Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Μετεώρων ἤ Μεγάλο Μετέωρο, 1483 μ.Χ.
Α Λ Η Θ Ω Σ Α Ν Ε Σ Τ Η Ο Κ Υ Ρ Ι Ο Σ Μ Α Σ
ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ
ΕΠΙΣΚΕΘΦΕΙΤΕ
ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ
Μ Ε Σ Ο Π Ε Ν Τ Η Κ Ο Σ Τ Η
Ἑστὼς διδάσκει τῆς ἑορτῆς ἐν μέσῳ,
Χριστὸς Μεσσίας τῶν διδασκάλων μέσον.
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μας μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 μ.Χ. στον ναό του Αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’ του Σοφού (11 Μαΐου 903 μ.Χ.). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτωρ το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μωκίου, όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλεύς και πατριάρχης εισήρχοντο επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο έπαιρνε μέρος και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλεύς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εἰς πολλούς καί ἀγαθούς χρόνους ὁ Θεός ἀγάγει τήν βασιλείαν ὑμῶν» και με πολλούς ενδιαμέσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Μεσοπεντηκοστή – Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης
(www.panagialarisis.gr)
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδραση της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Ωραία το τοποθετεί το πρώτο τροπάριο του εσπερινού της εορτής:
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν,
τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως
Πεντηκοστῇ δέ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καί λάμπει τάς λαμπρότητας
ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα
καί ἑνοῦσα τάς δύο
καί παρεῖναι τήν δόξαν προφαίνουσα
τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».
Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάρι της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης καί διαλλάκτης ἡμῶν καί τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ Πατρός». «Διά ταύτην τήν αἰτίαν τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζοντες καί Μεσοπεντηκοστήν ὀνομάζοντες τόν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάρι. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που εξελέγη για την ημέρα αυτή (Ιω. 7, 14-30). Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων.
Μεσοπεντηκοστή – πρώτο μισό 18ου αι. μ.Χ. –
Σκήτη Aγίας Άννης, Άγιον Όρος
Είναι Μεσσίας ο Ιησούς η δεν είναι; Είναι η διδασκαλία του Ιησού εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Εκλέγομε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τροπάρια, το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του πλ. δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διδάσκοντός σου, Σωτήρ,
ἔλεγον οἱ Ἰουδαῖοι·
Πῶς οὗτος οἶδε γράμματα, μή μεμαθηκώς;
ἀγνοοῦντες ὅτι σύ εἶ ἡ Σοφία
ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον.
Δόξα σοι».
Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έλαβε χώρα μεταξύ Χριστού και των Ιουδαίων «τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία μεγαλήγορο φράση του Κυρίου.« Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 37-38). Και σχολιάζει ο Ευαγγελιστής.« Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» (Ιω. 7, 39). Δεν έχει σημασία ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξ’ άλλου τόσο πολύ με το θέμα της εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές.« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38). «Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον», εἶπε στήν Σαμαρείτιδα» (Ιω. 4, 14). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους. Διαλέγομε τρεις, τους πιο χαρακτηριστικούς: Το κάθισμα του πλ. δ’ ήχου προς το «Τήν Σοφίαν καί Λόγον», που ψάλλεται μετά την γ’ ωδή του κανόνος στην ακολουθία του όρθρου:
«Τῆς σοφίας τό ὕδωρ καί τῆς ζωῆς
ἀναβρύζων τῷ κόσμῳ, πάντας, Σωτήρ,
καλεῖς τοῦ ἀρύσασθαι
σωτηρίας τά νάματα·
τόν γάρ θεῖον νόμον σου
δεχόμενος ἄνθρωπος,
ἐν αὐτῷ σβεννύει
τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας.
Ὅθεν εἰς αἰῶνας
οὐ διψήσει, οὐ λήξει
τοῦ κόρου σου δέσποτα, βασιλεῦ ἐπουράνιε.
Διά τοῦτο δοξάζομεν
τό κράτος σου, Χριστέ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων ἄφεσιν αἰτούμενοι
καταπέμψαι πλουσίως
τοῖς δούλοις σου».
Το απολυτίκιο και το κοντάκιο της εορτής, το πρώτο του πλ. δ’ και το δεύτερο του δ’ ήχου:
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς
διψῶσάν μου τήν ψυχήν
εὐσεβείας πότισον νάματα·
ὅτι πᾶσι, Σωτήρ ἐβόησας·
Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω.
Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
«Τῆς ἑορτῆς τῆς νομικῆς μεσαζούσης
ὁ τῶν ἁπάντων ποιητής καί δεσπότης
πρός τούς παρόντας ἔλεγες, Χριστέ ὁ Θεός·
Δεῦτε καί ἀρύσασθαι ὕδωρ ἀθανασίας.
Ὅθεν σοι προσπίπτομεν καί πιστῶς ἐκβοῶμεν·
Τούς οἰκτιρμούς σου δώρησαι ἡμῖν,
σύ γάρ ὑπάρχεις πηγή τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Μεγαλυνάριον
Μεσούσης ἐπέστης τῆς ἑορτῆς, Οἰκτίρμων διδάσκων, ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ἱεροῦ, δεῦτε οἱ διψῶντες, προσέλθετε καὶ ὕδωρ, ἐκ τῆς πηγῆς τῶν ὅλων, πάντες ἀρύσασθε.
Και τέλος το απαράμιλλο εξαποστειλάριο της εορτής:
«Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων
τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ
εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ,
εὔσπλαγχνε μόνε οἰκτίρμον».
Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατήντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής η του αγίου Πνεύματος η της αγίας Τριάδος η των Εισοδίων η της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
Άγιος Σίμων ο Απόστολος, ο Ζηλωτής
εορτάζει και στις 22 Απριλίου.
Симон Зилот, св. ап. ;
Византия; XIV в.;местонахождение: Греция. Афон, Карея, Протат,
церковь Успения Богородицы
мастер: Мануил Панселин;
Αγιος Απόστολος Σίμων ο Ζηλωτής
Τοιχογραφία (Fresco) τού 14ου αιώνα μ.Χ.
στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως τής Θεοτόκου
στό Πρωτάτο Καρυές. Άγιον Όρος
έργο τού αγιογράφου Μανουήλ Πανσέληνου
Ἔοικε Χριστὲ τοῦτό σοι Σίμων λέγειν.
Ζηλῶν πάθος σόν, καρτερῶ Σταυροῦ πάθος.
Ἐν ξύλῳ ἀμφετάθη Σίμων δεκάτῃ μεγάθυμος.
Βιογραφία
Ο Απόστολος Σίμων ήταν ένας από τους δώδεκα Μαθητές του Κυρίου και ήταν αδελφός του Ιούδα του Λεββαίου.
Святой Апостол Симон Зилот (Кананит).
Ο Απόστολος Σίμων ο Ζηλωτής (Κανανίτης).
Апостол Симон Зилот
Первая четверть XVIII века
Преображенская церковь, о.Кижи
Ο Απόστολος Σιμων ο Ζηλωτής
Εικόνα τού πρώτου τέταρτου τού 18ου αιώνα μ.Χ.
στον Ιερό Ναό τής Μεταμορφώσεως τού Κυρίου,
στο νησί Kizhi Lake Onega
τής Δημοκρατία τής Καρελίας. Ρωσία
АПОСТОЛ СИМОН ЗИЛОТ
Церковь Симеона Богоприимца
в Зверине монастыре в Новгороде
Ο Απόστολος Σιμων ο Ζηλωτής
στον Ιερό Ναό τού Συμεών τού Θεοδόχου
Τοιχογραφία (Fresco)
τής Ιεράς Μονής Ζβερίν-Πορόβσκι
στο Βελίκι Νόβγκοροντ. Ρωσία
Si
mon the Zealot (Simon the Canaanite).
One of 12 Apostles of Jesus Christ.
Russian Orthodox icon from 1720.
Σίμων ο Ζηλωτής ή Κανανίτης
Ένας εκ τών δώδεκα Αποστόλων
Ρωσική εικόνα τού έτους 1720 μ.Χ.
αγνώστου αγιογρἀφου
Ο Άγιος Απόστολος Σίμων ονομάσθηκε ζηλωτής, λόγω της θέρμης και του ζήλου με τον οποίο κήρυττε το λόγο του Ευαγγελίου. Καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας και είναι γνωστός ως Σίμων ο Κανανίτης (ή Ναθαναήλ ή Βαρθολομαίος – υιός του Θολομαίου).
Симон Кананит.
Мозаика в алтаре базилики св. Виталия в Равенне.
