Μνήμη 25 Φεβρουαρίου

Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. ο πατέρας του Γεώργιος και η μητέρα του Ευκρατία ήταν άνθρωποι ευγενείς και ανήκαν στην τάξη των πατρικίων ^. Έχοντας φτάσει στην ηλικία της ενηλικίωσης και έχοντας λάβει καλή εκπαίδευση, ο Tarasy εκτέλεσε διάφορες θέσεις στο βασιλικό παλάτι. για τη σύνεση και την καλή του διάθεση, όλοι εδώ τον αγαπούσαν και τον σεβάστηκαν, και έγινε ένας από τους βασιλικούς συμβούλους. ^{Και τότε ο Constantine Porfirorodny 1599} , γιος του Leo Khazar ¹⁶⁰⁰ , εγγονός του Copronymus ^1601, κάθισε στον βασιλικό θρόνο . βασίλεψε όχι μόνος του, αλλά μαζί με τη μητέρα του Ιρίνα ^{το 1602} , αφού ήταν μόλις 10 ετών την εποχή της ένταξής του. Ο Pavel Kiprianin ήταν τότε πατριάρχης ^{το 1603}, άνθρωπος ενάρετος και ευσεβής, αλλά πολύ αδύναμος και συνεσταλμένος. Ανυψώθηκε στο πατριαρχείο κατά τη βασιλεία του προαναφερθέντος Λέοντος Χαζάρου, γιου του Κοπρόνιμοφ, κατά την οποία η αίρεση των εικονομάχων, που προέρχεται από τον Λέοντα τον Ίσαυρο ¹⁶⁰⁴, όλο και πιο εντατικό. Ο πατριάρχης, βλέποντας ότι πολλοί υπέφεραν από τον πονηρό βασιλιά, φοβήθηκε και άρχισε να κρύβει την ευσέβειά του και μάλιστα είχε επαφή με αιρετικούς. Μετά τον θάνατο του Λέοντος Χαζάρ, ο πατριάρχης θέλησε να αποκαταστήσει το ευσεβές έθιμο της προσκύνησης των αγίων εικόνων, αλλά δεν μπορούσε, γιατί δεν είχε βοηθό, ενώ η αίρεση των εικονομάχων εντεινόταν τόσο στην ίδια την πρωτεύουσα όσο και σε άλλες περιοχές. του κράτους. Αυτό λύπησε πολύ τον πατριάρχη. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, ο Παύλος αποφάσισε να εγκαταλείψει τον πατριαρχικό θρόνο, τον οποίο κατείχε για όχι περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Αφού αρρώστησε, έφυγε κρυφά από τους πατριαρχικούς θαλάμους και έφτασε στο μοναστήρι του Αγίου Φλώρου, όπου έλαβε το ιερό σχήμα. Η φήμη για το θράσος του πατριάρχη δεν άργησε να εξαπλωθεί παντού και όλοι εξεπλάγησαν πολύ από αυτή την περίσταση. Και η βασίλισσα Ιρίνα ήταν πολύ λυπημένη, αφού ο πατριάρχης έφυγε από τον θρόνο χωρίς να ειδοποιήσει εκ των προτέρων για την πρόθεσή του. Και έτσι πήγε κοντά του με τον γιο της, τσάρο Κωνσταντίνο, και τον ρώτησε:

Τι μας έκανες πατέρα; Γιατί έφυγε τόσο απροσδόκητα από τον ιερό θρόνο;

Ο Παύλος απάντησε:

– Η ασθένειά μου και η προσδοκία ενός επικείμενου θανάτου, και ιδιαίτερα η διάθεση στην εκκλησία μας, με ώθησαν να εγκαταλείψω τον πατριαρχικό θρόνο και να αποδεχτώ το ιερό σχήμα. Εκκλησίαυποφέρει πολύ από τους εικονομάχους και, ως αποτέλεσμα του μακροχρόνιου θριάμβου της εικονομαχικής αίρεσης, έλαβε ανίατο έλκος. Όπως πολλοί άλλοι, εγώ, καταραμένος, δεν μπόρεσα να αποφύγω τα δίκτυα των κακών και βυθίστηκα σε αυτά, για τα οποία τώρα μετανιώνω πικρά. για τρεις φορές έχω υπογράψει αιρετικές διαταγές με το δικό μου χέρι. Αυτό όμως είναι που με θλίβει και με καταθλίβει ιδιαίτερα: βλέπω ότι όλοι οι τομείς που υποτάσσεστε σε εσάς, τηρώντας απαραβίαστα τους κανόνες της πίστης και ακολουθώντας την Ορθόδοξη διδασκαλία, είναι ξένοι για την εκκλησία μας και, θεωρώντας τους εαυτούς τους ποίμνιο του Χριστού, μας απομακρύνουν από τον εαυτό τους. σαν να ήμασταν πρόβατα από περισσότερα από ένα κοπάδι. Επομένως, αρνούμαι να γίνω βοσκός σε αιρετικό οικοδεσπότη και προτιμώ να πεθάνω παρά να με αναθεματίσουν οι αρχιεράρχες των τεσσάρων αποστολικών θρόνων. Ο Θεός σου έδωσε βασιλική δύναμη στα χέρια σου για να μπορείς να φροντίζεις το χριστιανικό ποίμνιο που ζει στη γη. Ετσι, κοίτα τη λύπη της μητέρας σου – την Εκκλησία, μην της επιτρέψεις να μείνει σε απαρηγόρητη θλίψη, αλλά να χαίρεσαι για να αντιληφθεί την παλιά της λαμπρότητα. Μην επιτρέψεις στην ασεβή αίρεση, όπως ο χοίρος που βγήκε στα λιβάδια, να ερημώσει και να καταστρέψει τον κήπο του Χριστού κατά τη διάρκεια της βασιλείας σου και να τον μολύνει με πονηρή σοφία. Έχετε έναν ικανό εργάτη που θα σας βοηθήσει στα καλά σας εγχειρήματα. Μπορεί να καλλιεργήσει το σταφύλι της αληθινής ομολογίας και, βάζοντάς το στο πατητήρι της Εκκλησίας του Θεού, να το γεμίσει με το ποτήρι της σοφίας και να ετοιμάσει για τους πιστούς το ποτό της αληθινής Ορθόδοξης πίστης. κατέστρεψε και κατέστρεψε τον κήπο του Χριστού κατά τη διάρκεια της βασιλείας σου και θα τον είχε μολύνει με πονηρή σοφία. Έχετε έναν ικανό εργάτη που θα σας βοηθήσει στα καλά σας εγχειρήματα. Μπορεί να καλλιεργήσει το σταφύλι της αληθινής ομολογίας και, βάζοντάς το στο πατητήρι της Εκκλησίας του Θεού, να το γεμίσει με το ποτήρι της σοφίας και να ετοιμάσει για τους πιστούς το ποτό της αληθινής Ορθόδοξης πίστης. κατέστρεψε και κατέστρεψε τον κήπο του Χριστού κατά τη διάρκεια της βασιλείας σου και θα τον είχε μολύνει με πονηρή σοφία. Έχετε έναν ικανό εργάτη που θα σας βοηθήσει στα καλά σας εγχειρήματα. Μπορεί να καλλιεργήσει το σταφύλι της αληθινής ομολογίας και, βάζοντάς το στο πατητήρι της Εκκλησίας του Θεού, να το γεμίσει με το ποτήρι της σοφίας και να ετοιμάσει για τους πιστούς το ποτό της αληθινής Ορθόδοξης πίστης.

