσότερα, αλλά ο Κύριος, του οποίου «Οι κρίσεις του Κυρίου είναι η αλήθεια είναι όλοι δίκαιοι» ( Ψ.18: 10 ). δεν άφησε πλέον ψέματα για να καυχηθεί και να ανέβει πάνω από την αλήθεια: ξαφνικά, σε μια καθαρή μέρα και με την ακτινοβολία του ηλιόλουστου ήλιου, υπήρχε ένα βρυχηθμό από τρομερό βροντή, ο ουρανός σκοτεινιάζει με σκοτεινά σύννεφα, έντονη βροχή έπεσε με μεγάλο άνεμο και καταιγίδα, κεραυνούς και χαλάζι. Έτσι, η οργή του Θεού εκδηλώθηκε σαφώς στους ασεβείς: άλλοι, φοβισμένοι από τη βροντή, έπεσαν σαν νεκροί, άλλοι, έφυγαν να φύγουν, συνθλίβονται ο ένας τον άλλον, και πολλοί χάθηκαν στο πλήθος της ζωής που υπέστησαν τα πόδια τους. Ο ίδιος ο Τσάρος, ξεπερασμένος από φόβο και τρόμο, κατέφυγε στο παλάτι με ντροπή. Έτσι το θέαμα σταμάτησε και η θρησκευτική γιορτή με τα θλιβερά θύματα του έσπασε. Οι ποταμοί πλημμύρισαν με νερό από τη μεγάλη βροχή και βύθισαν τα χωράφια, καταστρέφοντας όλη την εργασία των αγροτών, αφού υπήρχε χρόνος συγκομιδής. Ωστόσο, ήταν έτσι ώστε οι ασεβείς να γνωρίζουν το ισχυρό χέρι του Ενός Θεού που υπάρχει στον ουρανό. Αλλά δεν κατάλαβε αυτό που τυφλώθηκε από την κακία βασιλιάς σκληρού καρπού: αντί να ξέρει τη δύναμη του αληθινού Θεού, έπεσε σε ακόμα μεγαλύτερη παραφροσύνη, στήνοντας μια μάχη ενάντια στους τρομερούς και θανάσιμους βασιλιάδες Ψ 75: 13 ).
Λίγο αργότερα, δεν βρήκε τη Δόμνα και την Ινδή μεταξύ των ιερέων των δώδεκα σημαντικότερων ψευδών θεών που στέκονταν στο παλάτι, ο βασιλιάς ρώτησε πού είναι. Ακούγοντας ότι η Δόμνα είχε χάσει το μυαλό της και ήταν με ανθρώπους που μπορούσαν να θεραπεύσουν αυτή την ασθένεια, και ο Ινδής της είχε ανατεθεί να την φυλάξει και να την εξυπηρετήσει, ο Μαξιμιανός ήταν πολύ θυμωμένος με το κεφάλι των ευνούχων, που τους ελευθέρωσε από την υπηρεσία των θεών, τον στερούσε από την τάξη και τον τιμωρούσε με την πιο επαίσχυντη ατιμία , τον έβαλε να ακολουθήσει τις καμήλες στο Claudiopole 8861 . Κάλεσε τότε τον Ινδή, ο βασιλιάς τον επέστρεψε στο πρώην καθήκον του: να υπηρετήσει τους θεούς, που στέκονταν στο βασιλικό παλάτι. Αλλά ο Ινδής, χωρίς τη γνώση του βασιλιά, συνέχισε να υπηρετεί μόνο τον αληθινό Θεό, στον οποίο πίστευε. Εν τω μεταξύ, ο Μαξιμιανός άρχισε να διώχνει ανοιχτά την εκκλησία του Χριστού, καταστρέφοντας τους ιερούς ναούς και κτίζοντας ειδωλικούς ναούς. Κεφαλές σε όλες τις περιοχές της αυτοκρατορίας, όρισε ανθρώπους σκληρούς, υποχρεωμένους να ανελέσουν ανελέητα τους χριστιανούς. Ο ίδιος ο τσάρος ήταν ο αρχηγός και ο πρώτος βασανιστής της σκληρότητας. σκότωσε και εξόντωσε τους χριστιανούς και έχυσε αθώο αίμα σαν το νερό. Μερικές φορές προσπάθησε να τους εξαπατήσει με λαχταρά λόγια, έπειτα να προδώσει τα βασανιστήρια και το θάνατο εκείνων που δεν υπακούσαν στην ύπουλη δόξα του. Αναζητώντας τον κρυμμένο επίσκοπο του Ανφίμ και μη βρίσκοντάς τον, ο Μαξιμιανός μπήκε κάποτε στη χριστιανική εκκλησία με πλήθος ένοπλων στρατιωτών, σαν λύκος σε αγέλη. Στρέφοντας προς τους ανθρώπους, προσπάθησε στη συνέχεια να χαϊδεύει και στη συνέχεια να απειλεί να τραβήξει τον καθένα για την αυταπάτη του. Τελικά είπε:
“Απομακρύνεσθε από τη μάταιη πίστη σου. Αν δεν υποχωρήσετε, η εκτέλεση δεν θα σας επιβραδύνει. Βλέπετε αυτό το ναό στο οποίο μαζέψατε: σύντομα θα το κάψω μαζί σας.
