ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Ὅταν οἱ μάγοι ἔφθασαν στά Ἱεροσόλυμα
Η κατά σάρκα γέννησις του Κυρίου
και Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού
Φορητή Εικόνα τού 16ου αιώνα μ.Χ.
στήν Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Άγιον Όρος.
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΘΕΟ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
ΜΕ ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΔΟΤΗ ΧΑΡΑ
Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Ε Τ Ε Χ Θ Η
Ὑπόμνημα εἰς τόν εὐαγγελιστή Ματθαῖο- Δ΄ ΟΜΙΛΙΑ (Ἀπόσπασμα)
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἀφοῦ λοιπὸν ὀνόμασε ὅλους τούς προγόνους καὶ ἔφτασε στὸν Ἰωσήφ, δὲν σταμάτησε σ’ αὐτό τὸ σημεῖο, ἀλλά πρόσθεσε: «Ὁ Ἰωσήφ, ὁ ἄνδρας τῆς Μαρίας», ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ἐξαιτίας της τὸν περιέλαβε στὸ γενεαλογικὸ δέντρο πού ἔκανε. Ἔπειτα ἀκούγοντας τὴ φράση «ἄνδρα Μαρίας», γιὰ νὰ μὴ νομίσεις ὅτι γεννήθηκε σύμφωνα μὲ τὸν κοινὸ νόμο τῆς φύσης, πρόσεξε πῶς τὸ διορθώνει αὐτό μὲ τὰ παρακάτω πού λέει. Ἄκουσες, λέει, τὴ λέξη ἄνδρας, ἄκουσες τὴ λέξη μητέρα, ἄκουσες τὸ ὄνομα πού ὁρίσθηκε γιὰ τὸ παιδί, ἄκουσε λοιπὸν καὶ τὸ πῶς γεννήθηκε αὐτό: «Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἔτσι». Γιὰ ποιὰ γέννηση μοῦ μιλᾶς; Πές μου, ἂν καὶ ἀνέφερες τοὺς προγόνους. Θέλω ὅμως νὰ μοῦ μιλήσεις καὶ γιὰ τὸ πῶς ἔγινε ἡ γέννηση. Εἶδες πῶς ἀνέβασε ψηλὰ τὸν ἀκροατή; Καθὼς ἐπρόκειτο κάτι πιὸ καινούργιο νὰ πεῖ, ὑπόσχεται νὰ μιλήσει καὶ γιὰ τὸν τρόπο.
Πρόσεξε τὴν ἄριστη συμφωνία τῶν λεγομένων. Δὲν πηγαίνει ὁ συγγραφέας κατευθείαν στὴ γέννηση, ἀλλά πρῶτα μᾶς θυμίζει σὲ ποιὰ σειρὰ βρισκόταν ἂν ἀρχίσουμε νὰ μετρᾶμε ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, σὲ ποιὰ σειρὰ ἀπὸ τὸν Δαβίδ, σὲ ποιὰ ἀπὸ τὴ μετανάστευση ἀπὸ τὴ Βαβυλώνα, καὶ μ’ ὅλα αὐτά ἀναγκάζει τὸν ἀκριβολόγο ἀκροατὴ νὰ ἐρευνήσει τὸν ἀριθμό τῶν ἐτῶν, ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ὁ Χριστός, γιὰ τὸν ὁποῖο προφήτευσαν οἱ προφῆτες. Ἂν μετρήσεις τὶς γενιὲς καὶ πεισθεῖς ἀπὸ τὸ μέτρημα τῶν χρόνων ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνος γιὰ τὸν ὁποῖο μιλοῦν οἱ προφῆτες, εὔκολα θὰ παραδεχτεῖς καὶ τὸν θαυματουργικὸ τρόπο τῆς γεννήσεώς του. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ πεῖ κάτι πάρα πολὺ σπουδαῖο, ὅτι δηλαδὴ γεννήθηκε ἀπὸ παρθένο, προτοῦ νὰ λογαριάσει τὸν χρόνο, συγκαλύπτει αὐτό πού εἰπώθηκε «τὸν ἄνδρα τῆς Μαρίας», μᾶλλον συντομεύει τὴν ἴδια τὴ διήγηση τῆς γεννήσεως. Ἀπαριθμεῖ λοιπὸν ἀπὸ δῶ καὶ πέρα τὰ χρόνια, θυμίζοντας στὸν ἀκροατή, ὅτι αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖο ὁ πατριάρχης Ἰακὼβ εἶπε ὅτι θὰ ἔλθει ἀφοῦ ἐξέλιπαν στὸ μέλλον οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων.
Γι’ αὐτόν ὁ προφήτης Δανιὴλ προφήτευσε ὅτι θὰ ἔλθει, ἀφοῦ περάσουν πολλὲς χρονικὲς περίοδοι πού τὶς ὀνομάζει «ἑβδομάδες». Ἂν θελήσει κάποιος τὰ χρόνια πού περιλαμβάνονται σ’ αὐτές τὶς χρονικὲς περιόδους, πού ὁ ἄγγελος ἀνέφερε στὸν Δανιήλ, νὰ τὰ ἀριθμήσει ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν οἰκοδόμηση τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ φθάσει στὴ γέννησή του, θὰ δεῖ ὅτι συμφωνοῦν αὐτά μ’ ἐκεῖνα πού προφητεύτηκαν.
Νὰ σοῦ πῶ λοιπὸν πῶς γεννήθηκε; «Ἀφοῦ μνηστεύθηκε ἡ μητέρα του Μαρία». Δὲν εἶπε ἡ παρθένος, ἀλλά ἁπλά ἡ μητέρα, γιὰ νὰ γίνει πιὸ εὔκολα ἀποδεκτὸς αὐτός ὁ λόγος. Γι’ αὐτό προετοιμάζει πρῶτα τὸν ἀκροατὴ νὰ προσδοκᾶ νὰ ἀκούσει κάτι συνηθισμένο, καὶ ἀφοῦ τὸ πετυχαίνει αὐτό, τότε τὸν ξαφνιάζει μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ παράδοξου γεγονότος, λέγοντας ὅτι: «Προτοῦ νὰ συνευρεθοῦν ἔμεινε ἔγκυος μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Δὲν εἶπε: «Προτοῦ νὰ ὁδηγηθεῖ αὐτή στὸ σπίτι τοῦ γαμπροῦ», γιατί ἤδη κατοικοῦσε ἐκεῖ. Ὑπῆρχε ἔθιμο στοὺς παλιούς, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τὶς γυναῖκες πού μνηστεύονταν νὰ τὶς κρατοῦν στὸ σπίτι τους, πράγμα πού θὰ μποροῦσε νὰ συναντήσει κανεὶς νὰ συμβαίνει καὶ στὶς μέρες μας. Γιὰ παράδειγμα οἱ γαμπροὶ τοῦ Λὼτ κατοικοῦσαν μαζί του στὸ σπίτι του. Κι αὐτή λοιπὸν μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ κατοικοῦσε στὸ σπίτι του.
Ρωτᾶς γιατί δὲν ἔμεινε ἔγκυος πρὶν ἀπὸ τὴ μνηστεία της; Ὅπως εἶπα ἀπὸ τὴν ἀρχή, γιὰ νὰ συγκαλύψει τὸ γεγονὸς καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ Παρθένος ἀπὸ κάθε πονηρὴ ὑπόνοια. Γιατί ὅταν αὐτός, πού κυρίως ὀφείλει νὰ εἶναι ζηλιάρης περισσότερο ἀπὸ ὅλους, ἀποδεικνύεται ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὴν ἐκθέτει, οὔτε τὴν ἐξευτελίζει, ἀλλά τὴν ἀποδέχεται καὶ τὴν περιποιεῖται μετὰ τὴν κύηση, εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἂν δὲν ἦταν ἀπόλυτα βέβαιος ὁ ἴδιος, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προερχόταν αὐτό πού ἐπρόκειτο νὰ γεννηθεῖ, δὲν θὰ συγκρατιόταν ὁ ἴδιος καὶ δὲν θὰ ἔκανε ὅλα τὰ ἄλλα πού ἔκανε. Ἀκριβῶς μὲ ἔντονο τρόπο ἔγραψε καὶ τὸ «Ἔμεινε ἔγκυος», πού συνηθίζεται νὰ λέγεται γιὰ παράδοξα καὶ ἀνέλπιστα πράγματα, πού δὲν τὰ περιμένει κανεὶς νὰ συμβοῦν. Μὴν προχωρεῖς λοιπὸν περισσότερο, μὴν ζητᾶς ν’ ἀκούσεις κάτι πέρα ἀπ’ αὐτά πού εἰπώθηκαν, μὴ λές: «Πῶς τὸ ἔκανε αὐτό τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ γίνει ἀπὸ μία παρθένο;». Ἂν εἶναι ἀδύνατο νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ δημιουργικὴ φύση διαμορφώνει τὰ πράγματα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαντήσουμε στὰ παραπάνω ὅταν θαυματουργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Τὰ λέω ὅλα αὐτά, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρεῖς τὸν Εὐαγγελιστὴ οὔτε νὰ τὸν ἐνοχλεῖς συνέχεια μὲ τέτοιες ἐρωτήσεις. Ἀφοῦ εἶπε ποιὸς ἔκανε τὸ θαῦμα, ἔκλεισε τὴν ὑπόθεση. Λέει, «Τίποτε περισσότερο δὲν γνωρίζω, παρὰ ὅτι αὐτό πού συνέβη ἔγινε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».
