Η Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη
Οὐκ ἄξιον λαθεῖν σε Μάρτυς Ματρῶνα,
Κἂν ἔνδον εἱρκτῆς ἐκπνέῃς κεκρυμμένη.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ θάνε Ματρῶνα ἑνὶ εἱρκτῇ.
Βιογραφία
Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.
Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.
Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.
Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσει και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.
Мученица Матро́на Солунская (Фессалоникийская)
Фреска. 1547 г.
Афон (Дионисиат).
Тзортзи (Зорзис) Фука.
Μαρτύριο τής Αγίας Ματρώνας της εν Θεσσαλονίκη
Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1547 μ.Χ.
στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου
τής Ιεράς Μονής Διονυσίου. Άγιον Όρος
έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (Ζώρζη) Φουκά
Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.
Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.
Менологий 25- 28 марта; Византия. Греция; XIV в.; памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion); 10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека (Bodleian Library)
Η Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη
Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Μαρτίου (25 – 28) τού 14ου αιώνα μ.Χ. και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Γνώμην ἀήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν τὴν ἔνθεον, ἄσυλον ἔσωσας, μὴ δουλωθεῖσα τὴν ψυχήν, Ἑβραίων τὴ ἀπηνεία ὅθεν ἀριστεύσασα, καὶ τὸν δόλιον κτείνασα, μυστικῶς νενύμφευσαι, τῷ Δεσπότῃ τῆς κτίσεως. Αὐτὸν οὒν ἐκτενῶς ἐκδυσώπει, πάσης ἠμᾶς ρυσθήναι βλάβης.
Ἑτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’ ‘ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου, καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνῄσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί, ἀλλ’ ὡς θυσίαν ἄμωμον, προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Минея - Март (фрагмент). Икона. Русь. Начало XVII в. Церковно-Археологический Кабинет Московской Духовной Академии. Μηναῖο - Μάρτιος (τεμάχιο). Εἰκονίδιο στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα μ.Χ. στήν Ἐκκλησία καί τό Αρχαιολογικό Μουσεῖο τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας
Στιχηρὰ τῆς Μάρτυρος
Ἦχος δ’
Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἰουδαίων φρυάγματι, καὶ θρασείᾳ ὠμότητι, λογισμὸν ἀντέθηκας ἀνδρειόφρονα, τὴν τῶν μελλόντων προσβλέπουσα, θεόφρον ἀπόλαυσιν, διαμένουσαν ἀεί, δι’ αἰῶνος ἀσάλευτον, ἧς ἐπέτυχες, ἀπὸ γῆς μεταστᾶσα πρὸς νυμφῶνας, οὐρανίους καὶ χορείαν, τὴν ἀκατάλυτον ἔνδοξε.
Ἦχος δ’
Βασιλείας εὐπρέπειαν, καὶ τερπνὴν ὡραιότητα, κατιδεῖν ἠξίωσαι τοῦ Νυμφίου σου, ὡραϊσμένη τοῖς στίγμασι, στερρᾶς σου ἀθλήσεως, καὶ πηγῇ τῶν ἀγαθῶν, ἐπαξίως προσήγγισας, τῆς ἐπέκεινα, θεϊκῆς εὐφροσύνης μετουσίαν, καρπουμένη Μακαρία, καὶ τὴν ἀθάνατον εὔκλειαν.
Ἦχος δ’
Οὐ ζυγὸς τῆς δουλείας σε, οὐ τὸ χαῦνον τοῦ θήλεως, οὐ λιμὸς οὐ μάστιγες ἐνεπόδισαν, τὴν τῶν Μαρτύρων στερρότητα, μιμεῖσθαι Πανένδοξε· προθυμίᾳ γὰρ ψυχῆς, τὰς βασάνους ὑπέμεινας· ὅθεν ἔτυχες, οὐρανίων θαλάμων, καὶ στεφάνῳ, τῶν χαρίτων ἐκοσμήθης, περισταμένη τῷ Κτίστῃ σου.