Ο χριστιανικός πρεσβύτερος, ο Άγιος Γλυκεριός αντέκρωνε με θαρραλέα τον εαυτό του και απείλησε τους ασεβείς με άφοβα λόγια:
“Τα δώρα που υποσχέθηκες,” είπε, “δεν μας προσελκύουν, τσάρος. Δεν φοβόμαστε τις απειλές σας. Ό, τι είναι στον κόσμο, τιμούμε σαν ένα όνειρο και μάλιστα καταλογίσουμε στον εαυτό μας με τη θλίψη και την τιμωρία του Θεού, ότι δεν υποφέρουμε για τον Χριστό τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Μπορείτε να καυχηθείτε για τη νίκη επί των βαρβάρων, αλλά υποφέρετε τις ήτριες ακόμη και από χριστιανικές συζύγους και παιδιά, γιατί η δύναμη του Χριστού μας είναι σαφώς ανυπέρβλητη. Ποιος δεν θυμάται την πρόσφατη βροντή και αστραπή, έκτακτη βροντή και βροχή; Πολλοί από σας πέθαναν ξαφνικά και οι καρποί της γης χάθηκαν από μια απροσδόκητη πλημμύρα. Αυτό ήταν ένα σαφές σημάδι της οργής του Θεού, που προκλήθηκε από το γεγονός ότι αποδόσαστε τα πάντα στους ψεύτικους θεούς σας, όχι στον αληθινό Θεό. Δεν φοβόμαστε τον διωγμό σας: ο βασιλιάς όλων μας έδωσε όπλα για τα οποία κι εμείς προασπίζουμε και υπερασπιζόμαστε, όπως εσείς είστε τώρα οι σκάλες σας. Αντιμετωπίζοντας σας, ελπίζουμε σθεναρά να κερδίσουμε μια υπέροχη νίκη, διότι, ξυλοκοπώντας, ξεπεράσαμε και όταν πέσουμε, κερδίζουμε.
Αν και ο βασιλιάς ήταν πολύ θυμωμένος στην καρδιά του, ακούγοντας αυτά τα λόγια, έφυγε από την εκκλησία χωρίς να προκαλέσει κανέναν κακό. Και οι ευσεβείς άνθρωποι που ήταν στην εκκλησία δοξάζουν την ευλογημένη Γλυκερία για τέτοια αθλιότητα. Ωστόσο, επειδή δεν μπόρεσε να περιορίσει την οργή του για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο βασιλιάς σύντομα διέταξε την κατάσχεση της Gliceria, παρουσίασε στο άδικο δικαστήριο και υπέστη σκληρό ξυλοδαρμό χωρίς καμία ανάκριση. Και νίκησαν τον μάρτυρα μέχρι να εξαντληθούν οι ίδιοι οι βασανιστές. Όταν χτυπήθηκε, ο κήρυκας θα έλεγε:
“Μιλήστε λιγότερο, Glikeria? Μην είστε περήφανοι, επαναστατικοί, ούτε ντροπιασμένοι, να τιμήσετε τον βασιλιά και τους ρωμαϊκούς νόμους.
Ο μάρτυρας, που ήταν ισχυρότερος από τους βασανιστές του, απευθύνθηκε στον Ουρανό του Βασιλιά: «Κύριε Ιησού Χριστό! Πώς Με ενδυναμώσατε να μιλάω για Σένα, ενισχύστε και υποφέρετε για Σένα, έτσι ώστε αυτά τα βάσανα να με κάνουν αντάξιο μεγαλύτερης αμοιβής ».
Καθώς η φωτιά αναβλύζει, η οργή του κακοποιού Μαξιμιανού εξερράγη ακόμη περισσότερο. Ο ίδιος ήταν παρών στα βασανιστήρια, έτσι ώστε οι εκτελεστές να βάλουν πιο σοβαρά γροθιές και πληγές στο σώμα του μάρτυρα, μέχρις ότου η γη μούσκεψε με το αίμα του και τα οστά που αποκαλύφθηκαν από το κρέας, όλα τα μέλη του μάρτυρα δεν συνθλίβονται και μόνο η γλώσσα εξακολουθούσε να μεταδίδει ελεύθερα:
– Είμαι Χριστιανός, υπηρέτης του Χριστού, ο μόνος αληθινός Θεός. αυτός είναι ο Κύριός μου, αυτός είναι ο βασιλιάς μου!
Δεν μπόρεσε να ακούσει περισσότερα από αυτά τα λόγια της Γλυσερίας, ο βασανιστής του είπε να τον καεί έξω από την πόλη. Και ήταν μια ευωδιαστή προσφορά στον Θεό και ένα ολοκαύτωμα.
Σύντομα η παγανιστική γιορτή των θεών ήρθε και πάλι. Έφεραν θυσιαζόμενα ζώα στο ναό δώδεκα βασικών θεών που στέκονταν στο παλάτι. Κοιτάζοντας τους ιερείς περπατώντας σε λευκές μπουρνούζες και μη βλέποντας τον Ινδ μεταξύ τους, ο βασιλιάς ρώτησε πού ήταν. Ο Ίνις ντυνόταν επίσης στο σκοινί και έκλεινε στο άνω τμήμα του, θρηνώντας και έκλαιγε για την καταστροφή των ασεβών. Αυτό ανακοινώθηκε στον βασιλιά. Αμέσως κάνοντας κλήση προς τον Ινδ και βλέποντάς τον στο λουρί θλίψης και πένθους, ο βασιλιάς συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και, χωρίς να ρωτάει για την πίστη και τη ζωή του, του διέταξε να βάλει τα δεσμά του στα χέρια, τα πόδια και το λαιμό του και τον έβαλε στη φυλακή. Τότε άρχισε και πάλι να ρωτά για τη Δόμνα, ξεχνώντας αυτά που είπε πριν και συχνά με θυμό, σαν μεθυσμένος, που συχνά επαναλαμβανόταν:
“Πού είναι η Δόμνα;” Πού είναι η ιέρεια της Diana και της Minerva;
Του είπαν ξανά ότι είχε χάσει το μυαλό της και ότι έτσι ο επικεφαλής των ευνούχων την είχε στείλει από το παλάτι. Θυμίζοντας τότε τους κύριους ευνούχους, ο βασιλιάς διέταξε να τον αποκεφαλίσει και να ψάξει παντού για τη Δόμνα. Αυτή η βασιλική εντολή έγινε γνωστή στο μοναστήρι, όπου ήταν η Δόμνα. Βλέποντας ότι ήταν αδύνατο να το κρύψει, η αδελφή της μονής, η Αγαφία, την κόβει σαν άντρας και βάζει τα ρούχα ενός άνδρα. Ξαπλώνοντας την με μια κουραστική προσευχή, απελευθέρωσε τη Δόμνα από την ιερή κατοικία της, έτσι ώστε η παρθένος να κρύβεται στην αρσενική εικόνα μεταξύ των συζύγων και δεν μπορούσε να αναγνωριστεί. Όσοι ζήτησαν τη Δόμνα δεν μπορούσαν να την βρουν από