Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
Α Λ Η Θ Ω Σ Α Ν Ε Σ Τ Η Ο Κ Υ Ρ Ι Ο Σ Μ Α Σ
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Μ Ε Σ Ο Π Ε Ν Τ Η Κ Ο Σ Τ Η
Ἑστὼς διδάσκει τῆς ἑορτῆς ἐν μέσῳ,
Χριστὸς Μεσσίας τῶν διδασκάλων μέσον.
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Μεσοπεντηκοστή – Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης
(www.panagialarisis.gr)
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».
Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Μεσοπεντηκοστή – πρώτο μισό 18ου αι. μ.Χ. –
Σκήτη Aγίας Άννης, Άγιον Όρος
Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».
Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:
«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».
Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Μεγαλυνάριον
Μεσούσης ἐπέστης τῆς ἑορτῆς, Οἰκτίρμων διδάσκων, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ, δεῦτε οἱ διψῶντες, προσέλθετε καὶ ὕδωρ, ἐκ τῆς πηγῆς τῶν ὅλων, πάντες ἀρύσασθε.
Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής:
«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον».
Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
(παρακάτω)
σέ μεταφράσεις από τό google
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
КРАТКИЕ ЖИТИЯ МУЧЕНИКОВ ПЕТРА, ДИОНИСИЯ, АНДРЕЯ, ПАВЛА, МУЧЕНИЦЫ ХРИСТИНЫ И ИНЫХ
ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
Viaţa Sfântului Mucenic Dionisie
Le 18 mai, nous célébrons la mémoire des Saints et glorieux Martyrs PIERRE, DENISE, CHRISTINE, ANDRE et PAUL (1)
Ο Πέτρος, Ανδρέας, Παύλος, και Διονύσιος
Από την Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άγιοι Πέτρος, Διονύσιος, Ανδρέας, Παύλος, Χριστίνα, Ηράκλειος, Παυλίνος και Βενέδιμος
οι Μάρτυρες
Σεπτοὶ Ἀθληταί, ὑπὲρ σεπτῆς Τριάδος,
Ὑπὲρ τὸ ζῆν εἵλοντο θανεῖν ἐμφρόνως.
Ὀγδοάς, Ἀθλοφόρων ἐκ γαίης εἰς πόλιν ἤρθη.
Eις τον Πέτρον.
Bληθείς ο Πέτρος των τροχαντήρων μέσον,
Ζωής παρήκε τους τροχούς της αστάτου.
Eις τον Παύλον, Διονύσιον, και Aνδρέαν.
Tρεις συντρίβουσι πίστεως στερρούς λίθους,
Παύλον Διονύσιον Aνδρέαν λίθοις.
Eις τον Hράκλειον.
Eίς άθλος Hράκλειε σος προς το ξίφος,
Άθλους καλύπτει τους όλους Hρακλέους.
Eις τον Παυλίνον και Bενέδιμον.
Oρών με Bενέδιμε τον σον Παυλίνον,
Tμηθέντα συντμήθητι φησί Παυλίνος.
Eις την Xριστίναν.
Xριστώ παρέστης ηγλαϊσμένη όλη,
Aίμασι τοις σοις παρθενική Xριστίνα.
Oγδοάς αθλοφόρων εκ γαίης εις πόλον ήρθη.
Βιογραφία
Όλοι αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Ο Πέτρος ήταν από τη Λάμψακο, και όταν τον έφεραν μπροστά στον άρχοντα να θυσιάσει στην Αφροδίτη, αυτός ομολόγησε με παρρησία το Χριστό. Τότε, συνέτριψαν όλο το σώμα του με αλυσίδες και ξύλα, και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Ο Παύλος και ο Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία, στρατιώτες του Δεκίου. Όταν πήγαν στην Αθήνα, έγιναν στρατιώτες Χριστού, και μαζί με το Διονύσιο και τη Χριστίνα, όλοι μαζί λιθοβολήθηκαν. Οι δε Ηράκλειος, Παυλΐνος και Βενέδημος, ήταν από την Αθήνα. Εκεί, έδιναν σκληρό αγώνα κατά της πλάνης των ειδώλων και των φιλοσόφων που πολεμούσαν τη χριστιανική θρησκεία. Αφού, λοιπόν, τους έπιασαν και τους βασάνισαν, τελικά τους αποκεφάλισαν.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοὶς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Χριστῷ τῷ θεῷ ἠμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Διαφόρων πόλεων ἐξωρμημένοι, οὐρανίου πόλεως, πολῖται ὢφθητε σεπτοί, χορόν λαμπρόν συγκροτήσαντες Μάρτυρες θεῖοι, Τριάδος ὑπέρμαχοι.
ΠΛΗΡΗΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΠΕΤΡΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Κατά τη διάρκεια του διωγμού των Χριστιανών φθάσει στα έθνη, πιστούς πολεμιστές του Χριστού πίστευαν ζωή τους για τον Κύριό τους, έτσι ώστε ολόκληρο το σύμπαν ensanguine μαρτύριο. Αυτή τη στιγμή η απόφαση αυτή ελήφθη καθώς οι ειδωλολάτρες και Χριστιανικό Peter, ένας όμορφος νεαρός άνδρας, ισχυρή όσο το σώμα και το πνεύμα όσο? οδηγήθηκε στη Λάμψακο, μια πόλη Ελλησποντική.Όταν ο Πέτρος έφερε για ανάκριση στον Εισαγγελέα Opitiminu, ο ηγεμόνας τον ρώτησε:
– Είσαι Χριστιανός;
– Ναι, είμαι Χριστιανός – απάντησε ο Πέτρος. Ηγεμόνας είπε:
– Εννοείς στα μάτια των διαταγμάτων της ανίκητος βασιλιάδες μας? φέρει τη θυσία του μεγάλου μας θεάς Αφροδίτης.
Ο νεαρός απάντησε:
– Είμαι έκπληκτος σας, ηγεμόνα, Πώς μπορείτε να αποφασίσετε να με πείσει να προσκυνήσουν το κακό και λάγνες γυναίκα τον εαυτό της επιτρέπει να κάνει τέτοια δυσάρεστα πράγματα, ότι είναι ντροπή να πω; Έχετε ακολουθήσει πλέον και να τιμωρήσει με νόμο εκείνους που επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνουν αυτά τα πράγματα, τι αποδίδουν θεά Αφροδίτη σας; Αλλά αν νομίζετε ότι πόρνη θεά σας, πώς μπορώ να υποταχθεί και θυσία στο άθλιο bludodeytse; Όχι, θα πρέπει να λατρεύουν τον αληθινό και ζωντανό Θεό, τον βασιλιά των αιώνων, τον Χριστό τον Κύριό μου? Ένωσε την προσευχή αρμόζει προσφορά θυσία δοξολογίας και στοργή.
Ακρόαση αυτά τα λόγια, ηγεμόνας διέταξε τους στρατιώτες να δεσμεύσει το αγόρι με τους τροχούς και δάκρυ το σώμα του με ξύλινα και σιδερένια εργαλεία, σύνθλιψη οστά του. Αλλά ο υπηρέτης του Θεού, ο Πέτρος, πώς ήταν σκληρά βασανιστήρια, όπως εγκρίθηκε από το πιο σταθερή και πιο σταθερή, με την ελπίδα να βοηθήσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, posmeevayas igemonovu τρέλα. Τότε ο Πέτρος σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και προσευχήθηκε όπως αυτό:
– Σας ευχαριστώ, Κύριε Ιησού Χριστέ, για ό, τι μου έδωσε ένα φρούριο και σκληρότητα στη μέση της βάσανα? παραχωρώ μου το θάρρος να ολοκληρώσει τον άθλο του και να νικήσει τον εχθρό των ασεβών.
Συνειδητοποιώντας ότι βάσανα τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει για να είναι νέος γενναίος Πέτρου, Ηγεμόνα διέταξε να κόψει το κεφάλι του με το σπαθί.
Παράλληλα, συνελήφθη και φυλακίστηκε και ο Διονύσιος, φανερά και τη χριστιανική πίστη. Όταν ο ηγεμόνας της Λαμψάκου επρόκειτο να πάει στην Τρωάδα, – μια πόλη που βρίσκεται κοντά στην περιοχή Ελλησποντική που του δόθηκε ήταν δύο στρατιώτες, ένας Χριστιανός, προήλθε από τη Μεσοποταμία [1] , για λογαριασμό του Ανδρέα και Παύλο? με τους δόθηκε μια χριστιανική και ο Nick που προστακτικώς και φώναξε αδιάκοπα:
– Είμαι Χριστιανός!