Πρέπει νὰ νιώθουν ντροπὴ ὅσοι λεπτολογοῦν τόσο πολὺ μὲ τὴ θεϊκὴ αὐτή γέννηση. Γιατί ἂν αὐτή ἡ γέννηση πού ἔχει μύριους μάρτυρες καὶ πού ἔχει προαναγγελθεῖ πρὶν ἀπὸ τόσα πολλὰ χρόνια καὶ ἀποκαλύφθηκε καὶ ἐξετάσθηκε λεπτομερῶς ἀπὸ πολλούς, κανεὶς ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἑρμηνεύσει, δὲν εἶναι τελείως τρελλοὶ αὐτοί πού περιεργάζονται τὸ ἀπόρρητο αὐτό γεγονὸς καὶ τὸ ἐξετάζουν μὲ περιέργεια; Γιατί οὔτε ὁ Γαβριήλ, οὔτε ὁ Ματθαῖος μπόρεσαν νὰ ποῦν κάτι παραπάνω, παρὰ μόνον ὅτι αὐτό συνέβη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τό πῶς συνέβη αὐτό ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ ποιὸ τρόπο, κανεὶς ἀπό τούς δύο δὲν προσπάθησε νὰ τὸ ἑρμηνεύσει, οὔτε βέβαια αὐτό ἦταν δυνατόν. Μὴ νομίσεις, ἀκροατή, ὅτι ἔμαθες τὰ πάντα ἀκούγοντας ὅτι αὐτά συνέβησαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί πολλὰ ἀγνοοῦμε ἀκόμη κι ἂν πληροφορούμασταν πῶς ὁ ἄπειρος βρίσκεται στὴ μήτρα, πῶς αὐτός πού συγκρατεῖ τὸ σύμπαν κυοφορεῖται ἀπὸ γυναίκα, πῶς γεννᾶ ἡ Παρθένος καὶ παραμένει παρθένος. Πές μου, πῶς δημιούργησε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα αὐτόν τὸν ναό, δηλαδὴ τὸν Χριστό; Πῶς ἔλαβε ὁ Κύριος ἕνα μέρος τῆς σάρκας του ἀπὸ τὴ μήτρα καὶ τὸ αὔξησε αὐτό καὶ τὸ μορφοποίησε; Τὸ ὅτι προῆλθε ἀπὸ τὴ σάρκα τῆς Παρθένου, τὸ δήλωσε λέγοντας: «Τὸ παιδὶ πού περιμένει», καὶ ὁ Παῦλος εἶπε: «Γεννήθηκε ἀπὸ μιὰ γυναίκα», ἀποστομώνοντας αὐτούς πού ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε σὰν νὰ πέρασε ἀπὸ κάποιο σωλήνα. Ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο, γιατί χρειαζόταν ἡ μήτρα; Ἂν συνέβαινε αὐτό, τότε δὲν θὰ εἶχε τίποτε κοινὸ μὲ μᾶς ὁ Χριστός, θὰ εἶχε κάποια ἄλλη σάρκα κι ὄχι ὅμοια μὲ τὴ δική μας. Πῶς ὅμως θὰ καταγόταν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰεσσαί; Πῶς θὰ ἦταν ἡ ράβδος; Πῶς θὰ ὀνομαζόταν υἱὸς ἀνθρώπου; Πῶς θὰ εἶχε μητέρα τὴ Μαριάμ; Πῶς θὰ καταγόταν ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ Δαβίδ; Πῶς πῆρε τελικὰ μορφὴ δούλου; Πῶς «ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος»; Πῶς γράφει στοὺς Ρωμαίους ὁ Παῦλος: «Ἀπὸ αὐτούς κατάγεται ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστὸς ὁ Θεός, πού ἐξουσιὰζει τὰ πάντα»; Τὸ ὅτι ὅμως κατάγεται ἀπό μᾶς καὶ ἀπὸ τὸ δικό μας φύραμα καὶ ἀπὸ τὴν παρθενικὴ μήτρα, ἀποδεικνύεται κι ἀπ’ αὐτά καὶ ἀπὸ ἄλλα πολὺ περισσότερα. Τὸ πῶς συνέβησαν αὐτά, δὲν εἶναι καθόλου γνωστό. Λοιπὸν μὴν ἐρευνᾶς καὶ σύ, ἀναγνώστη, ἀλλά δέξου τὴν ἀποκάλυψη καὶ μὴν περιεργάζεσαι αὐτό πού ἀποσιώπησε ὁ Θεός.
Η κατά σάρκαν Γέννησις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Εικόνα τού 17ου αιώνα μ.Χ.
έργο τού αγιογράφου Εμμανουήλ Λαμπάρδου
(β’ μισό 16ου – α’ μισό 17ου αι.). Ζωγράφος. Υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς ζωγράφους της Κρητικής Σχολής, που εργάστηκε στην Κρήτη στο τέλος του 16ου και κατά την πρώτη πεντηκονταετία του 17ου αι., όπως εικάζεται από έργα του χρονολογημένα μεταξύ 1593-1647. Ήταν ζωγράφος φορητών εικόνων, που διακρίνονταν για την τεχνική τους αρτιότητα τόσο στην κατασκευή όσο και στην εκτέλεση, οι οποίες πιθανολογείται ότι γνώρισαν μεγάλη διάδοση).
Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο
Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου:
Βίβλος τῶν Ἠθικῶν, Λόγος Α´.
Κεφάλαιο γ΄: Περὶ τῆς τοῦ Λόγου Σαρκώσεως καὶ κατὰ τίνα τρόπον δι᾿ ὑμᾶς ἐσαρκώθη.
Γιὰ νὰ προσεγγίσουμε τὴν σάρκωση τοῦ Λόγου καὶ τὴν ἀπόῤῥητη γέννησή του ἀπὸ τὴν ἀειπάρθενο Μαρία καὶ νὰ κατανοήσουμε καλὰ τὸ μυστήριο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ γένους μας τὸ κρυμμένο πρὸ τῶν αἰώνων (Ἐφες. 3: 9), θὰ μᾶς βοηθήσει ἡ ἑξῆς γνωστὴ εἰκόνα:
Κατὰ τὴν δημιουργία τῆς προμήτορος Εὔας ὁ Θεὸς πῆρε τὴν ἔμψυχη πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ὁλοκλήρωσε σὲ γυναῖκα, γι᾿ αὐτὸ δὲν ἐμφύσησε σ᾿ αὐτὴν πνοὴ ζωῆς καθὼς καὶ στὸν Ἀδάμ, ἀλλὰ τὸ μέρος ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴν σάρκα του τὸ τελειοποίησε σὲ ὁλόκληρο σῶμα γυναικός, τὴν δὲ ἀπαρχὴ τοῦ πνεύματος ποὺ ἔλαβε μαζὶ μὲ τὴν ἔμψυχη σάρκα τὴν τελειοποίησε σὲ ψυχὴ ζωντανὴ δημιουργώντας μὲ τὰ δυὸ μαζὶ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο. Κατὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ὁ πλαστουργὸς καὶ κτίστης Θεὸς πῆρε ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρία ἔμψυχη σάρκα σὰν ζύμη καὶ μικρὴ ἀπαρχὴ ἀπὸ τὸ φύραμα τῆς φύσεώς μας -δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μαζὶ- καὶ τὴν ἕνωσε μὲ τὴν δική του ἀκατάληπτη καὶ ἀπρόσιτη Θεότητα. Ἢ μᾶλλον ἕνωσε πραγματικὰ ὅλη τὴν ὑπόσταση τῆς Θεότητός του μὲ τὴν δική μας φύση, τὴν ἔσμιξε ἄμικτα μ᾿ αὐτὴ καὶ τὴν ἔκανε ἅγιο ναό του. Ἔτσι ὁ ποιητὴς τοῦ Ἀδὰμ ἔγινε ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως τέλειος ἄνθρωπος.
Ὅπως ἀκριβῶς λοιπὸν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ ἔπλασε τὴν γυναῖκα, ἔτσι, ἀφοῦ δανείστηκε τὴν σάρκα ἀπὸ τὴν θυγατέρα τοῦ Ἀδὰμ τὴν ἀειπάρθενο καὶ Θεοτόκο Μαρία καὶ τὴν ἔλαβε χωρὶς σπορά, γεννήθηκε κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὸν πρωτόπλαστο. Ὥστε ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀδὰμ μὲ τὴν παράβαση ἔγινε ἡ ἀρχὴ τῆς γεννήσεώς μας στὴν φθορὰ καὶ στὸν θάνατο, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας μὲ τὴν ἐκπλήρωση κάθε δικαιοσύνης ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀναγεννήσεώς μας στὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ἀθανασία. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ θεῖος Παῦλος ὅταν λέει: «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πλάστηκε ἀπὸ τὴ γῆ χοϊκός. Ὁ δεύτερος ἄνθρωπος, δηλαδὴ ὁ Κύριος, εἶναι ἐπουράνιος. Ὅ,τι λογῆς ἦταν ὁ χοϊκὸς τέτοιοι εἶναι καὶ ὅλοι οἱ χοϊκοὶ καὶ ὅ,τι λογῆς εἶναι ὁ ἐπουράνιος τέτοιοι εἶναι καὶ ὅλοι ὅσοι γίνονται ἐπουράνιοι δι᾿ αὐτοῦ.» (Α´ Κορ. ιε´ 47-48). Καὶ πάλι: «Ἡ ἀπαρχὴ εἶναι ὁ Χριστός, ἔπειτα ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ.» (Α´ Κορ. ιε´ 23).
Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα, ὅμοιος μέ μᾶς σὲ ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μᾶς μεταδίδει τὴν Θεότητά του λόγῳ τῆς πίστης μας σ᾿ αὐτὸν καὶ μᾶς καθιστᾶ συγγενεῖς του κατὰ τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία τῆς Θεότητάς του. Πρόσεξε τὸ νέο καὶ παράδοξο μυστήριο: Ὁ Θεὸς Λόγος ἔλαβε ἀπὸ μᾶς σάρκα, ποὺ δὲν εἶχε ἐκ φύσεως καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, ποὺ δὲν ἦταν. Ἀπὸ τότε μεταδίδει στοὺς πιστοὺς τὴν Θεότητά του -τὴν Ὁποία κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ἢ τοὺς ἀνθρώπους δὲν εἶχε ἀποκτήσει- καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο γίνονται θεοὶ κατὰ χάρη καὶ θέση, ποὺ δὲν ἦταν. Ἔτσι χαρίζει σ᾿ αὐτοὺς τὴν ἐξουσία νὰ γίνονται τέκνα Θεοῦ (Ἰωάν. 1: 12)· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔγιναν καὶ πάντοτε θὰ γίνονται καὶ ποτὲ δὲν θὰ πάψουν νὰ γίνονται. Ἄκουσε καὶ τὸν θεῖο Παῦλο ποὺ παρακινεῖ σ᾿ αὐτό: «Ὅπως φορέσαμε τὴν εἰκόνα τοῦ γήινου, ἂς φορέσουμε καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουράνιου.» (Α´ Κορ. 15: 49).