Κάθισμα
Ἦχος δ’
Ταχὺ προκατάλαβε ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ
Ἐπέστη φιλέορτοι, λαμπρὰ πανήγυρις, ἡ μνήμη ἡ ἔνδοξος, τῆς Ἀθληφόρου Χριστοῦ, εὐφραίνουσα τὰ σύμπαντα, λάμπουσα ταῖς ἀκτῖσι, τῶν θαυμάτων ἐν κόσμῳ, φέρουσα τοῖς ἀνθρώποις, τὴν ἀέναον χάριν. Αὐτῆς ταῖς ἱκεσίαις Σωτήρ, σῶσον τὸν κόσμον σου.
Είναι σεβαστή στη Βαρκελώνη και σε άλλους οικισμούς της Καταλονίας . Θεωρείται ο πολιούχος του ναού της Αγίας Ματρώνας στη Βαρκελώνη, το μοναστήρι της Αγίας Ματρώνας στο λόφο του Montjuic , καθώς και οι εκκλησίες του χωριού Madrona (Pinel de Solsones) και της Mora de Ebro . Η μνήμη της εορτάζεται στις 15 Μαρτίου
Santa Madrona Η
εικόνα είναι ευγενική προσφορά του Arxiu dels Caputxins de Catalunya i Balears
Εκτύπωση της Santa Madrona
Arxiu Históric de la Ciutat, Βαρκελώνη
Santa Madrona, που εκπροσωπείται σε μερικά goigs
Museu Marès, Βαρκελώνη
Σάντα Madrona είναι μια ιερή παρθένο και μάρτυρας, που έχουν γιορτή του στις 15 Μάρτη και τα παλαιότερα μαρτυρολόγια βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, όπου και θα είχε υποστεί το μαρτύριο στην εποχή του Διοκλητιανού (μεταξύ 303 και 305). Σύμφωνα με μια μακρινή παράδοση, όταν η πρόταση του βασιλιά της Γαλλίας, Λουδοβίκου ο Ευσεβής, ορισμένοι έμποροι πήραν τα λείψανα τους στη Μασσαλία εξαιτίας της καταιγίδας στη θάλασσα αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στη Βαρκελώνη, και ενώ ήταν άνεργοι στην πόλη αυτή, Τους είδαν να εμποδίζουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέχρι να φύγουν από το σώμα του αγίου στη Βαρκελώνη, όπου αφιέρωσαν ένα παρεκκλήσι στους πρόποδες του Montjuïc.
Ορισμένοι συγγραφείς κάνουν την κόρη της Santa Madrona της Βαρκελώνης, που γεννήθηκε σε ένα από τα Villae γύρο Ρωμαϊκής για Montjuïc χρόνια αργότερα εκεί έχτισε ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Fructuoso πρώτα και αργότερα στην Santa Madrona. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Madrona θα ήταν ένας σκλάβος που γεννήθηκε στη Βαρκελώνη και στη συνέχεια προορίζονται για τη Θεσσαλονίκη, όπου μαρτύρησε και, χρόνια αργότερα, τα οστά του να επιστρέψει και παρέμεινε ως εκ θαύματος στη γενέτειρά του. Από την ταπεινή καταγωγή του αγίου (σκλάβος στην αρχαία ρωμαϊκή Barcino nada) επιλέχθηκε ως ο προστάτης των φτωχών και των ζητιάνων στη Βαρκελώνη ότι η ημέρα του κόμματός σας, στις 15 Μαρτίου, έκανε μια πομπή που έλαβαν μέρος όλους τους φτωχούς της πόλης. Το Συμβούλιο του Cent κήρυξε τον πολιούχο της πόλης της Βαρκελώνης στο δημαρχείο που πραγματοποιήθηκε στις 25 Απριλίου 1564.
Οι μοναχοί Καπουτσίνων ήμασταν θεματοφύλακες των ιερών λειψάνων της Αγίας Madrona (έτη 1578, 1619 έως 1652 και 1723 έως 1835) και το 1723, όταν άνοιξε το πρώτο μοναστήρι στην τειχών της Βαρκελώνης, όπου υπάρχει πλέον η Plaza Real-αφιερώνουμε στο Santa Madrona. Ως αποτέλεσμα της εκκοσμίκευσης του 1835 ελήφθησαν τα λείψανα του αγίου στον καθεδρικό ναό και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νέο ενορία του Αγίου Madrona χτίστηκε το 1869 και εγκαινιάστηκε το 1888 από τη βασίλισσα Μαρία Cristina, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Έκθεσης . Λίγα χρόνια αργότερα, τα λείψανα της Santa Madrona θα λεηλατήθηκαν και θα κάηκαν κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων της “Τραγικής Εβδομάδας” τον Ιούλιο του 1909.