Μετά από αυτά τα λόγια του Πατριάρχη, η Τσαρίνα Ιρίνα τον ρώτησε:

«Για ποιον λες, πατέρα;

«Εννοώ εδώ τον Ταράσιο, που κατέχει την πρώτη θέση στο βασιλικό σας συμβούλιο», απάντησε ο πατριάρχης, «Ξέρω ότι είναι αρκετά άξιος να κυβερνήσει την Εκκλησία, αφού μπορεί να αποκρούσει την ψευδή διδασκαλία των αιρετικών με τη ράβδο του μυαλού του. να είσαι καλός ποιμένας του λεκτικού ποιμνίου του Χριστού και να τον συγκεντρώσεις.

Ακούγοντας αυτό από τον Πατριάρχη Παύλο, η ευσεβής αυτοκράτειρα Ιρίνα και ο γιος της Τσάρος Κωνσταντίνος άφησαν τον Πάβελ με θλίψη. Είπε σε μερικούς από τους γερουσιαστές που παρέμειναν μαζί του:

– Ω, αν δεν είχα πάρει τον πατριαρχικό θρόνο τη στιγμή που η Εκκλησία μας της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν σε αναταραχή από καταπιεστές και έφερε επάνω της την κατάρα των τεσσάρων οικουμενικών πατριαρχών: Ρωμαίου, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας και Ιερουσαλήμ. Αν δεν συγκεντρωθεί η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος και δεν καταδικαστεί η αίρεση των εικονομάχων, είναι αδύνατο να σωθούμε.

Τότε οι γερουσιαστές τον ρώτησαν:

– Εσείς, όταν μόνασατε στους πατριάρχες, υπογράψατε το όνομά σας κάτω από την επιστολή των εικονομάχων;

Ο Παύλος απάντησε:

– Γι’ αυτό τώρα μετανοώ που υπέγραψα τότε, και φοβάμαι μην με τιμωρήσει ο Κύριος, γιατί από φόβο σιωπούσα και δεν εναντιώθηκα στην αίρεση· αλλά τώρα μετανοώ και βεβαιώνω ότι είναι αδύνατο να σωθείς αν συνεχίσεις στην αίρεση.

Αμέσως μετά, ο Πατριάρχης Παύλος αναχώρησε ειρηνικά στον Κύριο. ^{Τότε, οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, χωρίς κανέναν φόβο και ανησυχία ,} άρχισαν να συζητούν και να μαλώνουν με αιρετικούς για τις άγιες εικόνες, ενώ μέχρι τώρα, από την εποχή του Λέοντος του Ισαύρου, κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για την υπεράσπιση των αγίων. εικονίδια .

Η ευσεβής αυτοκράτειρα Ιρίνα, με όλες τις βασιλικές συμβουλές, άρχισε να αναζητά έναν απολύτως άξιο και σοφό άνθρωπο στη θέση του Παύλου, που θα μπορούσε να δώσει τέλος στην εκκλησιαστική σύγχυση. αλλά δεν βρήκαν κανέναν άλλο εκτός από τον Ταράσιο. Ο Tarasy ήταν τότε λαϊκός. αλλά αφού θυμήθηκαν ότι και ο Παύλος συμβούλεψε να τον επιλέξουν, τότε η επιλογή όλων έμεινε πάνω του. Αλλά ο Tarasy αρνήθηκε σθεναρά. Τότε η βασίλισσα Ιρίνα συγκέντρωσε ανθρώπους κάθε βαθμίδας, κοσμικούς και πνευματικούς, και όλο το λαό στο παλάτι, που ονομαζόταν Magnavra – βρισκόταν στην πρώτη γραμμή στη θέση Edom – και μπροστά σε όλο τον καθαγιασμένο καθεδρικό ναό είπε: «Εσύ να ξέρετε ότι ο Πατριάρχης Παύλος μας άφησε. τώρα πρέπει να διαλέξουμε μόνοι μας στη θέση του άλλον καλό ποιμένα και δάσκαλο της Εκκλησίας».

Τότε όλοι φώναξαν δυνατά:

– Κανείς άλλος, εκτός από τον Ταράσιο, δεν μπορεί να είναι έτσι.

Ο μακάριος Ταράσιος, που στεκόταν στη μέση, είπε:

Βλέπω ότι η ΕκκλησίαΤου Θεού είναι διαιρεμένο και διαιρεμένο. Και οι Χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσης μας βρίζουν. Αυτός ο χωρισμός είναι σκληρός και τρομερός είναι αφορισμός από τη Βασιλεία του Θεού. Ας συγκεντρωθεί η Οικουμενική Σύνοδος, όπου πρέπει να ενωθούμε με πίστη. Ας είναι μία η πίστη μας, όπως φωτιζόμαστε από ένα βάπτισμα. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο στα μάτια του Θεού όσο η παρουσία όλων στην ενότητα της πίστης και της αγάπης. Αυτό απαιτώ εγώ, ανάξιος και άπειρος, αναλαμβάνοντας την ηγεσία της Εκκλησίας. Εάν δεν συγκληθεί η Οικουμενική Σύνοδος, εάν η εικονομαχική αίρεση δεν καταδικαστεί επάξια και δεν υπάρξει ενότητα πίστης μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας, τότε δεν θα συμφωνήσω να δεχτώ το πατριαρχείο, για να μην υποστώ κατάρες και καταδίκη, γιατί τότε κανένας από τους επίγειους βασιλιάδες δεν μπορεί να με σώσει από την κρίση και την αιώνια τιμωρία του Θεού.

Στο άκουσμα αυτό, όλοι αποφάσισαν να συγκαλέσουν την 7η Οικουμενική Σύνοδο και ζήτησαν από τον Άγιο Ταράσιο να μην αρνηθεί να τους βοσκήσει. Του υποσχέθηκαν υπακοή σε όλα, όπως τα πρόβατα προσέχουν τη φωνή του βοσκού τους, γιατί ήταν πεπεισμένοι ότι ο Άγιος Ταράσιος μπορούσε να οδηγήσει το κοπάδι των λέξεων στον αληθινό δρόμο. Έτσι, έπεισαν τον Ταράσιο να αποδεχθεί τον αρχέγονο βαθμό και να κυβερνήσει την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Καθαγιασμένος διαδοχικά σε όλους τους ιεραρχικούς βαθμούς, ο άγιος ανυψώθηκε στο πατριαρχείο ^{το 1606} , έχοντας μεγάλη ελπίδα ότι ο Κύριος θα τον βοηθούσε να εξοντώσει την αίρεση των εικονομάχων.