Ὁ Θεὸς λοιπὸν τοῦ παντὸς μὲ τὴν σωματική του παρουσία στὴν γῆ ἦλθε γιὰ νὰ ἀναπλάσει καὶ νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ εὐλογήσει ὅλη τὴν κτίση ποὺ ἐπέσυρε ἐπάνω της τὴν κατάρα ἐξαιτίας τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ πρῶτα ζωοποίησε τὴν ψυχὴ ποὺ ἔλαβε καὶ ἀφθαρτώντας την τὴν θέωσε, ἐνῶ τὸ ἄχραντο σῶμα του, ἂν καὶ τὸ θέωσε, ὅμως τὸ κρατοῦσε ἀκόμη φθαρτὸ καὶ ὑλικό. Γιατὶ τὸ σῶμα ποὺ τρώει καὶ πίνει, κοπιάζει καὶ ἱδρώνει, δένεται καὶ σέρνεται, ὑψώνεται στὸν σταυρὸ καὶ καρφώνεται, εἶναι βέβαια φθαρτὸ καὶ ὑλικό, ἀφοῦ μάλιστα πέθανε καὶ τοποθετήθηκε νεκρὸ στὸ μνημεῖο. Μετὰ δὲ τὴν ἀνάστασή του συνανέστησε καὶ τὸ σῶμα του ἄφθαρτο, πνευματικό, ὅλο Θεῖο καὶ ἄυλο, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν συνέτριψε τὶς σφραγῖδες τοῦ μνήματος, εἰσερχόταν δὲ καὶ ἐξερχόταν ἐλεύθερα μέσα ἀπὸ τὶς κλειστὲς πόρτες.
Ἀλλὰ γιατὶ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ δὲν ἔκανε ἀμέσως καὶ τὸ σῶμα πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτο; ἐπειδὴ καὶ ὁ Ἀδὰμ τρώγοντας τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ εὐθὺς μὲν μὲ τὴν παράβαση πέθανε κατὰ τὴν ψυχή, ἐνῷ κατὰ τὸ σῶμα ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς πρῶτα ἀνέστησε καὶ ζωοποίησε τὴν ψυχὴ ποὺ τιμωρήθηκε μὲ τὸ ἐπιτίμιο τοῦ θανάτου, ἔπειτα δὲ οἰκονόμησε νὰ ἀπολαύσει καὶ τὸ σῶμα τὴν ἀφθαρσία διὰ τῆς ἀναστάσεως, αὐτὸ ποὺ διὰ τοῦ θανάτου ἐπέστρεφε στὴν γῆ κατὰ τὴν ἀρχαία ἀπόφαση. Κι ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ κατέβηκε στὸν ᾅδη ἐλευθερώνοντας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἐκεῖ φυλακισμένων ἁγίων καὶ τὶς κατέταξε σὲ τόπο ἀναπαύσεως καὶ ἀνεσπέρου φωτός. Τὰ σώματά τους ὅμως δὲν τὰ ἀνέστησε, ἀλλὰ τὰ ἄφησε στοὺς τάφους μέχρι τὴν κοινὴ ἀνάσταση.
Τὸ μυστήριο λοιπὸν αὐτὸ ποὺ συντελέστηκε γιὰ ὅλο τὸν κόσμο μὲ τὴν ἔνσαρκη οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ, τοῦτο τὸ ἴδιο γινόταν καὶ σὲ κάθε ἅγιο καὶ γίνεται ἀδιαλείπτως μέχρι σήμερα σὲ κάθε πιστό. Γιατὶ λαμβάνοντας τὸ πνεῦμα τοῦ Δεσπότη καὶ Θεοῦ μας συμμετέχουμε στὴν θεότητά του, τρώγοντας δὲ τὴν πανάμωμο σάρκα του γινόμαστε ἀληθινὰ καὶ ἐξ ὁλοκλήρου σύσσωμοι τοῦ Χριστοῦ καὶ συγγενεῖς του, καθὼς καὶ αὐτὸς ὁ θεῖος Παῦλος βεβαιώνει: «Εἴμαστε ὀστοῦν ἀπὸ τὰ ὀστά του καὶ σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα του» (Ἐφεσ. 5: 30) καὶ ἀλλοῦ: «ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς θεότητός του ὅλοι ἐμεῖς λάβαμε ἀλλεπάλληλες δωρεές» (Ἰωάν. 1:16 καὶ Κολασ. 2:9). Ἔτσι γινόμαστε κατὰ χάριν ὅμοιοι μὲ τὸν φιλάνθρωπο Θεὸ καὶ Δεσπότη μας ἀνακαινισμένοι στὴν ψυχή, ἄφθαρτοι καὶ ἀναστημένοι ἀπὸ νεκροὶ ποὺ ἤμαστε. Τότε βλέπουμε αὐτὸν ποὺ καταδέχτηκε νὰ γίνει ὅμοιός μας καὶ βλεπόμαστε ἀπ᾿ αὐτόν, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ γίνουμε ὅμοιοί του, ὅπως κάποιος βλέπει ἀπὸ μακριὰ τὸ πρόσωπο τοῦ φίλου του καὶ διαλέγεται μ᾿ αὐτὸν καὶ συνομιλεῖ καὶ ἀκούει τὴν φωνή του.
Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος ἅγιοι καὶ οἱ παλαιοὶ καὶ οἱ τωρινοὶ πνευματικὰ βλέποντες δὲν βλέπουν σχῆμα ἢ εἶδος ἢ ὁμοίωμα, ἀλλὰ φῶς ἀσχημάτιστο, ἐπειδὴ καὶ αὐτοὶ εἶναι φῶς ἐκ τοῦ φωτός, δηλαδὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅμως ἂν καὶ φτάνουν σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τὰ σώματά τους δὲν γίνονται ἀμέσως ἄφθαρτα καὶ πνευματικά, ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς τὸ σίδερο ποὺ πυρακτώνεται στὴν φωτιὰ παίρνει τὴν λαμπρότητά της, ὅταν ὅμως ἀπομακρυνθεῖ ἀπ᾿ αὐτὴν γίνεται πάλι ψυχρὸ καὶ μαῦρο, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τὰ σώματα τῶν ἁγίων: Μετέχοντας καὶ αὐτὰ στὸ Θεῖο πῦρ, δηλαδὴ στὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἁγιάζονται, φλεγόμενα καθαρίζονται, γίνονται διαυγῆ καὶ πολυτιμότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα σώματα. Ἀλλὰ ὅταν ἡ ψυχὴ βγεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀμέσως καὶ αὐτὰ παραδίδονται στὴν φθορὰ καὶ διαλύονται σιγὰ-σιγά. Ἄλλα ὅμως διατηροῦνται γιὰ πολλὰ χρόνια χωρὶς νὰ εἶναι οὔτε ἐντελῶς ἄφθαρτα οὔτε πάλι τελείως φθαρτά, ἀλλὰ διασῴζουν μέσα τοὺς τὰ γνωρίσματα καὶ τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς φθορᾶς, ὥσπου νὰ φτάσουν στὴν τέλεια ἀφθαρσία καὶ νὰ ἀνακαινιστοῦν τὴν τελευταία καὶ κοινὴ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γιὰ ποιὸ λόγο; Διότι δὲν ἔπρεπε νὰ ἀναστηθοῦν καὶ νὰ ἀφθαρτοποιηθοῦν τὰ ἀνθρώπινα σώματα, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνακαίνιση τῶν κτισμάτων, ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς πρῶτα πλάστηκε ἡ φύση ἄφθαρτη καὶ ἔπειτα ὁ ἄνθρωπος, ἔτσι πάλι πρῶτα ἡ κτίση πρέπει νὰ μεταποιηθεῖ ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία καὶ μετὰ μαζὶ μ᾿ αὐτὴν ν᾿ ἀλλάξουν καὶ νὰ ἀνακαινιστοῦν τὰ φθαρτὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὁ ἄνθρωπος πνευματικὸς πιὰ καὶ ἀθάνατος νὰ κατοικήσει σὲ τόπο ἄφθαρτο, αἰώνιο καὶ πνευματικό. Καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, ἄκουσε τὸν Ἀπόστολο Πέτρο ποὺ τὸ βεβαιώνει: «Θὰ ἔρθει ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου σὰν κλέπτης τὴν νύχτα καὶ τότε οἱ οὐρανοὶ θὰ διαλυθοῦν ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως θὰ καοῦν καὶ θὰ λυώσουν» (Β´ Πέτρου 3:10, 12), ὄχι γιὰ νὰ ἐξαφανιστοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναχωνευθοῦν καὶ νὰ ἀναστοιχειωθοῦν σὲ καλύτερη καὶ αἰώνια κατάσταση.
