Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας λέγει πως δύο ήσαν οι δαιμονιζόμενοι που συνάντησε ο Χριστός, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς μας αναφέρουν έναν. Προφανώς επέλεξαν να περιγράψουν τον ευρισκόμενο στη χαλεπότερη κατάσταση. «Τον γαρ χαλεπώτερον επιλεξάμενοι διηγούνται περί αυτού», τονίζει ο ερμηνευτής άγ. Θεοφύλακτος. Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε πως και οι δύο ήσαν «χαλεποί λίαν». Από τη στιγμή που οι δαίμονες έκαναν κατοικία τους δύο αυτούς ταλαίπωρους ανθρώπους, αυτοί επέλεξαν για κατάλυμα τους τα μνήματα. Ήταν γυμνοί και είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής. Όταν ενεργούσε μέσα τους το πονηρό πνεύμα, τους έσπρωχνε να τρέχουν στις ερημιές, έκοβαν με πέτρες το σώμα τους και φώναζαν δυνατά.
Ο διάβολος τον Αδάμ που ήταν ντυμένος με τη χάρη του Θεού, τον έντυσε με τα ρούχα της αισχύνης κι αυτούς που ήταν ντυμένοι με ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους γύμνωσε. Μάλιστα στον ένα ρώτησε ο Κύριος ποιο είναι το όνομα του κι αυτός απάντησε «λεγεών όνομα μοι, ότι πολλοί έσμεν». Η ρωμαϊκή λεγεώνα ήταν επίλεκτο σώμα στρατιωτών. Το ίδιο ήταν και οι δαίμονες που κρυβόντουσαν μέσα στον δαιμονόπληκτο άνδρα. Ήταν οι απηνέστεροι των πονηρών πνευμάτων και πολλοί πονηροί.. Μέσα λοιπόν στους ανθρώπους αυτούς υπήρχε τεράστια δαιμονική δύναμη που τους ταλαιπωρούσε πολύ.
Οι δαίμονες πρώτα ομολόγησαν την έχθρα τους εναντίον του Χριστού, «τι εμοί και σοι, υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;». Ο λόγος αυτός δείχνει την απροσμέτρητη διαφορά μεταξύ των δαιμόνων και του Κυρίου. Ακόμη είναι μία διακήρυξη της θείας εξουσίας του Ιησού και ταυτόχρονα το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ Αυτού και των δαιμόνων. Η παράκληση να μην τους βασανίσει, προέρχεται από τρόμο ενός πανίσχυρου αντιπάλου, του οποίου δεν αγνοούν την τιμωρό δικαιοδοσία. Η πανίσχυρη χάρη του Κυρίου τους έκανε να φλογίζονται και να μην αντέχουν την παρουσία Του. Μετά οι δαίμονες ζήτησαν να μπουν μέσα στο κοπάδι των χοίρων. Ο Κύριος άκουσε το αίτημα τους και το επέτρεψε, με αποτέλεσμα να κρημνιστούν στη λίμνη και να πνιγούν οι χοίροι σε λίγο χρονικό διάστημα.
Στην «Κυριακή προσευχή» παρακαλούμε το Θεό να μας απαλλάξει από την ενέργεια του διαβόλου. Επίσης με το να συμπεριλάβει η Εκκλησία μας και τις περικοπές των δαιμονιζόμενων στα κυριακάτικα αναγνώσματα, δείχνει τον κίνδυνο που διατρέχουμε από τα πονηρά πνεύματα, που δεν είναι αφηρημένες ιδέες του κακού, αλλά παμπόνηρα πνεύματα που απεργάζονται την καταστροφή του ανθρώπου.
Μπορεί οι περισσότεροι να μην έχουμε καταληφθεί από πονηρή ενέργεια, αλλά τα διάφορα πάθη μας καλλιεργούμενα υπό του πονηρού μας ταλαιπωρούν πάρα πολύ και μας κάνουν να έχουμε «δαιμονώσα» ψυχή.
Ο ακόλαστος, ο φιλάργυρος, ο θυμώδης, ο αιρετικός, ο υπερήφανος πειράζονται υπό του πονηρού.
Αφού ο Χριστός ήλθε να καταλύσει το κράτος του διαβόλου, αξίζει να Τον αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε στενές σχέσεις μαζί Του, για να γλυτώσουμε από τις παγίδες του πονηρού.