Με μια αλλαγή στη θέση του, ο Άγιος Ταράσιος άλλαξε και τον τρόπο ζωής του, αν και πριν ακόμη, όντας στον κόσμο, ήταν ήδη μοναχός στο πνεύμα. Τώρα, έχοντας πάρει τον άγιο θρόνο, άρχισε να ασκεί πνευματικά κατορθώματα με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο και έγινε άγγελος στη σάρκα, φλεγόμενος στο πνεύμα, εργαζόμενος με ζήλο ενώπιον του Κυρίου, υποτάσσοντας τη σάρκα του στο πνεύμα και θανατώνοντάς το, πετυχαίνοντας το άσπιλο αγνότητα με την οποία είναι ντυμένοι οι άγγελοι. Καταπληκτική ήταν η αποχή του, μεγάλη η νηστεία και το ακούραστο σθένος του. αφιέρωνε λίγες ώρες για να κοιμηθεί, περνούσε ολόκληρες νύχτες σε προσευχή και διαλογισμό στον Θεό, δεν είχε απαλό κρεβάτι και απέφευγε τα μαλακά ρούχα. Κανένας από τους υπηρέτες του πατριάρχη δεν είδε τον Ταράσιο να βγάζει τη ζώνη και τα ρούχα του όταν ήθελε να κοιμηθεί για λίγο τη δύναμη του. ποτέ ένας άγιος άνθρωπος δεν ανάγκασε κανέναν άλλον να βγάλει τα παπούτσια του από τα πόδια του, ενθυμούμενος τα λόγια του Σωτήρα:«Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν» ( Ματθ. 20:28 ), και ήταν πάντα υπηρέτης του εαυτού του, θέτοντας παράδειγμα ταπεινότητας για τους άλλους. Ήταν πολύ φιλεύσπλαχνος με τους φτωχούς και άθλιους, τάιζε τους πεινασμένους, έντυνε τους φτωχούς, έφτιαχνε νοσοκομεία και κάθε μέρα έστελνε φαγητό από την πατριαρχική του αυλή, και την ημέρα της Ανάστασης του Χριστού και σε άλλες γιορτές κανόνιζε γεύμα για τους φτωχός, κατά τον οποίο ο ίδιος υπηρετούσε τους φτωχούς. Επιπλέον, ο Άγιος Ταράσιος φρόντισε για ξενώνες και με τα χρήματα που του απέμειναν μετά τους γονείς του, έκτισε μοναστήρι στον Θρακικό Βόσπορο το ^1607.στο οποίο συγκέντρωσε το πρόσωπο των ενάρετων μοναχών· πολλοί από αυτούς έφτασαν σε τέτοια τελειότητα που κλήθηκαν στους επισκοπικούς θρόνους και ήταν ακλόνητοι στύλοι της καθολικής πίστης. Ο Άγιος Ταράσιος προσπάθησε ιδιαίτερα να αποκαταστήσει τη λατρεία των αγίων εικόνων και να ανατρέψει τη βλάσφημη εικονομαχική αίρεση. Ως εκ τούτου, πάντα υπενθύμιζε στους βασιλείς να συγκαλούν Οικουμενική Σύνοδο.

Και έτσι ο Τσάρος Κωνσταντίνος και η Τσαρίνα Ιρίνα, η μητέρα του, που λόγω του νεαρού της ηλικίας του γιου της κυβέρνησε ολόκληρο το βασίλειο, μαζί με τον Παναγιώτατο Ταράσιο, έγραψαν επιστολές προς όλους τους πατριάρχες και τους επισκόπους καλώντας τους στη σύνοδο. Επίσκοποι από διάφορα μέρη συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, ενώ οι πατριάρχες έστειλαν τους κυβερνήτες τους: ο Πάπας Αδριανός ^{το 1608} , λόγω της δυσκολίας ενός μεγάλου ταξιδιού, δεν έφτασε ο ίδιος στον καθεδρικό ναό. Και οι πατριάρχες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και της Ιερουσαλήμ ήταν ήδη υπό τον ζυγό των Αγαριτών εκείνη την εποχή, ώστε να μην είχαν την ευκαιρία να παραστούν προσωπικά στη σύνοδο· γι’ αυτό ως αναπληρωτές τους έστελναν κληρικούς που διακρίνονταν για την ευσέβεια και τη σοφία τους.

Ως τόπος για τις συνεδριάσεις του συμβουλίου επιλέχθηκε η μεγάλη εκκλησία ^{του 1609} , που χτίστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τελείωσε θαυμάσια ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ^.; Σε αυτήν την εκκλησία συγκεντρώθηκαν οι επίσκοποι και οι κυβερνήτες των άλλων πατριαρχών με τον ιερότερο Τάρα. παρών ήταν και ο νεαρός τσάρος Κωνσταντίνος με τη μητέρα του Ιρίνα. Ξαφνικά, ένα μεγάλο σύνταγμα ένοπλων πολεμιστών εισέβαλε στον ναό, οπαδοί της εικονομαχικής αίρεσης, στον οποίο ενεπλάκησαν από τον παππού του τσάρου Κωνσταντίνο Κοπρώνυμο και στον οποίο παρέμειναν μέχρι σήμερα. Υποκινούμενοι κρυφά από ορισμένους επισκόπους και ευγενείς που είχαν μολυνθεί από την ίδια αίρεση, αυτοί οι πολεμιστές, σκληραγωγημένοι σε εικονομαχικές αυταπάτες, οπλίστηκαν, ήρθαν στην εκκλησία και όρμησαν μέσα σε αυτήν με μεγάλη κραυγή. «Δεν θα επιτρέψουμε», φώναξαν, «να απορρίψετε τα δόγματα του Τσάρου Κωνσταντίνου ¹⁶¹¹; Ας είναι σταθερό και ακλόνητο αυτό που στο συμβούλιο του ενέκρινε και όρισε ως νόμο. Δεν θα επιτρέψουμε να φέρουν είδωλα (όπως αποκαλούσαν τις ιερές εικόνες) στο ναό του Θεού. αλλά αν κάποιος τολμήσει να παρακούσει τα διατάγματα της Συνόδου του Κωνσταντίνου Κοπρώνυμου ^{του 1612} και, απορρίπτοντας τα διατάγματά του, αρχίσει να φέρνει είδωλα, τότε αυτή η γη θα βαφτεί με το αίμα των επισκόπων».