Ἀπὸ ποῦ γίνεται φανερὸ αὐτό; Ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ προσθέτει στὴν συνέχεια ὁ Ἀπόστολος: «Καινούριους οὐρανοὺς καὶ καινούρια γῆ προσδοκοῦμε κατὰ τὴν ἐπαγγελία σου» (Β´ Πέτρου 3: 13). Τίνος τὴν ἐπαγγελία; Ἀσφαλῶς τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, οἱ λόγοι μου ὅμως δὲν θὰ παρέλθουν» (Ματθ. 24: 35). Παρέλευση τοῦ οὐρανοῦ ἐννοεῖ τὴν ἀλλαγή του, γι᾿ αὐτὸ λέει ὅτι ἂν καὶ ὁ οὐρανὸς θὰ ἀλλάξει, ὅμως οἱ δικοί του λόγοι θὰ μένουν ἀναλλοίωτοι καὶ σταθεροί. Αὐτὸ προανήγγειλε καὶ ὁ προφήτης Δαυίδ: «Σὰν μανδύα θὰ τοὺς τυλίξεις καὶ θὰ ἀλλάξουν, ἐσὺ ὅμως θὰ παραμείνεις ὁ ἴδιος καὶ τὰ ἔτη τῆς ζωῆς σου δὲν θὰ ἐκλείψουν» (Ψαλμ., 101: 27-28). Τί θὰ μποροῦσε νὰ γίνει σαφέστερο ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια;
Κεφάλαιο ι΄: Ὅτι καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ ἐν ἑαυτοῖς συλλαμβάνουσι τῇ Θεοτόκῳ παραπλησίως καὶ γεννῶσιν αὐτὸν καὶ γεννᾶται ἐν αὐτοῖς καὶ γεννῶνται ὑπ᾿ αὐτοῦ καὶ πώς υἱοὶ καὶ ἀδελφοὶ καὶ μητέρες αὐτοῦ χρηματίζουσιν.
Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, ἀφοῦ εἰσῆλθε στὰ σπλάγχνα τῆς Παναγίας Παρθένου καὶ ἔλαβε σάρκα ἀπ᾿ αὐτήν, γεννήθηκε, ὅπως εἴπαμε, τέλειος ἄνθρωπος καὶ τέλειος Θεὸς ἀσυγχύτως. Τί σημαντικότερο ἔγινε ποτὲ γιά μᾶς; Ὅλοι μας πιστεύουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸ τῆς ἀειπαρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας καὶ γι᾿ αὐτὸ δεχόμαστε τὸν περὶ αὐτοῦ λόγο μὲ ἐμπιστοσύνη. Ἂν τὸν ὁμολογοῦμε λοιπὸν καὶ μετανοοῦμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας γιὰ τὶς προηγούμενες ἁμαρτίες μας, τότε ὁ λόγος τῆς εὐσεβείας, τὸν ὁποῖο δεχόμαστε, γεννιέται μέσα μας σὰν σπόρος, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Λόγος τοῦ Πατρὸς εἰσῆλθε στὴν γαστέρα τῆς Παρθένου. Θαύμασε τὸ μέγα τοῦτο καὶ ἐκπληκτικὸ μυστήριο καὶ δέξου το μὲ κάθε πληροφορία καὶ πίστη.
Συλλαμβάνουμε λοιπὸν αὐτὸν τὸν Λόγο ὄχι σωματικά, ὅπως τὸν συνέλαβε ἡ Παρθένος καὶ Θεοτόκος, ἀλλὰ πνευματικὰ μὲν πραγματικὰ ὅμως. Καὶ ἔχουμε μέσα στὶς καρδιές μας αὐτὸν τὸν Ἴδιο ποὺ συνέλαβε καὶ ἡ Ἁγνὴ Παρθένος, ὅπως λέει ὁ θεῖος Παῦλος: «Ὁ Θεὸς ποὺ εἶπε νὰ λάμψει φῶς μέσα στὶς καρδιές μας πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τοῦ Υἱοῦ του» (Β’ Κορ. 4: 6), σὰν νὰ λέει: Αὐτὸς ὅλος γεννήθηκε ἀληθινὰ μέσα μας. Καὶ ὅτι εἶναι ἔτσι τὸ φανερώνει μὲ ὅσα παραθέτει στὴν συνέχεια: «Ἔχουμε δὲ τὸν θησαυρὸν αὐτὸν μέσα σὲ πήλινα σκεύη» (Β´ Κορ. 4: 6), ὀνομάζοντας θησαυρὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ὀνομάζει τὸ Πνεῦμα Κύριο: «Γιατὶ τὸ Πνεῦμα» λέει «εἶναι ὁ Κύριος» (Β´ Κορ. 4: 6), ὥστε ὅπου ἀκοῦς Υἱὸν Θεοῦ νὰ ἐννοεῖς μαζὶ καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἂν πάλι ἀκούσεις γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐννοεῖς μαζὶ μὲ αὐτὸ καὶ τὸν Πατέρα, ἐπειδὴ καὶ γι᾿ αὐτὸν λέει: «Πνεῦμα ὁ Θεός» (Ἰωάν. 4: 24), διδάσκοντάς σε παντοῦ τὸ ἀχώριστο καὶ ὁμοούσιο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι δηλαδὴ ὅπου εἶναι ὁ Υἱὸς ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ Πατήρ, καὶ ὅπου ὁ Πατὴρ ἐκεῖ καὶ τὸ Πνεῦμα, καὶ ὅπου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκεῖ ὅλη ἡ τρισυπόστατη Θεότητα, ὁ Ἕνας Θεὸς καὶ Πατὴρ μαζὶ μὲ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Πνεῦμα τοὺς ὁμοουσίους, «αὐτὸς ποὺ εἶναι εὐλογητὸς στοὺς αἰῶνες, ἀμήν» (Ρωμ. 1: 25).
Ἔτσι ὅταν πιστεύσουμε ὁλόψυχα καὶ μετανοήσουμε θερμὰ θὰ συλλάβουμε ὅπως εἰπώθηκε τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας, καθὼς τὸν συνέλαβεν ἡ Παρθένος, προσφέροντάς του κι ἐμεῖς τὶς ψυχές μας παρθενικὲς καὶ ἁγνές. Καὶ ὅπως ἐκείνη δὲν τὴν κατέφλεξε τὸ πῦρ τῆς θεότητας, ἐπειδὴ ἦταν ἁγνὴ καὶ ὑπεράμωμη, ἔτσι οὔτε καὶ ἐμᾶς μᾶς κατακαίει, ὅταν τοῦ προσφέρουμε τὶς καρδιές μας ἁγνὲς καὶ καθαρές, ἀλλὰ γίνεται ἐντός μας δροσιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ πηγὴ ὕδατος καὶ ρεῖθρον ἀθάνατης ζωῆς. Ὅτι δεχόμαστε καὶ ἐμεῖς παρόμοια τὸ ἄστεκτον πῦρ τῆς θεότητας, ἄκουσε τὸν Κύριο ποὺ τὸ λέει: «Πῦρ ἦλθα νὰ βάλω στὴν γῆ» (Λουκ. 12: 49). Τί ἄλλο ἐννοεῖ, παρὰ τὸ ὁμοούσιο πρὸς τὴν θεότητά του Πνεῦμα, μὲ τὸ Ὁποῖο συνεισέρχεται καὶ συνθεωρεῖται μέσα μας καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Υἱὸς μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα;
Ἐπειδὴ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μία φορὰ σαρκώθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ γεννήθηκε ἀπὸ αὐτὴν σωματικά, ἀνέκφραστα καὶ ὑπὲρ λόγον καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σαρκωθεῖ πάλι ἢ νὰ γεννηθεῖ σωματικὰ ἀπὸ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, τί προνοεῖ; Μᾶς μεταδίδει γιὰ τροφὴ ἐκείνη τὴν ἄχραντη σάρκα ποὺ προσέλαβε ἀπὸ τὴν πανάχραντη Θεοτόκο, κατὰ τὴν σωματική του γέννηση. Ἂν τὴν μεταλαμβάνουμε ἄξια, ἔχουμε μέσα μας ὅλον τὸν σαρκωθέντα Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, αὐτὸν τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱὸ τῆς Παρθένου τὸν καθήμενο στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος λέει: «ἐκεῖνος ποὺ τρώγει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου μένει μέσα μου καὶ ἐγὼ μέσα του» (Ἰωάν. 6: 56), χωρὶς ὅμως νὰ προέρχεται ἢ νὰ γεννιέται σωματικὰ ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ μᾶς ἀποχωρίζεται ποτέ. Διότι ἐμεῖς δὲν τὸν αἰσθανόμαστε σὰν σάρκα, ἂν καὶ βρίσκεται μέσα μας ὅπως ἀκριβῶς ἕνα βρέφος, ἀλλὰ ὑπάρχει ἀσωμάτως σὲ σῶμα, ἀναμιγνυόμενος ἀνέκφραστα μὲ τὴν φύση μας καὶ τὴν οὐσία μας καὶ θεοποιώντας μας, ἐπειδὴ γίναμε σύσσωμοι καὶ μ᾿ αὐτὸν δηλαδὴ σάρκα ἀπὸ τὴν σάρκα του καὶ ὀστοῦν ἀπὸ τὰ ὀστά του. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο καὶ φρικτότερο μυστήριο τῆς ἀνέκφραστης οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεώς του, ποὺ δίσταζα νὰ τὸ γράψω καὶ ἔτρεμα νὰ τὸ ἐπιχειρήσω.