οπουδήποτε. Αυτό οδήγησε τον βασιλιά σε ακόμη μεγαλύτερο θυμό. διέταξε να καταστρέψει όλα τα μοναστήρια, παρθένες για να αποθαρρύνουν και να βεβηλώσουν με βία. Και αμέσως τέτοια αγωνία και καταστροφή άρχισαν να συμβαίνουν σε όλη την πόλη, σαν να ήταν αιχμάλωτος με τους βαρβάρους. Εκείνοι των παρθένων που ήταν πιο ισχυροί από το σώμα έφυγαν στα βουνά και τις ερήμους, κρύβονταν σε σπηλιές και αβύσσους της γης, προτιμούν να ζουν με θηρία και να σκίζουν από αυτούς, παρά από τους κακοποιούς και να πέφτουν στα χέρια των κακών ανθρώπων. Οι ίδιες από τις κοπέλες που δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν είχαν καταληφθεί και μερικές ήρθαν σε δίκη και βασανιστήρια, ενώ άλλες σε λαϊκούς μπάσταρς – σε βεβήλωση. Αλλά η δύναμη του Χριστού ενίσχυσε όλους τους και τους διατήρησε όχι ντροπιασμένους και απείθαρχους. Ανάμεσά τους ήταν ένας, ονομάστηκε Θεόφιλος, ιδιαίτερα διακεκριμένος και λαμπερός ανάμεσα στις κορίτσια, σαν το φεγγάρι ανάμεσα στα αστέρια, την ομορφιά και την ελκυστικότητα, την ευγένεια και την αγνότητα της ζωής. Όταν οι ανυπότακτοι πολεμιστές την προσέλκυσαν βίαια στο lecheret, σήκωσε τα μάτια και τα χέρια της στον ουρανό και φώναξε με δάκρυα:
“Ω, ο Ιησούς μου, η αγάπη μου, το φως μου, η αναπνοή μου, ο θεματοφύλακας της παρθενίας μου και της ζωής μου, κοιτάξτε τη νύφη σας!” Κοιτάξτε επάνω μου, αόρατο γαμπρό μου, και σπεύστε να βοηθήσω, ας μην κληρωθεί ο όρκος της παρθενίας μου σε σένα, γιατί δεν υπάρχει πλέον χρόνος ούτε για προσευχή! Μην εγκαταλείπετε στα θηρία μια ψυχή που ομολογεί το όνομα σου, ας μην κλέψουν τα θηρία σου τα πρόβατά σου. Σώστε τη νύφη σου, νυμφίεσέ μου! Παρατηρήστε την παρθενία μου, Πηγή της αγνότητας, ότι το όνομά σας μπορεί να δοξαστεί, δοξασμένο από τους αγγέλους.
Έτσι προσευχόταν και ο Θεός προετοίμαζε ήδη την εκπλήρωση της προσευχής της. Όταν την έφεραν στην αβέβαιη κατοικία των ανοιχτών αμαρτωλών, ένας από τους πολεμιστές της εισήλθε, γεμάτος από ακάθαρτες επιθυμίες, για να καταστρέψει την αθάνατη νύφη του Χριστού. και ιδού, μόλις την πλησίασε, πέφτει αμέσως στο έδαφος και πέσει στα πόδια της, αφήνοντας ένα πνεύμα. Άλλοι στρατιώτες στέκονταν έξω και περίμεναν να φύγει, θυμωμένος ότι ήταν τόσο πολύ που ήθελε να εισέλθει στον ίδιο τόπο. Τελικά, ένας από αυτούς, που είχε καταστραφεί από μια αμαρτωλή επιθυμία, δεν μπορούσε να το αντέξει, μπήκε και τρομοκρατήθηκε για να δει τον φίλο του νεκρό. Όταν είδε επίσης το απροσπέλαστο φως που λάμπει την αγία παρθένα, έχασε αμέσως την όραση και, τυφλά, άρχισε να νιώσει το τείχος με τα χέρια του για να βγει έξω, αλλά δεν μπορούσε. Στην ίδια μοίρα υπήρχαν και πολλοί άλλοι, χωρίς ντροπή και με μια βρώμικη επιθυμία να μπουν στην παρθένα. Έγινε γνωστός σε εκείνους που στέκονταν έξω και δεν ήρθαν όλοι μαζί για χάρη της λαγνείας, αλλά για να δουν τι συνέβη, είδαν την κοπέλα να κάθεται και να διαβάζει ένα μικρό βιβλίο: ήταν το ευαγγέλιο που κρατούσε στο σπίτι της. δίπλα του βρισκόταν ένας όμορφος νεαρός άνδρας, που λάμπει με απίστευτο φως και κοίταζε με αστραπιαία μάτια. Όταν ο νεαρός είδε τους ασεβείς, έτρεξαν αμέσως με μεγάλη τρομοκρατία κατά την πτήση. άλλοι φώναξαν:
– Ποιος είναι σαν χριστιανικός Θεός;
Όταν ήρθε η νύχτα, η ελαφριά νεολαία ανέδειξε την παρθένο, τον έφερε στην μεγάλη εκκλησία και, βάζοντας την στη βεράντα, είπε:
– Ειρήνη να είναι μαζί σου.
Τότε αποχώρησε, αφήνοντας τον Ιερό Παρθένο Θεόφιλο ντροπιασμένο από φόβο και χαρά: φόβο, γιατί ο υπερασπιστής της την άφησε με χαρά, αφού είχε δραπετεύσει με ασφάλεια από τα χέρια των παραβατών. Πηγαίνοντας στην πόρτα της εκκλησίας, άρχισε να χτυπήσει ότι ήταν ξεκλείδωτη, επειδή οι χριστιανοί που συγκεντρώθηκαν μέσα για να εκτελέσουν την προσευχή όλη νύχτα στον Θεό, κλειδούσαν τις πόρτες από το φόβο των ασεβών παγανών. Ένας από τους διακόνους ζήτησε από το εσωτερικό ποιος χτύπησε. ακούγοντας και αναγνωρίζοντας τη φωνή του Θεόφιλου, το ανήγγειλε στους ανθρώπους που περίμεναν στην εκκλησία. Όταν άνοιξε η πόρτα, όλοι οι άνθρωποι έσπευσαν στην αγία παρθενία: ο καθένας ξέρει πώς η αρχοντιά της προέλευσής της και η ιερότητα της ζωής. Ω, πόσο χαρούμενα και με ποια δάκρυα θεώρησε όλος ο Θεός, όταν έμαθαν πώς δραπέτευσε από τη βία των ασεβών και τι είδους χάρη έκανε ο Κύριος μαζί της, με ένα ισχυρό χέρι, διατηρώντας την αβλαβή παρθενία της! Γιατί δεν κρύβει τα θαυμαστά θαύματα του Θεού, τα οποία είναι κατάλληλα να μην κρύβουν, αλλά να διακηρύσσονται. Η αγία παρθένο, αφού κατέρρευσε, έσπρωξε την πλατεία της εκκλησίας με δάκρυα χαράς και όλοι έδωσαν στον Κύριο Ιησού Χριστό γενική ευχαριστία.