Βλέποντας τέτοιο ενθουσιασμό και αγανάκτηση, η τσαρίνα και ο τσάρος έδωσαν σημάδι στους επισκόπους να σηκωθούν από τις θέσεις τους και στη συνέχεια όλοι όσοι ήταν στον καθεδρικό ναό διαλύθηκαν. Αλλά μετά από λίγες μέρες, οι στρατιώτες και οι αρχηγοί τους τιμωρήθηκαν δεόντως από την ευσεβή βασίλισσα Ιρίνα, στέρησαν τον στρατιωτικό τους βαθμό και στάλθηκαν στα χωριά για να καλλιεργήσουν τη γη. Μετά από αυτό, ο χώρος για τις συνεδριάσεις του συμβουλίου προετοιμάστηκε στη Βιθυνική πόλη Νίκαια ^{το 1613} . Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, που συγκλήθηκε για να καταδικάσει την αίρεση του πονηρού Αρείου ^{το 1614} , είχε ήδη γίνει εδώ και αποφασίστηκε να συγκεντρωθεί εδώ τώρα. Και ήρθε ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος και μαζί του οι πατριαρχικοί κυβερνήτες, οι οποίοι ήταν: από τον Αδριανό Πάπας Ρώμης, ο αρχιπρεσβύτερος της Ρώμης Πέτρος και ένας άλλος Πέτρος, μοναχός, από τον Πολιτιανό, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.¹⁶¹⁵ – άγιος μοναχός Θωμάς, από Θεοδώρητο Αντιοχείας ¹⁶¹⁶ και Ηλίας Ιεροσολύμων ¹⁶¹⁷ – άγιος μοναχός Ιωάννης. Επιπλέον, ο Άγιος Ταράσιος πήρε μαζί του και έναν σύζυγο από τους βασιλικούς συμβούλους – τον Νικηφόρο, ο οποίος, μετά τον θάνατο του Αγίου Ταρασίου, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο για την ενάρετη ζωή του. Συνολικά στο συμβούλιο αυτό εμφανίστηκαν 367 άγιοι πατέρες. Έχοντας συγκεντρωθεί μαζί τους στη Νίκαια, ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Ταράσιος άνοιξε τις συνεδριάσεις του συμβουλίου στη μεγαλύτερη εκκλησία αυτής της πόλης ^{το 1618} .

Η πρώτη σύνοδος της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου πραγματοποιήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Πρωτομάρτυρος Θέκλας. Η σύνοδος άνοιξε με μια εισαγωγική ομιλία του Αγίου Ταρασίου, στην οποία, αφού εξέθεσε τους λόγους σύγκλησης της συνόδου, απευθύνθηκε στους επισκόπους με την προτροπή να συλλογιστούν δίκαια και να εξαλείψουν τις μη ορθόδοξες διδασκαλίες που εισήχθησαν πρόσφατα στην Εκκλησία . Διαβάστηκε επίσης η βασιλική επιστολή προς τη σύνοδο, στην οποία αναφέρθηκε πώς ο Πατριάρχης Παύλος, πεθαίνοντας, συμβούλεψε να συγκληθεί σύνοδος για την εξάλειψη της αίρεσης των εικονομάχων. Οι άγιοι πατέρες ευλόγησαν τον τσάρο και τη μητέρα του για το μεγάλο ενδιαφέρον τους για την ορθόδοξη πίστη. Κατόπιν τούτου, προχώρησαν στο άκουσμα των εκφράσεων μετανοίας των επισκόπων που έπεσαν σε αίρεση, οι οποίοι αναθεμάτισαν τα προηγούμενα λάθη τους και εξέφρασαν την Ορθόδοξη ομολογία πίστεως. Ένας από αυτούς είναι ο Vasily Ankirsky¹⁶¹⁹ , κρατώντας αυτόν τον ειλητάριο στα χέρια του, διάβασε: «Σε όσους δεν τιμούν τις ιερές εικόνες – ανάθεμα. Αυτοί που αποκαλούν τις ιερές εικόνες είδωλα – ανάθεμα. κορυφαία λόγια της Αγίας Γραφής κατά της λατρείας των ιερών εικόνων – ανάθεμα. Όσοι απορρίπτουν τις παραδόσεις των αγίων πατέρων, όπως τις απέρριψαν ο Άρειος, ο Νεστόριος, ο Ευτύχης, ο Διόσκορος – ανάθεμα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι η προσκύνηση των εικόνων δεν προέρχεται από τους αγίους πατέρες είναι αναθεματισμένοι. Όποιος ισχυρίζεται ότι η Καθολική Εκκλησία δέχεται είδωλα είναι αναθεματισμένος».

Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι επίσκοποι και σε όλους τους μετανοημένους επισκόπους δόθηκε θέση στη σύνοδο μεταξύ άλλων ορθοδόξων επισκόπων. Η κρίση όσων δίστασαν αναβλήθηκε για λίγο. Παράλληλα, ο Άγιος Ταράσιος είπε: «Είναι δύσκολο να θεραπεύονται οι χρόνιες ασθένειες και είναι δύσκολο να εξαλειφθούν τα κακά ήθη. Αν όμως μετανοήσουν αληθινά άνθρωποι που είναι πνευματικά άρρωστοι, τότε το ιερό συμβούλιο τους δέχεται και δεν τους στερεί τον βαθμό τους».

Ο Ιερός Καθεδρικός Ναός διήρκεσε 30 ημέρες ¹⁶²⁰ ; Τότε, οι συμμετέχοντες στη σύνοδο, συγκλίνοντας, εξέτασαν στη Θεία Γραφή και στη διδασκαλία των αγίων πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας εκείνα τα χωρία που σχετίζονταν με το δόγμα της προσκύνησης των αγίων εικόνων και στη βάση του Αγίου Η Γραφή και η εκκλησιαστική παράδοση κατέρριψαν την κακή νοοτροπία των αιρετικών. Ταυτόχρονα, ανέφεραν μια αξιόπιστη ιστορία για την ιερή ουμπρούς, στην οποία ο Χριστός ο Κύριος απεικόνισε το άγιο πρόσωπό Του και το έστειλε στον Άβγαρο της Έδεσσας το 1621, ο οποίος, μόλις ^{προσκύνησε} την εικόνα, έλαβε αμέσως θεραπεία από την ασθένειά του. ¹⁶²² ; έφεραν επίσης στο νου την παράδοση της εικόνας των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου , την οποία έδειξε ο Άγιος Σιλβέστρος, Πάπας της Ρώμης, στον Τσάρο Κωνσταντίνο .; Μίλησαν επίσης για την εικόνα του Χριστού, πάνω στην οποία οι Εβραίοι βεβήλωσαν στην Μπερίτα, για την οποία τιμωρήθηκαν. θυμήθηκαν πώς το μαρτυρεί ο Άγιος Αθανάσιος. Όταν διάβασαν την ιστορία για αυτήν την εικόνα, όλοι οι άγιοι πατέρες έκλαψαν. Τέλος, καταράστηκε την αίρεση των εικονομάχων και ενέκρινε τη λατρεία των αγίων εικόνων. Μεγάλη χαρά ήταν με την ευκαιρία αυτή στους ιερούς ναούς, που δέχτηκαν με εγκάρδια αγαλλίαση την επιβεβαίωση της προσκύνησης των εικόνων, και όλος ο λαός θριάμβευσε, διακηρύσσοντας ευχές στους βασιλείς και τους ποιμένες. Έτσι, με τη μεγάλη φροντίδα του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Ταρασίου και την επιμέλεια της ευσεβούς αυτοκράτειρας Ιρίνας, η αίρεση των εικονομάχων απορρίφθηκε και καταπατήθηκε και δόθηκε ειρήνη στην Εκκλησία του Χριστού.