Ὁ Θεὸς ὅμως πάντοτε θέλει νὰ ἀποκαλύπτεται καὶ νὰ φανερώνεται ἡ ἀγάπη του σ᾿ ἐμᾶς, ὥστε καὶ ἐμεῖς κάποτε κατανοώντας τὴν μεγάλη του ἀγαθότητα καὶ αἰσθανόμενοι ντροπὴ νὰ προθυμοποιηθοῦμε νὰ τὸν ἀγαπήσουμε. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ παρακινήθηκα ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ φωτίζει τὶς καρδιές μας καὶ σᾶς φανέρωσα αὐτὰ τὰ μυστήρια γραπτῶς, ὄχι γιὰ νὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅμοιος μ᾿ αὐτὴν ποὺ γέννησε τὸν Κύριο –μὴ γένοιτο– αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο. Διότι ἄλλη εἶναι ἡ ἔνσαρκη καὶ ἄφραστη γέννηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀπὸ τὴν Παρθένο καὶ ἄλλη ποὺ συντελεῖται σέ μᾶς πνευματικῶς. Ἐκείνη γεννώντας ἔνσαρκο τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπεργάστηκε στὴν γῆ τὸ μυστήριό τῆς ἀναπλάσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μας καὶ τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός, αὐτὸς ποὺ ἕνωσε στὸν ἑαυτό του τὰ διεστῶτα καὶ ἐξάλειψε τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Ἐνῷ αὐτὴ (ποὺ συντελεῖται σὲ μᾶς) γεννώντας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὸν Λόγο τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἀπεργάζεται ἀκατάπαυστα στὶς καρδιές μας τὸ μυστήριο τῆς ἀνακαινίσεως τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν καὶ τὴν κοινωνία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, αὐτὴν ὑπαινίσσεται καὶ τὸ θεῖο λόγιο: «Δι᾿ αὐτοῦ συλλάβαμε καὶ ἐγεννήσαμε μὲ πόνο τὸ πνεῦμα τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖο κυοφορήσαμε πάνω στὴν γῆ» (Ἡσαΐας 26: 18).
Λοιπὸν δὲν σᾶς φανέρωσα αὐτὰ τὰ μυστήρια γιὰ νὰ ἀποδείξω ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γεννήσει τὸν Χριστὸ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὸν γέννησε ἡ Παναγία, ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ ὑπεράπειρη καὶ γνήσια ἀγάπη του σ᾿ ἐμᾶς καὶ ὅτι ἂν τὸ θέλουμε ὅλοι μποροῦμε νὰ γίνουμε μητέρα καὶ ἀδελφοί του κατὰ τὸν προαναφερόμενο τρόπο, καθὼς καὶ ὁ ἴδιος τὸ διακηρύττει: «Μητέρα μου καὶ ἀδελφοί μου εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐκτελοῦν» (Λουκ. 8: 21). Ἔτσι θὰ γίνουμε ἴσοι μὲ τοὺς μαθητὲς καὶ ἀποστόλους του, ὄχι κατὰ τὴν ἀξία, οὔτε κατὰ τὶς περιοδεῖες καὶ τοὺς κόπους ποὺ ὑπέφεραν, ἀλλὰ κατὰ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δωρεὰ τὴν ὁποία ἐξέχεε σ᾿ ὅλους ποὺ τὸν πίστευαν καὶ τὸν ἀκολουθοῦσαν, χωρὶς νὰ στραφοῦν ποτὲ πίσω.
Εἶδες πὼς ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀκοῦνε καὶ πράττουν τὸν λόγο του τοὺς ἀνύψωσε στὴν ἀξία τῆς Μητέρας του καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ ἀδελφοὺς καὶ συγγενεῖς του; Ὅμως μόνο Ἐκείνη ὑπῆρξε ἡ κυρίως Μητέρα του, ἐπειδὴ ὅπως ἀνέφερα τὸν γέννησε ἀνερμηνεύτως καὶ χωρὶς ἄνδρα, ἐνῷ ὅλοι οἱ ἅγιοι τὸν συλλαμβάνουν καὶ τὸν κατέχουν κατὰ χάριν καὶ δωρεάν. Καὶ ἀπὸ μὲν τὴν ἄμωμη Μητέρα του δανείστηκε τὴν παναμώμητη σάρκα του καὶ σὲ ἀντάλλαγμα τῆς δώρισε τὴν θεότητα –ὢ τί παράξενη καὶ ἀσυνήθιστη συναλλαγὴ– ἐνῷ ἀπὸ τοὺς ἁγίους δὲν παίρνει σάρκα, ἀλλὰ ἀντίθετα αὐτὸς τοὺς μεταδίδει τὴν θεωμένη σάρκα του. Ἂς ἐξετάσουμε λοιπὸν τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου.
Ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος στὸν Χριστό, δηλαδὴ τὸ πῦρ τῆς θεότητος, προέρχεται ἀπὸ τὴν Θεία του φύση καὶ οὐσία. Ὅμως τὸ σῶμα του δὲν ἔχει τὴν ἴδια προέλευση, ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν πάναγνη καὶ ἅγια σάρκα τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία προσέλαβε κατὰ τὸ ἱερὸ λόγιο: «ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα» (Ἰωάν. 1: 14). Ἔκτοτε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀχράντου Παρθένου μεταδίδει στοὺς ἁγίους, ἀπὸ μὲν τὴν φύση καὶ τὴν οὐσία τοῦ συναΐδιου Πατρός του τὴν χάρη τοῦ Πνεύματος, δηλαδὴ τὴν θεότητα, καθὼς καὶ μέσῳ τοῦ προφήτη λέγει: «Θὰ συμβεῖ τοῦτο κατὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες, θὰ ἐκχύσω ἀπὸ τὸ Πνεῦμα μου σὲ κάθε ἄνθρωπο» (Ἰωὴλ 3: 1), ἐννοώντας κάθε πιστό, ἀπὸ δὲ τὴν φύση καὶ οὐσία ἐκείνης ποὺ κυρίως καὶ ἀληθῶς τὸν γέννησε τὴν σάρκα, τὴν ὁποία ἔλαβε ἀπὸ αὐτή.
Καὶ ὅπως ἀπὸ τὴν πληρότητά του λάβαμε ὅλοι ἐμεῖς, ἔτσι ἀκριβῶς μεταλαμβάνουμε ἀπὸ τὴν ἄμωμη σάρκα τῆς Παναγίας Μητέρας του, τὴν ὁποία καὶ Ἐκεῖνος προσέλαβε καὶ ὅπως ἔγινε υἱὸς καὶ Θεός της ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας γενόμενος καὶ ἀδελφός μας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἐμεῖς –ὢ τί ἀνέκφραστη φιλανθρωπία– γινόμαστε υἱοὶ τῆς Θεοτόκου Μητέρας του καὶ ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ χάρη στὸν ὑπεράμωμο καὶ ὑπεράγνωστο γάμο ποὺ τελέστηκε μ᾿ αὐτὴν καὶ σ᾿ αὐτὴν γεννήθηκε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπ᾿ Αὐτὸν πάλι ὅλοι οἱ ἅγιοι.
Πράγματι, ὅπως ἀπὸ τὴν συνουσία καὶ τὴν σπορὰ τοῦ Ἀδὰμ πρώτη ἡ Εὔα γέννησε καὶ ἀπὸ ἐκείνη καὶ μέσῳ ἐκείνης γεννήθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι καὶ ἡ Θεοτόκος, ἀφοῦ δέχτηκε ἀντὶ σπορᾶς τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ συνέλαβε καὶ γέννησε μόνο τὸν πρὸ αἰώνων μονογενῆ τοῦ Πατρὸς καὶ μετέπειτα σαρκωθέντα δικό της μονογενῆ. Καὶ μολονότι ἡ Ἴδια ἔπαψε νὰ συλλαμβάνει καὶ νὰ γεννᾷ, ὁ Υἱὸς της γέννησε καὶ γεννᾷ καθημερινὰ ὅσους πιστεύουν σ᾿αὐτὸν καὶ τηροῦν τὶς ἅγιες ἐντολές του. Ἀσφαλῶς ἔπρεπε ἡ πνευματική μας ἀναγέννηση καὶ ἀνάπλαση νὰ γίνει διὰ τοῦ ἀντρός, δηλαδὴ τοῦ δευτέρου Ἀδὰμ καὶ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἡ γέννησή μας στὴν φθορὰ ἔγινε διὰ τῆς γυναικὸς Εὔας.
Καὶ πρόσεχε τὴν ἀκρίβεια τοῦ λόγου: ἀνδρὸς θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ ἡ σπορὰ φθαρτοὺς υἱοὺς καὶ θνητοὺς διὰ γυναικὸς γέννησε καὶ γεννᾷ, ἀθανάτου καὶ ἀφθάρτου Θεοῦ ὁ ἀθάνατος καὶ ἄφθαρτος Λόγος ἀθάνατα καὶ ἄφθαρτα τέκνα γέννησε καὶ διαρκῶς γεννᾷ, ἀφοῦ πρῶτα αὐτὸς γενννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο ἐν ἁγίῳ Πνεύματι βεβαίως.
Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν εἶναι Δέσποινα καὶ βασίλισσα καὶ Κυρία καὶ Μητέρα ὅλων τῶν ἁγίων ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι καὶ δοῦλοι της ἀφοῦ εἶναι Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ παιδιά της ἀφοῦ μεταλαμβάνουν ἀπὸ τὴν πανάχραντη σάρκα τοῦ Υἱοῦ της. Πιστὸς ὁ λόγος: ἡ σάρκα τοῦ Υἱοῦ της εἶναι σάρκα τῆς Θεοτόκου. Μεταλαμβάνοντας καὶ ἐμεῖς ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν θεωμένη σάρκα τοῦ Κυρίου, ὁμολογοῦμε καὶ πιστεύουμε ὅτι μεταλαμβάνουμε ζωὴν αἰώνια, ἐκτὸς ἂν ἀναξίως καὶ εἰς κατάκριμα μεταλαμβάνουμε.
Πράγματι ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι συγγενεῖς πρὸς τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ κατὰ τρεῖς τρόπους: Πρῶτον ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἴδιο πηλὸ μ᾿ αὐτὴν καὶ τὴν ἴδια πνοή, δηλαδὴ τὴν ψυχή. Δεύτερον ἐπειδὴ ἔχουν κοινωνία καὶ μετουσία μὲ αὐτὴν διὰ τῆς προσλήψεως τῆς σαρκός της ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ τρίτον ἐπειδή, λόγῳ τῆς ἐν Πνεύματι ἁγιωσύνης ποὺ ἐνυπάρχει σὲ αὐτούς, καθένας συλλαμβάνει ἐντός του καὶ κατέχει τὸν Θεὸ τῶν ὅλων, ὅπως ἀκριβῶς καὶ Ἐκείνη τὸν εἶχε ἐντός της. Διότι ἂν καὶ τὸν γέννησε σωματικῶς, ὅμως πάντοτε τὸν εἶχε ὅλον καὶ πνευματικῶς μέσα της καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τὸν ἔχει καὶ τώρα καὶ πάντοτε ἀχώριστον ἀπὸ Αὐτήν.