Αυτή τη στιγμή, μερικοί από τους ευγενέστερους ευγενείς και αρχηγούς του βασιλικού δικαστηρίου κατηγορήθηκαν ενώπιον του τσάρου που ανήκε στη χριστιανική πίστη. Ανάμεσά τους υπήρξε ένας ορισμένος Ντοροφέι, διάσημος για τη στρατιωτική δόξα και την πολιτική του αξία, που κατείχε τον τίτλο του ιεραπόστολου της Ιταλίας. Μαζί του ήταν και ο Μαρδόνιος και ο Μιγδονίος και άλλοι αξιωματούχοι, λαμπροί στην αξία τους, αλλά ακόμη περισσότερο δοξασμένοι από την πίστη και την ευσέβεια. Όταν έφεραν για ανάκριση, ο Τσάρος αρχικά άρχισε να τους επιπλήττει σκληρά, και στη συνέχεια τους διέταξε να τον χτυπήσουν ανελέητα και να φυλακιστούν σε δεσμά για να πεταχτούν στη φυλακή. Δεν υπήρξε μια μέρα χωρίς να χτυπηθούν, να βασανιστούν και να προδοθούν οι Χριστιανοί από διάφορες εκτελέσεις. Αλλά εδώ ήρθε η γιορτή της Γεννήσεως του Χριστού 8862 , και το νεογέννητο έπρεπε να προσφερθεί μια άφθονη θυσία. Όλοι οι πιστοί συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία. Τότε οι άσχημα υπηρέτες του κακού Μαξιμιανού ήρθαν σε αυτόν και είπαν:
“Ο βασιλιάς!” Σήμερα είναι μεγάλη γιορτή για τους Χριστιανούς, εφευρίσκουν έναν μύθο, σαν να ήταν τα γενέθλια του Θεού τους και όλοι συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία για να γιορτάσουν αυτό το γεγονός. Επομένως, βεβαιωθείτε ότι το πιάτο δεν γλιστρά έξω από το δίχτυ: διατάξτε τους στρατιώτες να πάρουν την είσοδό τους στην εκκλησία τους και αφήστε το βωμό των θεών μας να τοποθετηθεί στην πύλη της εκκλησίας. τους εορτασμούς, ας τους διατάξουν να εγκαταλείψουν αμέσως την εκκλησία και να προσφέρουν αμέσως θυσίες στους θεούς. Αν υπακούν, τότε θα ενεργήσετε μαζί τους, όπως θα επιθυμεί η βασιλική σας θέληση. Αν όμως καταφέρατε να ακολουθήσετε τις συμβουλές μας, τότε οδήγησαν τους πολεμιστές να περιπλανηθούν στην εκκλησία, να την πυροδοτήσουν και να σκοτώσουν όλους τους χριστιανούς που δεν σας υπακούσαν. Έχοντας καταστρέψει έτσι, ταυτόχρονα επικίνδυνους και επιβλαβείς ανθρώπους για το βασίλειό σας, θα είστε χωρίς ανησυχίες για το μέλλον.
Δεν ολοκλήρωσαν ακόμη την ομιλία τους, όπως τους διέκοψε ο Μαξιμιανός και αναφώνησε:
“Ορκίζομαι από τους μεγάλους θεούς που σχεδιάζω να το κάνω εγώ για πολύ καιρό και δεν ξέρω τι με εμπόδισε να εκπληρώσω τα σχέδιά μου μέχρι τώρα!” Η μεγάλη ευγνωμοσύνη σας ταιριάζει τώρα, θεοί, γιατί το κανόνισες έτσι ώστε να έρθουν στο μυαλό οι υπηρετούντες μου το ίδιο χρήσιμο για τη βασιλεία του σχεδίου μας.