Ο Άγιος Ταράσιος διοικούσε με σύνεση την Εκκλησία του Θεού, μεσολάβησε για τους προσβεβλημένους, βοηθός σε όσους είχαν προβλήματα. Έτσι ο βασιλικός πρωτοσπαφάριος ¹⁶²³Ο Ιωάννης υποβλήθηκε σε φυλάκιση και τα πιο σκληρά βασανιστήρια για κάποια ενοχή. Αφού ξεφορτώθηκε τα δεσμά τη νύχτα, έτρεξε στο ναό και κατέφυγε στο γεύμα της εκκλησίας, εκλιπαρώντας για έλεος και απαλλαγή από τον θάνατο. Τότε ο άγιος ιεράρχης του Θεού Ταράσιος τον προστάτεψε και δεν τον πρόδωσε στους στρατιώτες που ήρθαν μετά από αυτόν από τη βασίλισσα Ιρίνα. Άρχισαν να τον φυλάνε στην πόρτα εκείνου του ναού μέρα και νύχτα, περιμένοντας την ώρα που θα βγει. Γιατί νόμιζαν ότι τελικά θα αναγκαζόταν να φύγει από την εκκλησία. Αλλά ο άγιος του Θεού, στέλνοντάς του φαγητό από το γεύμα του, του έδωσε την ευκαιρία να μην φύγει από το θυσιαστήριο της εκκλησίας. όταν χρειάστηκε να φύγει από το ναό, τον συνόδευσε ο ίδιος κρύβοντάς τον κάτω από τον μανδύα του και μετά τον επέστρεψε με τις ίδιες προφυλάξεις στην εκκλησία .. Ενήργησε λοιπόν για πολύ καιρό και υπηρέτησε τον άνθρωπο σαν σκλάβος, μη αποφεύγοντας κάτι τέτοιο. Και ο καλός βοσκός βοσκούσε τα πρόβατά του, προστατεύοντάς τα από το θάνατο. Τέλος, με την αρχιερατική του εξουσία, ο Άγιος Ταράσιος με θάρρος έβαλε τέλος στην αναζήτηση εκείνων των προσώπων που ήθελαν να σκοτώσουν ένα άτομο υπό την προστασία του: τους είπε ότι θα τους επέβαλε αφορισμό αν συνέχιζαν να διώκουν τον αιχμάλωτο. Έτσι, ο πρωτοσπαθάριος ελευθερώθηκε από τη δίκη και γλίτωσε την εκτέλεση, χάρη στη μεσολάβηση του καλού ποιμένα του, Αγίου Ταρασίου.

Εν τω μεταξύ, ο Τσάρος Κωνσταντίνος, έχοντας φτάσει τα είκοσι χρόνια, με τη συκοφαντία των κακών συμβούλων του, απομάκρυνε από την εξουσία τη μητέρα του, την ευσεβή αυτοκράτειρα Ιρίνα, που κυβερνούσε με σύνεση ολόκληρο το κράτος, και άρχισε να κυβερνά μόνος. Ταυτόχρονα, απαλλαγμένος από τη φροντίδα της μητέρας του, επιδόθηκε σε υπερβολές και άρχισε να κάνει μια απρεπή ζωή. Μίσησε τη νόμιμη σύζυγό του, βασίλισσα Μαρία, χωρίς κανένα λόγο ¹⁶²⁴και φλεγόμενος από εγκληματική αγάπη για μια άλλη, που ονομαζόταν Θεοδωτία. άρχισε να ζει κρυφά μαζί της και σχεδίαζε να την κάνει γυναίκα και βασίλισσά του και να φυλακίσει τη νόμιμη γυναίκα του. Προσπαθώντας να κατηγορήσει τη Μαρία, της έθεσε μια ψευδή συκοφαντία, σαν να ήθελε να τον καταστρέψει με δηλητήριο. Ο βασιλιάς παρουσίασε αυτό το ψέμα σε όλους ως αλήθεια και το είπε σε όλους. Πίστεψαν τον βασιλιά και η φήμη για την πρόθεση της βασίλισσας να τον δηλητηριάσει διαδόθηκε στον κόσμο. Τα νέα αυτά έφθασαν στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Ταράσιο. Ο πατριάρχης λυπήθηκε, συνειδητοποιώντας την προδοσία του βασιλιά, γιατί ήταν απόλυτα πεπεισμένος για την αθωότητα της Βασίλισσας Μαρίας. Άρχισε λοιπόν να σκέφτεται πώς να συζητήσει με τον Κωνσταντίνο και να του αποκαλύψει την αμαρτωλότητα και την αναλήθεια του. Εκείνη τη στιγμή, ένας από τους αγαπημένους βασιλικούς ευγενείς ήρθε στον ιερότερο πατριάρχη και άρχισε να του μεταφέρει τα νέα για το πώς η βασίλισσα είχε ετοιμάσει δηλητήριο για τον βασιλιά, λέγοντας ένα ψέμα για την αλήθεια.

Αυτά τα λόγια λύπησαν πολύ τον Άγιο Ταράσιο. έχυσε μάλιστα δάκρυα και άρχισε να μιλάει έτσι: «Αν ο βασιλιάς είχε όντως σκοπό αυτό που λες, αν θέλει πραγματικά να αφορίσει τη Μαρία, η οποία συνδέεται μαζί του σύμφωνα με το νόμο του Θεού και σχηματίζει μια σάρκα μαζί του, τότε εγώ Δεν ξέρω πώς Θα αντέξει την ντροπή και την μομφή για λογαριασμό όλων των ανθρώπων; Επίσης, με προβληματίζει πώς, μετά από αυτό, μπορεί να είναι παράδειγμα αγνότητας για τους υπηκόους του, πώς μπορεί να ενθουσιάσει τους πάντες στην αποχή; Θα μπορέσει πραγματικά να κρίνει και να εκτελέσει για τις αμαρτίες της μοιχείας, ενώ ο ίδιος είναι θολωμένος από τέτοιο άνομο πόθο; Ας υποθέσουμε ότι όλα όσα είπατε είναι αλήθεια, αλλά θα πρέπει να ακούσετε τη φωνή του Κυρίου: «Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του, εκτός από την ενοχή της πορνείας, θα της δώσει την ευκαιρία να διαπράξει μοιχεία» ( Ματθαίος 5:32) .). Και είναι αλήθεια ότι η βασίλισσα ετοίμασε ένα θανατηφόρο δηλητήριο για τον βασιλιά; Πράγματι, σε αυτή την περίπτωση, πώς θα μπορούσε να είχε άλλο σύζυγο, πιο γενναίο και όμορφο από τον κυρίαρχό μας, που διακρίνεται για την ομορφιά και τα ανθισμένα νιάτα του. Όχι, βλέπω ξεκάθαρα ότι όλα αυτά τα ψέματα στοχεύουν μόνο στο να ατιμάσουν έναν έντιμο γάμο, να βεβηλώσουν ένα ακάθαρτο κρεβάτι και να επιτρέψουν στη μοιχεία να θριαμβεύσει. Αυτή είναι η απάντησή μου, και όχι μόνο η δική μου προσωπικά, αλλά και όλων των βοσκών και πατέρων σαν εμένα. Ανακοίνωσε σε αυτούς που σε έστειλαν ότι δεν πιστεύουμε αυτό που είπες, είμαστε πιο έτοιμοι να υπομείνουμε θάνατο και βαριά μαρτύρια παρά να δώσουμε ευλογία σε μια τέτοια παράνομη πράξη. Ας ξέρει ο βασιλιάς ότι δεν υπάρχει η συγκατάθεσή μας στην άδικη πρόθεσή του.