Ο Σίμων ο Κανανίτης.
Ψηφιδωτό (Μωσαϊκό) στο βωμό της βασιλικής του Αγιου Βιταλίου
στη Ραβέννα. Ιταλία
Святой Апостол Симон Зилот (Кананит).
Византийская мозаика.
Ο Απόστολος Σίμων ο Ζηλωτής (Κανανίτης).
Βυζαντινό Ψηφιδωτό (Μωσαϊκό)
Μετά την ανάληψη του Χριστού και τη χάρη της Πεντηκοστής, ο Σίμων επιδόθηκε σε ένα ευρύ ιεραποστολικό έργο. Δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Περσία, όπου αφού γκρέμισε το μύθο της πολυθεΐας, φανέρωσε σε πλήθος κόσμου το φως της Ευαγγελικής αλήθειας. Στη συνέχεια μετέβη στην Αφρική, όπου κήρυξε το ζωογόνο Λόγο του αληθινού Θεού και Σωτήρος, από την Αίγυπτο έως τη Μαυριτανία.
Ο τελευταίος τόπος της θαυμαστής ιεραποστολικής του δράσης ήταν η Βρετανία. Εκεί αφού δίδαξε στο λαό τη χριστιανική πίστη, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες βασανίστηκε και υπέστη σταυρικό θάνατο.
Симон Зилот, ап. (10 мая)
Менологий 8 -11 мая; Византия. Греция; XIV в.;
памятник: Византийский менологий (Byzantine illumination Menologion);
10 x 13 см.; местонахождение: Англия. Оксфорд. Бодлеанская Библиотека
(Bodleian Librry)
Άγιος Απόστολος Σίμων ο Ζηλωτής
Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Μαίου (8 – 11) τού 14ου αιώνα μ.Χ.
και ευρίσκεται Αγγλία. Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία
Мученичество Святого Апостола Симона Зилота (Кананита).
Фреска церкви Св. Георгия ту Вуну в Кастории, Греция.
Μαρτύριο τού Αγίου Απόστολου Σίμωνος τού Ζηλωτή (Κανανίτη).
Τοιχογραφία (fresco) στον Ιερό Ναό τού Αγίου Γεωργίου τού Βουνού
(κτίσμα του 14ου αιώνος μ.Χ.), στην Καστοριά.
Ιερά Λείψανα
Απότμημα Λειψάνων τού Αγίου ευρίσκεται στη Μονή Αλέξανδρου Νέβσκι, στην Ρωσία
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Σίμων, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ζῆλος ἔνθεος, καταλαβῶν σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκὸς ἐν εἴδει, ζηλωτὴν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε καὶ τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, διὰ Σταυροῦ πρὸς αὐτὸν ἐξεδήμησας, Σίμων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τὸν ἀσφαλῶς τὰ τῆς σοφίας δόγματα, ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν εὐσεβούντων θέμενον, ἐν αἰνέσει μακαρίσωμεν, τὸν θεηγόρον πάντες Σίμωνα· τῷ θρόνῳ γὰρ τῆς δόξης νῦν παρίσταται, καὶ σὺν τοῖς Ἀσωμάτοις ἐπαγάλλεται, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ
(μεταφραση Google)
Храм Живоначальной Троицы на Воробьёвых горах
Εκκλησία της Ζωοδόχου Τριάδας στο Vorobyovy Gory
Святой Апостол Си́мон Кананит – один из 12-ти Апостолов – был одним из четырёх сыновей Иосифа Обручника от первого брака, т.е. сводным братом Иисуса Христа. Кананит в переводе с арамейского означает ревнитель. Апостол Лука дает греческую версию его прозвища: Зилот, что значит то же самое, что и Кананит.
Одна из интерпретаций имени апостола связана с Канами Галилейскими, в которой на браке у апостола Си́мона Господь наш Иисус Христос сотворил первое Свое чудо, претворив воду в вино. Об этом сказано в Святом Евангелии от Иоанна Богослова. Именно этот отрывок читают во время совершения таинства венчания, что, по-видимому, и послужило причиной почитания апостола Си́мона Кананита как покровителя христианского супружества.
Узрев чудо, совершенное Господом на свадьбе в Кане, Симон воспламенился ревностью ко Господу и так уверовал во Христа, что последовал за Спасителем, несмотря на то, что только что вступил в брак. Так, презрев все мирское, Симон пошел за Христом, как сказано, «уневестив душу свою Жениху бессмертному».