Και διέταξε αμέσως τον αρχηγό των σωματοφυλάκων του να πάει με ένα πλήθος φιλοξενουμένων, να περικυκλώσει τη χριστιανική εκκλησία με κάνναβη, ξύλινα τσιπς και άλλα εύφλεκτα πράγματα και να φυλάξει προσεκτικά με γυμνά όπλα όλες τις εξόδους από αυτό, έτσι ώστε κανένας Χριστιανός να μην ξεφύγει από τα χέρια τους. Όταν όλα αυτά έγιναν, ένας κήρυκας που έστειλε ο βασιλιάς εισήλθε στην εκκλησία και, στέκεται στη μέση, προκήρυξε δυνατά:
“Οι άνδρες συγκεντρώθηκαν εδώ!” Κύριος του σύμπαντος Μαξιμιανού, που με έστειλε σε σας, σας προσκαλεί να επιλέξετε ένα από τα δύο: ή, αφήνοντας την εκκλησία, προσφέρετε αμέσως μια θυσία στους θεούς και θα παραμείνετε ζωντανοί. Ο βωμός γι ‘αυτό είναι ήδη προετοιμασμένος πριν από την πόρτα. ή αν δεν υπακούσετε, όλοι θα σκοτωθούν μαζί εδώ από ένα κακό θάνατο: η φωτιά είναι έτοιμη και η εκκλησία περιβάλλεται από βούρτσα γύρω. Επομένως, επιλέξτε γρήγορα τι θέλετε. Αφού είπε αυτό, έπεσε σιωπηλός. Τότε ο αρχιδακώνας που στέκεται στο βωμό, της οποίας η καρδιά πυροδότησε η φωτιά της Θείας Χάριτος, είπε, στρέφοντας προς τον λαό:
“Αγαπημένοι και μονόπλευροι αδελφοί!” Δεν γνωρίζετε ότι δημιούργησαν στη Βαβυλώνα τρία παιδιά 8863 , ασταμάτητο θάρρος στην αληθινή πίστη και των οποίων φρούρια ήμασταν απίστευτα έκπληκτοι όταν γιόρταζαν τη μνήμη τους πριν από λίγες ημέρες, καθώς τραγουδούσαν το τραγούδι και δημιούργησαν ολόκληρη τη φύση κάλεσε για τον έπαινο του Κυρίου όλων, σαν να μην βρίσκεται στη μέση της φωτιάς, αλλά περπατώντας ανάμεσα στα λεπτά λουλούδια! Και όχι μόνο τους εξύψαμε, αλλά και τους επιθυμούσαμε να γίνουμε συνεργοί των κορωνών τους. Θα μοιραστούμε και αυτούς τους τρεις εφήβους, καθώς ο ίδιος ο σημερινός χρόνος μας καλεί σε αυτό: γιατί ο βασιλιάς Μαξιμιανός παρομοιάζεται με τον Ναβουχοδονόσορα. αν και οι δύο διαφέρουν σε ονόματα, αλλά είναι πολύ παρόμοιες και συμφωνούν μεταξύ τους στο μαρτύριο και τον αθεϊσμό τους. Δεν θα ήταν κρίμα για εμάς, όταν αυτοί, που ήταν νέοι, και μόνο τρεις από αυτούς, και που δεν είχαν ακόμη ένα μοναδικό παράδειγμα μεγαλοφροσύνης για την αληθινή πίστη, εργάστηκαν τόσο θαυμάσια. είμαστε πολύ πιο πολυάριθμοι από αυτούς, και μάλιστα αληθινά, αμέτρητοι. πολλοί από εμάς βρίσκονται ήδη σε προχωρημένα χρόνια και έχουμε τόσα πολλά παραδείγματα θαρραλέων δεινών για τον Χριστό: οπότε δεν θα ήταν κρίμα για εμάς, σε μια τέτοια εποχή, να δείξουμε ότι είμαστε δεσμευμένοι στη βραχυπρόθεσμη ζωή, δειλά και δειλά, και να μην εκμεταλλευτούμε η σημερινή εποχή, η οποία μας καλεί σε ένα κατόρθωμα, σαν να ήταν μεγάλο πλεονέκτημα, να μην περιφρονήσουμε την προσωρινή ζωή για χάρη του Θεού που μας δημιούργησε και πρόδωσε την ψυχή του σε θάνατο για εμάς και να μην δίνουμε στον θάνατό μας τη μαρτυρία της ισχυρής και ακλόνητης πίστης μας! Και, αλήθεια, θα ήταν ανυπολόγιστη ντροπή. Το λέω αυτό σε περίπτωση που δεν υπάρχει αποζημίωση για τον πόνο μας. Αλλά τα βάσανα αυτού του αιώνα είναι αμελητέα σε σύγκριση με την ανταμοιβή που μας δόθηκε πίσω από το φέρετρο: η αιώνια και ανώδυνη ζωή μας έχει ανατεθεί στη θέση της τοπικής, αναξιοπαθούντα και σύντομης, διαρκούς φήμης για την περιφρόνηση της δόξας που σύντομα κερδίζει, αναφαίρετο πλούτο και αιώνια ευθυμία. Θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε εδώ! Δεν πρόκειται να προσπαθήσουμε καλύτερα, εκμεταλλευόμενοι ευοίωνο χρόνο, να επιτύχουμε νωρίτερα αυτή την αιώνια ζωή, έχοντας πεθάνει για τον Χριστό; Σκεφτείτε, αδελφοί, το θυσιαστήριο του Κυρίου και συνειδητοποιήστε ότι ο αληθινός Κύριος είναι δικός μας και ο Θεός τον φέρνει τώρα ως θυσία για μας. Δεν θέτουμε επίσης τις ψυχές μας σ ‘Αυτόν σε αυτό το ιερό μέρος γι’ αυτόν; Και θα του φέρουμε ολοκαύτωμα σαν θυσία;
Έτσι μίλησε ο ιερός Αρχιδεκτονας, και όλοι τους έφεραν την επιθυμία να πεθάνουν για τον Χριστό και αναφώνησαν ομόφωνα:
– Είμαστε χριστιανοί, είμαστε χριστιανοί, ο βασιλιάς, και δεν τιμούμε τους ψεύτικους θεούς σας!
Αυτό ανακοινώθηκε στον Μαξιμιανό, ο οποίος τότε διέταξε να κάψει την εκκλησία με όλους τους χριστιανούς που ήταν εκεί. Εν τω μεταξύ, οι πιστοί συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία όλοι οι catechumens μεταξύ τους και τους χωρίστηκαν σε τέσσερα μέρη για να έχουν χρόνο για να τους προσκυνήσουν. βάπτισμα. Με την εκτέλεση του βαπτίσματος και της χριστιανικής, όλοι γνωστοποιήθηκαν στα Ιερά Μυστήρια. Ενώ αυτό συνέβαινε, οι στρατιώτες άναψαν τα άρματα και το κάρβουνο γύρω από την εκκλησία υπό τη διοίκηση του πονηρού βασιλιά. τα τοιχώματά του σύντομα πυροβόλησαν και το περιβάλλουν από όλες τις πλευρές, μια μεγάλη φλόγα ανέβηκε στον ουρανό και, διεισδύοντας μέσα, γρήγορα εμφανίστηκαν τα πάντα. Οι καημένοι Χριστιανοί φώναζαν δυνατά στον Θεό, τραγουδώντας το τραγούδι τριών νεαρών και καλώντας κάθε πλάσμα να ψάλλει. Και δεν είχαν χρόνο να τελειώσουν τους ύμνους τους, καθώς έβαλαν τις ιερές ψυχές τους στα χέρια του Κυρίου, σαν μια θυσία ευνοϊκή για το άψογο Αρνί που σκοτώθηκε για ειρήνη. Ο αριθμός των καμένων κατέληξε σε είκοσι χιλιάδες ανθρώπους. Έτσι η θλιβερή πολιτοφυλακή των ιερών μαρτύρων από την εκκλησία της αγωνιστικής εκκλησίας θριαμβεύσει την ατελείωτη γιορτή της χαράς.