Ακούγοντας αυτά ο ευγενής άφησε τον πατριάρχη με λύπη και ανακοίνωσε στον βασιλιά όλα όσα είχε ακούσει από τον μακαριστό Ταράσιο. Τότε η σκέψη επιτέθηκε στον βασιλιά, και θαύμασε με τέτοια σταθερότητα και ατρόμητη ζήλια του πατριάρχη. άρχισε μάλιστα να φοβάται κάπως μήπως ο Άγιος Ταράσιος τον εμπόδιζε να πετύχει την πρόθεσή του. Αποφάσισε λοιπόν να καλέσει τον άγιο κοντά του και να τον δεχτεί με τιμή, ελπίζοντας με τα δικά του λόγια να μαλακώσει την καρδιά του πατριάρχη και να τον κερδίσει στο πλευρό του.

Ο Άγιος Πατριάρχης Ταράσιος προσήλθε στον Τσάρο μαζί με τον τίμιο Γέροντα Ιωάννη, ο οποίος ήταν στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος τοποτηρητής των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Όταν ο Κωνσταντίνος και όσοι ήρθαν κοντά του, ως συνήθως, κάθισαν, ο βασιλιάς απευθύνθηκε στον πατριάρχη με τον εξής λόγο: «Μέσα απεσταλμένου σου είπα ήδη, τίμιε πάτερ, τι μας συνέβη. Σε τιμώ και σε σέβομαι ως πατέρα, επομένως δεν θέλω να σου κρύψω τίποτα. Αλλά μου φαίνεται απαραίτητο να σας πω προσωπικά για την έχθρα και τις ίντριγκες που μου επιβουλεύεται η γυναίκα μου. Δεν μου δόθηκε από τον Θεό. γιατί έπρεπε να ήταν βοηθός μου, και αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η βοηθός μου, αλλά ο χειρότερος εχθρός μου. Ο ίδιος ο νόμος με διατάζει να αποχωριστώ μαζί της και κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει αυτήν την πρόθεσή μου. Άλλωστε, το λάθος της, η κακόβουλη πρόθεσή της είναι μπροστά σε όλους. Επομένως, με απόφαση του δικαστηρίου, πρέπει είτε να υποστεί τη θανατική ποινή, είτε να μοναχιστεί. Θέλοντας να δείξω το έλεός της, είμαι έτοιμος να περιοριστώ στο να τη βάλω σε μοναστήρι: ας θρηνήσει και ας μετανοήσει μέχρι το θάνατό της για την αμαρτία της. Εξάλλου, ήθελε να σκοτώσει με δηλητήριο όχι έναν απλό άνθρωπο, όχι κάποιον άλλο, αλλά τον άντρα της, τον βασιλιά, τρομερό στους εχθρούς. Εάν το άθλιο σχέδιό της είχε πετύχει, τότε ολόκληρο το βασίλειο θα είχε καταληφθεί από μεγάλη σύγχυση και μια φήμη θα είχε σάρωσε ολόκληρη τη γη για τη θηριωδία της.

Στα τελευταία λόγια, ο βασιλιάς έδωσε ένα σημάδι στους υπηρέτες. Έφεραν αμέσως ένα γυάλινο δοχείο που περιείχε κάποιο θολό υγρό. Ο βασιλιάς το έδειξε στον άγιο πατριάρχη του, λέγοντας ότι ήταν ένα θανατηφόρο δηλητήριο με το οποίο η βασίλισσα ήθελε κρυφά να του αφαιρέσει τη ζωή.

Παράλληλα, πρόσθεσε: «Είναι ακόμα απαραίτητο να αποδείξουμε την ενοχή της βασίλισσας, όταν έχουμε στα χέρια μας αυτό το όργανο της κακόβουλης πρόθεσής της; Είναι σαφές τι της αξίζει; Γιατί τότε να αναβάλουμε την κρίση για αυτήν; Όχι, πάτερ, μάλλον συμβούλεψέ την να αναλάβεις τον εαυτό σου αν θέλεις να τη δεις ζωντανή. Δεν μπορώ πια να ζήσω μαζί της σε γάμο, δεν μπορώ να την κοιτάξω, δεν μπορώ να την αντέξω, γιατί έχω πάντα μπροστά στα μάτια μου αυτό το θανατηφόρο ποτό που μου ετοίμασε.

Βλέποντας ότι ο βασιλιάς ήταν πληγωμένος από ακάθαρτο πόθο, και συνειδητοποιώντας ότι είχε κατηγορήσει άδικα την αθώα και αγνή βασίλισσα για να ικανοποιήσει την επιθυμία του, ο Πανάγιος Ταράσιος, χωρίς φόβο, του είπε:

«Βασιλιά, μην σηκώνεις μάχη ενάντια στον νόμο που έχει θεσπίσει ο ίδιος ο Θεός, μην σηκώνεσαι με κρυφό δόλο εναντίον της αλήθειας, κρύβοντας πίσω από μια ύπουλη κατασκευή και παραβιάζοντας και καταστρέφοντας τις εντολές του Θεού. Ο βασιλιάς πρέπει να κάνει τα πάντα καθαρά, ελεύθερα, με καθαρή συνείδηση. δεν πρέπει να κάνει τίποτα κρυφά και προδοτικά κατά του Θεού, που του έδωσε το βασιλικό στέμμα, παραβαίνοντας τις Θείες εντολές. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η βασίλισσα είναι εντελώς αθώα για όσα την κατηγορούν, σαν να είχε σκοπό να σκοτώσει τον βασιλιά. Γιατί ποιος μπορεί να συγκριθεί μαζί σου στην ομορφιά, ποιον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από εσένα, για να έχει μια κακή σκέψη να σε δηλητηριάσει; Ποιος είναι πιο ισχυρός και σεβαστός από εσάς, ποιος είναι ανώτερος από εσάς στην αρχοντιά και τα πλούτη του, ποιος τον σέβεται η βασιλική δύναμη και τιμή και ποιος έχει μεγάλο πλούτο – ποιον θα μπορούσε να προτιμήσει η βασίλισσα; Η δύναμή σου είναι μεγάλη υπερέχεις τους πάντες με την αρχοντιά σου, γιατί ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους σου κατέλαβαν τον βασιλικό θρόνο. είσαι διάσημος σε όλα τα πέρατα της γης και είναι αδύνατο να μετρήσεις τους θησαυρούς σου. Ποιος μπορεί να είναι καλύτερος από εσάς για τη βασίλισσα σας; Όχι, βασιλιά, αυτό που λες δεν μπορεί, είναι ψέμα που επινοήθηκε για να υπονομεύσει τη βασιλική σου εξουσία και να γελοιοποιήσει τα έθνη, για να γίνεις παραβολήστη γλώσσα . Δεν τολμάμε να καταστρέψουμε τη νόμιμη συζυγική σας ένωση, γιατί φοβόμαστε την κρίση του Θεού και δεν μπορούμε να δώσουμε πίστη σε εκείνες τις φήμες με τις οποίες προσπαθούν να συκοφαντήσουν τη βασιλική σύζυγο. Όχι, δεν θα το κάνουμε αυτό, ακόμα κι αν χρειαστεί να υπομείνουμε βασανιστήρια και βάσανα. Γνωρίζουμε ότι έχετε μια αμαρτωλή επιθυμία για μια συγκεκριμένη γυναίκα και θέλετε ακόμη και να την παντρευτείτε σε έναν παράνομο γάμο. Πώς να σε σεβαστούμε, βασιλιά, όταν βλέπουμε ότι παραβιάζεις ξεκάθαρα τις εντολές του Θεού; Πώς μπορείτε τότε να εισέλθετε στο θυσιαστήριο του Θείου Θρόνου για να κοινωνήσετε μαζί μας για τα Αγνότερα Μυστήρια του Χριστού; Μαρτυρούμε από τον ίδιο τον Θεό ότι δεν μπορούμε να σε δεχτούμε στο θυσιαστήριο για τη Θεία Κοινωνία, παρόλο που είσαι βασιλιάς. Διότι ακόμη και στους αρχαίους ιερείς έλεγαν: «Μην πατήσετε το θυσιαστήριό μου».

Αφού είπε αυτά, ο Παναγιώτατος Πατριάρχης σιώπησε. Μετά από αυτόν, ο προαναφερθείς γέροντας Ιωάννης παρότρυνε πολύ τον βασιλιά. Αλλά ο βασιλιάς δεν ήθελε να τους ακούσει, αλλά ήρθε σε μεγάλο θυμό και οργή. Όλοι οι αξιωματούχοι και οι ηγεμόνες που περιέβαλλαν τον βασιλιά ήταν επίσης δυσαρεστημένοι. Ένας από αυτούς, πατρίκιος στην καταγωγή, καυχιόταν μάλιστα ότι θα έδιωχνε με τα χέρια του ένα σπαθί στην κοιλιά του Γέροντα Ιωάννη, γιατί μιλούσε αντίθετα με το θέλημα του βασιλιά. Γεμάτος θυμό, ο βασιλιάς διέταξε και τους δύο – και τον παναγιώτατο Πατριάρχη Ταράσιο και τον τίμιο γέροντα Ιωάννη – να εκδιώξουν με ατίμωση από το βασιλικό παλάτι. Και αυτοί οι δύο άντρες τον άφησαν, εξορισμένοι για του λόγου το αληθές, μιμούμενοι τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή , που κάποτε κατήγγειλε τον άνομο γάμο του Ηρώδη ^{το 1625} . Καθώς προχωρούσαν, τίναξαν τη σκόνη από τα πόδια τους και είπαν: «Δεν είμαστε υπεύθυνοι για την ανομία σας».

Ο βασιλιάς, όμως, έδιωξε τη νόμιμη βασίλισσα από τους θαλάμους του σε ένα μοναστήρι, την εξόντωσε με το ζόρι εκεί και ο ίδιος γιόρτασε το γάμο με την παλλακίδα του Θεοδωτία, που ήταν μακρινή συγγενής του πατέρα του. Αυτός ο παράνομος γάμος τελέστηκε εν αγνοία του πατριάρχη από μια εκκλησιαστική εικόνα, τον πρεσβύτερο Ιωσήφ, ο οποίος στη συνέχεια αφορίστηκε από την Εκκλησία για την αυθάδεια πράξη του. Ο Παναγιώτατος Πατριάρχης προσπάθησε με κάθε δυνατό τρόπο να διαλύσει αυτόν τον μοιχικό γάμο, αλλά δεν μπόρεσε, γιατί ο Τσάρος καυχιόταν ότι θα έθετε ξανά την αίρεση των εικονομάχων αν του απαγορευόταν αυτός ο γάμος. Επομένως, ο Άγιος Ταράσιος άφησε τον βασιλιά να παραμείνει στην ανομία του, ώστε η ΕκκλησίαΚανένα μεγαλύτερο κακό δεν συνέβη στον Χριστό. Διότι ο άγιος πατριάρχης θυμόταν πάντα ότι ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους αυτού του βασιλιά ήταν εικονομάχοι αιρετικοί που ξυλοκόπησαν πολλούς Χριστιανούς επειδή προσκύνησαν τις αγίες εικόνες. Ο βασιλιάς, θυμωμένος με τον πατριάρχη, τον καταπίεσε με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά ο άγιος τα υπέμεινε υπομονετικά όλα αυτά, ευχαριστώντας τον Θεό και ενεργώντας σύμφωνα με τον υψηλό βαθμό του αρχιεφημέριου. Αλλά μετά από λίγο καιρό, η τιμωρία του Θεού έπεσε στον βασιλιά. Η μητέρα του, η ευσεβής αυτοκράτειρα Ιρίνα, είχε δει από καιρό την κακή και άνομη ζωή του. είδε πώς ο γιος της πάτησε το νόμο του Θεού και ήταν έτοιμος να ξανασηκώσει την εικονομαχία. Αγαπώντας τον Θεό και την αλήθεια Του περισσότερο από τον ίδιο της τον γιο, μετά από συνεννόηση με τους πιο σημαντικούς αξιωματούχους, επαναστάτησε εναντίον του γιου της, τον κράτησε και τον φυλάκισε στο παλάτι όπου γεννήθηκε και που ήταν γνωστό ως Παλάτι του Πορφυρίου. Μετά διέταξε να τον τυφλώσουν, όπως πριν από πέντε χρόνια τύφλωσε τα τρία αδέρφια του πατέρα του: τον Νικήτα, τον Ανφίμ και την Ευδοξία. Έτσι ο βασιλιάς, έχοντας τιμωρηθεί σύμφωνα με τις πράξεις του, πέθανε από ασθένεια. Και η Ιρίνα δέχθηκε πάλι το βασιλικό σκήπτρο και διόρθωσε όλα όσα είχαν περιπέσει σε αταξία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιου της.