После Вознесения Христа, в день Пятидесятницы он получил дар Святого Духа, сошедшего на учеников Спасителя в виде огненных языков. Симон проповедовал веру Христову сначала в Иудее, потом – в Эдессе (Сирии), Армении, Египте, Киринее (Ливии), Мавритании, Испании и даже Британии, о чем свидетельствуют местные предания некоторых христианских народов.
Известно, что Си́мон Зилот вместе с апостолами Андреем Первозванным и Матфием благовествовал в земле Иверской. Далее Симон и Андрей пошли в горы Сванетии (Осетии), после – в Абхазию и остановились в городе Севасте, нынешнем Сухуми. Затем апостол Андрей отправился проповедовать вдоль Черноморского побережья Кавказа, а Симон поселился в небольшой труднодоступной пещере, расположенной в ущелье реки Псыртсхи (окрестности современного Нового Афона). В эту пещеру он спускался по веревке через небольшой естественный вход. Это было примерно в 55 году н. э., через двадцать с лишним лет после Воскресения Христа. …..
Ο Άγιος Απόστολος Σίμων ο Kανανίτης, ένας από τους 12 Αποστόλους, ήταν ένας από τους τέσσερις γιους του Ιωσήφ του Θυμαινόμενου από τον πρώτο γάμο. αδελφός του Ιησού Χριστού. Ο Kananit σε μετάφραση από την Αραμαϊκή σημαίνει ζηλεύει. Ο απόστολος Λουκάς δίνει την ελληνική εκδοχή του ψευδώνυμού του: Ζηλάτ, που σημαίνει το ίδιο με το Κανάνιτ. Μια ερμηνεία του ονόματος συνδέεται με τον απόστολο Kanami Γαλιλαίας, όπου στο γάμο του αποστόλου Σίμωνα, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έκανε το πρώτο θαύμα του, μετέτρεψε το νερό σε κρασί. Αυτό αναφέρεται στο Άγιο Ευαγγέλιο του Ιωάννη του Θεολόγου. Ότι αυτή η περικοπή διαβάζεται κατά τη στιγμή του μυστηρίου του γάμου που, προφανώς, ήταν η αιτία για την προσκύνηση του αποστόλου Σίμωνα ο Ζηλωτής ως προστάτης του χριστιανικού γάμου. Βλέποντας το θαύμα που πραγματοποίησε ο Κύριος στο γάμο στην Κανά, ο Simon είχε φλεγμονή με ζήλο για τον Κύριο και έτσι πίστευε στον Χριστό ότι ακολούθησε τον Σωτήρα, παρά το γεγονός ότι παντρεύτηκε. Έτσι λοιπόν, αφού περιφρονόταν όλα τα κοσμικά πράγματα, ο Σίμων ακολούθησε τον Χριστό, όπως λέγεται, “αφού έλαβε την ψυχή του στο νεόνυμφο νεκρός”. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, την ημέρα της Πεντηκοστής, έλαβε το δώρο του Αγίου Πνεύματος, κατέβηκε πάνω στους μαθητές του Σωτήρα με τη μορφή φλογεών γλωσσών. Simon κήρυξε τη χριστιανική πίστη, για πρώτη φορά στην Ιουδαία, στη συνέχεια – στην Έδεσσα (Συρία), την Αρμενία, την Αίγυπτο, την Κυρήνη (Λιβύη), η Μαυριτανία, η Ισπανία και ακόμη και τη Βρετανία, όπως αποδεικνύεται από μερικούς από τους τοπικούς θρύλους των χριστιανικών εθνών. Είναι γνωστό ότι ο Σίμων ο Ζηλάτος, μαζί με τους αποστόλους Ανδρέα ο Πρώτος και Ματθαίος, κήρυξαν το ευαγγέλιο στη γη της Ιβηρίας. Στη συνέχεια ο Σίμων και ο Ανδρέας πήγαν στα βουνά Σβανέτι (Οσετία), στη συνέχεια στην Αμπχαζία και σταμάτησαν στην πόλη Σεβαστ, το σημερινό Σουχούμι. Στη συνέχεια, ο Απόστολος Ανδρέας να κηρύξει κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, και Simon εγκαταστάθηκε σε ένα μικρό απρόσιτη σπηλιά, που βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Psyrtskhi (κοντά στο σημερινό Νέο Άθω). Σε αυτή τη σπηλιά κατεβαίνει το σχοινί μέσα από μια μικρή φυσική είσοδο. Ήταν περίπου το 55 μ.Χ. ε., Είκοσι χρόνια μετά την Ανάσταση του Χριστού.