Μετά από πέντε ημέρες, η φωτιά συνέχισε να εμφανίζεται τα ερείπια του ναού και καπνιστό καπνό. αλλά από τα καμένα όργανα δεν υπήρχε μόνο δυσοσμία, αλλά ο καπνός ήταν κάπως ασυνήθιστος, γλυκός. Το μεγάλο άρωμα που προήλθε από την πυρκαγιά εξαπλώθηκε στον αέρα και ήταν προφανές ότι η χρυσή λάμψη ήταν η ίδια όπως ήταν στην ανατολή του ηλίου. Ο Μαξιμιανός, ωστόσο, πιστεύοντας ότι είχε ήδη καταστρέψει και εξόντωσε όλους τους χριστιανούς που ήταν στην πόλη, ασχολούνταν με παιχνίδια, ιπποδρομίες και διάφορα γυαλιά.
Κοντά στον τόπο όπου έλαβε χώρα το θέαμα, υπήρχε στη Νικομήδεια ένας μεγάλος ναός της ειδωλολατρικής θεάς Ceres 8864 . Κάποτε, έχοντας έρθει στο ναό της με όλο το στρατό της και με το λαό, ο Τσάρος Μαξιμιανός θυσίασε στη θεά. Έπειτα, ένας από τους στρατιώτες, ονομάστηκε Ζηνόν, στρατιωτικός ηγέτης, κινούμενος με ζήλο για αληθινή πίστη και μη δεχόταν την εντύπωση μιας τέτοιας ασυλίας, στάθηκε ψηλά και αναφώνησε, απευθυνόμενος στον βασιλιά:
“Σφάλεσαι, Τσάρος, προσφέροντας θυσίες σε άσχημες πέτρες και ένα χαζό δέντρο.” Αυτή είναι πραγματικά μια εξαπάτηση των δαίμων, που οδηγεί στο θάνατο των οπαδών τους. Δικαστής, Μαξιμιανός, και γυρίζοντας τα φυσικά σου μάτια με τον πνευματικό στον ουρανό, γνωρίζεις τον Δημιουργό από την ορατή δημιουργία Του. Μέσα από το πλάσμα γνωρίζει τι είναι ο Δημιουργός του και μαθαίνει να τιμά τον Θεό με τίμημα, όχι με το αίμα και τον θυσιαστικό καπνό των χαζών ζώων, αλλά με τις ατελείωτες ψυχές ανθρώπινων και αγνών καρδιών!
Ακούγοντας αυτό, ο Μαξιμιανός διέταξε τον Ζινόν να συντρίψει το στόμα του και να σπάσει το πρόσωπό του και τα δόντια του, και στη συνέχεια να τον βγάλει έξω από την πόλη και να τον σκοτώσει με ένα σπαθί. Έτσι, ο άγιος μάρτυρας Ζήνων στέφθηκε με στέμμα ενός μάρτυρος.
Εν τω μεταξύ, ο Άγιος Ντοροφέι φυλακίστηκε με τον Ινδή και άλλα μέλη της ομάδας του. Ο ευλογημένος επίσκοπος Anfim τους επισκέφθηκε από το καταφύγιο του με συχνή μηνύματα, τους ενίσχυσε, τους ώθησε να είναι σταθεροί στην πίστη και ενθουσιασμένοι με το κατόρθωμα. Μόλις οι κακοί κατασχεθήκανε και έφεραν στο βασιλιά τον διάκονο Θεόφιλο, ο οποίος πήγαινε στους μάρτυρες με ένα μήνυμα από τον Ανφίμ. Αφού διάβασε την επιστολή, ο βασιλιάς έγινε εξοργισμένος, γιατί εκεί γράφτηκε όχι αυτό που ήθελε, αλλά αυτό που είναι χρήσιμο στους αγίους. Ο ίδιος διέταξε να φέρει μαζί τη Δωροθέα και την ομάδα του. θυμωμένος θυμωμένος σε αυτούς και να τους κατηγορήσει, τους έδωσε να διαβάσουν τα μηνύματα του Ανφίμ. Όταν είδαν τον διάκονο, χαίρονται στην ψυχή και από μακριά τον υποδέχονταν με λαμπερά μάτια και χαρούμενα πρόσωπα, διάβαζαν τα ίδια λόγια του άγιου που συνέθεταν στην καρδιά τους. Με άγρια ​​ματιά στο διάκονο, ο βασιλιάς τον απείλησε:
“Πες μου, καταραμένος, ποιος σου έδωσε αυτή την επιστολή και πού κρύβει;”
Ο διάκονος πρώτα έκανε μια προσευχή στον Θεό στην καρδιά του και στη συνέχεια απάντησε ατρόμητα:
– Αυτό το μήνυμα μου δόθηκε από τον ποιμένα, ο οποίος, τώρα μακριά από το ποίμνιό του, τον προτρέπει και τον ενθαρρύνει να είναι καλός. Ειδικά τώρα, όταν έμαθε για την εισβολή των λύκων και των άλλων ζώων, ο ίδιος προειδοποιεί δυνατά και ανακοινώνει στα πρόβατά του τι πρέπει να κάνουν. Τα λόγια που διακηρύσσει δεν είναι του, αλλά είναι δανεισμένα από τον Ανώτατο και τον Πρώτο Παπά μας, ο οποίος είπε: “Και μην φοβάστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορεί να σκοτώσει την ψυχή. αλλά Τον φοβούνται περισσότερο από εκείνον που μπορεί να καταστρέψει τόσο την ψυχή όσο και το σώμα στην Γένεννα ” ( Mt 10:28 ). Τώρα έχω ήδη πει ποιος μου έδωσε αυτό το μήνυμα και όπου εκείνος που το έστειλε είναι, δεν θα το πω αυτό: θα ήταν φανερή η τρέλα, αν εγώ, ο οποίος έλαβε τόσα πολλά από τον ποιμένα μου, έγινε προδότης του. σύντομα θα ανακαλυφθεί χωρίς μας, γιατί μια πόλη δεν μπορεί να κρύψει πάνω από το βουνό ( Ματ.5: 14 ), όπως ανακοινώθηκε από τη θεία φωνή.