Σάντα Madrona προβλήθηκε ως μεσολαβητής για τη βροχή σε περιόδους ξηρασίας, αλλά και ως καλλιέργεια δικηγόρος κακοήθη πυρετό και ως ειδικός προστάτης των ναυτικών της Βαρκελώνης , δίπλα στην Σάντα Μαρία ντε Cervello, ή Socorro. Το ιερό ιερέας Βαρκελώνη Sant Josep Oriol ήταν devotíssim Σάντα Madrona και κάθε εβδομάδα, ανέβηκε στο εκκλησάκι για να προσευχηθούν Montjuic, καθώς και για τη συγκομιδή των βοτάνων.
Η αντιβασιλέα της Καταλονίας, Δούκα του Feria, αναφερόμενος βροχές συχνά λέγεται ότι η Βαρκελώνη είχε με τον Άγιο Madrona, «τα κλειδιά του ουρανού να δώσει τη βροχή», διότι, όπως αναφέρεται σε δημοφιλή λένε για η πομπή με τους Καπουτσίνων ήταν τα λείψανα της Αγίας Madrona να εκλιπαρώ τη βροχή «όταν τα λείψανα της Αγίας Madrona έξω, / σημείο ομίχλη, / και όταν τα λείψανα της Αγίας Madrona εισάγετε / έκρηξη ομίχλης .» Η χάραξη που απεικονίζει αυτή η ιστορική αναδρομή δείχνει μία από αυτές τις προσευχές για να εκλιπαρώ τη βροχή, πάνω στην ώρα για να επιστρέψει τα λείψανα του αγίου στο παρεκκλήσι του Montjuic με αξιωματούχους της πόλης και την εκκλησία της Βαρκελώνης, σύμφωνα με ένα σχέδιο από τον φρουρά καπουτσίνων Jaume de Mataró († 1817).
Vista de Barcelona con la Inmaculada Concepción, Santa Eulalia, San Ramón de Peñafort, San Olegario, Santa Madrona y San Antonio Abad
oil on canvas Spanish School-Catalan (18)
Άποψη της Βαρκελώνης με την Άμωμη Σύλληψη, Santa Eulalia, San Ramón de Peñafort, Σαν Ολεγκάριο, Σάντα Ματρώνα και Σαν Αντόνιο Αμπάντ
ελαιογραφία τής Ισπανικής Σχολής – Καταλονία
Gothic altarpiece with Saints Madrona (left) and Eulalia (right), from a Barcelona painter of 16th century.
Γοτθικός Βωμός
μέ τήν Αγία Ματρώνα (αριστερά) καί τήν Ευλαλία (δεξιά)
από ένανα ανώνυμα ζωγράφο τής Βαρκελώνης
τόν 16ον αιώνα μ.Χ.
Ο γοτθικός Ναός τής Αγίας Ματρώνας τής εν Θεσσαλονίκῃ
στην Βαρκελώνη τής Ισπανίας
Το παλιό παρεκκλήσι της Santa Madrona de Montjuïc έχει τεκμηριωθεί από το 1403. Το 1563 προσφέρθηκε στους Καπουτσίνους, αλλά δεν το κατέλαβαν αρκετά γρήγορα και για το λόγο αυτό παραδόθηκε στους Φραγκισκανάδες. Όταν αποδείχθηκαν μικρές, υπέβαλαν την παραίτησή τους και το 1575 προσφέρθηκαν και πάλι στους καπουτσίνους που προσήλθαν πρόσφατα στη Βαρκελώνη, την ίδια στιγμή που ανέλαβαν τη δέσμευση να χτίσουν ένα νέο μοναστήρι, κοντά στην πόλη. Η είσοδος αυτή τέθηκε σε ισχύ το 1578, αλλά λίγους μήνες αργότερα έφυγαν για να πάνε στο νέο μοναστήρι της Santa Eulalia .