Ηγεμόνα, Nikomaha δει, να ακούσει όλους ispovedovshego ο ίδιος Χριστιανός, Andrew και Paul ρώτησε:
– Τι λες;
Απάντησαν:
– Και είμαστε Χριστιανοί.
Τότε ηγεμόνα Nikomaha είπε:
– Φέρτε μια θυσία στους θεούς σύμφωνα με τις διαταγές του βασιλιά.
Νικόμαχος δημοσιεύτηκε:
– Δεν ξέρετε ότι οι χριστιανοί δεν φέρνουν τα θύματα σε δαίμονες;
Και αμέσως διέταξε τους στρατιώτες να εκθέσει ηγεμόνα Nikomaha, κρεμάστε το στη muchilischnom δέντρο και δάκρυ σώμα του με σιδερένια εργαλεία.
Όταν Νικόμαχος ήταν ήδη όχι μακριά από το θάνατό του, και να έχουν λίγη υπομονή αριστερά γι «αυτόν να λάβει το στέμμα του μαρτυρίου (το οποίο ήταν, όπως ήταν ήδη στο χέρι του), ξαφνικά στέρησε τον εαυτό της αυτό το λαμπρό στέμμα. Αφήνοντας μια καλή ομολογία, απαρνήθηκε τον Χριστό και φώναξε δυνατά:
– Δεν έχω πάει ποτέ Χριστιανός! Συμφωνώ να θυσιάσει στους θεούς.
Και αμέσως οι στρατιώτες σταμάτησαν το μαρτύριό του, και τον πήρε από το muchilischnogo δέντρο.
Όταν αυτό το καταραμένο αποστάτης θυσιαστεί στα είδωλα και να τους λατρεύουν, τότε δέχθηκε επίθεση από ένα δαίμονα και τον χτύπησε στο έδαφος, έτσι ώστε Νικόμαχος άρχισε να οργιστεί με μανία, δαγκώνει τη γλώσσα τους και να εκπέμπουν μια αιματηρή αφρό όσο αφήσει έξω μια καταδικασμένη ψυχή.
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ένα κορίτσι, που είχε δεκαέξι χρονών και ονομάζεται Χριστίνα, στέκεται μεταξύ των ανθρώπων στράφηκε προς το δαιμονισμένο Nikomaha και του είπε:
– Σχετικά με καταράστηκε και πεθαίνουν οι άνθρωποι! Εδώ μπορείτε για μία ώρα φλερτάρει μόνο Me Now αιώνια και ανείπωτη μαρτύριο.
Την άκουσε αυτό, ηγεμόνα διέταξε να πάρει την κόρη, και να ορίσετε έμπροσθεν του βήματος? Στη συνέχεια ρώτησα:
– Είσαι Χριστιανός;
Το κορίτσι απάντησε:
– Ναι, είμαι Χριστιανός, και τώρα κλαίω και θλίβομαι για το θάνατο του προσώπου καταραμένοι? η οποία δεν ήθελε να κινηθεί malovremennogo μαρτύριο, ώστε να μπορώ να βρω τον εαυτό μου αιώνια ανάπαυση.
Ηγεμόνας της είπε:
– Ότι έχει λάβει τώρα την ειρήνη, ως θυσία στους θεούς? αλλά για να σας, οι Χριστιανοί, δεν τον διασύρθηκε, μεγάλη θεά μας Diana, και η Αφροδίτη ήταν στην ευχάριστη θέση να το πάρετε από εδώ.Αλλά θέλω να, και έφερε μια θυσία για τις θεές που αν δεν θέλετε να βεβηλωθεί και έκαψαν στη φωτιά.
Ο Άγιος απάντησε σε αυτό:
– Θεέ μου για μένα πιο σημαντικό από ό, τι, οπότε δεν φοβάμαι τις απειλές σας. Έχω εμπιστοσύνη στο Θεό μου και πιστεύω ότι θα με προστατεύσει και να μου δώσει την υπομονή τους χώρους.
Στη συνέχεια ηγεμόνας διέταξε να της καταβάλει τους δύο άνδρες, πόρνους, έτσι ώστε να βεβηλώθηκε και της μόλυναν. Ο Ανδρέας και ο Παύλος διέταξε επίσης να τον βάλουν στη φυλακή στο γραφείο, όπου ήταν ο Διονύσιος.