Δεν μπόρεσε να ακούσει τον τολμηρό λόγο του διακόνου περισσότερο, ο βασιλιάς διέταξε αμέσως να αποκόψει την ειλικρινή του γλώσσα και στη συνέχεια να τον σκοτώσει στη χώρα με πέτρες και βέλη. Στη συνέχεια, με διάφορα βάσανα, σκότωσε και τους υπόλοιπους αγίους μάρτυρες: η Δωροθέα κόπηκε από το κεφάλι, η Μαρδονία κάηκε με φωτιά, η Μυγδονία των ζωντανών βυθίστηκε στο λάκκο με τη γη, η Γοργόνια, ο Ινδής και ο Πέτρος ρίχτηκαν στη θάλασσα, δεσίοντάς τους στους λαιμούς των πέτρινων πετρών. Έτσι πραγματοποίησαν το έργο τους και πήγαν στον Κύριο τον Θεό με έναν τρόπο, αν και σε διαφορετικούς θανάτους οι γενναίοι μάρτυρες του Χριστού.
Εν τω μεταξύ, η Αγία Δόμνα κρύφτηκε σε μια σπηλιά σε ένα βουνό, τρώγοντας φυτά που αναπτύσσονταν γύρω από τη σπηλιά. Ακούγοντας για το θάνατο των ιερών μαρτύρων, ήταν ευχαριστημένος με το πνεύμα που είχαν περάσει από το φράγμα αυτής της άθλιας ζωής στην επιθυμητή άκρη της αιώνιας χαράς. Ιδιαίτερα ευχαρίστησε τον Ινδή, τον πνευματικό, ομόφωνό του αδερφό και έναν συνεργό της πνευματικής του γέννησης στο βάπτισμα. Προετοιμάζοντας τον εαυτό της για το κατόρθωμα και ζητώντας βοήθεια από ψηλά, θρηνούσε για τον εαυτό της ότι μόνο από μόνη της δεν είχε ακόμη αποχωρήσει στον Κύριο με τον ίδιο τρόπο του μαρτυρίου. Τότε βγήκε από το βουνό και μπήκε στην πόλη με τα ίδια ανδρικά ρούχα, στα οποία ντύθηκε την πνευματική μητέρα της Αγάθια. Δεν βρήκε την ευλογημένη Αγάθια, την οποία ήρθε να αναζητήσει, η Δόμνα συνειδητοποίησε ότι είχε καεί στην εκκλησία με πολλές άλλες παρθένες και φώναξε πικρά. δεν θλιβερό το θάνατό της, αλλά ήταν θλιβερό ότι δεν είχε την τιμή να πεθάνει μαζί της για τον Χριστό. Και στέκοντας στη θέση της καμένης εκκλησίας, η Δόμνα φώναξε και λυπήθηκε, βρέχοντας την τέφρα με τα δάκρυά της. Όταν ήρθε η νύχτα, πήγε στην ακτή της θάλασσας, όπου ο Ινδής βυθίστηκε με άλλους μάρτυρες. Και οι ψαράδες που στέκονταν εκεί και προετοίμαζαν τα δίχτυα για ψάρεμα, είδαν την ιερή υπηρέτρια και την πήραν για ανδρικά ρούχα για τον σύζυγό της, της είπαν:
“Ελάτε να μας βοηθήσετε, νεαρός. αν πιάσουμε κάτι, τότε θα σας δώσουμε ένα ρόλο.
Πρόθυμα ήρθε στη βοήθειά τους. Όταν εγκατέλειψαν τα δίχτυα για να τα πιάσουν και στη συνέχεια τα έσυραν στην ξηρά, ένιωσαν ένα τέτοιο βάρος στα δίχτυα που δύσκολα θα μπορούσαν να τον τραβήξουν στο έδαφος. Η νύχτα ήταν φεγγαρισμένη, είδαν πολλά ψάρια και στη μέση των αλιευμάτων το σώμα των τριών μαρτύρων, Γοργκόνιος, Ινδής και Πέτρος. Οι ψαράδες έφτασαν σε μια μεγάλη φρίκη και, γρήγορα συγκεντρώνοντας δίχτυα και πιάνοντας, τοποθετώντας σώματα στο έδαφος, έσπευσαν να καθίσουν στο πλοίο για να πλεύσουν στην άλλη ακτή. Κάλεσαν μαζί του και τη φανταστική νεολαία, αλλά δεν ήθελε να πάει μαζί τους. Τότε. Του έδωσαν ένα κομμάτι ψαριού και ένα ψωμί για εργασία και από εκεί πέρασαν. Η αγία παρθενική Δόμνα πήγε στα σώματα των μαρτύρων και, αναγνωρίζοντας όλους, ιδιαίτερα αγαπημένο Ινδή, άρχισε να τις αγκαλιάζει και να τους φιλάει με αόριστη χαρά και να ρίχνει άφθονα ζεστά δάκρυα πάνω τους. Όταν σηκώθηκε, είδε ένα πλοίο στη θάλασσα να κολλάει στην ακτή και να περπατάει με κουπιά στα κουπιά. Απομακρυνόμενος από τα σώματα των αγίων μαρτύρων, η Δόμνα πλησίασε το πλοίο και, στρέφοντας προς τους πλοιοκτήτες, τους έδειξε τα ψάρια τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα ψάρια πωλούνται και θέλουν να το αγοράσουν, ο πλοίαρχος του πλοίου ρώτησε για την τιμή, αλλά η Δόμνα του είπε να το πάρει για τίποτα. Τότε είπε στην απογοήτευση:
– Στο όνομα του Χριστού, πες μου την αλήθεια, πώς πωλείς ψάρια;
Ακούγοντας το όνομα του Χριστού, η Αγία Δόμνα συνειδητοποίησε ότι οι χριστιανοί στο πλοίο τους μίλησαν για τα σώματα των ιερών μαρτύρων, για όλα τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν και για τα ονόματά τους. Στη συνέχεια, ο πλοίαρχος του πλοίου διενήργησε μαζί με τους φίλους του καθαρά λινά και αρώματα, και τυλίγοντας τα σώματα των αγίων, τα έφερε στον τείχος της πόλης, όπου στην πύλη, κοντά στον ποταμό, πήρε το τέλος της ζωής του αγίου Δωρόθεου. Εκεί έθαψαν με θαυμασμό τα σώματα των μαρτύρων. Έχοντας μάθει ότι η Δόμνα ήταν της ίδιας πίστης και την πήρε σαν νεαρός, ο αρχηγός του πλοίου της ζήτησε να επιβιβαστεί μαζί του μαζί με το πλοίο.