Σ᾿ αὐτὸν πρέπει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος στοὺς αἰώνες. Ἀμήν.
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Λεπτομέρεια από τη Σφαγή των Νηπίων –
Τοιχογραφία τού 16ου αιώνα μ.Χ.
από το Καθολικό τής Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα,
έργο τών αγιογράφων Θεοφάνη τού Κρητός και τού Συμεών
Διά ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,
Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους.
Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα.
Βιογραφία
Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.
Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.
Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.
Избиение Вифлеемских младенцев.
Фреска Около 1350 года.
монастыря Высокие Дечаны, Косово, Сербия.
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους περίπου 1350 μ.Χ.
στην Ιερά Μονή Βισόκι Ντέτσανι. Κοσσυφοπέδιο. Σερβία
Святые мученики 14000 младенцев
от Ирода в Вифлееме избиенные.
Фреска.1547 г. Афон (Дионисиат). 1547 г.
Тзортзи (Зорзис) Фука.
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Τοιχογραφία (Fresco) τού έτους 1547 μ.Χ.
στην Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους
έργο τού αγιογράφου Τζώρτζη (Ζώρζη) Φουκά
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (τμήμα) –
Τοιχογραφία τού Καθολικού
τής Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. Άγιον Όρος
Η βρεφοκτονία του Ηρώδη (λεπτομέρεια) –
Τοιχογραφία τού Καθολικού
τής Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου. Άγιον Όρος
Избиение Вифлеемских младенцев.
Икона.конец XVII века.
Византийский музей в Афинах.
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Εικόνα στο τέλος τού 17ου αιώνα μ.Χ.
στό Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα.
Избиение вифлеемсих младенцев (29 декабря)
Миниатюра 985 г. Минология Василия II. Константинополь.
Ватиканская библиотека. Рим.
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Μικρογραφία (Μινιατούρα) τού έτους 985 μ.Χ.
στό Μηνολόγιο τοῦ Βασίλειος Β ‘. Κωνσταντινούπολη.
Τώρα εὑρίσκεται στήν Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ. Ρώμη
Избиение вифлеемсих младенцев (29 декабря)
Менологий на 26 – 29 декабря
Византия. Греция; XIV в.; памятник:
Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);
10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд.
Бодлеанская Библиотека
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Μηνολόγιο 26 – 29 Δεκεμβρίου
Βυζαντινή Μηνολόγιο τού 14ου αιώνα μ.Χ.
Τώρα ευρίσκεται στην Αγγλία. Οξφόρδη.
Bodleian Βιβλιοθήκη (Bodleian Library)
Святые мученики 14000 младенцев от Ирода в Вифлееме избиенные.
Кодекс Гертруды, кон. X в. Чивидале, Италия
Άγια Νήπια (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη
Κωδικός Gertrude, ( βιβλίο προσευχής του Gertrude) con. 10ου αιώνα μ.Χ.
Cividale del Friuli ( Cividale del Friuli , Cividal, Cividale del Friul , Friuli Cividat , Sividat , Σλοβενία, Čedad , Östrich ) είναι μια πόλη στα βορειοανατολικά της Ιταλίας
Ιερά Λείψανα
Μεγάλο μέρος των Ιερών Λειψάνων βρίσκονται στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Мощи Вифлеемских младенцев были обретены в 313 г. равноапостольной царицей Еленой, матерью св. Константина Великого. Они хранились в пещере Младенцев под южным трансептом храма Рождества Христова, одно из наиболее ранних упоминаний встречается в описании Вифлеемского храма свт. Софрония I, Патриарха Иерусалимского (633-638 гг.). Затем мощи младенцев были перенесены в Константинополь и положены в храме Богородицы в Халкопратии, в приделе во имя ап. Иакова, брата Господня. Со 2-й пол. XII в. снова появились сообщения паломников о мощах младенцев в Вифлееме. Антоний Новгородец (ок. 1200 г.) разъясняет, что половина их мощей находилась в Константинополе, а половина осталась в Вифлееме. И сейчас вблизи храма Рождества Христова находится пещера Вифлеемских младенцев. В нишах пещеры и сейчас можно видеть множество костей убиенных Вифлеемских младенцев, их родителей и христианских мучеников, погибших от персов в 614 г. В самом низу пещеры расположена маленькая катакомбная церковь IV в.
Τα λείψανα των Άγίων Νηπίων (περίπου 14.000)
που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη στην Βηθλεέμ βρέθηκαν το 313 μ.Χ. από τήν βασίλισσα Ελένη, την μητέρα τού Αγίου Κωνσταντίνου τού Μεγάλου. Φυλάσσονταν στο σπήλαιο των Βρεφών κάτω από το νότιο τείχος της εκκλησίας της Γεννήσεως του Χριστού, μία από τις πρώτες αναφορές βρίσκεται στην περιγραφή της εκκλησίας των Αγίων Βηθλεέμ. Σωφρόνιος Α ‘, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (633-638 gg.). Στη συνέχεια, τα λείψανα τών νηπίων μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκαν στην εκκλησία της Παναγίας τών χαλκοπρατείων στο εκκλησάκι τού Αγίου Ιακώβου τού αδελφοθέου. Από τον 2ο μισότού 12ου αιώνα μ.Χ Για άλλη μια φορά υπήρξαν αναφορές προσκυνητών σχετικά με τα λείψανα των νηπίων στη Βηθλεέμ. Ο Αντώνιος του Νόβγκοροντ (περ. 1200 μ.Χ.) εξηγεί ότι τα μισά από τα λείψανα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, και το άλλο μισά παρέμεινεαν στη Βηθλεέμ. Και τώρα, κοντά στην Εκκλησία της Γεννήσεως του Χριστού, υπάρχει μια σπηλιά τών νηπίων τής Βηθλεέμ. Στις κόγχες των σπηλαίων, και τώρα μπορούμε να δούμε πολλά λείψανα από όσους σφαγιάσθηκαν στη Βηθλεέμ, δηλαδή τα νήπια και τούς γονείς τους όπως επίσης και λείψανα τών χριστιανών μαρτύρων σφαγιάσθηκαν από τους Πέρσες το 614 μ.Χ. Στο κάτω μέρος του σπηλαίου είναι μια μικρή εκκλησία κατακόμβη του 4ου αιώνα μ.Χ.
Αποτμήματα των Ιερών Λειψάνων βρίσκονται στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.
Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα, και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
(μετάφραση GOOGLE)
Άγιου Δημήτριου Ροστόφ
Βίοι των Αγίων
Η μνήμη δεκατεσσάρων χιλιάδων νηπίων
που σφαγιάσθηκαν από τον Ηρώδη στη Βηθλεέμ
Μνήμη 29 Δεκεμβρίου