Εν τω μεταξύ, οι δύο νεαροί άνδρες ξεδιάντροπη, λαμβάνοντας μια αγνή και άγια παρθένο, λαμβάνονται της με βιασύνη στο σπίτι του, με σκοπό να την ντροπή? αλλά μόλις την έφερε στο σπίτι του, σαρκικό πόθο τους ξεθωριάσει και δεν θα μπορούσε να έχει μέχρι τα μεσάνυχτα για να το βεβηλώσει. Τη νύχτα κοντά Χριστίνα ήταν ένα φωτεινό νεαρός άνδρας, oblistavshy φως για όλο το σπίτι. Οι νεαροί άνδρες από το φόβο εκείνων που έπεσαν στο έδαφος σαν νεκροί? που έρχονται για τον εαυτό του, κάθισαν στα πόδια του Αγίου Christine, παρακαλώντας την να προσευχηθούν γι «αυτούς στο Θεό το δικό τους τρόπο, έτσι ώστε δεν ήρθαν σε κάποιο τιμωρία από το Θεό. Εκείνη, η άρση τους από το έδαφος, τους είπε:
– Μην φοβάστε, επιτρέψτε μου να σας πω ότι ο νεαρός άνδρας τον οποίο έχετε δει, υπάρχει ένας άγγελος που μου έστειλε ο Χριστός, ο Θεός μου, να διατηρήσει την παρθενιά μου, πάντα έτοιμοι να σκοτώσουν όποιον μου αγγίζει.
Έτσι, το ιερό κορίτσι κατοικία Χριστίνα καθαρό, είναι πνευματικά δικαιώματα ο ίδιος ο Θεός.
Το επόμενο πρωί, οι πολίτες της πόλης, που διεγείρεται από τους ιερείς των ειδώλων ήρθε στην Εισαγγελία και απαίτησε ο ίδιος να δώσει τους Χριστιανούς που βρίσκονταν στη φυλακή, στα χέρια τους. Ηγεμόνα έφερε έξω από τη φυλακή, Διονυσίου, Ανδρέα και Παύλο, και τους είπε:
– Θα πρέπει να θυσιάσει με τη μεγάλη θεά Diana.
Αλλά οι άγιοι απάντησε:
– Δεν ξέρουμε Diana, ούτε οποιοδήποτε άλλο δαίμονα μεταξύ εκείνων τους οποίους εκτιμώ?γνωρίζουμε και σεβόμαστε μόνο ο Θεός μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Οι άνθρωποι, στο άκουσμα αυτής της απάντησης από τους μάρτυρες, και πάλι με δυνατή φωνή άρχισε να απαιτήσει από τον ηγεμόνα να τους φέρει στα χέρια εκείνων των Χριστιανών που βλασφημεί τους θεούς τους. Ηγεμόνας διέταξε να νικήσει τους μάρτυρες, και στη συνέχεια είπαν να τους δώσουμε στους ανθρώπους. Στη συνέχεια, το πλήθος, έδεσε ένα σχοινί στα πόδια των αγίων, τους οδήγησε να τα δυνατά κλικ της πόλης, προτίθεται να πέτρινα τους με πέτρες εδώ.
Όταν ήταν λιθοβολούνται οι άγιοι μάρτυρες, Αγία Χριστίνα, έχοντας μάθει γι «αυτό, με βιασύνη έτρεξε στον τόπο και στη συνέχεια, ακουμπά με δάκρυα στα σώματα των αγίων, λιθοβολούνται, δήλωσε:
– Θέλω να πεθάνω μαζί σου στο έδαφος, για να ζήσει μαζί σας στον ουρανό!
Εν τω μεταξύ, ο Εισαγγελέας είχε ακούσει ότι ένα κορίτσι Χριστιανός, έβαλε στη βεβήλωση των δύο ανδρών που είχαν απελευθερωθεί από τα χέρια τους με κάποιο τρόπο λαμπερό νεολαίας? έτρεξε μακριά από το σπίτι ως ένας νεαρός άνδρας, ήρθε στον τόπο του λιθοβολισμού των χριστιανών και επέμενε στο σώμα τους. Μαθαίνοντας αυτό, ηγεμόνα διέταξε να προδώσει τον θάνατό της από τον αποκεφαλισμό με το σπαθί.