Келья-грот апостола Симона Кананита
Το σπήλαιο του αποστόλου Σίμων του kανανίτη
Πόσο καιρό έμεινε ο απόστολος στην Αμπχαζία, τα χρονικά δεν αναφέρονται.Δημιούργησε πολλά σημάδια και θαύματα εδώ και το κήρυγμά του πολλών ανθρώπων στράφηκε προς τον Χριστό. Η παράδοση λέει ότι μέσα από το κήρυγμα του Simon το Χαναναίοι, στην Αμπχαζία καταστράφηκε από σκληρή ειδωλολατρικό έθιμο να θυσιάσουν στους θεούς των βρεφών και κανιβαλισμό. Στην αρχαία της Αμπχαζίας παραβολές συχνή αναφορά του Σαιν Σιμόν, ο οποίος αντιμετωπίζεται διάφορες παθήσεις, αγγίζοντας τα χέρια, πιτσιλιστεί το νερό για την πληγείσα περιοχή, διαβάστε μια προσευχή σε μια άγνωστη γλώσσα, και όλα πέρασαν. Ο Simon Kananit ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε το βάπτισμα των κατοίκων της περιοχής – των προγόνων των σύγχρονων Αμπχαζιανών.
Εξαιτίας αυτού, ο απόστολος επανειλημμένα επιτέθηκε από τους Εθνικούς. Και κατά τη διάρκεια της βάναυσης δίωξης των Χριστιανών, η οποία ξεκίνησε το γεωργιανό βασιλιά ειδωλολατρική Aderky (Arkady), Simon μαρτύρησε. Σύμφωνα με μια εκδοχή, κόπηκε από ένα σπαθί, από την άλλη – πριονίσθηκε ζωντανός με πριόνι. Υπάρχει επίσης μια παράδοση που σταυρώθηκε στο σταυρό.
Οι μαθητές έθαψαν το σώμα ενός αγίου κοντά στο σπήλαιο του. Οι πιστοί άρχισαν να έρχονται στον τάφο του, ζητώντας βοήθεια σε ανάγκη και θεραπεία από ασθένειες.
Τον 9ο αιώνα, πάνω στα λείψανα του Σιμωνίου του Χαναανίτη, χτίστηκε ένας ναός από λευκό ασβεστολιθικό ασβεστόλιθο. Και μετά από μόλις δύο αιώνες, η χριστιανική πίστη ήταν σταθερά εδραιωμένη σε ολόκληρη την Αμπχαζία. Στους XI-XII αιώνα, η Αμπχαζία ήταν ένα ανθηρό χριστιανικό κράτος. Ολόκληρη η ακτή της Αμπχαζίας καλύφθηκε με ανθισμένες πόλεις και μοναστήρια και τα γειτονικά βουνά είναι οχυρωμένα με κάστρα και εκκλησίες. Αλλά αργότερα, σύμφωνα με τις ανεξιχνίαστες τύχες του Θεού, κατακτήθηκε από τους Τούρκους, οι Αμπχαζίας έχουν αλλάξει Χριστιανισμού και ενέκρινε το Ισλάμ. Πολλές εκκλησίες καταστράφηκαν, συμπεριλαμβανομένου του Simon-Kananitskiy.
Ο παλαιότερος ναός της μονής
είναι ο ναός του αποστόλου Σιμωνί του kανανίτη
Τον 19ο αιώνα, οι αρχαίοι ναοί αποκαταστάθηκε naselnik Novo Afonsky Simoneau-Kananitsky μοναστήρι, το οποίο ιδρύθηκε το 1875 κοντά στους μοναχούς από την παλιά Όρος (Ελλάδα) δέσμευση του κατοικία. Παντελεήμων.Αυτό ακολουθήθηκε από την υψηλότερη τάξη της Αυτού Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητας Αλέξανδρος ΙΙΙ για την πρόκληση στην Αμπχαζία «327 στρέμματα γης και τη μεταφορά των ερειπίων μοναστήρι του ναού του Αγίου Σίμωνα του Χαναναίοι, ο πύργος έμεινε από την εποχή των Γενουατών, καθώς και την παροχή των αδελφών των δικαιωμάτων αλιείας στον ποταμό Psyrtskha».