“Ας είμαστε αδιάσπαστοι μαζί μέχρι το τέλος της ζωής μας”, είπε.
Αλλά, διαφωνώντας, του είπε να συνεχίσει το ταξίδι του.
«Θα μείνω εδώ», είπε, «για το τέλος της ζωής μου είναι κοντά και δεν θέλω το σώμα μου να χωριστεί από τα σώματα των αγίων, με τους οποίους ήμουν ενωμένος στο πνεύμα με πίστη και πνεύμα.
Τότε ο καπετάνιος της έδωσε αρκετό χρυσό, όχι για σωματική ανάγκη, αφού δεν το χρειαζόταν, αλλά για αρώματα και θυμίαμα για να τιμήσει τους τάφους των αγίων και να ξεκινήσει το δρόμο της. Η Αγία Δόμνα μέρα και νύχτα έμεινε στους τάφους των μαρτύρων, πτώματα και μυρίζοντας αρωματικά σε αυτά και προσευχόταν με δάκρυα.
Αλλά δεν ήταν δυνατό το έργο φωτός να κρυφτεί μπροστά σε εκείνους που περπατούσαν στο σκοτάδι, ή ότι οι επιθυμίες του μαρτυρίου της Αγίας Δόμνας θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες, επειδή η αγιότητα και η ευσέβειά της την εξέθεσαν. Ο βασιλιάς ειπώθηκε ότι ένας νέος άνδρας παρακάμπτει τους χριστιανικούς τάφους και τους θυμίζει. Ο Τσάρ γέλασε και είπε:
“Είναι κατάλληλο για αυτόν να πεθάνει μαζί τους ο ίδιος θάνατος, έτσι ώστε να μάθει από την εμπειρία πώς αυτή η τιμή καταβάλλεται μάταια σε ανθρώπους που δεν σημαίνουν τίποτα πια στο θάνατο.
Αφού είπε αυτό, έστειλε αμέσως να κόψει το κεφάλι της. Και σκότωσαν τον Άγιο Δόμνα με ένα σπαθί ενώ προσεύχονταν στους τάφους των ιερών μαρτύρων. Οι ασεβείς καίγονταν από το τίμιο σώμα με πυρκαγιά. Ταυτόχρονα, ο άγιος μάρτυρας Ευτυμιών σκοτώθηκε από το σπαθί μετά από πολλά δεινά. Έτσι η Νικομήδεια ήταν διακοσμημένη με τους μάρτυρες της σαν αστέρια, αναπληρώνοντας τον αριθμό των είκοσι χιλιάδων με την υπέροχη Γλυσερία, τον ευτυχισμένο Ζήνον και τον Θεόφιλο. Ο Δροθέας με τον Μαρδόνιο και τον Μιγδονίου εντάχθηκε σε αυτούς, ο Ινδός με τον Γοργωνίους 8865 και ο Πέτρος, και οι τρεις ιερές κόρες Αγάθιος , Θεόφιλος και η όμορφη Δόμνα. η ολοκλήρωση του όλου προσώπου ήταν η Ευφημία, στη δόξα του Χριστού, ο αληθινός Θεός · σε αυτόν, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τιμή και δόξα για πάντα. Αμήν.

* * *

8855 Ο Μαξιμιανός Γ ‘Γαλέριος είναι ο γαμπρός και συνήγορος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού, αργότερα του διαδόχου του (από 305-311).
8856 Η Νικομήδεια είναι μια ακμάζουσα πόλη της Μικράς Ασίας στις όχθες της Θάλασσας του Μαρμαρά, πρωτεύουσα του ανατολικού μισού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κάτω από τον Διοκλητιανό και των διαδόχων του
8857 Η ανακοίνωση ήταν η προκαταρκτική δοκιμασία εκείνων που ετοιμάζονται να λάβουν την Αγία το βάπτισμα και τη διδασκαλία τους τις αλήθειες της πίστης. Διήρκεσε από 40 ημέρες σε 3 χρόνια, μερικές φορές, ανάλογα με τις περιστάσεις, μειώθηκε σε αρκετές ημέρες.
8858 Ο ευνούχος στην πραγματικότητα σημαίνει ένα skopec. Στην αρχαιότητα, ήταν σύνηθες να περιβάλλουν τις ευγενείς γυναίκες, τις υπηρεσίες των ευνούκων, που κατείχαν μια εξαιρετική θέση στο βασιλικό δικαστήριο.
8859 Σύμφωνα με την έκφραση του Ευαγγελίου. Mt. 3: 5 .
8860 Οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων είχαν το έθιμο να επικοινωνούν καθημερινά Tain; Αλλά επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να υπηρετούμε την καθημερινή Λειτουργία, Μυστήρια δόθηκαν στους πιστούς στο σπίτι.
8861 Η Κλαυδιόπολη είναι μία από τις πόλεις της περιοχής της Κιλοίας.
8862 Αυτό ήταν το 303 μ.Χ.
8863 Δηλαδή, Ανάνιας, Αζαρίας και Μισαέλ ( Dan. 3 ), η μνήμη της οποίας γίνεται στις 17 Δεκεμβρίου
8864 Το Ceres ή η Δήμητρα είναι η ελληνορωμαϊκή θεά της γεωργίας και της γονιμότητας. Πολύ διαδεδομένες εκδηλώσεις προς τιμήν της διακεκριμένης ανηθικότητάς της.
8865 Ρωμαϊκά μνημεία mch. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Ρώμη η Γοργκόνια.