Έτσι, όλοι αυτοί οι άγιοι Μάρτυρες, να αγωνιστούμε εναντίον του διαβόλου, τον κόσμο και το Opitimina ηγεμόνα, την τιμή να είναι οι νικητές των εχθρών τους, με τη βοήθεια του Χριστού, ο Θεός μας, και ο Peter θανατώθηκε μετά την πολλαπλή μαρτύριο, Διονύσιος, ο Andrew και Paul ήταν λιθοβολούνται, ιερό είναι το κορίτσι Χριστίνα ήταν αποκεφαλίστηκε από το σπαθί. Όλα αυτά συνέβησαν στην πόλη της Λαμψάκου, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δεκίου [2] .
Οι άγιοι μάρτυρες – Ηράκλειος, Παυλίνος και wends ήταν πολίτες της Αθήνας. Κήρυξαν στην Αθήνα με μεγάλη τόλμη για τον Χριστό και προέτρεψε όλες οι ασεβείς αφήσει τη ματαιοδοξία, την ειδωλολατρία τους, και να βαφτιστεί στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Κατά τη διάρκεια της κήρυγμά του, που ελήφθησαν και υπέβαλε προς εξέταση στην κυβερνήτη της πόλης των Αθηνών.Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, που ομολόγησε τον αληθινό Θεό, τον Δημιουργό του όλα τα πλάσματα, που ονομάζεται επίσης και αναίσθητη είδωλα της πέτρας και του ξύλου, το προϊόν του ανθρώπινα χέρια. Για ομολογώντας το όνομα του Χριστού αυτά τα ιερά μάρτυρες μεταφέρθηκαν σε διάφορα βασανιστήρια και τελικά με τους μαθητές του ρίχτηκαν στο καμίνι της φωτιάς, και στη συνέχεια πέθανε [3] . Για τον άθλο του πήραν άφθαρτο κορώνες από τον Χριστό τον Θεό μας, στους οποίους αποδίδουμε δόξα στους αιώνες. Αμήν.
σημειώσεις
[1] Μεσοποταμία – βραχώδεις και αμμώδεις χώρας, που βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, και εκτείνεται από τα βόρεια της Αρμενίας στον Περσικό Κόλπο στο νότο.
[2] Δεκίου βασίλεψε από το 249 έως το 251 g
[3] Έτος θανάτου των αγίων μαρτύρων – Ηράκλειος, Παυλίνος και Venedima άγνωστη. Πιθανώς, αυτή ακολουθείται στην IV. ή V σε.
Le 18 mai, nous célébrons la mémoire des Saints et glorieux Martyrs PIERRE, DENISE, CHRISTINE, ANDRE et PAUL (1)
dupa Sinaxarul parintelui Macarie de la Manastirea Simonos-Petras din Muntele Athos.
Στις 18 Μαΐου, γιορτάζουμε την μνήμη των Αγίων και Μαρτύρων ένδοξη PIERRE, DENISE, CHRISTINE και ANDRE PAUL (1)
Κατά τη στιγμή της δίωξης του Δεκίου, Pierre, ένας νεαρός Χριστιανός της Λαμψάκου (Ελλησπόντου) γενναιόδωρη καρδιά και φλογερή πίστη, συνελήφθη και ενώπιον του Διοικητή Abidos (2). Όπως κάλεσε τη θυσία στην Αφροδίτη, ο Πέτρος είπε προσβεβλημένος ότι ποτέ δεν θα ήθελαν μια χυδαία πόρνη, επειδή η λατρεία και τον έπαινο πρέπει να απευθύνονται στο ένα αληθινό Θεό. Σε αυτά τα λόγια ο δικαστής είχε παρατείνει ένα τροχό και δέστε με κορδόνι. κομμάτια ξύλου είχαν τοποθετηθεί γύρω από όλα, έτσι ώστε στην κίνηση του τροχού, έπρεπε να προσβάλλουν τα μέλη της Ιεράς και να σπάσουν τα κόκαλά του. Πιο σκληρή βασανιστήρια ήταν πιο αθλητής του Χριστού έδειξε θάρρος και, με ένα χαμόγελο από οίκτο για τους διώκτες του, έδωσε χάρη στον Χριστό ο οποίος του