Ο Ηρώδης, βλέποντας τον εαυτό του γελοιοποιημένους από τους μάγους, ήταν πολύ θυμωμένος ( 2: 16 ). Σε ποιον ήταν θυμωμένος; Από τη μία πλευρά, οι Μάγκοι, που τον γελοιοποίησαν, και από την άλλη πλευρά ο νεογέννητος βασιλιάς του Ιούδα. Ήταν θυμωμένος με τους σοφούς επειδή δεν επέστρεψαν σε αυτόν και δεν ανακοίνωσαν το βρέφος. Ήταν θυμωμένος με τον Χριστό επειδή φοβόταν ότι θα πάρει από αυτόν την βασιλεία. επειδή, μη γνωρίζοντας ότι η βασιλεία του Χριστού “δεν είναι αυτού του κόσμου” ( Ιωάννης 18:36 ), ο Ηρώδης πίστευε ότι ο Χριστός θα κατέχει το γήινο βασίλειο. Τι έπραξε ο καταραμένος Ηρώδης, που δεν μπορούσε να εκδικηθεί τους μάγους, επειδή έχουν ήδη φύγει ή σκότωσαν τον Χριστό, επειδή δεν μπορούσε να βρεθεί; Έριξε την οργή του στα αθώα μωρά. Ως άγριο θηρίο, όταν τραυματίστηκε, συχνά δεν κοιτάζει εκείνον που τον τραυμάτισε, αλλά βυθίζεται κατευθείαν σε αυτό που έχει μπροστά στα μάτια του, και με οργή τον βασανίζει, σαν να ήταν ο ένοχος της δικής του πληγής. οπότε ο Ηρώδης, βασανισμένος από θυμό και χωρίς να βρει τους ενόχους του θυμού του, γύρισε την οργή του στα μωρά, αθώα γι ‘αυτόν. Έστειλε ένοπλους στρατιώτες, σαν να πολεμούσε, να “νικήσει όλα τα μωρά στη Βηθλεέμ και όλους γύρω του από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με το χρόνο που είχε μάθει από τους σοφούς” ( 2: 16 ). Ο Ηρώδης θυμήθηκε την εποχή της εμφάνισης του αστέρα που υποδεικνύεται από τους μάγους, οι οποίοι, σύμφωνα με την ερμηνεία του Αγίου Χρυσόστομου και του Αγίου Θεοφύλακτου, εμφανίστηκαν πριν από τη γέννηση του Χριστού. Αλλά για πόσο χρόνο; Αν εμφανίστηκε την ίδια ώρα του Ευαγγελισμού, τότε πέρασαν εννέα μήνες από τον Ευαγγελισμό της Παναγίας στη Γέννηση του Χριστού. Αλλά οι Μάγοι ήρθαν στην Ιερουσαλήμ την ίδια την ημέρα των Χριστουγέννων και λατρεύονταν τον Χριστό στη Βηθλεέμ και με άλλο τρόπο πήγαν στη χώρα τους. Επομένως, ο Ηρώδης δεν αναγνώρισε αμέσως ότι τους γελοιοποίησε, αλλά πρώτα πίστευαν ότι δεν βρήκαν το επιθυμητό βρέφος και ντρεπόταν για το λάθος τους, Δεν τολμούσαν να έρθουν σε αυτόν και κρυφά, με ντροπή, επέστρεψαν στον εαυτό τους. Τότε, σαράντα μέρες αργότερα, στο ναό του Σολομώντος έλαβε χώρα ένα ένδοξο γεγονός: ο γέροντας Συμεών και η προφήτης της Άννας συναντήθηκαν εδώ στο Θεϊκό Παιδί που έφερε η Μητέρα του Θεού την ημέρα του καθαρισμού 8866 και μάρτυρες για τον Χριστό και πολλοί σαφώς κήρυξαν το Ευαγγέλιο στον λαό. Η φήμη για όλα όσα συνέβησαν στο ναό κατά τη διάρκεια της Συνάντησης του Κυρίου επεκτάθηκε σε όλη την Ιερουσαλήμ και έφθασε στον βασιλιά. Τότε ο Ηρώδης συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν πράγματι το επιθυμητό Μωρό και ότι οι Μάγοι είχαν δίκαια μιλήσει για το νεογέννητο βασιλιά, τον οποίο βρήκαν στη Βηθλεέμ, αλλά δεν επέστρεψε στον Ηρώδη, καταστρέφοντας την εξουσία του. Ο παράνομος Ηρώδης ήταν εξοργισμένος ασυνήθιστα. Αμέσως άρχισε να προσπαθεί να βρει το βρέφος με ύπουλο και μυστικά κόλπα, αλλά δεν μπορούσε, γιατί ο Ιωσήφ έφυγε μαζί του στην Αίγυπτο αμέσως μετά το όραμά του. Οι προσπάθειες του Ηρώδη να βρουν τον Χριστό συνεχίστηκαν όλο το χρόνο. Μετά από αυτό, για κάποιο λόγο, έπρεπε να πάει στη Ρώμη στον Καίσαρα και ο Ηρώδης ήταν πολύ αμήχανος που δεν είχε βρει ακόμα το επιθυμητό Μωρό γιατί φοβόταν ότι δεν θα βρεθεί νέος βασιλιάς στην απουσία του και ότι ο νέος βασιλιάς ήταν δημοφιλής στους λαούς και δεν έβγαλε θα είχε μια βασιλεία του Ιούδα. Ως εκ τούτου, αποφάσισε αμέσως στο μυαλό του να νικήσει όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ, προκειμένου, επομένως, να καταστρέψει μαζί τους τον γεννημένο βασιλιά. Και αυτό το παράνομο παιδοκτονία έλαβε χώρα το πρώτο έτος της Γεννήσεως του Χριστού, στις 29 Δεκεμβρίου. αυτή την ημέρα και έγινε αποδεκτή από την Εκκλησία για να γιορτάσει τη μνήμη των ξυλοδαρμένων μωρών. Από τη στιγμή της εμφάνισης του αστέρα, υπήρχε τότε ένας χρόνος και εννέα μήνες. Και το γεγονός ότι ο Ηρώδης χτύπησε τα μωρά από δύο ετών και κάτω, αυτό έκανε από φόβο και για μεγαλύτερη ασφάλεια. Έτσι, ο Άγιος Χρυσόστομος λέει: “Μην εκπλαγείτε ότι ο Ηρώδης διέταξε να νικήσει τα μωρά από δύο χρόνια και παρακάτω: η μανία και ο φόβος ήρθαν μαζί στον κλέφτη. οπότε ο Ηρώδης έγινε πολύ προσεκτικός και με μεγάλη φόβο, κλήθηκε να σκοτώσω και μεγαλύτερος “. Σύμφωνα με αυτό, ο Euthymius 8867 λέει επίσης : “Ο Ηρώδης πίστευε ότι το αστέρι δεν εμφανίστηκε αμέσως στους μάγους, αλλά ότι το μωρό γεννήθηκε πολύ πριν εμφανιστεί. Για μεγαλύτερη ασφάλεια, διέταξε επίσης τον χρόνο να είναι για δύο χρόνια. “
Τα μωρά χτυπούσαν διαφορετικά: μερικοί σκοτώθηκαν από ένα σπαθί, άλλοι θρυμματίζονται από πέτρες και τοίχους, άλλοι ρίχτηκαν από το έδαφος και ποδοπατήθηκαν με τα πόδια τους, στραγγαλισμένα, σκισμένα και σκισμένα, τρυπημένα, κομμένα στο μισό. Οι μητέρες έκλαψαν πικρά: η μεγάλη τους κραυγή ήρθε στον ουρανό. Τους έκοψαν τα μαλλιά και τα ρούχα τους και τους βασανίστηκαν, για να εκπληρώσουν τα λόγια του προφήτη Ιερεμία: “Μία φωνή ακούγεται στον Ραμ, κλάμα και κραυγή και μεγάλη κραυγή. Η Ρέιτσελ φωνάζει για τα παιδιά της και δεν θέλει να παρηγορήσει, γιατί δεν είναι ” ( Ιερ. 31: 15 . Mt. 2:18 ).
Ο Ράμα ήταν η πόλη που βρισκόταν σε ένα λόφο, μέσα στη φυλή του Βενιαμίν. Η Ραχήλ, μερικοί κάλεσε τη Βηθλεέμ, γιατί στη συνέχεια θάφτηκε η Ραχήλ, η σύζυγος του πατριάρχη Ιακώβ, η μητέρα του Βενιαμίν. Από τον τάφο της και της Βηθλεέμ έλαβε το όνομα Ραχηήλ Έτσι, όταν τα μωρά χτυπήθηκαν στη Ραχήλ, δηλαδή στη Βηθλεέμ, στην πόλη Ράμα, κοντά στη Βηθλεέμ, μπορούσαμε να ακούσουμε το κλάμα, το λυγμό και τη μεγάλη κραυγή των μητέρων που φώναζαν για τα δολοφονημένα παιδιά τους. Αυτό το θρήνο περιγράφεται εν μέρει από τους δύο αγίους του Ιωάννου: Χρυσόστομο και Δαμασκηνό. Το πρώτο εξηγεί τα εξής.
Βλέποντας αυτό, οι μητέρες ρώτησαν τους δολοφόνους:
“Γιατί σκοτώνεις τα παιδιά μας;” Ποιο αδίκημα είχαν προκαλέσει στον βασιλιά ή σε εσένα;
Και δεν υπήρχε κανένας που θα απαντούσε γιατί αυτός ο βίαιος φόνος έχει διαπραχθεί, δεν υπήρχε κανείς που θα τους παρηγορούσε σε αυτή τη μεγάλη θλίψη. Φώναξαν στους στρατιώτες με κραυγές:
“Αφεθείτε σε εμάς, εφεδρεία!” Δεν έχετε μητέρες; Δεν γνωρίζεις την αγάπη της μητέρας; Δεν έχετε συζύγους; Δεν αγαπήσατε τις μητέρες σας; Δεν φοβάσαι ότι τα παιδιά σου θα είναι τα ίδια; Λυπάμε για μας! Μη μας στερήσετε τα παιδιά μας, αλλά πρώτα χτυπήσαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε τον θάνατο των παιδιών μας! Περάστε μας! Αν τα παιδιά μας σας έχουν προκαλέσει κακό, ας πεθάνουμε μαζί τους!
Φώναζαν με έντονη αγωνία και απογοητευμένοι από τη θλίψη, ξεχνώντας την ντροπή τους, ρίχνοντας τα ρούχα τους, από τη θλίψη τους χτύπησαν στο στήθος, τους βασανίζουν τα πρόσωπα, τους έσκισαν στα μαλλιά τους και κάλεσαν τους ουρανούς να μαρτυρούν φωνάζοντας στον Θεό:
“Κύριε, Κύριε!” Τι σημαίνει αυτή η μεγάλη σκληρότητα του βασιλιά; Αυτός ανατρέπεται ενάντια στη δημιουργία σας: Δημιουργήσατε και σκοτώνει. Μας δώσατε παιδιά και τα παίρνει από εμάς! Γιατί γεννήσαμε αγόρια, αν τα μωρά μας υποβάλλονται σε τέτοιο σκληρό θάνατο;
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αφηγείται αυτό το κλάμα ως εξής: Οι μητέρες που υπέφεραν από τη γέννηση των παιδιών τους κάθισαν με τα σώματα των νεκρών μωρών, με τα μαλλιά τους χαλαρά, σηκώνοντας τα χέρια τους προς τον ουρανό, έσχισαν τα μαλλιά, ψεκάστηκαν μαλλιά με σκόνη, ρίχνοντας δάκρυα, μίλησαν με τον απόντα Ηρώδη, σαν να τον παρόντα:
“Τι σημαίνει αυτή η εντολή σας, ο βασιλιάς στρέφεται εναντίον μας;” Δεν είσαι ο πατέρας των παιδιών σου; Δεν ξέρετε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη των γονέων για τα παιδιά; Μήπως το αστέρι σας προσβάλει; Αλλά γιατί να μην κατευθύνετε τα βέλη σας προς τον ουρανό και να στραγγίξετε το γάλα στα στήθη μας; Μήπως οι μάγος σας έβλαψαν; Αλλά τότε γιατί να μην πολεμάς με την Περσία, αλλά να στερήσεις τα παιδιά της Βηθλεέμ; Εάν γεννήθηκε ένας νέος βασιλιάς και μάθατε για αυτό από τα βιβλία, τότε αρπάξτε τον Γαβριήλ και τον βάλτε στη φυλακή.