Από τότε ο άγιος του Θεού Ταράσιος κατοίκησε εν ειρήνη και σιωπή, ποιμνώντας με ζήλο το λεκτικό ποίμνιό του και κυβερνώντας την Εκκλησία, καθαρισμένη από αιρετικούς. Από την ημέρα κιόλας του αγιασμού του, τελούσε καθημερινά ο ίδιος τη Θεία Λειτουργία και δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό το έθιμο, παρά μόνο λόγω ασθένειας. Όταν ο άγιος έφτασε σε μεγάλη ηλικία, έπεσε σε σωματική θλίψη. Ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Ταρασύ, ακόμη και νιώθοντας την πλησιέστερη στιγμή του θανάτου του, δεν εγκατέλειψε τη συνήθεια του παρά μόνο όταν αδυνάτισε τόσο πολύ που δεν μπορούσε πλέον να σηκωθεί από το κρεβάτι του. Μόνο τότε έπαψε να τελεί ο ίδιος τη Θεία Λειτουργία.

Κατά τον θάνατό του, ο Άγιος Ταράσιος πάλεψε με ακάθαρτα πνεύματα και τα νίκησε νικηφόρα. Όταν αυτοί, εξετάζοντας τη ζωή του από τα νεανικά του χρόνια, προσπάθησαν να του αποδώσουν ψευδώς πολλές άδικες πράξεις, εκείνος τους απάντησε: «Είμαι αθώος γι’ αυτό που λέτε. με συκοφαντείς ψευδώς. Δεν έχεις εξουσία πάνω μου».

Παράλληλα, υπήρχε και ένας περιγραφέας της ζωής του, ο Ιγνάτιος, Επίσκοπος Νίκαιας, που τότε ήταν ακόμη διάκονος. Γέρνοντας προς τον άρρωστο, ο Ιγνάτιος άκουσε αυτά τα λόγια του αγίου. Όταν ο Άγιος Ταράσιος δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει τη γλώσσα, έδιωξε με το χέρι του τους δαίμονες και τους νίκησε. Στο τέλος της ημέρας, όταν, σύμφωνα με το έθιμο, έψαλλαν τους ψαλμούς του Δαβίδ και άρχισαν να ψάλλουν αυτόν τον ψαλμό: «Κλίψε, Κύριε, το αυτί σου και άκουσέ με» ( Ψαλμ. 85:1 ), ο Άγιος Ταράσιος παρέδωσε ειρηνικά. αγία ψυχή στον Κύριο, και το πρόσωπό του λαμπρύνθηκε. Αυτός ο άγιος εφημέρευσε την Εκκλησία του Θεού για 22 χρόνια και πέθανε κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Νικηφόρου ^{το 1626}που ανέβηκε στο θρόνο μετά την Ιρίνα. Ο βασιλιάς, όλος ο λαός, ευγενείς, πνευματικοί και λαϊκοί, και ιδιαίτερα οι φτωχοί και άθλιοι, ορφανά και χήρες, τον θρήνησαν πολύ. Γιατί ήταν ελεήμων με όλους, συμπεριφερόταν σε όλους σαν καλός βοσκός, στοργικός πατέρας και έμπειρος μέντορας, βοηθούσε τους πάντες σε προβλήματα και κακοτυχίες.

Το τίμιο σώμα του Αγίου Ταρασίου ενταφιάστηκε στο μοναστήρι του Βοσπόρου, το οποίο έχτισε ο ίδιος και πολλοί έλαβαν θεραπείες από το φέρετρό του.

Τέτοια, για παράδειγμα, είναι μια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία για πολλά χρόνια. Εφόσον δεν επιτρεπόταν η είσοδος στις γυναίκες στο μοναστήρι, μπήκε στο μοναστήρι ντυμένη με ανδρικά άμφια. Με πίστη άγγιξε τον τάφο του Παναγιώτατου Ταρασίου, πήρε λάδι από το καντήλι που κρεμόταν μπροστά στον τάφο και αμέσως έλαβε θεραπεία από την ασθένειά της. Άλλες γυναίκες έκαναν το ίδιο, και όλες θεραπεύτηκαν από τις ασθένειές τους. Κάποιος άνθρωπος, που έβλεπε μόνο με το ένα μάτι, έλαβε θεραπεία στον τάφο του αγίου, όταν άλειψε το αόρατο μάτι του με λάδι από λυχνάρι. Ένα μαραμένο χέρι, αφού ήρθε με πίστη, άλειψε το χέρι του με λάδι και έλαβε θεραπεία. Πολλοί άλλοι άρρωστοι έλαβαν θεραπεία μέσω των προσευχών του Αγίου Ταρασίου. και οι δαιμονισμένοι θεραπεύτηκαν από την ασθένειά τους.

Ο μεγάλος αυτός ζηλωτής της Ορθοδοξίας οπλίστηκε ενάντια στους εικονομάχους αιρετικούς όχι μόνο κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά τον θάνατό του. Επί Λέοντος του Αρμένιου ¹⁶²⁷ , του βασιλιά της Ελλάδας, η εικονομαχική αίρεση απέκτησε και πάλι δύναμη, λόγω του γεγονότος ότι ο ίδιος ο βασιλιάς την προστάτευε. Ο Άγιος Ταράσιος εμφανίστηκε σε όνειρο στον Λέοντα και με μεγάλο θυμό διέταξε έναν πολεμιστή Μιχαήλ να χτυπήσει με το σπαθί του αυτόν τον κακόβουλο βασιλιά. Χτύπησε και τρύπησε τον βασιλιά. Με φόβο και τρόμο, το Λιοντάρι ξύπνησε από ένα τέτοιο όνειρο και ήταν πολύ μπερδεμένο. Νομίζοντας ότι στο μοναστήρι του Αγίου Ταρασίου βρισκόταν κάποιος Μιχαήλ που συνωμοτούσε εναντίον της ζωής του, έστειλε εκεί να μάθει για αυτόν τον Μιχαήλ. Δεν ήξερε ότι αυτός ο Μιχαήλ ήταν μαζί του – ήταν ένας κυβερνήτης που ονομαζόταν Valvos ή Travliy ¹⁶²⁸, ο οποίος στη συνέχεια χτύπησε τον βασιλιά με σπαθί την ίδια την ημέρα της Γέννησης του Χριστού. Έτσι χάθηκε αυτός ο πονηρός βασιλιάς, αφού νικήθηκε από τις προσευχές του Αγίου Ταρασίου, ο οποίος επιβεβαίωσε την πίστη στην Υπεραγία Τριάδα. Αμήν.