Πρόσοψη του μοναστηριού της Santa Madrona, σύμφωνα με το σχέδιο που παρουσιάστηκε στο βασιλιά Φίλιππο Ε
Λεπτομέρεια « Plànol de les Rambles, Sant Josep des με το Κέντρο »
Ιστορικό Αρχείο της πόλης, Βαρκελώνη
Μετά από μια προσπάθεια να επιστρέψει το σπίτι στους μικρούς παρατηρητές, το εκκλησάκι της Santa Madrona προσφέρθηκε στους υπηρέτες που μέχρι τότε κατείχαν το σκήνωμα του Sant Bertran, επίσης στο Montjuïc. Ήταν εδώ μεταξύ 1582 και 1618.
Το 1619 έγιναν οι κάτοικοι των Καπουτσίνων, οι οποίοι έχτισαν μια νέα εκκλησία, όπου λατρεύονταν τα λείψανα της Santa Madrona. Το 1642 το μοναστήρι ήταν πολύ κατεστραμμένο ως αποτέλεσμα μιας μάχης. Το 1651 καταλαμβάνεται στρατιωτικά και το επόμενο έτος ήταν οχυρωμένο. Το 1661 η ανοικοδόμηση του ναού, το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1664. Στο 1697, όταν ο γαλλικός στρατός πολιόρκησε την πόλη, οι Καπουτσίνοι άρχισε Montcalvari κατέφυγε εδώ και Santa Eulalia. Ως προφύλαξη, τα λείψανα της Santa Madrona μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό.
Και πάλι υπέστη τα αποτελέσματα του πολέμου με τον Πόλεμο της Διαδοχής (1705-1714), το 1706 το μοναστήρι καταλήφθηκε από το στρατό και ο τόπος χρησίμευσε ως βάση για την επίθεση στο Montjuïc. Λόγω της θέσης του, το Santa Madrona ήταν ένα στρατηγικό μέρος για κάθε εισβολέα: από εδώ θα μπορούσε να επιτεθεί στην πόλη. Το 1713 οι καπουτσίνοι τον εκκενώθηκαν και ο τόπος υπηρετούσε για την άμυνα της Βαρκελώνης. Όταν ο τόπος έπεσε, οι επιτιθέμενοι τον κατέστρεψαν με πυρκαγιά κανόνι. Ανασκευάστηκε αργότερα στη Rambla. Ο τόπος του παλιού μοναστηριού αστικοποιήθηκε με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1929. Ανάμεσα στα ερείπια υπήρχε και ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Santa Madrona, που ανακαινίστηκε το 1907, που σώζεται ακόμα.
Μόλις τελείωσε η μάχη, τόσο οι Καπουτσίνοι της Santa Madrona, όπως Montcalvari, οι οποίοι παρέμειναν άστεγοι έγιναν δεκτοί προσωρινά το σεμινάριο ( Montalegre ), η οποία στη συνέχεια δεν είχε καμία δραστηριότητα. Παραμένουν εκεί μέχρι το 1723. Παρά τις προσπάθειες, η ανοικοδόμησή τους δεν είχε ποτέ εγκριθεί, καθώς τα κτίρια που ανεγέρθηκαν έξω από τον τοίχο καθιστούσαν δύσκολη την υπεράσπιση της πόλης.
Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις και οι διαπραγματεύσεις για την ανασυγκρότηση των μοναστήρια της Βαρκελώνης, 1717, Felipe V επέτρεψε την κατάληψη των Καπουτσίνων των εδαφών να κάνουν μέχρι την απώλεια των μοναστήρια της Santa Madrona του Montjuic και Montcalvari . Η πρώτη πέτρα του νέου μοναστηριού, αφιερωμένη στη Santa Madrona, στην Rambla, τοποθετήθηκε το 1718, στην οδό Ferran, στο παλιό Hort del Vidre, όπου σήμερα βρίσκεται το Plaza Reial. Η νέα εκκλησία ανοίχτηκε το 1723 και στη συνέχεια τα λείψανα της Santa Madrona μετακινήθηκαν από τον καθεδρικό ναό. Αυτά τα λείψανα επέστρεψε αργότερα για φύλαξη καθεδρικό ναό (1823 και 1835) και, τέλος, οδήγησε στη νέα ενορία της Santa Madrona, όπου κάηκαν το 1909 κατά τη διάρκεια του τραγικού εβδομάδα.