Λίγο μετά τον ξυλοδαρμό των αγίων μωρών, ο αριθμός των οποίων ήταν δεκατεσσάρων χιλιάδων, η εκτέλεση του Θεού ξεπέρασε τον ίδιο τον δολοφόνο, τον βασιλιά Ηρώδη. Το βάναυστο τέλος της ζωής του, όπως αναφέρεται ο Άγιος Θεοφύλακας: που κατέχει ο πυρετός και η ασθένεια των σπλάχνων, το πρήξιμο των ποδιών, η παρεμπόδιση των ρουθουνών, το κούνημα ολόκληρου του σώματος και η αποσύνθεση όλων των μελών, ο κακός βασιλιάς που τρώγεται από τα σκουλήκια, έδωσε το πνεύμα με τρομερή αγωνία. Αναφέρεται επίσης ότι δεν ήταν αρκετό για να νικήσει τα βρετανικά βρέφη, αλλά ακόμα και με τον θάνατό του, σκότωσε τους πολλούς ευγενείς και λαμπρούς πολίτες της Ιερουσαλήμ: έτσι έκρινε τον Υρκανό, τον αρχιερέα της Ιουδαίας, καθώς και όλους εκείνους τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού, Πού πρέπει να γεννηθεί ο Χριστός; “Και εκείνος που του απάντησε:” Στη Βηθλεέμ των Ιουδαίων “.
Στη συνέχεια σκότωσε όλα αυτά με ένα σπαθί. Και γι ‘αυτούς ήταν η δίκαιη κρίση του Θεού, έτσι ώστε όλοι μαζί, μαζί με τον Ηρώδη, πέθαναν με σκληρά βάσανα, όπως είπε ο Άγγελος στον Ιωσήφ στην Αίγυπτο:
– Πέθανε να ψάχνουν για την ψυχή του Παιδιού.
Προφανώς, δεν αναζητούσε ένας Ηρώδης, αλλά όλοι οι σύμβουλοί του, οι αρχιερείς και οι γραμματείς. Επομένως, όχι μόνο ο Ηρώδης πέθανε, αλλά όλοι όσοι αναζητούσαν μαζί του τις ψυχές του Παιδιού. Ήταν σκοτωμένος από τον ίδιο τον Θεό, και αυτοί χτυπήθηκαν από τον Ηρώδη. Σε εκείνους που συμπαθούσαν, από αυτό έκαναν ένα σκληρό τέλος. Και όλοι προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Χριστό και ομόφωνα με τον Ηρώδη, αυτό είναι ξεκάθαρο από πού: όταν πέθανε ο δίκαιος γέροντας Συμεών ο Θεοφόρος, ο οποίος κατέθεσε τον Χριστό στο ναό και πριν από όλο το λαό, δεν έκαναν την αντάξια του ταφή που θα ήταν τόσο άγια σύζυγος, ένας σοφός δάσκαλος, ένας προνοητικός προφήτης και σεβαστός από όλους τους πρεσβύτερους. Προκάλεσαν επίσης το θάνατο του αγίου προφήτη Ζαχαρία για αυτό που έβαλε στη θέση των παρθένων, όπου δεν ήταν κατάλληλο οι παντρεμένες γυναίκες, η Αγία Παρθένη, που εισήλθαν στο ναό με το Παιδί να καθαρίσουν. Αυτό αναφέρεται από τον Γρηγόριο της Νύσσης , τον Κύριλλο της Αλεξάνδρειας και τον Ανδρέα της Κρήτης .
Όταν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είδαν αυτό, έγιναν αγανακτισμένοι. Ο Ζαχαρίας εναντιώθηκε σε αυτούς, πιστοποιώντας ότι αυτή η μητέρα, και τα Χριστούγεννα, παρέμεινε καθαρή Παναγία. Δεν τον πίστευαν και έπειτα ο άγιος είπε ότι η ανθρώπινη φύση μαζί με κάθε πλάσμα υποτάσσεται στον Δημιουργό της και ότι με την παντοδύναμη θέληση Του να δημιουργήσει τη δημιουργία Του σύμφωνα με το θέλημά Του και να κάνει τη Θεοτόκο να γεννήσει και μετά τα Χριστούγεννα να μείνει η Παναγία.
“Γι ‘αυτό, είπε,” και επέτρεψα σε αυτή τη μητέρα να πάρει τη θέση των παρθένων, σαν μια αληθινή Παναγία “.
Οι γραμματείς εξοργίστηκαν στις καρδιές τους με τον Ζαχαριανό ως προφανή παραβάτη και, καταναλώνονταν με φθόνο, εξοργισμένοι τόσο από το γεγονός ότι η μητέρα του βρέφους τοποθετήθηκε στη θέση των κοριτσιών όσο και από το γεγονός ότι τέτοιες μαρτυρίες του βρέφους εκφωνήθηκαν. Δεν απέκρυψαν τα συναισθήματά τους ενώπιον του Ηρώδη, αλλά τους έδειξαν και αμέσως άρχισαν να ψάχνουν το Μωρό, αλλά δεν τον βρίσκουν, επειδή ο Ιωσήφ εν τω μεταξύ έφυγε με τη Μαρία στην Αίγυπτο. Έκτοτε, οι γραμματείς έγιναν πολύ θυμωμένοι με τον Άγιο Ζαχαρί και μαζί του και με τον πατέρα του Συμεών. Ο Συμεών έφυγε σύντομα και δεν κατέστρεψαν την αντάξια του ταφή. Ο Ζαχαρίας αργότερα, κατόπιν αιτήσεώς τους, καταδικάστηκε από τον Ηρώδη μέχρι θανάτου. Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού των μωρών της Βηθλεέμ, ο άγιος Ζαχαρίας σκοτώθηκε ανάμεσα στην εκκλησία και το βωμό επειδή δεν έδωσε τον γιο του Ιωάννη να τον σκοτώσει. Έτσι, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι τον εκδίκασαν για τη μαρτυρία του για την Παναγία και για την τοποθέτησή της στο ναό στη θέση των Παρθένων. Σύντομα οι ίδιοι έλαβαν την τιμημένη ποινή στα χέρια του ίδιου του βασιλιά, του Ηρώδη. Τι μέτρο μέτρησαν, αυτό μετρήθηκε σε αυτά. Ξεχωριστά από αυτούς κόπηκαν επίσης ο Ηρώδης οι 70 πιο σοφοί, των οποίων η συλλογή ονομάστηκε Sanhedrin 8868 . Ένας από αυτούς έφυγε ζωντανός, αλλά επίσης διέταξε να τυφλώσει. Υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Ιερουσαλήμ δύο σοφοί, διάσημοι και αγαπημένοι δάσκαλοι: ο Ιούδας. ο Αβριθέας και ο Ματθαίος Γκαργκουέιε. είχαν διαταχθεί να καούν ζωντανοί με μερικούς από τους φίλους τους. αλλά πριν από αυτό, ο Ηρώδης έσφαλε επαναστάτησε εναντίον του σπιτιού του: εκτέλεσε τον αδελφό του Φερόρ, την αδελφή του Σαλόμια και τον άντρα της, ο οποίος ήρθε από τη φυλή του Δαβίδ, τη γυναίκα του Μαριάμνα – επίσης από τη φυλή του Δαβίδ 8869 , τον γιο του Αντιπατέρ και τους δύο γιους του Αριστόβουλου και ο Αλέξανδρος και πολλοί άλλοι προκάλεσε αθώο θάνατο. Τέλος, ενώ ήδη πεθαίνοντας, ο Ηρώδης κληροδότησε στους πιο πιστούς από τους πολεμιστές του για τους άλλους λαμπρούς ανθρώπους των Εβραίων, οι οποίοι είχαν ακόμα απομείνει πολύ στα δεσμά του, έτσι ώστε όταν εκπέμπει πνεύμα, οι στρατιώτες σκότωσαν αμέσως όλους αυτούς τους φυλακισμένους: ας μη χαρούν οι Ιουδαίοι το θάνατο, αλλά ας αφήσουμε να θρηνήσουν με την όραση πολλών από τους συζύγους τους που σκοτώθηκαν. Έτσι πέθανε ένα κακό κακό από το θάνατο , σκοτώνοντας πολλούς μαζί του. Εγκαταστάθηκε στην κόλαση, μαζί με τους ομοϊδεάτες του ανθρώπους. Ιερά νηπιαγωγεία, για τους κακοποιημένους του Χριστού, εγκαταστάθηκαν με τους αγγέλους στον ουρανό, γιατί αυτά τα παιδιά είναι πραγματικά η Βασιλεία των Ουρανών ( Λκ. 18:16 ) σχετικά με τον Χριστό τον Κύριό μας, στον οποίο θα είναι δόξα για πάντα. Αμήν.
* * *
8866 Σύμφωνα με το νόμο του νεογέννητου Μωυσή (εάν το μωρό ήταν άνδρας και το 60, εάν το μωρό ήταν θηλυκό φύλο), ήταν απαραίτητο να έρθει στο ναό στον ιερέα και να θυσιάσει στον Θεό ένα αρνί ενός ή δύο περιστροφών. Αυτό το τελετουργικό ονομαζόταν καθαρισμός.
8867 Ευθύμιος Ζιγκάμπεν , Βυζαντινός θεολόγος του 12ου αιώνα. έγραψε την ιστορία των αιρέσεων και των ερμηνειών των τεσσάρων Ευαγγελίων, των Ψαλμών και του Βιβλίου των Τραγουδιών.
8868 Το Sanhedrin είναι το ανώτατο δικαστήριο του Ιούδα και επίσης κυβερνώνται από δημόσιες υποθέσεις. Αποτελούσε από 70-72 μέλη και συγκεντρώθηκε κάτω από την υπεροχή του αρχιερέα.
8869 Ο Ηρώδης ήξερε προφητείες για τη γέννηση του Μεσσία από τον σπόρο του Δαβίδ. Ως εκ τούτου, προσπάθησε να εξοντώσει όλους τους σύγχρονους απογόνους του Δαβίδ, χωρίς να σώσει ούτε τους συγγενείς του.
8870 Αυτή η εντολή, ευτυχώς, δεν εκπληρώθηκε.