έδωσε τέτοια αντοχή. Βλέποντας τον εαυτό του ηττήθηκε από την υπομονή του Μάρτυρα, ο Διοικητής, τέλος, το αποκεφάλισε. Στη συνέχεια πήγε στην Τρωάδα, που συνοδεύεται από μια λαμπρή συνοδεία (3). Τον έφερε τρεις Χριστιανοί: Ανδρέας, Παύλος και Ηθικά. Ηθικά ομολόγησε δυνατά Χριστιανός με αλόγιστες ασφάλιση, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί βασανιστήρια και αρνήθηκε. Μόλις είχε θυσίασε ότι τα φύλλα από τον Θεό, έγινε το θήραμα του δαίμονα και έκανε μια εξαγριωμένη επίθεση, έδωσε την ψυχή του παταγωδώς. Ste DeniseDans βοήθεια, ένα κορίτσι δεκαέξι, Denise, στη συνέχεια, αναφώνησε: “Αχ φουκαράς! πώς για μια ώρα από τη ζωή θα μπορούσε να σας προσελκύσει για να σας τα étemelles φράσεις που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει; «Μόλις συλληφθούν και να οδηγηθούν ενώπιον του Διοικητή, που κήρυξε χριστιανική και (4), που δείχνει άκαμπτη πριν από τις απειλές, που παραδόθηκε στα χέρια των δύο debauched. Ενώ για πολλές ώρες αυτές demiers προσπαθεί να ξεπεράσει τη σεμνότητα, ο φύλακας άγγελος του παρθένου εμφανίστηκε ως περίλαμπρη ον που πάτωμα η ξεδιάντροπη τρόμο, και ρίχνοντας τον εαυτό του στα πόδια του αγίου, που την παρακάλεσε να μεσολαβήσει για αυτούς. Το πρωί, το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το παλάτι και ενθουσιασμένοι από τους ιερείς της Άρτεμης, υποστήριξε δυνατά ότι θα πρέπει να τον παραδώσει Ανδρέα και Παύλο. Όταν αρνήθηκε να θυσιάσει στη θεά, που ξυλοκοπήθηκαν με ράβδους, και στη συνέχεια παραδίδονται στους ανθρώπους να λιθοβολούνται. Ειδοποιηθεί από την αναταραχή, Denise δραπέτευσε από τη φυλακή, έσπευσε στον τόπο της εκτέλεσης και έριξε τον εαυτό της με δάκρυα στα μάτια για τα οποία λήγει σώματα των μαρτύρων, λέγοντας: «Για να ζήσουμε μαζί σας στον ουρανό, θα θέλω να πεθάνω μαζί σου στη γη! “Torn δύναμη τους συντρόφους του, με απόφαση του τυράννου που δεν εκπληρώνει το τάμα του, είχε ληφθεί σε άλλο μέρος για να αποκεφαλιστεί.
1). Το Συναξάρι δίνοντας μια ατελή έκδοση και μη ικανοποιητική Πάθος των Μαρτύρων, συνοψίζουμε εδώ οι Λατινική Πράξεις του Πέτρου, Ανδρέα, ο Παύλος και ο Denise. Αυτή η ομάδα των Μαρτύρων τιμάται από το μαρτυρολόγιο Συριακά (IV ‘s.) Και Hieronymian μαρτυρολόγιο, 15 Μαΐου.
2). Δεκίου ή Dacnos στο Συναξάρι? Optimus, ο ανθύπατος της Ασίας στις λατινικές πράξεις.
3. Στο Συναξάριον, ο Παύλος και ο Andrew είναι στρατιώτες, καταγωγής Μεσοποταμία, οι οποίοι ταξιδεύουν στην Αθήνα με το Διοικητή και είναι υπό την επιτήρηση του νεαρή και όμορφη παρθένα Κριστίν. Γοητευμένος από την ομορφιά της, που ήθελαν να της κάνουν κατάχρηση, αλλά, εν τέλει, έφερε στην πίστη από τις προτροπές του Αγίου. Είχαν αμέσως καταδικάστηκε σε λιθοβολισμό, και η Christine αποκεφαλίστηκε, αφού έσπευσαν να το σώμα τους.
4). Εξ ου και η σύγχυση των ονομάτων, μεταξύ Denise και η Christine στο Συναξάρι.