Μονή Αγίου Σιμων tου Kανανίτη στο Νέο Όρος
Το μοναστήρι έγινε το κέντρο της Ορθόδοξης Εκπαίδευσης του Καυκάσου και ολόκληρου του νότου της Ρωσίας και ο κεντρικός του καθεδρικός ναός Παντελεήμων είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική κατασκευή της Αμπχαζίας. Θα μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερους από τρεις χιλιάδες ανθρώπους ταυτόχρονα. Οι τοιχογραφίες του καθεδρικού ναού ήταν ένα από τα τελευταία μνημεία της ρωσικής εκκλησίας ζωγραφικής ζωγραφικής εκκλησίας. Τα μουσικά τσιμπήματα του ψηλότερου πύργου-καμπαναριού ήταν δώρο του Αλέξανδρου Γ ‘.Εκτός από τα χτυπήματα, ο τσάρος παρουσίασε στο μοναστήρι μια ατμομηχανή και ένα σταθμό ηλεκτροπαραγωγής.
Στο μοναστήρι δούλευαν διάφορα φυτά – κερί, τούβλο, λάδι, άλογο, υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής, βιβλιοδεσίας, ράψιμο, ρολόι, παπούτσια, εργαστήρια χυτηρίου. Τεράστια χώρο στους λόφους γύρω από το μοναστήρι φυτεύτηκαν μανταρίνι, λεμόνι, ελιές, καρυδιές, οπωρώνες δαμασκηνιάς, αμπελώνες, το καλαμπόκι, τα πεδία της πατάτας. Επίσης υπήρχαν δύο μελισσοκομεία και ένας βοτανικός κήπος με εξωτικά φυτά. Ίχνη της πρώτης δύναμης του μοναστηριού μπορεί να δει κανείς, και τώρα – εξακολουθεί να είναι γύρω από τους κήπους του μοναστηριού στην άνθιση και να φέρει μια πλούσια συγκομιδή των αμπελώνων που φυτεύτηκαν από τον αδελφό του. Μετά από όλα, πριν από την άφιξη των Ρώσων μοναχών σε αυτές τις πλαγιές των βουνών υπάρχουν καλλιέργειες που δεν καλλιεργούνται και αναπτύσσονται.
Στο αρχαίο σπήλαιο Simon οι μοναχοί Ζηλωτών hacked βολικό για να επισκεφθείτε την είσοδο, έχτισε μια πέτρινη σκάλα με επένδυση από ψηφιδωτό πρόσωπα του Ιησού Χριστού, της Παναγίας και του Σίμωνα του χαναανιτική σχετικά με τα τοιχώματα του σπηλαίου. Με αυτή τη μορφή επέζησε μέχρι σήμερα.Και σήμερα, στο δρόμο για να μπορείτε να βρείτε την πηγή του αγιασμού, και ένα μικρό γρανίτη ογκόλιθος με το αποτύπωμα των ποδιών του Αποστόλου, και τα ορμητικά του βουνού, σύμφωνα με την οποία μαρτύρησε Σίμων ο Ζηλωτής. Από τα βράχια που βρίσκονται κοντά στο σπήλαιο, ακόμα ορατές κόκκινες κηλίδες – «αποστολική σταγόνα αίματος»
Επί του παρόντος, τα λείψανα του απόστολου βρίσκονται υπό την αιγίδα του ναού του Σιμωνο-Κανανίτη.
Μέρος των λειψάνων του αποστόλου βρίσκεται στη βασιλική του Αποστόλου Ανδρέα του Πρώτου που ονομάστηκε στην Κολωνία (Γερμανία).
Υπάρχουν δύο ακόμη εκδοχές του θανάτου του μάρτυρα του αποστόλου Σίμων.Για το ένα, σταυρώθηκε από τις τοπικές ειδωλολάτρες κατά τη διάρκεια του αποστολικού κηρύγματος στη Βρετανία, από την άλλη πλευρά, ευρέως διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή – εκτελείται με τον απόστολο Ιούδα Θαδδαίος στη Βαβυλώνα. Ωστόσο, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μοιράζεται ούτε μία.