Η μονή εκκλησία βρίσκεται στην σημερινή διασταύρωση των La Rambla και Ferran street και ήταν κάθετη προς την πρώτη. Τα μοναστήρια και τα μοναστήρια ήταν κοντά στην εκκλησία (στην πλευρά της θάλασσας) και έπειτα ήρθαν από τον κήπο.
Το 1822 η περιοχή απαλλοτριώθηκε και πέρασε στο Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο εντελώς κατεδαφίστηκε το 1823. Το 1824 η αποφασιστικότητα για την ανοικοδόμηση της μονής, ενώ το περιβάλλον (Ferran Οδός) πήρε αστικοποιημένη. Τα καπουτσίνο πούλησαν μέρος της γης για να καλύψουν το κόστος της νέας κατασκευής. Τώρα, η νέα εκκλησία βρισκόταν κάθετα στην οδό Ferran. Το 1835 εξοικονομούσε από την καύση των μοναστηρίων, χρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία σχολείου και θεάτρου, αργότερα ο χώρος αποσυναρμολογήθηκε τελείως και στην περιοχή του χτίστηκε το Royal Plaza.
Παρεκκλήσι της Santa Madrona, Montjuïc
Η ζωή της Santa Madrona αναμειγνύεται μεταξύ του μύθου και μερικών ιστορικών δεδομένων εύθραυστων θεμελίων. Η παράδοση λέει ότι η Άγία Ματρώνα ήταν από τη Βαρκελώνη και ότι ο πατέρας της, όταν ήταν χήρος, πήγε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η προέλευση του ιερού λειψάνου της ευρίσκεται στη Θεσσαλονίκη όπου και μαρτύρησε για να είναι Χριστιανή γύρω στο έτος 300. Όταν κατέλαβαν την πόλη οι Τούρκοι αποφάσισαν να απαλλαγούν από τα λείψανα τής Αγίας καί πούλησαν το σώμα της σε ορισμένους γάλλους εμπόρους, που πήγαιναν στη Μασσαλία.
Μια παραλλαγή της ιστορίας λέει ότι τα λείψανα της Αγίας Ματρώνας κατευθύνονταν από έναν ανατολίτη μεγιστάνα στον βασιλιά της Γαλλίας, που ήταν άρρωστος και πίστευε ότι θα μπορούσε να θεραπευτεί με την παρουσία ενός ιερού σώματος.
Ο θρύλος λέει ότι όταν το πλοίο που μετέφερε το σώμα τής αγίας πέρασε μπροστά από τη Βαρκελώνη, ξέσπασε μια μεγάλη καταιγίδα. Φοβούμενοι για τη ζωή τους, το πλήρωμα κατέθεσε το σκήνωμα στα ερείπια του Sant Fruitós, στο Montjuïc. που τον 15ο αιώνα μετονομάστηκε προς τιμή της Santa Madrona. Προσθέστε το μύθο που έφτασε το πλοίο συνοδευόμενο από ένα αμέτρητο πλήθος χελιδόνων, που άρχισαν να φωνάζουν με εκκωφαντική απόλαυση όταν το πλοίο έφτασε στην παραλία μας. Τα χελιδόνια από τότε επιστρέφουν στη Βαρκελώνη κάθε χρόνο την ημερομηνία, την ημέρα της Santa Madrona.
Η ιστορία λέει ότι κάθε χρόνο, μία φορά το χρόνο, ήθελε να επιστρέψει τα ιερά λείψανα του πλοίου συνεχίζεται κακές καιρικές συνθήκες και έτσι ερμηνεύεται ήταν η επιθυμία του Αγίου αφαίρεση της Βαρκελώνης.
Δίπλα στο παρεκκλήσι, τον 12ο αιώνα κτίστηκε ένα μοναστήρι που καταστράφηκε πολύ μετά τη μάχη του Montjuïc το 1641.
